Καλά να πάθουν οι εταίροι. Η Ελλάδα, όμως, τι φταίει;
Δεν στήριξαν τον Παπανδρέου όταν τους έλεγε από το 2010 ότι η Ελλάδα θέλει χρόνο για μεταρρυθμίσεις, όχι τιμωρητική εξοντωτική λιτότητα.
Δεν έτριψαν ποτέ από το 2010 στη μούρη των Σαμαροτσιπραίων το γεγονός ότι χωρίς την έστω καθυστερημένη και τιμωρητική «αλληλεγγύη» τους, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι θα ήταν 3,5 εκατομμύρια, η «ανθρωπιστική κρίση» θα ήταν από το 2010 εθνική συμφορά επιπέδου Μικρασιατικής καταστροφής και το μέγεθος του χρέους δεν θα είχε κανένα νόημα να το μετράμε γιατί θα μας είχε ήδη από τότε πνίξει σα χώρα. Ούτε 170%, ούτε 150%, ούτε «βιώσιμο», ούτε «μη βιώσιμο», ούτε «εξυπηρετήσιμο», τίποτα από αυτά που συζητάμε ανέμελοι τώρα δεν θα είχε σημασία – τi συζήτηση να κάνεις πάνω στα αποκαΐδια της χώρας;
Δεν υπερασπίστηκαν καν τις επιλογές τους και άρχισαν να μιλάνε γενικώς και αορίστως για «λάθη» στο πρόγραμμα: λάθη εδώ, λάθη εκεί, λάθη παραπέρα, γεγονός που πολύ πολύ εύκολα στην Ελλάδα μεταφράστηκε σε «αποτυχία» και στη γενικευμένη αντίληψη ότι δεν έπρεπε ποτέ να ακολουθηθεί αυτός ο δρόμος. Λες και υπήρχε άλλη πραγματική επιλογή και άλλη δυνατότητα τότε για την Ελλάδα, με τις τότε συνθήκες και τα τότε δεδομένα στην Ευρώπη. Και ακόμα χειρότερα: στη γενικευμένη αντίληψη ότι τελικά το πρόβλημα ήταν το ίδιο το Μνημόνιο και όχι όσα οδήγησαν στο Μνημόνιο. Κανείς δεν γνωρίζει π.χ. ότι το πρώτο Μνημόνιο συντάχθηκε με πρόβλεψη ύφεσης για το 2009 στο -2%, λόγω της αδυναμίας τότε να μετρηθεί το μέγεθος της στατιστικής απάτης Καραμανλή και στην ύφεση. Τελικά ήταν -4,4%. Και μόνο αυτό ήταν ικανό να τινάξει τους στόχους του Μνημονίου στον αέρα. Κανένας όμως δεν το ξέρει. Θάφτηκε κι αυτό κάτω από την εθνική ομερτά για το τι έγινε στη χώρα μέχρι το 2009 – με τη συνενοχή των «εταίρων».
Δεν στήριξαν ποτέ την κυβέρνηση Παπανδρέου έστω με το ένα χιλιοστό της ανοχής που έδειξαν στον καταστροφέα Καραμανλή, και την ώρα που η Ελλάδα είχε μπει σε ρότα γρήγορης εφαρμογής του προγράμματος και εξόδου στις αγορές, τον Οκτώβριο του 2010, πήγαν στη Deauville και έριξαν νέες βόμβες αποσταθεροποίησης στις διεθνείς αγορές, προκαλώντας νέα αναταραχή, καθιστώντας αδύνατη την προγραμματισμένη αναζήτηση της Ελλάδας πόρων από τις αγορές.
Δεν άκουσαν ούτε λεπτό το προφητικό καμπανάκι Παπανδρέου ότι η Συμφωνία για να περπατήσει πρέπει να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα στο οποίο όλοι θα καλούνταν να αποφασίσουν επί συγκεκριμένου ερωτήματος και επί συγκεκριμένης συμφωνίας, γνωρίζοντας όλα τα υπέρ και τα κατά της όποιας απόφασής τους για το μέλλον της χώρας. Γιατί είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τις δημοσκοπήσεις. Ρωτάνε:
Υποστηρίζετε τους χειρισμούς Τσίπρα; 70% ναι.
Θέλετε ρήξη ή συνεννόηση με τους εταίρους; 70% συνεννόηση.
Θέλετε τα χρήματα της δανειακής σύμβασης; 70% ναι.
Θέλετε το Μνημόνιο; 70% όχι.
Θέλετε το ευρώ; 70% ναι.
Θέλετε τις υποχρεώσεις του ευρώ; 70% όχι.
Ε, δεν γίνεται. Σε κάθε ερώτημα χωριστά, τα θέλουμε όλα κι ο καθένας χρησιμοποιεί τις απαντήσεις όπως θέλει. Το ζήτημα ήταν, είναι και θα είναι πάντα να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που τα συγκεντρώνει όλα. Ερώτημα που θα έλεγε: «Αυτό διαπραγματευτήκαμε με τους εταίρους. Αυτά παίρνουμε, αυτά πρέπει να κάνουμε, το θέλετε, ναι ή όχι, με όποιες συνέπειες έχει η μία ή η άλλη απόφαση;»
Αυτή η δυνατότητα δόθηκε τον Νοέμβριο του 2011. Και οι εταίροι την έκαψαν, μαζί με αυτόν που είχε το θάρρος να την προτείνει.
Με όλα τα παραπάνω οι «εταίροι» συνέβαλαν στη δημιουργία του δημαγωγικού νέφους που σκεπάζει κάθε έννοια λογικής τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και τώρα το τρώνε στη μάπα. Καλά να πάθουν. Μακάρι η ελληνική κυβέρνηση να τους ξεσκίσει και να πάρει ό,τι θέλει και ακόμα παραπάνω.
Η Ελλάδα, όμως, τι φταίει;
http://www.smartpost.gr/
Δεν στήριξαν τον Παπανδρέου όταν τους έλεγε από το 2010 ότι η Ελλάδα θέλει χρόνο για μεταρρυθμίσεις, όχι τιμωρητική εξοντωτική λιτότητα.
Δεν έτριψαν ποτέ από το 2010 στη μούρη των Σαμαροτσιπραίων το γεγονός ότι χωρίς την έστω καθυστερημένη και τιμωρητική «αλληλεγγύη» τους, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι θα ήταν 3,5 εκατομμύρια, η «ανθρωπιστική κρίση» θα ήταν από το 2010 εθνική συμφορά επιπέδου Μικρασιατικής καταστροφής και το μέγεθος του χρέους δεν θα είχε κανένα νόημα να το μετράμε γιατί θα μας είχε ήδη από τότε πνίξει σα χώρα. Ούτε 170%, ούτε 150%, ούτε «βιώσιμο», ούτε «μη βιώσιμο», ούτε «εξυπηρετήσιμο», τίποτα από αυτά που συζητάμε ανέμελοι τώρα δεν θα είχε σημασία – τi συζήτηση να κάνεις πάνω στα αποκαΐδια της χώρας;
Δεν υπερασπίστηκαν καν τις επιλογές τους και άρχισαν να μιλάνε γενικώς και αορίστως για «λάθη» στο πρόγραμμα: λάθη εδώ, λάθη εκεί, λάθη παραπέρα, γεγονός που πολύ πολύ εύκολα στην Ελλάδα μεταφράστηκε σε «αποτυχία» και στη γενικευμένη αντίληψη ότι δεν έπρεπε ποτέ να ακολουθηθεί αυτός ο δρόμος. Λες και υπήρχε άλλη πραγματική επιλογή και άλλη δυνατότητα τότε για την Ελλάδα, με τις τότε συνθήκες και τα τότε δεδομένα στην Ευρώπη. Και ακόμα χειρότερα: στη γενικευμένη αντίληψη ότι τελικά το πρόβλημα ήταν το ίδιο το Μνημόνιο και όχι όσα οδήγησαν στο Μνημόνιο. Κανείς δεν γνωρίζει π.χ. ότι το πρώτο Μνημόνιο συντάχθηκε με πρόβλεψη ύφεσης για το 2009 στο -2%, λόγω της αδυναμίας τότε να μετρηθεί το μέγεθος της στατιστικής απάτης Καραμανλή και στην ύφεση. Τελικά ήταν -4,4%. Και μόνο αυτό ήταν ικανό να τινάξει τους στόχους του Μνημονίου στον αέρα. Κανένας όμως δεν το ξέρει. Θάφτηκε κι αυτό κάτω από την εθνική ομερτά για το τι έγινε στη χώρα μέχρι το 2009 – με τη συνενοχή των «εταίρων».
Δεν στήριξαν ποτέ την κυβέρνηση Παπανδρέου έστω με το ένα χιλιοστό της ανοχής που έδειξαν στον καταστροφέα Καραμανλή, και την ώρα που η Ελλάδα είχε μπει σε ρότα γρήγορης εφαρμογής του προγράμματος και εξόδου στις αγορές, τον Οκτώβριο του 2010, πήγαν στη Deauville και έριξαν νέες βόμβες αποσταθεροποίησης στις διεθνείς αγορές, προκαλώντας νέα αναταραχή, καθιστώντας αδύνατη την προγραμματισμένη αναζήτηση της Ελλάδας πόρων από τις αγορές.
Δεν άκουσαν ούτε λεπτό το προφητικό καμπανάκι Παπανδρέου ότι η Συμφωνία για να περπατήσει πρέπει να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα στο οποίο όλοι θα καλούνταν να αποφασίσουν επί συγκεκριμένου ερωτήματος και επί συγκεκριμένης συμφωνίας, γνωρίζοντας όλα τα υπέρ και τα κατά της όποιας απόφασής τους για το μέλλον της χώρας. Γιατί είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τις δημοσκοπήσεις. Ρωτάνε:
Υποστηρίζετε τους χειρισμούς Τσίπρα; 70% ναι.
Θέλετε ρήξη ή συνεννόηση με τους εταίρους; 70% συνεννόηση.
Θέλετε τα χρήματα της δανειακής σύμβασης; 70% ναι.
Θέλετε το Μνημόνιο; 70% όχι.
Θέλετε το ευρώ; 70% ναι.
Θέλετε τις υποχρεώσεις του ευρώ; 70% όχι.
Ε, δεν γίνεται. Σε κάθε ερώτημα χωριστά, τα θέλουμε όλα κι ο καθένας χρησιμοποιεί τις απαντήσεις όπως θέλει. Το ζήτημα ήταν, είναι και θα είναι πάντα να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που τα συγκεντρώνει όλα. Ερώτημα που θα έλεγε: «Αυτό διαπραγματευτήκαμε με τους εταίρους. Αυτά παίρνουμε, αυτά πρέπει να κάνουμε, το θέλετε, ναι ή όχι, με όποιες συνέπειες έχει η μία ή η άλλη απόφαση;»
Αυτή η δυνατότητα δόθηκε τον Νοέμβριο του 2011. Και οι εταίροι την έκαψαν, μαζί με αυτόν που είχε το θάρρος να την προτείνει.
Με όλα τα παραπάνω οι «εταίροι» συνέβαλαν στη δημιουργία του δημαγωγικού νέφους που σκεπάζει κάθε έννοια λογικής τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και τώρα το τρώνε στη μάπα. Καλά να πάθουν. Μακάρι η ελληνική κυβέρνηση να τους ξεσκίσει και να πάρει ό,τι θέλει και ακόμα παραπάνω.
Η Ελλάδα, όμως, τι φταίει;
http://www.smartpost.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου