Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Τα πλην και τα συν του μηχανισμού στήριξης

ΔΕΥΤΕΡΑ 19-4-2010
του Γιάννη Κορομήλη
Α΄ Η ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ασφαλώς το: «Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ». Ήταν το σλόγκαν μιας ενημερωτικής εκστρατείας  της δεκαετίας του ΄80 μετά την ....ένταξη της  χώρας μας στην (τότε) Ευρωπαϊκή  Οικονομική Κοινότητα (τώρα Ε.Ε.). Σε λίγες  εβδομάδες  θα είμαστε  στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Για την ακρίβεια το Δ.Ν.Τ. είναι ήδη εδώ.
Ως συμβουλάτορας σ’ αυτή τη φάση, προσφέροντας  τεχνογνωσία. Σύντομα θα αλλάξει ρόλο. Θα αναβαθμισθεί σε χρηματοδότη και οιονεί εντολέα (μαζί με την ΕΕ και την ΕΚΤ). Μ’ απλά λόγια, ύστερα από σχετικό αίτημα της κυβέρνησης μας, εκπρόσωποι  της Ευρωπαϊκής  Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του  Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θα εκπονήσουν από κοινού  πλην με βαρύνουσα γνώμη του, ειδικού για την περίπτωση, ΔΝΤ  ένα οικονομικό πρόγραμμα για την Ελλάδα. Ένα χρονοδιάγραμμα  δηλ. οικονομικών μέτρων  καθώς και έναν ισολογισμό της ελληνικής οικονομίας για τα επόμενα  τρία χρόνια. Το πρόγραμμα αυτό θα το δώσουν  στην κυβέρνηση απλώς  να το εγκρίνει. Και φυσικά να το εφαρμόσει  υπό την αυστηρή επιτήρηση  τους (κυρίως του ΔΝΤ).

Στην ουσία  η οικονομική πολιτική της χώρας μας θα ασκείται βασικά από το ΔΝΤ και δευτερευόντως  την ΕΚΤ και την ΕΕ. Το οικονομικό επιτελείο  θα περιορισθεί  σε  ρόλο εντολοδόχου ή διαχειριστή  υπό κηδεμονία.

Είναι κακό αυτό; Ασφαλώς και είναι. Κι όχι μόνο γιατί περιορίζει  σαφώς το  δικαίωμα να αποφασίζουμε εμείς  για ό,τι αφορά τη χώρα μας, πράγμα οδυνηρό έως απαράδεκτο, όχι μόνο γιατί  θίγεται έτσι η εθνική μας υπερηφάνεια και το φιλότιμό μας, αλλά και γιατί  τα οικονομικά μέτρα  που θα αποφασίσουν  οι κηδεμόνες μας  και θα εφαρμόσουμε  εμείς (ή καλύτερα  θα εφαρμοσθούν σε βάρος μας) θα είναι ως επί το πλείστον  αντιλαϊκά  και άδικα. Που θα συρρικνώσουν  κατά μεγάλο ποσοστό  τα  εισοδήματα  των Ελλήνων,  αυξάνοντας  κατά πολύ τον αριθμό αυτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
«ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ…»
Βέβαια οι αρχαίοι  πρόγονοι μας έλεγαν – και είχαν δίκιο -  «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Σίγουρα θα προκύψουν και κάποια θετικά  αποτελέσματα από την επικυριαρχία  του ΔΝΤ. Ισως περιορισθεί  το τεράστιο αδηφάγο και διεφθαρμένο κράτος. Μπορεί να αφαιρεθούν κάποια ή πολλά από τα κακώς εννοούμενα «κεκτημένα δικαιώματα» των «ρετιρέ». Ενδεχομένως να αλλάξει αναγκαστικά η απαράδεκτη νοοτροπία κάποιων επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, πολλών αρχισυνδικαλιστών κλπ.

Δυστυχώς τα όποια καλά δεν μπορούμε να τα προδικάσουμε. Μπορούμε να κάνουμε  υποθέσεις, όμως δεν μπορεί να είμαστε βέβαιοι. Αντίθετα από τα κακά ένα μέρος τους είναι δεδομένο: κουτσουρεμένη εθνική κυριαρχία, σκληρή λιτότητα, μείωση εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας και της εξαθλίωσης κ.ά κι ένα άλλο υπάρχουν πολλές πιθανότητες να προκύψει: κοινωνικές αναταραχές, διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, έξαρση της εγκληματικότητας κλπ. Και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει  το ενδεχόμενο ενός  ακόμη μεγαλύτερου κακού, ορισμένοι εξέχοντες πνευματικοί  άνθρωποι το επισημαίνουν (προσεκτικά ειν’ αλήθεια): Εκμεταλλευόμενοι κάποιοι εχθροί μας και κάποιοι «σύμμαχοι» μας, την οικονομική αδυναμία της χώρας μας και την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και ομοψυχίας, να προωθήσουν τα ανθελληνικά σχέδια τους στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στη Μακεδονία.
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Αν έτσι έχουμε  τα πράγματα, εύλογο το ερώτημα: Τι πρέπει, τι μπορούμε να κάνουμε; Τι άραγε  είναι το καλύτερο  για το έθνος και το λαό μας;
Δύσκολο ερώτημα. Στο οποίο οφείλει να απαντήσει η πολιτική μας  ηγεσία  και πρέπει να εκφράσει τη γνώμη της η πνευματική ηγεσία. Ίσως θα πρέπει να ερωτηθεί κι ο λαός άμεσα ή έμμεσα, ο ίδιος ή δια των αντιπροσώπων του. Αφού βέβαια  υπάρξει η ανάλογη ενημέρωση. Αν είναι αδύνατο ή δύσκολο να γίνει σωστό δημοψήφισμα ας κληθεί τουλάχιστον η Βουλή να αποφασίσει. Αφού βέβαια  και αυτή ενημερωθεί υπεύθυνα και πλήρως για το πρόγραμμα  και το χρονοδιάγραμμα της κηδεμονίας  και για κάθε τι σχετικό μ’αυτά. Μέχρι και  τη μικρότερη λεπτομέρεια. Εξυπακούεται ότι δεν θα φαλκιδευτεί  το συνταγματικό δικαίωμα  των βουλευτών να ψηφίσουν  κατά συνείδηση στο  όνομα της αντιδημοκρατικής και αντιλαϊκής  κομματικής  πειθαρχίας.

Το κύριο βάρος προφανώς  πέφτει στους κ. Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά. Ο πρώτος  έχει ήδη τοποθετηθεί υπέρ της κηδεμονίας του ΔΝΤ. Ο δεύτερος εναντίον της.
Ο καθένας έχει τις ευθύνες που  του αναλογούν. Πολύ μεγαλύτερες αυτές  του πρώτου. Αφού κέρδισε τις εκλογές με σύνθημα τη σωτηρία της χώρας με ελάχιστες  ή καθόλου συνέπειες για τα ασθενέστερα και μεσαία τμήματα του λαού. Για την πλειοψηφία  του δηλαδή. Οι ευθύνες  αμφοτέρων είναι ιστορικές. Σε ότι τέλος  μας αφορά χρέος μας είναι να ενημερώνουμε αντικειμενικά, σφαιρικά και έντιμα τους αναγνώστες μας. Και θα το πράξουμε στο ακέραιο.(ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ)

Δεν υπάρχουν σχόλια: