του Χρήστου Μαχαίρα Ο δημόσιος χώρος στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένος με
σύνδρομα, που, επί δεκαετίες τώρα θρέφουν ρωμαλέες αυταπάτες. Χρόνια πριν, η ανθεκτικότερη εθνική ψύχωση ήθελε τη χώρα στόχο μιας διεθνούς συνωμοσίας, που υπονομεύει τις προοπτικές της καιναρκοθετεί το ...
μέλλον της.
Ήταν η εποχή που η Ελλάδα κατανάλωνε τον μύθο του «μαύρου πρόβατου» της Ευρώπης, μύθο που κάποια στιγμή διαπέρασε οριζόντια τις πολιτικές δυνάμεις και έφερε σε κοντινά μετερίζια πρόσωπα και δυνάμεις που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχαν ούτε μία πολιτική “καλημέρα”.
Στις μέρες μας, το δημοφιλέστερο σύνδρομο σε κύκλους τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς είναι αυτό που εμφανίζει τη χώρα να βρίσκεται «υπό καθεστώς κατοχής», λες και περιμέναμε από το ΔΝΤ, την Κομισιόν και τον Τρισέ να εκταμιεύσουν τα 110 δισεκατομμύρια που είχε ανάγκη η ελληνική οικονομία με «λευκή επιταγή».
Τελευταία, μάλιστα, στο κλαμπ των κατηγόρων της «κατοχής» προσετέθη και η Εκκλησία, η ιεραρχία της οποίας, περιθωριοποιώντας εμφανώς τον μετριοπαθή Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ζήλωσε τις δόξες της εποχής των ταυτοτήτων και κατήγγειλε τον πολιτικό κόσμο για όσα βιώνουν οι αδύναμοι και συνολικότερα η ελληνική κοινωνία.
Προφανώς, για να γίνει αντιληπτή η οικτρή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει όχι μόνο οι οικονομικά ασθενείς, αλλά και σημαντικές μερίδες της ευημερούσας προ ετών μεσαίας τάξης, δεν χρειαζόταν η «αφύπνιση» των μητροπολιτών. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Θα γίνουν μάλιστα ακόμα δυσκολότερα, αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να πείσει τους δανειστές μας ότι η φανατική επιμονή τους σε συγκεκριμένα μοντέλα οδηγεί τη χώρα σε μόνιμο υφεσιακό χειμώνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία.
Ασχέτως του βαθμού αντοχής και ανοχής που τη διακρίνει, η κοινή γνώμη έχει πλήρη εικόνα για πρόσωπα και πράγματα. Καθώς μάλιστα ενθυμείται την ιεραρχία να δίνει, εκτός από μαθήματα, και λυσσώδεις μάχες για τα συντεχνιακά συμφέροντά της, ο ιερός ανένδοτος είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν προκαλεί μόνο ρίγη ενθουσιασμού, όπως ελπίζουν οι εμπνευστές του, αλλά και σκέψεις για την ειλικρίνεια των αγίων.
Δεδομένου, μάλιστα, ότι ο κλήρος εξακολουθεί να πληρώνεται από τον λαό (που αιμοδοτεί τον δημόσιο κορβανά), καλό θα ήταν κάποιος να θυμίσει στους μητροπολίτες ότι αν η χώρα κατέβαζε ρολά, μισθούς και συντάξεις δεν θα εισέπρατταν ούτε με θαύμα…
http://www.aixmi.gr
σύνδρομα, που, επί δεκαετίες τώρα θρέφουν ρωμαλέες αυταπάτες. Χρόνια πριν, η ανθεκτικότερη εθνική ψύχωση ήθελε τη χώρα στόχο μιας διεθνούς συνωμοσίας, που υπονομεύει τις προοπτικές της καιναρκοθετεί το ...
μέλλον της.
Ήταν η εποχή που η Ελλάδα κατανάλωνε τον μύθο του «μαύρου πρόβατου» της Ευρώπης, μύθο που κάποια στιγμή διαπέρασε οριζόντια τις πολιτικές δυνάμεις και έφερε σε κοντινά μετερίζια πρόσωπα και δυνάμεις που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχαν ούτε μία πολιτική “καλημέρα”.
Στις μέρες μας, το δημοφιλέστερο σύνδρομο σε κύκλους τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς είναι αυτό που εμφανίζει τη χώρα να βρίσκεται «υπό καθεστώς κατοχής», λες και περιμέναμε από το ΔΝΤ, την Κομισιόν και τον Τρισέ να εκταμιεύσουν τα 110 δισεκατομμύρια που είχε ανάγκη η ελληνική οικονομία με «λευκή επιταγή».
Τελευταία, μάλιστα, στο κλαμπ των κατηγόρων της «κατοχής» προσετέθη και η Εκκλησία, η ιεραρχία της οποίας, περιθωριοποιώντας εμφανώς τον μετριοπαθή Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ζήλωσε τις δόξες της εποχής των ταυτοτήτων και κατήγγειλε τον πολιτικό κόσμο για όσα βιώνουν οι αδύναμοι και συνολικότερα η ελληνική κοινωνία.
Προφανώς, για να γίνει αντιληπτή η οικτρή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει όχι μόνο οι οικονομικά ασθενείς, αλλά και σημαντικές μερίδες της ευημερούσας προ ετών μεσαίας τάξης, δεν χρειαζόταν η «αφύπνιση» των μητροπολιτών. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Θα γίνουν μάλιστα ακόμα δυσκολότερα, αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να πείσει τους δανειστές μας ότι η φανατική επιμονή τους σε συγκεκριμένα μοντέλα οδηγεί τη χώρα σε μόνιμο υφεσιακό χειμώνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία.
Ασχέτως του βαθμού αντοχής και ανοχής που τη διακρίνει, η κοινή γνώμη έχει πλήρη εικόνα για πρόσωπα και πράγματα. Καθώς μάλιστα ενθυμείται την ιεραρχία να δίνει, εκτός από μαθήματα, και λυσσώδεις μάχες για τα συντεχνιακά συμφέροντά της, ο ιερός ανένδοτος είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν προκαλεί μόνο ρίγη ενθουσιασμού, όπως ελπίζουν οι εμπνευστές του, αλλά και σκέψεις για την ειλικρίνεια των αγίων.
Δεδομένου, μάλιστα, ότι ο κλήρος εξακολουθεί να πληρώνεται από τον λαό (που αιμοδοτεί τον δημόσιο κορβανά), καλό θα ήταν κάποιος να θυμίσει στους μητροπολίτες ότι αν η χώρα κατέβαζε ρολά, μισθούς και συντάξεις δεν θα εισέπρατταν ούτε με θαύμα…
http://www.aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου