Ως που μπορεί να φτάσει η αγάπη για την ομάδα; Είναι δυνατόν να καταστεί ακόμη και ιδανικό για κάποιον άνθρωπο; Η ιστορία του Νίκου Γόδα,
ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αποδεικνύει ότι οι ιδέες δεν ξεθωριάζουν ούτε μπροστά στον ύστατο κίνδυνο.
Η 3η Δεκεμβρίου αποτελεί ημέρα μνήμης. Κι αυτό γιατί το 1944, κι ενώ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος λήγει στις χώρες της Ευρώπης, η Ελλάδα περνά σ’ ένα δεύτερο κύκλο αίματος ο οποίος θα διαρκέσει μέχρι το 1949. Αυτή τη φορά, όμως, η μάχη δε διεξάγεται εναντίον κάποιου ξένου κατακτητή, αλλά μεταξύ των Ελλήνων. Ήταν ο ελληνικός Εμφύλιος πόλεμος, που για πολλούς αποτέλεσε την πρώτη πράξη του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη Δύση.
Ο βασικός λόγος της σύρραξης ήταν ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής από τους Γερμανούς το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποτέλεσε το μοναδικό μέσο έκφρασης της ένοπλης αντίστασης και είχε πάρα πολύ μεγάλη απήχηση στα λαϊκά στρώματα, με συνέπεια να αποκτήσει τεράστια δύναμη μετά τη λήξη του πολέμου. Όμως, με τη Συμφωνία της Γιάλτας η Ελλάδα πέρασε στη σφαίρα επιρροής της Δύσης κι έτσι όλοι αυτοί που είχαν δώσει αγώνα για την ελευθερία έπρεπε να παραγκωνιστούν από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων που περιελάμβανε από φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες μέχρι και συνεργάτες των Γερμανών τα προηγούμενα χρόνια, οι οποίοι είχαν την έμπρακτη στήριξη Βρετανών και Αμερικάνων.
Πολλοί Έλληνες ποδοσφαιριστές ανέπτυξαν αντιστασιακή δράση τη γκρίζα εκείνη δεκαετία, όπως ο Γόδας, ο Μουράτης και ο Δαρίβας του Ολυμπιακού, ο Λιάρος του Ηρακλή, ο Παπαντωνίου του ΠΑΟ και πολλοί άλλοι. Χαρακτηριστικό ήταν άλλωστε ότι στην Κατοχή είχε δημιουργηθεί η «Ένωση Ελλήνων Αθλητών» που είχε σαν σκοπό την οργάνωση πρωταθλημάτων μεταξύ των ομάδων, ώστε να μαζευτούν κάποια υποτυπώδη έσοδα από τα εισιτήρια που θα πήγαιναν στους άρρωστους από φυματίωση συναθλητές τους. Μάλιστα είχε οριστεί και φιλικός αγώνας μεταξύ του ΠΑΟ και της ΑΕΚ στη «Λεωφόρο Αλεξάνδρας», αλλά όπως ανέφερε ο τότε αρχηγός της Ένωσης Κλεάνθης Μαρόπουλος, ο πρόεδρος του ΠΑΟ Απόστολος Νικολαΐδης δε δέχτηκε να δώσει μέρος των εισπράξεων για το σκοπό αυτό, με αποτέλεσμα να μην παίξουν τελικά οι ποδοσφαιριστές και αφού εξήγησαν στον κόσμο στις κερκίδες τί είχε συμβεί, αυτός εξοργισμένος διέλυσε τις ξύλινες κερκίδες του γηπέδου και στη συνέχεια σχημάτισε την πρώτη πορεία διαμαρτυρίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής στους δρόμους της Αθήνας.
Επίσης, πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές βρέθηκαν κρατούμενοι στη Μακρόνησο τα χρόνια του Εμφυλίου λόγω της αριστερής τους ιδεολογίας σχηματίζοντας μάλιστα και ομάδα, η οποία αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.
Ένας από τους ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν ενεργά στην Αντίσταση, όπως προαναφέρθηκε, ήταν και ο ερυθρόλευκος Νίκος Γόδας. Με καταγωγή από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας ο Γόδας ζούσε στην εργατική συνοικία της Κοκκινιάς του Πειραιά, όπου και έκανε τα πρώτα του βήματα σαν ποδοσφαιριστής. Το 1942 εν μέσω της γερμανικής Κατοχής πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό, ενώ την ίδια περίοδο ανέπτυσσε παράλληλα και την αντιστασιακή του δράση όντας λοχαγός του ΕΛΑΣ με συμμετοχή σε πολλές συμπλοκές-μάχες εναντίον των Γερμανών σε περιοχές του Πειραιά.
Μετά τα γεγονότα των Δεκεμβριανών ο Πειραιώτης άφησε με τη μονάδα του την Αθήνα προσωρινά. Επέστρεψε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όταν και οι αριστερές δυνάμεις αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα όπλα. Τότε, όμως, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται. Δε θα είχε ποτέ ξανά την ευκαιρία να φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα στο γήπεδο και να σκοράρει για την αγαπημένη του ομάδα… Και αυτό το αντιλήφθηκε κι ο ίδιος όταν καταδικάστηκε να μεταφερθεί στο στρατόπεδο των θανατοποινιτών στην Κέρκυρα.
Την ημέρα της εκτέλεσής του μάλιστα λόγω και της μεγάλης του αγάπης για τον Ολυμπιακό ο Νίκος Γόδας φώναξε στους στρατιώτες: «Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή».
ΠΗΓΗ:http://www.newn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου