Σιγά μεγάλε, σιγά σιγά τις κωλοτούμπες για να τις απολαμβάνουμε κι εμείς και οι πιστωτές. Στις γρήγορες χάνεται και το suspense

 

Μάνος Τριανταφύλλου 
Σιγά μεγάλε, σιγά σιγά τις κωλοτούμπες για να τις απολαμβάνουμε κι εμείς και οι πιστωτές. Στις γρήγορες χάνεται και το suspense. Εκεί που...

πήγα να τον παραδεχτώ μου τα χαλάει ο μπαγάσας. Αυτό λέγεται διαπραγμάτευση με ταχύτητα μηχανής Enduro 1.200 ccm, όπου δεν προλαβαίνει η άλλη πλευρά καν να ζοριστεί και να αντιδράσει καλά καλά στην πρώτη επιδίωξη, έτσι ώστε να νοιώσει και την όποια πίεση της ασκείται και έρχεται η ανακοίνωση άλλης, πιο διαλλακτικής πρότασης. Έτσι είναι εύλογο να ελπίζει η άλλη πλευρά ότι, στο σύντομο κλείσιμο αυτού του αστραπιαίου κύκλου της on air "διαπραγμάτευσης", θα φτάσει ο κατά τα λοιπά σε μένα τουλάχιστον πράγματι συμπαθέστατος Super-Γιάνης (έτσι γράφεται το όνομα του) και πάλι στην αρχική κατάσταση, δηλαδή σ’ αυτήν που βρισκόμαστε τώρα, (στο status quo).
Άσχετα με την πλάκα, μακάρι ο Βαρουφάκης και η νέα κυβέρνηση να τα καταφέρουν και να βοηθήσουν έτσι τον τόπο και τους πολλούς πολίτες που υποφέρουν. Στη προσπάθεια αυτή πρέπει να μας έχουν όλους στο πλάι τους και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους πολιτικούς της νυν αντιπολίτευσης.
-------------------------------------------------------
Όσον αφορά τα perpetual bonds ή αλλιώς ομόλογα χωρίς λήξη, δηλαδή λήξη στο διηνεκές (perpetuity) ας τα ξεχάσει ο φίλος μας γιατί δεν χρησιμοποιούνται πλέον παρά μόνο για επιχειρήσεις, είναι συνήθως μικρής αξίας με πολύ υψηλά επιτόκια λόγω του υψηλού κινδύνου και δεν πρόκειται καν να τα συζητήσει η άλλη πλευρά για τα δικά μας κολοσσιαία ποσά και μόνο επειδή δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί προηγούμενο. Φανταστείτε να έρχονταν μετά η Ιταλία ή η Ισπανία ή η Γαλλία και να ζητούσαν κάτι ανάλογο. Ακόμα κι αν το δέχονταν για κάποια ποσά, θα μας συνέφερε να πληρώνουμε τριπλάσια και τετραπλάσια επιτόκια κάθε χρόνο από αυτά που ισχύουν σήμερα για το χρέος μας ; Την πρόταση του όμως για ανταλλαγή μεγάλου μέρους των ομολόγων, π.χ. του EFSF (προσωρινού μηχανισμού στήριξης) , ακόμα και των διακρατικών δανείων και της ΕΚΤ με νέα συνδεδεμένα με ρήτρα ανάπτυξης την βρίσκω πιο ρεαλιστική και μπορεί να την στηρίξει η δική μας πλευρά με βάσιμα επιχειρήματα, αλλά και με το προηγούμενο της συμφωνίας του Λονδίνου του 1953 για το υπόλοιπο του τότε για την εποχή εκείνη τεράστιου γερμανικού χρέους (του προπολεμικού ήδη από τον 1ο και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και του μεταπολεμικού), μετά το βαθύ κούρεμα του πάνω από 60%. Πέραν από ένα κάρο άλλες χαριστικές ρυθμίσεις , που σου σηκώνετε η τρίχα αν της διαβάσεις, συνδέθηκε τότε η αποπληρωμή του υπόλοιπου της χρέους (κάτω του 40% του αρχικού) με ρήτρα ανάπτυξης και με το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών από τις εξαγωγές της. Σ’ αυτή την συμφωνία του Λονδίνου του 1953 μαζί με την συμμετοχή της Γερμανίας, μεταξύ των 16 χωρών, στα τεράστια για την εποχή ποσά του «Σχεδίου Μάρσαλ» των ΗΠΑ οφείλεται κυρίως «το θαύμα της (μεταπολεμικής) γερμανικής οικονομίας» (“ Das deutsche Wirtschaftswunder”).

 Δήμητρα Φαρμάκη