Δευτέρα 07 Φεβρουαρίου 2011
Η προχθεσινή Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ δεν ήταν όσο αναμενόταν καρποφόρα για την Ελλάδα ειδικότερα, αλλά και για την ίδια την ΕΕ γενικότερα. Πιθανώς δεν θα μπορούσε και να ήταν αφού η φράου Μέρκελ, που έχει και τον πρώτο λόγο αντιμετωπίζει ... προβλήματα στις επικείμενες εκλογές σε κάποιο από τα ομόσπονδα κρατίδια της χώρας της. Ας γίνουν πρώτα με το καλό οι εκλογές του επόμενου μήνα και μετά «θα ανοίξει τα χαρτιά της». Χαρτιά που λίγο ως πολύ είναι ήδη γνωστά. Από ακριτομυθίες και διαρροές αλλά και από δηλώσεις της ίδιας και στενών συνεργατών της.
Η Γερμανία είναι σχεδόν δεδομένο ότι κατέληξε ότι το συμφέρον της τής επιβάλει να στηρίξει το ευρώ. Και θα το κάνει. Θα βοηθήσει δηλ. της οικονομικά ασθενέστερες χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία) αλλά με όρους και προϋποθέσεις. Σκληρούς μέχρι και αβάσταχτους όρους.
Για μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικό, φορολογικό, μεταρρυθμίσεις, ελλείμματα, χρέη. Κι όλα αυτά στα πλαίσια ενός Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας ως προϋπόθεσης για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Με απλά λόγια θέτει ήδη το εξής δίλημμα προς την Ελλάδα και τους εν πτωχεία «συναδέλφους» της: Η αποδέχεσθε εκ των προτέρων τις αρχές, τις βασικές προβλέψεις του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας και σας ενισχύω οικονομικά ή δεν τις αποδέχεστε οπότε και βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Κάποιοι θεωρούν το δίλημμα αυτό εκβιαστικό. Προχωρούν μάλιστα ακόμα περισσότερο. Βλέπουν σ’αυτό την φιλόδοξη επιδίωξή της Γερμανίας να πάρει μια «ιστορική ρεβάνς»: Οι χαμένοι δηλ. του β’ Παγκοσμίου πολέμου να επιβάλλουν τους όρους τους στους «χαμένους της οικονομίας». Όρους πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας μέσω των οποίων θα οδηγηθούμε σ’ένα καθεστώς νεοαποικιοκρατίας χωρίς φυσικά στρατό κατοχής αλλά με μηχανισμούς της αγοράς και σκληρούς νόμους νεοφιλελεύθερης οικονομίας.
Υπερβολική ενδεχομένως άποψη με μεγάλη ωστόσο δόση αλήθειας. Ούτως ή άλλως πάντως η χώρας μας θα πρέπει το επόμενο μήνα να απαντήσει στο δίλημμα. Δεδομένων των απόψεων της κυβερνώσας ομάδας και των πίσω από αυτήν συμφερόντων η κυβέρνηση, θα αποδεχθεί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία ή «σκληρές» , όπως συνηθίζει να λέει και να διαψεύδεται από τα πράγματα, διαπραγματεύσεις. Και πολύ φυσικά θα παρουσιάσει την απόφαση της ως «μονόδρομο», φορτώνοντας ως συνήθως, την ευθύνη στους άλλους. Ορισμένοι φίλα προσκείμενη σ’αυτήν ήδη το προπαγανδίζουν.
Η αλήθεια είναι πώς αν δεν δεχθούμε τις προτάσεις του Γερμανογαλλικού άξονα είναι πολύ δύσκολο να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Σίγουρα θα μπορούσαμε, αν αλλάζαμε νοοτροπία και συνήθειες και αν είχαμε την κατάλληλη πολιτική οικονομική, πνευματική ηγεσία. Όμως οι άνθρωποι αλλάζουν πολύ δύσκολα σε βάθος χρόνου. Εκτός αν μεσολαβήσει πόλεμος ή καταστροφή. Και τα δύο δείχνουν ακόμη χειρότερα από μια Γερμανική Ευρώπη.
Ή αν μας δοθεί – με τις κατάλληλες κινήσεις από μέρους της πολιτικής μας ηγεσίας - βοήθεια από τη Ρωσία ή την Κίνα. Αν και πρέπει να πούμε ότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται ρητά από το μνημόνιο (!). Όπου αναφέρεται ότι δεν μπορούμε να ζητήσουμε (και να πάρουμε) δάνεια από αυτές τις δύο χώρες ονομαστικά αναφερόμενες! (Κι ύστερα μιλούμε για πλήρη ανεξαρτησία). Στην περίπτωση αυτή επιπλέον θα προέκυπταν κι άλλα προβλήματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Προβλήματα που βέβαια είναι αρμοδιότητα και ευθύνη της Κυβέρνησης να τα συνεκτιμήσει.
