Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010
του Γιάννη Κορομήλη18 μήνες περίπου ύστερα από την εξέγερση των δεκαπεντάχρονων στην Αθήνα και τις καταστροφές που σημειώθηκαν τότε, οι περισσότεροι φαίνεται να συμφωνούμε ότι τα δραματικά εκείνα γεγονότα δημιούργησε η ανεξέλεγκτη οργή των νέων, απότοκη μιας σωρευμένης... εσωτερικής θλίψης. Και μπορεί εκείνη η οργή να εκτονώθηκε (πρόσκαιρα;) αλλά το ζήτημα της δικαίωσης παραμένει ανοικτό. Η τότε κυβέρνηση κήρυξε δημόσιο διάλογο με σκοπό την αναβάθμιση του Λυκείου και την εισαγωγή των νέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και οι σημερινοί κυβερνώντες επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι η εκπαίδευση και ευρύτερα η παιδεία αποτελούν πρώτη προτεραιότητα. Ήδη έχουν ψηφιστεί τα πρώτα νομοσχέδια για το «Νέο σχολείο» με κεντρικό σύνθημα «Πρώτα ο μαθητής» και αρκετά ακόμη έχουν εξαγγελθεί. Είναι αυτά αρκετά για να δικαιώσουν τους εξεγερμένους έφηβους του Δεκεμβρίου του 2008;
Τα παιδιά βιώνουν την κρίση με το δικό τους τρόπο. Αυτά τα μάτια με τα πελώρια ερωτηματικά για τον εαυτό τους, την οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτική, το φυσικό περιβάλλον όχι μόνο ζητούν διαρκώς απαντήσεις αλλά έχουν και προτάσεις. Οι μεγάλοι έχουμε την υποχρέωση όχι μόνο να καταθέτουμε τις δικές μας απόψεις και να τους καθοδηγούμε, αλλά και να διαμορφώνουμε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να μπορούν να ανακαλύπτουν μόνοι τους τις δικές τους απαντήσεις.
Όταν το τελευταίο απουσιάζει, οι νέοι συνήθως αισθάνονται ανασφαλείς και οι πιο αδύναμοι και απροστάτευτοι ξεσπούν σε ότι βρουν μπροστά τους.
Οι πιο δυνατοί και προστατευμένοι νέοι προειδοποιούν όλους εμάς τους μεγαλύτερους. Και μέσα από τον αυθορμητισμό των άγουρων χρόνων εκφράζονται με ζηλευτή σοβαρότητα. Όπως το έκανε πριν από λίγους μήνες η μαθήτρια Γυμνασίου Σιαμάγκα Θ. Χριστίνα με δημοσίευμα στον τύπο (και στο ΟΒ) με το οποίο πρότεινε στον πρόεδρο της Βουλής την ίδρυση «Ταμείου συγνώμης πολιτικών». Ίσως να φτάνουν λίγες δικές της αράδες για καταλάβουμε τι αισθάνονται τα παιδιά σήμερα. «Κύριε Πρόεδρε, στην εφηβεία μου νιώθω ότι έχει υποθηκευθεί το μέλλον μου, η υπόλοιπη μου ζωή, τα όνειρα μου, οι σπουδές μου, η οικογένεια που πρόκειται να δημιουργήσω. Νιώθω μια ανασφάλεια για το μέλλον μου και για την ίδια μου την χώρα.»
Ιδού ο συνδυασμός παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Οι μεγάλοι έχουμε υποθηκεύσει τη ζωή τους όπως λέει και το μέγεθος του οικονομικού χρέους και νιώθουν ανασφαλείς, σε ενεστώτα χρόνο, γιατί δεν μπορούν να προβλέψουν το αύριο. Κι εμείς τους ζητούμε ανταγωνιστική παραγωγή και δημιουργία. Τους προτρέπουμε με λίγα λόγια να πετάξουν ψηλά, χωρίς να έχουμε μεριμνήσει να πατήσουν γερά στα δικά τους πόδια.
