Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΤΟΥ νεοΠΑΣΟΚ (ΜΑΝΏΛΗΣ ΚΟΣΜΑΔΑΚΗΣ)

Οφείλουμε ανοιχτά να πούμε τα εξής:

Η ουτοπική σκέψη μπορεί να ανακαλύψει ίχνη του μέλλοντος στο παρελθόν. Διακρίνεται ωστόσο από την καθαρή φαντασιοπληξία στον βαθμό που μεσολαβεί διαλεκτικά..

με αυτό που προτίθεται να υπερβεί, δηλαδή συνδέεται οργανικά με τις υπαρκτές τάσεις και δυναμικές που δρουν στο παρόν, όπως δίδαξε ο Marx.

Βέβαια στο επίκεντρο της ουτοπικής σκέψης τοποθετείται επομένως η έννοια της μεσολάβησης, η οποία είναι αναγκαία για να εγγραφεί το ουτοπικό στοιχείο στο εσωτερικό των αντιφάσεων που παρουσιάζει η πραγματικότητα και να συνδεθεί με την υπαρκτή κίνηση της ιστορίας.

 

Ας μην τρέφουν λοιπόν αυταπάτες και ας μην είναι φαντασιόπληκτοι.

Το νεοΠΑΣΟΚ, όποιο ποσοστό και αν λάβει στις εκλογές (που βάσιμα μπορεί να είναι πολύ κάτω από το 4,7% του Ιανουαρίου) θα εξακολουθήσει να βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας: Πολιτικό πρόταγμα δεν μπορεί να είναι μονάχα το συναίσθημα («επιστροφή στο σπίτι μας») ή η προοπτική της εξουσίας με όποιον έρθει πρώτος στις επικείμενες εκλογές (με τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΝΔ). Το νεοΠΑΣΟΚ πάσχει από ιδεολογική απονεύρωση και οποιαδήποτε εκλογική του άνοδος δεν θα δικαιώνει και τον τρόπο με τον οποίο το νεοΠΑΣΟΚ πολιτεύεται τα τελευταία χρόνια με τον Βενιζέλο.

Σε μια προσπάθεια ειλικρινούς διαλόγου για μια εκλογική συνεργασία, δεν μπορείς να θέτεις ως όρο τον αποκλεισμό του επικεφαλής του κόμματος ή την αυτοδιάλυσή του & τον αποκλεισμό των στελεχών που δημιούργησαν το ΚΙΝΗΜΑ του Γ. Παπανδρέου. Αυτό δείχνει εκδικητικότατα και μη υπέρβαση διαχωριστικών γραμμών. Δεν μπορεί να συστήνεται η «Ελιά» στις ευρωεκλογές του 2014 και να μπαίνουν κάτω από το ίδιο ψηφοδέλτιο, με διαφορετικά λογότυπα, προσωπικότητες και κινήσεις που δεν είχαν ούτε την οργανωτική δομή, ούτε και την εκλογική επιρροή (έστω του 2,5%) του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ του Παπανδρέου.

Αν πράγματι διαφωνείς με σημεία & θέσεις από το πολιτικό πλαίσιο του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ του Παπανδρέου που συνιστά πρόταση συνεργασίας, με κάποια από τα οποία έχουμε ενστάσεις και εμείς, εστιάζεις στα σημεία που διαφωνείς και αντιπροτείνεις. Δεν είναι πολιτική πρόταση συνεργασίας ο αποκλεισμός προσώπων -τιμωρία είναι, μικρότητα είναι. 

Εκτός αυτών, δεν μπορείς να δείχνεις εύνοια σ’ έναν κομματικό φορέα (ΔΗΜΑΡ) και δυσμένεια στον άλλο (ΚΙΝΗΜΑ). Δεν μπορείς να τοποθετείς τον αρχηγό του κόμματος του 0,5% στη θέση του επικεφαλής του Επικρατείας σου και τον αρχηγό του κόμματος που έλαβε 2,5% στις εκλογές του Ιανουαρίου, ουσιαστικά να ζητάς την πολιτική του αποστράτευση. Ο Ανδρέας Λοβέρδος γιατί επέστρεψε στο νεοΠΑΣΟΚ και διεκδίκησε την ηγεσία του διατηρώντας το ΡΥΚΣΗ.