Θεωρητικά πάντως δεν μπορεί να αποκλειστεί κι αυτή η πιθανότητα. Πέρσι πάντως (πριν το μνημόνιο) οι δύο αυτές χώρες προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, με ευνοϊκούς μάλιστα όρους, η Κυβέρνηση όμως δεν αποδέχθηκε την προσφορά τους.
Πώς θα μπορούσε να γίνει; Αν κάποια από τις δύο αυτές χώρες μας δάνειζε με χαμηλό επιτόκιο (3%-4%), τα 30 δις. που ήδη δανειστήκαμε από την Τρόϊκα συν τους τόκους συν όσα λείπουν για τις λειτουργικές και άλλες ανάγκες του κράτους, ξοφλούσαμε και διώχναμε την Τρόϊκα και ακολουθούσαμε ένα άλλο οικονομικό μοντέλο και συμμαχίες που θα μας προστάτευαν από τις επεκτατικές διαθέσεις των γειτόνων μας.
Ένα τέτοιοι εγχείρημα θα έφερνε τα πάνω – κάτω και θα προϋπόθετε χαρισματική ηγεσία. Ούτως εχόντων των πραγμάτων γίνεται φανερό ότι βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Η μάλλον «να κάνω πίσω ντρέπομαι να κάνω μπρος φοβούμαι».
Έτσι ή αλλιώς πάντως θα κληθεί σύντομα (μέχρι τα τέλη Μαρτίου) η Κυβέρνηση να απαντήσει στο δίλημμα. Θα βρεθεί στο σταυροδρόμι όπου ο ένας δρόμος οδηγεί πιθανώς στο να γλιτώσει η χώρα την πτώχευση (κάποιοι δεν είναι και τόσο σίγουροι γι’ αυτό) αλλά να εξαθλιωθεί μεγάλο τμήμα του λαού και να ζούμε επί δεκαετίες υπό ξένη κηδεμονία και με μεγάλη λιτότητα. Ο άλλος σε μια δύσκολη και με ρίσκο περιπέτεια που δίνει την ελπίδα ότι μπορούμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια μας και να απαλλαγούμε συντομότερα από την κρίση.
Και οι δύο πάντως δρόμοι απαιτούν κάτι σημαντικό από μας τους Έλληνες. Αν δεν το κάνουμε «είμαστε χαμένοι» όποιον και να ακολουθήσουμε. Κι αυτό είναι να αλλάξουμε, πρώτα οι ηγεσίες μας και μετά ο λαός νοοτροπία και συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε αυτά που ως τώρα κάναμε ή πιστεύαμε. Είναι εύκολο; Όχι καθόλου. Είναι όμως δυνατό.Γιάννης Κορομήλης
Η Γερμανία είναι σχεδόν δεδομένο ότι κατέληξε ότι το συμφέρον της τής επιβάλει να στηρίξει το ευρώ. Και θα το κάνει. Θα βοηθήσει δηλ. της οικονομικά ασθενέστερες χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία) αλλά με όρους και προϋποθέσεις. Σκληρούς μέχρι και αβάσταχτους όρους.
Για μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικό, φορολογικό, μεταρρυθμίσεις, ελλείμματα, χρέη. Κι όλα αυτά στα πλαίσια ενός Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας ως προϋπόθεσης για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Με απλά λόγια θέτει ήδη το εξής δίλημμα προς την Ελλάδα και τους εν πτωχεία «συναδέλφους» της: Η αποδέχεσθε εκ των προτέρων τις αρχές, τις βασικές προβλέψεις του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας και σας ενισχύω οικονομικά ή δεν τις αποδέχεστε οπότε και βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Κάποιοι θεωρούν το δίλημμα αυτό εκβιαστικό. Προχωρούν μάλιστα ακόμα περισσότερο. Βλέπουν σ’αυτό την φιλόδοξη επιδίωξή της Γερμανίας να πάρει μια «ιστορική ρεβάνς»: Οι χαμένοι δηλ. του β’ Παγκοσμίου πολέμου να επιβάλλουν τους όρους τους στους «χαμένους της οικονομίας». Όρους πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας μέσω των οποίων θα οδηγηθούμε σ’ένα καθεστώς νεοαποικιοκρατίας χωρίς φυσικά στρατό κατοχής αλλά με μηχανισμούς της αγοράς και σκληρούς νόμους νεοφιλελεύθερης οικονομίας.
