Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010 
Το περιβόητο κείμενο της Ιεράς Συνόδου δεν έχει καμία απολύτως σημασία για το σήμερα, δείχνει όμως με ανάγλυφο τρόπο τί θα συμβεί αύριο με την Εκκλησία. Εξηγούμαι: Αυτά που αναγράφονται στο κείμενο, δεν είναι παρά επιφανειακές πολιτικές κοινοτοπίες, τις οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να συνυπογράψουν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ενώ κάνει ποδήλατο, η Αλέκα Παπαρήγα ενώ ανεμίζει μια...
σημαία με σφυροδρέπανο, ο Ηγούμενος Εφραίμ ενώ διαπραγματεύεται ένα οικόπεδο και ο Τζίμης Πανούσης ενώ απευθύνεται προς το κοινό του φορώντας ένα επισκοπικό ράσο γεμάτο με γαρίφαλα σκυλάδικου.
Εν ολίγοις, το κείμενο αποτελεί μια ομπρέλα αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών απόψεων για την κρίση που ενοχοποιεί και αθωώνει παράλληλα τους πάντες, γι’ αυτό και δεν θα έχει την παραμικρή τύχη. Θα εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος, σαν ασήμαντη δήλωση ενός τυχάρπαστου πολιτευτή στο τοπικό του κανάλι.
Ο λόγος της Ιεράς Συνόδου όπως καταγράφεται στις σελίδες του κειμένου, δεν είναι ούτε αυστηρά θεολογικός, ούτε τεκμηριωμένα πολιτικός, ούτε ειλικρινά αυτοκριτικός, ούτε σεμνά παρηγορητικός, ούτε πειστικά Προδρομικός. Είναι απλώς ένας σαχλός πολιτικο-εκκλησιακός λεκτικός αχταρμάς δίχως αξία.
Θα έχει την τύχη που του αξίζει. Θα ξεχαστεί πάραυτα. Ας μην υποτιμούμε, όμως, όσα κρύβονται πίσω από την πρωτοβουλία της σύνταξης και της δημοσιοποίησης αυτού του πολιτικού σκαλαθύρματος στο ποίμνιο.
Κρύβεται μια εκκλησιαστικά Οργουελική προοπτική: Η Ιερά Σύνοδος είναι γεμάτη από πνευματικά και πολιτικά παιδιά του Χριστόδουλου. Τέκνα του μακαριστού που αναπολούν τις μέρες δόξας, δημοσιότητας και πολιτικής παντοδυναμίας του κλάδου τους. Κάτι τους ξέφυγε με τον ξαφνικό θάνατο του Πατέρα τους. Αιφνιδιάστηκαν απροετοίμαστοι, βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν με τον Ιερώνυμο στο κεφάλι τους κι αυτό τους ενοχλεί σφόδρα.
Αντί να οργανώνουν λαοσυνάξεις χιλιάδων ανθρώπων, αναγκάζονται να περιορίζονται στην οργάνωση συσσιτίων, αντί να ομιλούν στις τηλεοράσεις για τα Σκόπια αναγκάζονται να συνομιλούν με δυστυχισμένες χήρες και ορφανά, αντί να κατακεραυνώνουν από άμβωνος πρωθυπουργούς αρκούνται να ομιλούν για τις δέκα μωρές παρθένες και τον άσωτο υιό, δίχως ούτε μια κάμερα να τους καταγράφει για τα δελτία ειδήσεων.
Οποία μιζέρια, οποία κακομοιριά… Μετά το πρώτο μούδιασμα, λοιπόν, επανέρχονται σιγά-σιγά. Αυτή η ηχηρότητα της σιωπής του Ιερώνυμου, τα ‘φαγε τα ψωμιά της. Όσο υπάρχει ο Αρχιεπίσκοπος δεν θα κινηθούν ασφαλώς, όμως θα δηλώνουν σποραδικά την παρουσία τους με κείμενα και λόγια σαν κι αυτά του κειμένου.
Είτε κατά μόνας, είτε κατά ομάδες, είτε μέσα από προσωρινές πλειοψηφίες της ιεραρχίας. Όσα θα γράφουν ή θα λένε, δεν θα έχουν καμιά ουσιαστική αξία πέραν της υπενθύμισης ότι κάτω από τη νηφάλια επιφάνεια της σημερινής εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ο νέο-Χριστοδουλισμός βράζει. Και ότι πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά του θα ‘ναι. Μόλις φθάσει το πλήρωμα του χρόνου θα τον ξαναδούμε μπροστά μας, πιο κραταιό, πιο συντηρητικό και πιο ακραίο από ποτέ. Με τις υγείες μας…(ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ - aixmi.gr)
σημαία με σφυροδρέπανο, ο Ηγούμενος Εφραίμ ενώ διαπραγματεύεται ένα οικόπεδο και ο Τζίμης Πανούσης ενώ απευθύνεται προς το κοινό του φορώντας ένα επισκοπικό ράσο γεμάτο με γαρίφαλα σκυλάδικου.
Εν ολίγοις, το κείμενο αποτελεί μια ομπρέλα αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών απόψεων για την κρίση που ενοχοποιεί και αθωώνει παράλληλα τους πάντες, γι’ αυτό και δεν θα έχει την παραμικρή τύχη. Θα εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος, σαν ασήμαντη δήλωση ενός τυχάρπαστου πολιτευτή στο τοπικό του κανάλι.
Ο λόγος της Ιεράς Συνόδου όπως καταγράφεται στις σελίδες του κειμένου, δεν είναι ούτε αυστηρά θεολογικός, ούτε τεκμηριωμένα πολιτικός, ούτε ειλικρινά αυτοκριτικός, ούτε σεμνά παρηγορητικός, ούτε πειστικά Προδρομικός. Είναι απλώς ένας σαχλός πολιτικο-εκκλησιακός λεκτικός αχταρμάς δίχως αξία.
Θα έχει την τύχη που του αξίζει. Θα ξεχαστεί πάραυτα. Ας μην υποτιμούμε, όμως, όσα κρύβονται πίσω από την πρωτοβουλία της σύνταξης και της δημοσιοποίησης αυτού του πολιτικού σκαλαθύρματος στο ποίμνιο.
Κρύβεται μια εκκλησιαστικά Οργουελική προοπτική: Η Ιερά Σύνοδος είναι γεμάτη από πνευματικά και πολιτικά παιδιά του Χριστόδουλου. Τέκνα του μακαριστού που αναπολούν τις μέρες δόξας, δημοσιότητας και πολιτικής παντοδυναμίας του κλάδου τους. Κάτι τους ξέφυγε με τον ξαφνικό θάνατο του Πατέρα τους. Αιφνιδιάστηκαν απροετοίμαστοι, βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν με τον Ιερώνυμο στο κεφάλι τους κι αυτό τους ενοχλεί σφόδρα.
Αντί να οργανώνουν λαοσυνάξεις χιλιάδων ανθρώπων, αναγκάζονται να περιορίζονται στην οργάνωση συσσιτίων, αντί να ομιλούν στις τηλεοράσεις για τα Σκόπια αναγκάζονται να συνομιλούν με δυστυχισμένες χήρες και ορφανά, αντί να κατακεραυνώνουν από άμβωνος πρωθυπουργούς αρκούνται να ομιλούν για τις δέκα μωρές παρθένες και τον άσωτο υιό, δίχως ούτε μια κάμερα να τους καταγράφει για τα δελτία ειδήσεων.
Οποία μιζέρια, οποία κακομοιριά… Μετά το πρώτο μούδιασμα, λοιπόν, επανέρχονται σιγά-σιγά. Αυτή η ηχηρότητα της σιωπής του Ιερώνυμου, τα ‘φαγε τα ψωμιά της. Όσο υπάρχει ο Αρχιεπίσκοπος δεν θα κινηθούν ασφαλώς, όμως θα δηλώνουν σποραδικά την παρουσία τους με κείμενα και λόγια σαν κι αυτά του κειμένου.
Είτε κατά μόνας, είτε κατά ομάδες, είτε μέσα από προσωρινές πλειοψηφίες της ιεραρχίας. Όσα θα γράφουν ή θα λένε, δεν θα έχουν καμιά ουσιαστική αξία πέραν της υπενθύμισης ότι κάτω από τη νηφάλια επιφάνεια της σημερινής εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ο νέο-Χριστοδουλισμός βράζει. Και ότι πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά του θα ‘ναι. Μόλις φθάσει το πλήρωμα του χρόνου θα τον ξαναδούμε μπροστά μας, πιο κραταιό, πιο συντηρητικό και πιο ακραίο από ποτέ. Με τις υγείες μας…(ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ - aixmi.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου