Τρίτη 5 Ιουλίου 2011
Πολλές φορές στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό διάλογο τίθεται το σύνηθες ερώτημα "ναι ή όχι στο Μεσοπρόθεσμο;". Φοβούμαι ότι έτσι "συμπυκνωμένο" είναι ένα λάθος ερώτημα, καθώς το...
κυριότερο σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι το "κάδρο" και το "ευρύτερο πλαίσιο" οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και κυρίως διεθνών συσχετισμών, εντός του οποίου τίθεται το ερώτημα. Η Ελλάδα δεν είναι "ανάδελφος" χώρα. Κινείται αυτοβούλως σ' ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο με δεσμεύσεις και σ' ένα παγκοσμιοποιημένο διεθνές οικονομικό περιβάλλον με αλληλεξαρτήσεις. Πάντα βέβαια, η χώρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ακόμα και να αγνοήσει τους πάντες, με υψηλότατο βέβαια κόστος συνεπειών. Αρα πριν φτάσουμε στο Μεσοπρόθεσμο, υπάρχουν και άλλα σκληρά ερωτήματα. Οι δανειακές ανάγκες της χώρας και με ποιον τρόπο μπορούν να εξυπηρετηθούν, γιατί άλλως η χρεοκοπία είναι προ των πυλών με ό,τι σημαίνει αυτό. Τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και τι πρέπει να κάνουμε για να το διορθώσουμε. Εννοώ, κατά κύριο λόγο, ένα ανεξέλεγκτο φαινόμενο "κρατισμού", προϊόν ενός πελατειακού συστήματος που ταυτόχρονα "παγίδευσε" τον "δημιουργό του", δηλαδή το πολιτικό σύστημα, με "υλική βάση" μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, που "στρέβλωσε" τις παραγωγικές δομές της χώρας και δημιούργησε εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς. Αυτά, έτσι κι αλλιώς έπρεπε να τα διορθώσουμε... Και βέβαια όλα αυτά, κάτω από την επιρροή ενός συστημικού προβλήματος που έχει σχέση με τη δομή της Ευρωζώνης και την ανεξέλεγκτη "παθολογική λειτουργία" του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και κάτι ακόμα. Το Μεσοπρόθεσμο μας επιβλήθηκε προ του αδιεξόδου δανεισμού, στο οποίο είχαμε περιέλθει. Είναι προϊόν περισσότερο ενός διεθνούς συσχετισμού, παρά ενός εθνικού. Γι' αυτό και οι μεγάλες δυσκολίες διαπραγμάτευσης και επαναδιαπραγμάτευσης...
Τούτων δοθέντων, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι το Μεσοπρόθεσμο δεν μπορούσαμε να το αποφύγουμε, γιατί δεν είχαμε έναν άλλο εναλλακτικό δρόμο με λιγότερους κινδύνους... Οταν υπάρξει (και γι' αυτό πρέπει να δουλέψουμε όλοι και να συνεννοηθούμε καλύτερα), τότε οπωσδήποτε πρέπει να τον ακολουθήσουμε. Οντως, το Μεσοπρόθεσμο, εάν δεν ενταχθεί σ' ένα ρεαλιστικό και καλύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο βοήθειας, δεν οδηγεί πουθενά... Αυτό πρακτικά σημαίνει μερικά πράγματα: Σαφή επενδυτική αναπτυξιακή βοήθεια. Σχέδιο ουσιαστικής αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους. Εξυπνη λιτότητα. Και όχι τιμωρητικά επιτόκια. Το έγραψαν πρόσφατα και οι "Financial Times" της Γερμανίας. Ωριμάζουν λογικότερες σκέψεις στην Ευρώπη. Κι αυτό είναι σημαντικό. Ας μη μας διαφεύγει ότι όλη αυτή η ιστορία από πολιτικής πλευράς είναι και ένα "παιχνίδι αντοχών"... Δύσκολο. Αλλά πρέπει να αντέξουμε!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου