Στίγμα Τώρα που ξέρουµε πού πάµε, είναι αργά για να γυρίσουµε πίσω

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χρ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

«Πάει ο παλιός ο χρόνος...».

Αυτό είναι το µόνο σίγουρο. Ο,τι και να γίνει, πάει. Ενα 24ωρο τουαπέµεινε και πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Να του ευχηθούµε να µηνεπιστρέψει ποτέ, κι ας σώθηκε επί προσωπικού το µατσάκι στο 93’, στις καθυστερήσεις! Να µην... ξαναγυρίσει, πώς το λένε, έστω και αν αυτό επίσης είναι πολύ σίγουρο. Εως βέβαιο, µπορώ να πω. Ο χρόνος δεν γυρίζει µε τίποτε. ∆εν έχει βρεθεί ακόµη η πατέντα που θα µπορείς να τον γυρίσεις πίσω, στο σηµείο όπου έγινε η στραβή, το λάθος, να το επιδιορθώσεις επιτόπου και µετά να συνεχίσει να τρέχει υπό νέες συνθήκες και όχι µε εκείνες που διαµορφώθηκαν µετά την προβληµατική επιλογή. Αυτά συµβαίνουν στα έργα και όχι πάντα, γιατί µπερδεύεται άσχηµα ο θεατής και άντε µετά να βγάλει άκρη µε το τι βλέπει και τι εννοεί ο καλλιτέχνης µε αυτό που βλέπει. Λοιπόν, 2010, τέλος. Με τα καλά του –ψάχνοµαι να βρω αν είχε τίποτε καλό αλλά δεν βρίσκω και όποιος µπορεί να βοηθήσει ας το κάνει και δηλώνω εκ προοιµίου υπόχρεος – και τα πολλά στραβά κι ανάποδα...

Παραµονεύει διπλή ζηµιά
Λένε ότι απόψε και αύριο είναι δύο καλές ηµέρες για να κάνεις απολογισµό. Να δεις τι έφταιξε και από µεθαύριο που αρχίζει η νέα χρονιά να το διορθώσεις ή να το αποφύγεις. Κάνεις «ταµείο», µετράς τα συν και τα πλην, τα βάζεις µετά στη ζυγαριά, τα αποτιµάς και λες «άντε πάµε τώρα» – σαναυτό που έλεγεο Γιώργος προεκλογικά στο σποτ α λα Οµπάµα, αλλά δεν µας έλεγε πού ακριβώς πάµε. Τώρα που ξέρουµε, είναι αργά γιανα γυρίσουµε πίσω και δεν ξέρω αν έχει και νόηµα δηλαδή εδώ που είµαστε. Γιατί πολλές φορές λες, Ο.Κ., έκανα λάθος, το παίρνω από την αρχή τοπράγµα να το διορθώσω, κάνεις τα βήµατα που πρέπει, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις ότι τελικά δεν αξίζει. Οτι ίσως και να µην άξιζε καθόλου δηλαδή, αλλά αυτήείναι µιας άλλης τάξεως συζήτηση. Τοσηµαντικό είναι ότι έτσι και ξαναγυρίσεις, το πιο πιθανό είναι να υποστείς διπλή ζηµιά.Γι’ αυτό συνέχισε τον δρόµο που πήρες και µην κοιτάς πίσω...

Ο Γιώργος δεν το βάζει κάτω
Βεβαίως «και ταπίσω δρόµος είναι» όπως λένε στηνΗπειρο, αλλά σηµασία έχει να κοιτάς µπροστά. Μπροστά,µε ψηλά το κεφάλι, µε αξιοπρέπεια. Να σέρνεσαι δεν έχειαξία, ούτε καιυπόληψη. Αυτός πουσέρνεται τοπιο πιθανόείναι ότι θα πατηθεί. Ανας πούµε ο Γιώργος σερνόταν στα πατώµατα (της Ευρώπης), εκλιπαρώντας γιαβοήθεια, το µόνο που θακατάφερνε θαήταν να γίνει ένα µε το πάτωµα. Εκείνος όµως το πίστεψε, το πάλεψε, και κατάφερε να σωθούµε από τη χρεοκοπία. Θα µου πεις για πολύ; Θα σου απαντήσω δεν ξέρω. Ούτε και κανένας ξέρει να στοπει µε βεβαιότητα. Επί του παρόντος,πάντως, γλιτώσαµε. Οτι µέχρις εδώ τα καταφέραµε και ότι θα τα καταφέρουµε και στη συνέχεια το πιστεύει καιεπιµένει. Εµείς, οι πολλοί, λιγοψυχήσαµε. Αλλοι βρίζουν, άλλοι καταριούνται την ώρα και τη στιγµή που τον ψήφισαν, άλλοι πιστεύουν ότι υπήρχε και άλλη επιλογή. ∆εν θα βρεις έναν όµως να σου πει ότι ο Γιώργος δεν κάνει πράγµατα. Οτι είναι παραιτηµένος. Οτι τα ‘χει γραµµένα...

Δεν µπορούµε να ξεχάσουµε...
Συγκρίσεις µε το παρελθόν δεν κάνω, ούτε και ενδείκνυται άλλωστε. Τι να θυµηθώ, τι να ξεχάσω δηλαδή, και προς τι. Σκέψου απλώς τι γινόταν πριναπό ενάµιση χρόνο ας πούµε στη χώρα. ∆εν θες να φύγεις τρέχοντας και µόνο µε τη σκέψη; Θέλεις. Τισύγκριση να κάνεις λοιπόν; Συγκρίνεται η µέρα µε τη νύχτα; ∆εν συγκρίνεται και µην ακούς τι λένε οι ρηγιλλάριοι, που επειδή είναι ενάµιση χρόνο εκτός εξουσίας νοµίζουν ότι ξεχάσαµε κιόλας όσα έχουν διαπράξει εις βάρος αυτής της έρηµης χώρας. Ελεος δηλαδή, λωτούς να τρώγαµε, που δεν µ’ αρέσουν κιόλας, αποκλείεται να ξεχνούσαµε τόσο εύκολα. Θυµόµαστε, καιθυµόµαστε καλά. Τόσο που να µη θέλουµε να µας ξανασυµβεί. Εντάξει; Εγινε, πέρασε, ας µείνει εκεί που ανήκει – στο παρελθόν. Πώς έλεγε παλιά για τη ∆εξιά ο µακαρίτης ο Ανδρέας «ανήκει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας»; Ε, έτσι ακριβώς.

Στον πάτο του βαρελιού!
Το παρελθόν καιτο µέλλον. Αυτότο αέναο παιχνίδι του µυαλού, πουαπασχολεί τον άνθρωπο απότη στιγµή που γεννιέται ώς την άλλη που αφήνει αυτόν τον µάταιο κόσµο και το οποίο δενέχει τελειωµό, αλλά µόνον εναλλαγές,απρόοπτα και εκπλήξεις. Το ξέρω δεν είναι η µέρα για (αµπελο)φιλοσοφίες αυτού του είδους, αλλά µπορεί να σκεφτεί κανείς πώς θα ήταν οκόσµος αν στη θέση του παρελθόντος είχαµεένα κενό, µιαλευκή σελίδα, καιστη θέση τουµέλλοντος µια αντίστοιχηµαύρη; Με πιάνει πανικός – και που το σκέφτοµαι. Γι’ αυτό τώρα που τελειώνει αυτός ο απαίσιος χρόνος να καθήσουµε όλοι να σκεφτούµε τι κάναµε όλα τα προηγούµενα χρόνια εις βάρος της πατρίδας µας για να φτάσουµε ώς εδώ. Ο καθένας µόνος του και στη συνέχεια όλοι µαζί. Γιατί χρειάστηκε συνολική προσπάθεια για να φτάσουµε στον πάτο του βαρελιού. Στο τέλος του κατήφορου – αν υπάρχει τέτοιο τέλος. Οι πολιτικοί απλώς βοήθησαν να φτάσουµε γρηγορότερα. ∆εν έχω αντίρρηση να τους βρίζουµε για τη συµβολή τους, αλλά η κύρια ευθύνη ανήκει σε όλους εµάς...


Φταίµε εµείς που κλέβουµε

Οχι, αντιρρήσεις δεν θα δεχθώ επί του συγκεκριµένου, της συνευθύνης δηλαδή που έχουµε για τα χάλια της χώρας. Οχι. Το απαγορεύω ρητώς και διά ροπάλου, που λέγανε παλιά. Μπορεί αυτό να ακούγεται σαν µια παραλλαγή του παγκαλικού «µαζί τα φάγαµε» (µε το οποίο εν πολλοίς, πρέπει να σας πω, δεν διαφωνώ), αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Οταν δυο στους τρεις Ελληνες δεν πλήρωσαν πέρσι ούτε 1 ευρώ φόρο παρά την πλύση εγκεφάλου περί κρίσης που φάγαµε, όταν εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελµατίες, βιοτέχνες κ.λπ,. δηλώσαν εισοδήµατα κάτω από τα όρια της φτώχειας (ενώ ξέρουµε όλοι τι κάνουν), λυπάµαι που το λέω, αλλά δεν φταίει κανείς πολιτικός γι’ αυτό. Φταίµε εµείς που κλέβουµε. ∆εν µπορεί να πληρώνουν φόρο µόνο οι συνταξιούχοι και οι µισθωτοί – κι αυτοί µη νοµίζεις, δεν το κάνουν από καλοσύνη προφανώς, το κάνουν γιατί δεν µπορούν να κλέψουν την εφορία – και εµείς όλοι οι άλλοι να έχουµε την απαίτηση από το κράτος να µας παρέχει δωρεάν υγεία, παιδεία, υποδοµές, δίκτυα, κοινωνικέςπαροχές, ασφάλεια και δεν ξέρω τι άλλο. Αφού ρε µεγάλε δεν πληρώνεις, πώς να συντηρηθεί το κράτος και πώς να σου τα παρέχει όλα αυτά;  (ΝΕΑ)

ΚΡΑΧΤΗΣ   http://kraxtis-gr.blogspot.com