Υπερβολική ενδεχομένως άποψη με μεγάλη ωστόσο δόση αλήθειας. Ούτως ή άλλως πάντως η χώρας μας θα πρέπει το επόμενο μήνα να απαντήσει στο δίλημμα. Δεδομένων των απόψεων της κυβερνώσας ομάδας και των πίσω από αυτήν συμφερόντων η κυβέρνηση, θα αποδεχθεί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία ή «σκληρές» , όπως συνηθίζει να λέει και να διαψεύδεται από τα πράγματα, διαπραγματεύσεις. Και πολύ φυσικά θα παρουσιάσει την απόφαση της ως «μονόδρομο», φορτώνοντας ως συνήθως, την ευθύνη στους άλλους. Ορισμένοι φίλα προσκείμενη σ’αυτήν ήδη το προπαγανδίζουν.
Η αλήθεια είναι πώς αν δεν δεχθούμε τις προτάσεις του Γερμανογαλλικού άξονα είναι πολύ δύσκολο να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Σίγουρα θα μπορούσαμε, αν αλλάζαμε νοοτροπία και συνήθειες και αν είχαμε την κατάλληλη πολιτική οικονομική, πνευματική ηγεσία. Όμως οι άνθρωποι αλλάζουν πολύ δύσκολα σε βάθος χρόνου. Εκτός αν μεσολαβήσει πόλεμος ή καταστροφή. Και τα δύο δείχνουν ακόμη χειρότερα από μια Γερμανική Ευρώπη.
Ή αν μας δοθεί – με τις κατάλληλες κινήσεις από μέρους της πολιτικής μας ηγεσίας - βοήθεια από τη Ρωσία ή την Κίνα. Αν και πρέπει να πούμε ότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται ρητά από το μνημόνιο (!). Όπου αναφέρεται ότι δεν μπορούμε να ζητήσουμε (και να πάρουμε) δάνεια από αυτές τις δύο χώρες ονομαστικά αναφερόμενες! (Κι ύστερα μιλούμε για πλήρη ανεξαρτησία). Στην περίπτωση αυτή επιπλέον θα προέκυπταν κι άλλα προβλήματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Προβλήματα που βέβαια είναι αρμοδιότητα και ευθύνη της Κυβέρνησης να τα συνεκτιμήσει.
Θεωρητικά πάντως δεν μπορεί να αποκλειστεί κι αυτή η πιθανότητα. Πέρσι πάντως (πριν το μνημόνιο) οι δύο αυτές χώρες προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, με ευνοϊκούς μάλιστα όρους, η Κυβέρνηση όμως δεν αποδέχθηκε την προσφορά τους.
Πώς θα μπορούσε να γίνει; Αν κάποια από τις δύο αυτές χώρες μας δάνειζε με χαμηλό επιτόκιο (3%-4%), τα 30 δις. που ήδη δανειστήκαμε από την Τρόϊκα συν τους τόκους συν όσα λείπουν για τις λειτουργικές και άλλες ανάγκες του κράτους, ξοφλούσαμε και διώχναμε την Τρόϊκα και ακολουθούσαμε ένα άλλο οικονομικό μοντέλο και συμμαχίες που θα μας προστάτευαν από τις επεκτατικές διαθέσεις των γειτόνων μας.
Ένα τέτοιοι εγχείρημα θα έφερνε τα πάνω – κάτω και θα προϋπόθετε χαρισματική ηγεσία. Ούτως εχόντων των πραγμάτων γίνεται φανερό ότι βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Η μάλλον «να κάνω πίσω ντρέπομαι να κάνω μπρος φοβούμαι».
Έτσι ή αλλιώς πάντως θα κληθεί σύντομα (μέχρι τα τέλη Μαρτίου) η Κυβέρνηση να απαντήσει στο δίλημμα. Θα βρεθεί στο σταυροδρόμι όπου ο ένας δρόμος οδηγεί πιθανώς στο να γλιτώσει η χώρα την πτώχευση (κάποιοι δεν είναι και τόσο σίγουροι γι’ αυτό) αλλά να εξαθλιωθεί μεγάλο τμήμα του λαού και να ζούμε επί δεκαετίες υπό ξένη κηδεμονία και με μεγάλη λιτότητα. Ο άλλος σε μια δύσκολη και με ρίσκο περιπέτεια που δίνει την ελπίδα ότι μπορούμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια μας και να απαλλαγούμε συντομότερα από την κρίση.
Και οι δύο πάντως δρόμοι απαιτούν κάτι σημαντικό από μας τους Έλληνες. Αν δεν το κάνουμε «είμαστε χαμένοι» όποιον και να ακολουθήσουμε. Κι αυτό είναι να αλλάξουμε, πρώτα οι ηγεσίες μας και μετά ο λαός νοοτροπία και συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε αυτά που ως τώρα κάναμε ή πιστεύαμε. Είναι εύκολο; Όχι καθόλου. Είναι όμως δυνατό.Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου