 |
Γράφει ο Γ.Π. Μασσαβέτας
giorgis@massavetas.gr
giorgis@massavetas.gr
Τα επτά χρόνια δεν είναι επαρκής χρονική περίοδος για να θεμελιωθεί δικαίωμα χρησικτησίας. Και η αλήστου μνήμης δικτατορία, της οποίας τα 43α γενέθλια εόρτασαν μερικοί γραφικοί νοσταλγοί της ...προχθές, δεν νομιμοποιείται πια ως «ιδιοκτήτης»-καταπατητής ενός συμβόλου, που ήταν σήμα κατατεθέν της αναγεννησιακής πορείας του έθνους, από τον μεγάλο ξεσηκωμό κατά της οθωμανικής κατοχής και εντεύθεν.
Αυτό το σύμβολο, που πολλοί το απεχθάνονται, επειδή κάποιοι άλλοι επιχείρησαν να το κατοχυρώσουν ως «το πουλί της χούντας», ο αναγεννώμενος από την τέφρα του Φοίνιξ, που ξεδιπλώνει τις φτερούγες του για μια νέα πορεία, είναι ακριβώς το σύμβολο που θα έπρεπε να εκφράζει την πορεία του έθνους μας τούτη την ώρα.
Πράγματι φτάσαμε «στον πάτο». Πράγματι αποτεφρώνονται ήθη και τρόποι ζωής στους οποιους εθισθήκαμε επί δεκαετίες. Και το ακόμη τραγικότερο είναι ότι αποτεφρώνονται ελπίδες, ακόμη και ζωές ανθρώπων. Ζωές καταδικασμένες στην ανέχεια.
Πράγματι περισσεύουν οι στάχτες που άφησαν πίσω τους ανεύθυνες πολιτικές αμφοτέρων των κομμάτων εξουσίας. Και οι φωτιές που άναψαν αχρείοι πολιτικοί, σε όλο το φάσμα του πολιτικού ιστού, από υπουργούς έως δημοτικούς άρχοντες, καταχρεώνοντας τον τόπο, άλλοι από ανικανότητα και άλλοι από δολιότητα. Για να πλουτίσουν οι ίδιοι.
Ακριβώς επειδή φτάσαμε στο «μη χειρότερα», αλλά και επειδή ο τόπος έχει γνωρίσει πολύ χειρότερες καταστάσεις- κατοχές, πόλεμους, εμφυλίους, πτωχεύσεις, διομολογήσεις- είναι ανάγκη να πιστέψουμε ότι μπορούμε μέσα από αυτή την κρίση να αναγεννηθούμε. Όπως ο Φοίνιξ που μας συμβολίζει. Όπως το κάναμε μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο.
Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει άνωθεν να εκπορευθεί νέο πνεύμα και ελπίδα. Κι αυτό δεν γίνεται όσο εξακολουθούν, όσοι έχουν διαχρονικώς τις ευθύνες για την σημερινή κατάντια, να μην έχουν τίποτε άλλο να μας πουν πέρα από το να επιμερίζουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη για το ποιος έφταιξε περισσότερο, ποιος ξεκίνησε ή ποιος μεγιστοποίησε το κακό.
Ελπίδα υπάρχει. Αρκεί να αποδεχθούν όλοι ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Ότι πρέπει όλοι να συνταχθούμε σε πανστρατιά. Όπως κάναμε πάντοτε. Και ότι, όπως γίνεται πάντα σε πολεμικές περιόδους, κάποιοι θα πρέπει να στηθούν, πολιτικά, στο «απόσπασμα». Έχει δίκιο ο κ. Βγενόπουλος που λέει «και αν δεν πάνε φυλακή, τουλάχιστον να τους ξέρουν οι πολίτες και να τους «ξεράσει» ο δημόσιος βίος.
Πολιτική μεγαλοσύνη απαιτείται. Όχι μόνο λογιστική διαχείριση.
Αυτό το σύμβολο, που πολλοί το απεχθάνονται, επειδή κάποιοι άλλοι επιχείρησαν να το κατοχυρώσουν ως «το πουλί της χούντας», ο αναγεννώμενος από την τέφρα του Φοίνιξ, που ξεδιπλώνει τις φτερούγες του για μια νέα πορεία, είναι ακριβώς το σύμβολο που θα έπρεπε να εκφράζει την πορεία του έθνους μας τούτη την ώρα.
Πράγματι φτάσαμε «στον πάτο». Πράγματι αποτεφρώνονται ήθη και τρόποι ζωής στους οποιους εθισθήκαμε επί δεκαετίες. Και το ακόμη τραγικότερο είναι ότι αποτεφρώνονται ελπίδες, ακόμη και ζωές ανθρώπων. Ζωές καταδικασμένες στην ανέχεια.
Πράγματι περισσεύουν οι στάχτες που άφησαν πίσω τους ανεύθυνες πολιτικές αμφοτέρων των κομμάτων εξουσίας. Και οι φωτιές που άναψαν αχρείοι πολιτικοί, σε όλο το φάσμα του πολιτικού ιστού, από υπουργούς έως δημοτικούς άρχοντες, καταχρεώνοντας τον τόπο, άλλοι από ανικανότητα και άλλοι από δολιότητα. Για να πλουτίσουν οι ίδιοι.
Ακριβώς επειδή φτάσαμε στο «μη χειρότερα», αλλά και επειδή ο τόπος έχει γνωρίσει πολύ χειρότερες καταστάσεις- κατοχές, πόλεμους, εμφυλίους, πτωχεύσεις, διομολογήσεις- είναι ανάγκη να πιστέψουμε ότι μπορούμε μέσα από αυτή την κρίση να αναγεννηθούμε. Όπως ο Φοίνιξ που μας συμβολίζει. Όπως το κάναμε μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο.
Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει άνωθεν να εκπορευθεί νέο πνεύμα και ελπίδα. Κι αυτό δεν γίνεται όσο εξακολουθούν, όσοι έχουν διαχρονικώς τις ευθύνες για την σημερινή κατάντια, να μην έχουν τίποτε άλλο να μας πουν πέρα από το να επιμερίζουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη για το ποιος έφταιξε περισσότερο, ποιος ξεκίνησε ή ποιος μεγιστοποίησε το κακό.
Ελπίδα υπάρχει. Αρκεί να αποδεχθούν όλοι ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Ότι πρέπει όλοι να συνταχθούμε σε πανστρατιά. Όπως κάναμε πάντοτε. Και ότι, όπως γίνεται πάντα σε πολεμικές περιόδους, κάποιοι θα πρέπει να στηθούν, πολιτικά, στο «απόσπασμα». Έχει δίκιο ο κ. Βγενόπουλος που λέει «και αν δεν πάνε φυλακή, τουλάχιστον να τους ξέρουν οι πολίτες και να τους «ξεράσει» ο δημόσιος βίος.
Πολιτική μεγαλοσύνη απαιτείται. Όχι μόνο λογιστική διαχείριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου