Κατερίνη 05-06-2010
αγγελος αγγελίδης
κρυμμένοι αγωνιστές (απόσπασμα)
Αν δεν ήσουν πονηροβαλμένος, αλλά ένας ειλικρινής και πραγματικός αγωνιστής στις ιδέες σου, θα ανέφερες τις απόψεις σου και θα μας σεβόσουν. Τουλάχιστον δεν... θα μας έδινες γραμμή, ποιόν να στηρίξουμε και ποιόν να κατακρίνουμε. Αν δεν ήσουν τόσο αφελής, θα σεβόσουν τη στιγμή και θα συμμετείχες στα θεσμοθετημένα όργανα, την ώρα που έπρεπε. Τότε που ήσουν; Αν κάπου υπήρχες και πραγματικά αγωνιούσες για τα δίκια μας, για τα δίκαια του λαού τότε κάπου θα σε συναντούσα, κάπου θα σε έβλεπα. Σήμερα θα σε ήξερα.
Δυστυχώς όμως σήμερα δε σε ξέρω. Και δε θα σε γνωρίζω κι αύριο ταπεινέ μου συναγωνιστή, γιατί δεν έχεις τη δύναμη να πεις ούτε το όνομά σου. Η ανωνυμία τί εξυπηρετεί; Ποιόν φοβάσαι; εσύ που αγωνίζεσαι τόσο πολύ για το δίκιο, τα νόμιμα και τα θεμιτά, γιατί συνεχίζεις να κρύβεσαι; Οι επιτυχίες, οι αλλαγές κι οι μεταρρυθμίσεις για το καλύτερο θέλουν αγώνες. Και οι αγώνες θέλουν αγωνιστές. Το γήπεδο και ο στίβος θέλουν πόδια. Η Κοινωνία μας είναι Ομάδα και όχι Μονάδα. Αν είσαι κρυμμένος θα αγωνίζεσαι μόνος. Μα ο ένας μόνος του ποτέ δεν νικά και στο τέλος λυγίζει. ¨Ενας κούκος, δεν έφερε Ανοιξη¨.
Εκτός κι αν θέλεις να είσαι μόνος και μόνο ένας αξιολύπητος πονηρούλης, διότι τις περισσότερες φορές η συμπεριφορά σου ψυχολογικά κάτι τέτοιο καταμαρτυρεί. Αν είσαι κρυμμένος θα είσαι για πάντα ανύπαρκτος. Αν σε βολεύει η σκιά ίσως να είσαι, ακόμη και επικίνδυνος. Αν θέλεις να μπερδεύεις τον ¨άγνωστο στρατιώτη¨ με τον ¨ανώνυμο αγωνιστή¨ είναι δικαίωμά σου. Εκτός κι αν είσαι απ΄ αυτούς που μόνιμα εμφανίζονται δίπλα στο νικητή, της μάχης την επαύριο ημέρα.
φόβος ανύπαρκτος και Δημοκρατία (απόσπασμα)
τους παρακάτω στίχους αφιερώνω σ΄ εκείνους
που χωρίς ιδιοτέλεια αφήνουν το καναπέ τους και μάχονται έντιμα, πολιτισμένα και δημοκρατικά
όμως αλλοίμονο βαρύ σ΄ εκείνους
που φοβούνται χωρίς αιτία στο καταμεσήμερο….. και προσβάλλουν τη δημοκρατία που ζούμε.
Κάποτε ήταν φυλακή και στο κελί το ίδιο,
δυό άνδρες ίδιοι κι όμοιοι, όμοιοι σαν τους άλλους.
Μιά μέρα ο δεσμοφύλακας, τους τάζει ένα δώρο.
Επιθυμία έντονη, πόθος για το καθένα.
Ο ένας απ΄ αυτούς τους δυο, σφυρί ζητά όσο μικρό και να ΄ναι.
Ο άλλος ζήτησε μπογιά χρυσή κι ένα καλό πινέλο.
Σωστός ο δεσμοφύλακας, το τήρησε το τάμα.
Σαν πέρασε λίγος καιρός,
μεσ΄ το κελί το ίδιο, μια μέρα και ένα πρωί,
τα πράγματα αλλάζουν.
Ο ένας μόνο απ΄ τους δυό, μεσ΄ τη τρελή χαρά του,
με τα δεσμά ν΄ αστράφτουνε, σαν τα χρυσά. Τόσο καλοβαμένα.
Ο άλλος όμως άφαντος, έσπασε τα δεσμά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου