Πού βγάζουν τα μαύρα νερά;

..

Πού βγάζουν τα μαύρα νερά;

Το ρολόι πέρασε πάνω από την πρώτη πρωινή και η 1η Ιουλίου καταγράφεται πλέον ως μία ημέρα ντροπής για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η πατρίδα μας ακολούθησε τις λίγες, τριτοκοσμικές χώρες που δεν πλήρωσαν, με συνέπεια, δόση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, ιδιαίτερα αν έχεις γαλουχηθεί με τις ιδέες και τα ιδανικά της Αριστεράς. Αν μη τι άλλο, ένας αριστερός ηγέτης οφείλει να κλείσει τράπεζες και να ταράξει συθέμελα τον καπιταλισμό. Είναι μία συζήτηση που θα κάνει ο Τσίπρας με τους συντρόφους, τη συνείδηση του και, ποιος ξέρει με ποιον άλλον στο μέλλον. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε. Είναι η πρώτη χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου που περιέρχεται σε αυτήν την κατάσταση. Τι κρίμα που ο Νίκος Φίλης δεν ήταν σε παγκόσμιο δίκτυο για να τους εξηγήσει το σχέδιο. Ήταν μόνο στο Mega, με την απόγνωση και την αγριάδα του ανθρώπου που υπερασπίζεται, απελπισμένος, ένα ψέμα. Στο μέλλον ίσως να έχει τύψεις.  Ο πατριωτισμός του, τη μαύρη ώρα, ήταν μόνο κομματικός. Ας είναι. Αυτή τη στιγμή η χώρα πνίγεται στα μαύρα νερά της τραγωδίας της. Τσακίζεται στα βράχια με τον λαό χαμένο ανάμεσα σε χυδαία ψεύδη και ανύπαρκτα διλήμματα.

Όμως, μισό λεπτό. Ας μείνουμε ψύχραιμοι. Και ας δούμε πώς έχουν τα δεδομένα και πού, κατά πάσα πιθανότητα, θα μας βγάλει η θάλασσα.

Ο Νίκος Φίλης και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι το δημοψήφισμα είναι «υπερόπλο». Η απειλή της χρεοκοπίας και του Grexit θα προκαλούσε πανικό στις αγορές και σύγκρυο στους δανειστές. Προς το παρόν δεν είδαμε κάτι τέτοιο. Οι αγορές επέδειξαν νευρικότητα, αλλά όχι πανικό. Το δε ευρώ ενισχύθηκε, αφού οι μισητοί κερδοσκόποι εκτιμούν ότι ενδεχόμενη ελληνική έξοδος θα σπάσει το απόστημα και θα καθαρίσει το πύον. Λέγαμε, λοιπόν, στα καφενεία και στα πάνελ ότι «θα παρακαλούν να μας δανείσουν αφού εκείνοι έχουν να χάσουν περισσότερα από μας». Μέχρι στιγμής δεν επιβεβαιώνεται κάτι τέτοιο. Ούτε μας παρακαλούν, ούτε δείχνουν να ανησυχούν τόσο. Το είπε και ο Ομπάμα: «η ελληνική κρίση δεν επηρεάζει τις ΗΠΑ». Αλλά και οι Ρώσοι μας πρότειναν να τα βρούμε με τους «κακούς». Το ίδιο και οι Κινέζοι. Μείναμε μόνοι χωρίς λεφτά και χωρίς δόντια.

Λίγες ώρες πριν το τέλος του προγράμματος, η κυβέρνηση έβαλε μία πρόταση στο τραπέζι για διετές χρηματοδοτικό πρόγραμμα και αναδιάρθρωση (επιμήκυνση, διευκρινίζει) του χρέους στο πλαίσιο προτάσεων που θα κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. «Διετές χρηματοδοτικό πρόγραμμα» σημαίνει μνημόνιο. Τίποτα λιγότερο. Ο δε Ντάϊσελμπλουμ είπε ότι αν επέλθει συμφωνία, οι όροι θα είναι σκληρότεροι.

Το Eurogroup άφησε το πρόγραμμα να λήξει, απορρίπτοντας την παράταση. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει συμφωνία, ούτε πρόταση στο τραπέζι. Και συμβαίνει το εξής παράλογο: η κυβέρνηση μας καλεί να ψηφίσουμε για μία πρόταση επί ενός προγράμματος που έχει λήξει, ενώ η ίδια κατέθεσε σχέδιο για άλλη συμφωνία. Είναι απίστευτο. Και εθνικά εγκληματικό.

Οι Γερμανοί δηλώνουν ότι για να συζητήσουν συμφωνία θα περιμένουν το δημοψήφισμα. Μα, βάσει του σχεδίου μας, αυτοί δεν ήθελαν το δημοψήφισμα, έτσι δεν είναι; Και γιατί, παρακαλώ, οι Γερμανοί θέλουν το δημοψήφισμα; Απλό. Όπως έδειξαν, δεν ανησυχούν για το «Όχι». Οι αγορές στέκονται. Από την άλλη, αν ο λαός ψηφίσει «Ναι», τότε ο Τσίπρας πάει σπίτι του. Εκτός και αν ψηφίσει και ο ίδιος «Ναι».

Η κυβέρνηση, λοιπόν, έχει κάνει μία τεράστια τρύπα στο νερό στην οποία κινδυνεύει να μας πνίξει. Χρησιμοποίησε το χαρτί του δημοψηφίσματος για να απαλλαγεί από τους «ακραίους» του ΣΥΡΙΖΑ και να πάρει μία καλύτερη συμφωνία. Δεν πήρε τίποτα, έκλεισε μόνο τις τράπεζες. Έχασε, επίσης, χρηματοδοτικά κονδύλια. Δεν πήρε καν τα κέρδη από τα ομόλογα, ποσό που αντιστοιχούσε στη δόση του ΔΝΤ. Αν δεν είναι αφελείς είναι δόλιοι. Και αν πάρουν μία συμφωνία,  θα έχει σκληρότερους όρους από προηγούμενα μνημόνια. Ο δε Τσίπρας βρίσκεται πια μεταξύ άτακτης υποχώρησης, ταπείνωσης και παραίτησης. Εκτός και αν οι δανειστές κρίνουν ότι δεν πρέπει να τον τσαλακώσουν πολιτικά, δημιουργώντας κενό ακυβερνησίας στη χώρα. Ο πρωθυπουργός συμπεριφέρθηκε με τρόπο αυτοκτονικό. Ίσως να τον πήραν στο λαιμό τους αυτοί που βρίσκονται κοντά του. Είχε μπροστά του ολόκληρη θητεία με χρόνο που θα του επέτρεπε, έστω με κάποιους κλυδωνισμούς, να ισχυροποιήσει την ηγεμονία του. Νέος, δημοφιλής, με αντιπάλους μέσα στη φθορά και στη μούχλα. Και τι έκανε; Τζόγαρε μία χώρα σαν ατζαμής που πάει να παίξει τον παπά στο Μοναστηράκι. Γιατί ο Τσίπρας, όντως, έπαιζε με τον Παππά. Εκτός βέβαια και αν ο στόχος είναι να πάει τη χώρα αλλού, σε ένα τριτοκοσμικό καθεστώς, λατινοαμερικανικού τύπου. Τότε μας πήρε τα ρέστα και τα πήρε σε δραχμές.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=41821