Η περασμένη Κυριακή ήταν των Αγίων Πάντων ενώ το Σάββατο η Άλωση της Πόλης στα 1453. Ήταν ένα σαββατοκύριακο που προσέφερε την ευκαιρία σοβαρού προβληματισμού των πάντων για τα πάντα και προ πάντων για το μέλλον των παιδιών.
«Αν σκέφτεσαι ένα χρόνο μπροστά-φύτεψε σπόρους Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά-φύτεψε ένα δέντρο Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά-μόρφωσε το λαό.» (Kuaan-tzu Κίνα 4ος-3ος αιώνας π.Χ.).
Η μόρφωση των νέων ξεκινά από την καλλιέργεια αυτοπεποίθησης και την ελευθερία δημιουργίας και έκφρασης. Τα «θέλω» των νέων έχουν μεγάλη σημασία για το μέλλον.
Οι εποχές αλλάζουν αλλά τα «θέλω» υπάρχουν πάντοτε και πρέπει να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να τα πραγματώσουν, όπως εκείνα νομίζουν και μπορούν σε νόμιμα πλαίσια βέβαια.
Πως μπορεί να γίνει αυτό; Δημοσίευμα «του Βήματος» του περασμένου Σαββάτου 29-5-2010 αναφέρει ότι «Μόδα έγιναν στη Γαλλία οι παιδικές συναντήσεις με χυμούς, κέικ και συζητήσεις για το νόημα της ζωής». Η ιδέα για τα «φιλοσοφικά πάρτι» ανήκει στον εκδοτικό οίκο Μilan, ο οποίος εξέδωσε 34 φιλοσοφικά έργα για διανοητές ηλικίας άνω των 8 ετών. Η συλλογή […] περιλαμβάνει τίτλους όπως «Ομορφιά και Ασχήμια», «Δικαιοσύνη και Αδικία», «Είναι και Φαίνεσθαι». Τα βιβλία ξεκινούν με τη φράση: «Το να θέτεις μία ερώτηση αλλάζει τα πάντα, δεν είναι λεπτομέρεια».
Η σχολική χρονιά οδεύει προς το τέλος, αν και τα παιδιά θα χρειαστούν αρκετή δύναμη για να ανταποκριθούν στις εξετάσεις που απομένουν. Με τη λήξη όλα σχεδόν τα σχολεία πραγματοποιούν εκδηλώσεις. Μήπως φέτος κάποιες από αυτές μπορούν να διοργανωθούν κατά τα γαλλικά πρότυπα για να δοθεί και στη νεαρή Χριστίνα η ευκαιρία να προσπαθήσει με τις ερωτήσεις της να αλλάξει τα πάντα;
ΚΡΑΧΤΗΣ
Τα παιδιά βιώνουν την κρίση με το δικό τους τρόπο. Αυτά τα μάτια με τα πελώρια ερωτηματικά για τον εαυτό τους, την οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτική, το φυσικό περιβάλλον όχι μόνο ζητούν διαρκώς απαντήσεις αλλά έχουν και προτάσεις. Οι μεγάλοι έχουμε την υποχρέωση όχι μόνο να καταθέτουμε τις δικές μας απόψεις και να τους καθοδηγούμε, αλλά και να διαμορφώνουμε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να μπορούν να ανακαλύπτουν μόνοι τους τις δικές τους απαντήσεις.
Όταν το τελευταίο απουσιάζει, οι νέοι συνήθως αισθάνονται ανασφαλείς και οι πιο αδύναμοι και απροστάτευτοι ξεσπούν σε ότι βρουν μπροστά τους.