Δεν μπορεί η περίοδος 2009-2011 (Παπανδρέου) να θεωρείται «επάρατη» ή πολιτικά ξένη και η περίοδος 2012-2015 (Βενιζέλος) να θεωρείται περίοδος αποκλειστικά προς υπεράσπιση.

Δεν μπορείς να περνάς προς τα έξω το μήνυμα ότι «Δεν θέλουμε τον Παπανδρέου & τα στελέχη του, θέλουμε τις ψήφους του Παπανδρέου». Το νεοΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να αναζητά αυτά που κουβαλά ως ιδεολογία το Κίνημα από το 1974. Αυτό εξάλλου είναι το μείζον, όχι 1 ή 2 μονάδες αύξηση στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά το ιδεολογικό πλαίσιο που θα μπορούσε να προσδώσει προοπτική, και η πρόταση για την έξοδο από την κρίση.

Κατά συνέπεια θα υποστούν τώρα τις συνέπειες της στάσης τους απέναντι στις αρχές της 3^ης Σεπτέμβρη, απέναντι στον Παπανδρέου, απέναντι στη διετία 2009-2001, καμιά ψήφος στο νέο μόρφωμα (ΔΗ.ΣΥ).

Εξάλλου τα λόγια του Α. Γκράμσι είναι πιο επίκαιρα από ποτέ: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων» & η διάκριση του ρεαλιστικού από τον ουτοπικό χαρακτήρα μιας πολιτικής στόχευσης, η «αντικειμενική» της εκτίμηση, δεν είναι καθόλου εύκολη.

Σήμερα  μετά την απόφαση μη συμμετοχής στις εκλογές του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ (μετά την «αποστασία» της ΛΑΕ του Λαφαζάνη & άλλων) παρουσιάζεται ως δύναμη αλλαγής του πολιτικού συστήματος και ο Τσίπρας φλερτάρει με την άλωση της κεντροαριστεράς κάνοντας στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία και τον ρεαλισμό σε τομείς όπως το κοινωνικό κράτος, η κοινωνική δικαιοσύνη, η συναίνεση και οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Αύριο πρέπει να βρεθεί ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο που θα ενώνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες από το ΚΙΝΗΜΑ έως το νέο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από μια κοινή «ιδεολογική ομπρέλα» (ουτοπία;). Ο χώρος αυτός έχει ανάγκη να συγκολληθεί πάνω σ’ ένα κοινό ιστορικό αφήγημα, το δικό του αφήγημα με βάση ένα ελληνικό εθνικό σχέδιο πάνω σε αρχές και αξίες διαχρονικές που τον ορίζουν.

Μέχρι όμως να επισυμβεί αυτό, αν επισυμβεί, οφείλουμε ως ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών να προχωρήσουμε στη 3^η Συνδιάσκεψη, στην ολοκλήρωση των προγραμματικών θέσεων και στο Συνέδριο όσο γίνεται πιο γρήγορα.

ΥΓ1: Διαβάστε: 1. Thomas More, Ουτοπία. 2. Francis Bacon, Νέα Ατλαντίς. Karl Marx-Friedrich Engels, Το κομμουνιστικό μανιφέστο. 4. Ανδρέας Παπανδρέου για τον ουτοπικό σοσιαλισμό των Σεν-Σιμόν, και Φουριέ.

YΓ2: Ουτοπία σημαίνει άρνηση των πρακτικών που οδηγούν στον εξανδραποδισμό μας. Ρεαλιστική ουτοπία σημαίνει τον εξανδραποδισμό του Γ. Παπανδρέου και υμών;