Οι πιο δυνατοί και προστατευμένοι νέοι προειδοποιούν όλους εμάς τους μεγαλύτερους. Και μέσα από τον αυθορμητισμό των άγουρων χρόνων εκφράζονται με ζηλευτή σοβαρότητα. Όπως το έκανε πριν από λίγους μήνες η μαθήτρια Γυμνασίου Σιαμάγκα Θ. Χριστίνα με δημοσίευμα στον τύπο (και στο ΟΒ) με το οποίο πρότεινε στον πρόεδρο της Βουλής την ίδρυση «Ταμείου συγνώμης πολιτικών». Ίσως να φτάνουν λίγες δικές της αράδες για καταλάβουμε τι αισθάνονται τα παιδιά σήμερα. «Κύριε Πρόεδρε, στην εφηβεία μου νιώθω ότι έχει υποθηκευθεί το μέλλον μου, η υπόλοιπη μου ζωή, τα όνειρα μου, οι σπουδές μου, η οικογένεια που πρόκειται να δημιουργήσω. Νιώθω μια ανασφάλεια για το μέλλον μου και για την ίδια μου την χώρα.»
Ιδού ο συνδυασμός παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Οι μεγάλοι έχουμε υποθηκεύσει τη ζωή τους όπως λέει και το μέγεθος του οικονομικού χρέους και νιώθουν ανασφαλείς, σε ενεστώτα χρόνο, γιατί δεν μπορούν να προβλέψουν το αύριο. Κι εμείς τους ζητούμε ανταγωνιστική παραγωγή και δημιουργία. Τους προτρέπουμε με λίγα λόγια να πετάξουν ψηλά, χωρίς να έχουμε μεριμνήσει να πατήσουν γερά στα δικά τους πόδια.
Η περασμένη Κυριακή ήταν των Αγίων Πάντων ενώ το Σάββατο η Άλωση της Πόλης στα 1453. Ήταν ένα σαββατοκύριακο που προσέφερε την ευκαιρία σοβαρού προβληματισμού των πάντων για τα πάντα και προ πάντων για το μέλλον των παιδιών.
«Αν σκέφτεσαι ένα χρόνο μπροστά-φύτεψε σπόρους Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά-φύτεψε ένα δέντρο Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά-μόρφωσε το λαό.» (Kuaan-tzu Κίνα 4ος-3ος αιώνας π.Χ.).
Η μόρφωση των νέων ξεκινά από την καλλιέργεια αυτοπεποίθησης και την ελευθερία δημιουργίας και έκφρασης. Τα «θέλω» των νέων έχουν μεγάλη σημασία για το μέλλον.
Οι εποχές αλλάζουν αλλά τα «θέλω» υπάρχουν πάντοτε και πρέπει να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να τα πραγματώσουν, όπως εκείνα νομίζουν και μπορούν σε νόμιμα πλαίσια βέβαια.
Πως μπορεί να γίνει αυτό; Δημοσίευμα «του Βήματος» του περασμένου Σαββάτου 29-5-2010 αναφέρει ότι «Μόδα έγιναν στη Γαλλία οι παιδικές συναντήσεις με χυμούς, κέικ και συζητήσεις για το νόημα της ζωής». Η ιδέα για τα «φιλοσοφικά πάρτι» ανήκει στον εκδοτικό οίκο Μilan, ο οποίος εξέδωσε 34 φιλοσοφικά έργα για διανοητές ηλικίας άνω των 8 ετών. Η συλλογή […] περιλαμβάνει τίτλους όπως «Ομορφιά και Ασχήμια», «Δικαιοσύνη και Αδικία», «Είναι και Φαίνεσθαι». Τα βιβλία ξεκινούν με τη φράση: «Το να θέτεις μία ερώτηση αλλάζει τα πάντα, δεν είναι λεπτομέρεια».
Η σχολική χρονιά οδεύει προς το τέλος, αν και τα παιδιά θα χρειαστούν αρκετή δύναμη για να ανταποκριθούν στις εξετάσεις που απομένουν. Με τη λήξη όλα σχεδόν τα σχολεία πραγματοποιούν εκδηλώσεις. Μήπως φέτος κάποιες από αυτές μπορούν να διοργανωθούν κατά τα γαλλικά πρότυπα για να δοθεί και στη νεαρή Χριστίνα η ευκαιρία να προσπαθήσει με τις ερωτήσεις της να αλλάξει τα πάντα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου