Το rotation που είναι αναγκαστικό, αλλά "πληγώνει" τον ΠΑΟΚ. Ο ήρεμος Παπαδόπουλος, ο κοντός γίγαντας Κάτσε και η άμυνα που πλέον..
μπάζει για τα καλά. Οι βλακείες για "φιλικό" στη Λιβαδειά, ο Μήτρογλου, ο Αφελάι κι ο Μίτσελ που πλέον πάει αγώνα με τον αγώνα.
ΘΕΜΗΣ ΚΑΙΣΑΡΗΣ
1. Rotation=άμυνα που δεν τρομάζει
Η έλλειψη βάθος στο ρόστερ του ΠΑΟΚ δημιουργεί ένα βασικό πρόβλημα: με δεδομένο πως rotation πρέπει να γίνεται (και καλώς γίνεται), επηρεάζεται πολύ η ποιότητα της αρχικής ενδεκάδας.
Οι φίλοι του ΠΑΟΚ μπορούν να το διαπιστώσουν με ένα απλό τεστ. Ας μπουν για λίγο στη θέση του αντιπάλου και ας σκεφτούν πως αντιμετωπίζουν μια ομάδα που κατεβαίνει με Ποζαντζίδη, Βίτορ, Τζαβέλλα, Σκόνδρα, Τζανδάρη, Κάτσ, Σπυρόπουλο, Κουλούρη, Περέιρα και Παπαδόπουλο.
Δεν λέω πως θα πουν “έλα μωρέ, της πλάκας ομάδα, καλώς τα παιδιά”. Όμως, είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα καταλάβουν πως δεν είναι σύνθεση που προκαλεί φόβο στον αντίπαλο, δεν του βάζει πολλά προβλήματα. Και μπορεί να έχουμε σημειώσει πως ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα που τα βασίζει όλα στην ποιότητα και στηρίζει πολλά σε αυτοματισμούς και σχέδιο, αλλά χρειάζονται και τα ατομικά προσόντα.
Νομίζω πως ήταν εμφανές κόντρα στην Κέρκυρα και θεωρώ κατόρθωμα πως ο ΠΑΟΚ πήρε μία ακόμη δύσκολη νίκη, που ήρθε με τις απουσίες των Τζιόλη, Ρατς, Μακ, Σαλπιγγίδη και Κλάους απ’τη βασική ενδεκάδα.
Λίγο δεν το λες, πόσω μάλλον μετά από δύο ήττες με Ξάνθη και Γκινγκάμπ, για μια ομάδα που κερδίζει τα πάντα με αίμα και ιδρώτα στο χορτάρι. Απορίας άξια, η προσέλευση/συμπεριφορά του κόσμου στην Τούμπα. Δεν τους ενδιαφέρει η προσπάθεια της ομάδας ή δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολη είναι η νίκη με τον οποιονδήποτε αντίπαλο; Πρέπει να ακούγεται η βουή για την οποία μίλησε και ο Άγγελος;
2. Ήρεμος Παπ, κοντός γίγαντας ο Κάτσε
Ο ΠΑΟΚ μπορεί να έκανε πολλά περισσότερα στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ακούμπησε πολύ την μπάλα στον Ρατς και μπήκε και ο Κλάους, αλλά τελικά τη νίκη την έδωσαν οι βασικοί, που βγήκαν μπροστά.
Πρώτα ο Παπαδόπουλος, για τον οποίον έχουμε γράψει πως λειτουργεί με πολύ άγχος, βιασύνη, θέληση να φανεί και να προσφέρει που του θολώνει το μυαλό. Η πιο “καθαρή” στιγμή του, ήταν στο 1-0. Δεν βιάστηκε να ενεργήσει, κοίταξε την περιοχή, περίμενε, ο Περέιρα έκανε τη σωστή κίνηση και ο Παπαδόπουλος τη σωστή πάσα.
Και μετά ο κοντός γίγαντας, ο Κάτσε. Ο Τζόρνταν Χέντερσον του ΠΑΟΚ. Άλλοι παίρνουν τα φώτα, αλλά χωρίς αυτόν στο κέντρο όλα είναι χειρότερα. Πίεση, διαγώνια τρεξίματα, τάκλινγκ, κουβάλημα μπάλας, πάσες στο πλάι και κερασάκι η επιθετική απειλή αν χρειαστεί. Τρία γκολ (όλα έξω απ’την περιοχή) είναι μεγάλο νούμερο για παίκτη που κάνει όλα τα παραπάνω και αυτό με την Κέρκυρα ήταν τεράστιας σημασίας.
3. Άμυνα που μπάζει
Ο Αναστασιάδης δήλωσε πως δεν φοβάται όταν την μπάλα την έχει ο αντίπαλος, αλλά όταν την έχει ο ΠΑΟΚ, προφανώς εννοώντας πως απ’τα λάθη στην κατοχή έρχονται οι αντεπιθέσεις. Να με συγχωρεί, αλλά η ατάκα του είναι εύστοχη όσον αφορά τα ματς με την Ξάνθη, τον Παναθηναϊκό, τον Πανθρακικό, την Γκινγκάμπ, αλλά με την Κέρκυρα δεν ήταν αυτό το σενάριο.
Οι φιλοξενούμενοι το μόνο που χρειάστηκε να κάνουν ήταν να βάλουν τον Μαρκόβσκι στο 65’ στη θέση του Χαβίτο. Η παρουσία ενός τέτοιου φορ ήταν αρκετή. Η άμυνα “έπεσε” χαμηλά, το κενό με τους χαφ μεγάλωσε, η Κέρκυρα βρήκε καθαρές φάσεις και δικαίως έφτασε και στην ισοφάριση.
Το ζήτημα με την άμυνα δεν είναι καινούργιο, η κουβέντα κρατάει απ’το καλοκαίρι. “Καινούργιο” είναι το συνεχές παθητικό. Ο ΠΑΟΚ είχε δεχθεί δύο γκολ στα πρώτα οκτώ ματς στο πρωτάθλημα (Καλλονή, Βέροια) και έχει φάει δέκα γκολ στα επόμενα πέντε. Δύο γκολ παθητικό ανά ματς δεν είναι απαγορευτικό για πρωταθλητισμό, είναι αμυντική επίδοση ομάδας που πέφτει.
Τι άλλαξε προς το χειρότερο σ’αυτά τα πέντε ματς; Δύο πράγματα. Το πρώτο είναι τα συνολικά τρεξίματα της ομάδας, που δεν προστατεύει την άμυνα με τον τρόπο που έκανε στις αρχές, κρατώντας τον αντίπαλο μακριά. Το δεύτερο είναι πως τον ΠΑΟΚ τον έχουν πάρει χαμπάρι: ψάχνουν την κόντρα, αλλά μεταφέρουν και πολύ την μπάλα στην περιοχή. Η σκέψη της Κέρκυρας ήταν απλή, “ο Μαρκόβσκι στο ματς και πάμε”.
1. Ποιο “φιλικό”;
Κάποια πράγματα με ξεπερνούν. Αδυνατώ να καταλάβω πως υπάρχουν τόσοι που κρίνουν τα ματς τόσο εύκολα και επιφανειακά, αδιαφορώντας τελείως για την εικόνα. Καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα στη Λιβαδειά, στα social media έδιναν και έπαιρναν τα σχόλια για “την ανατροπή που έρχεται και όλοι την ξέρουμε”, το “φιλικό”, τους παίκτες του Λεβαδειακού, τον Σηφάκη, κτλ.
Δεν είμαι χαζός, ούτε κλείνω τα μάτια. Μετά το 2-2 με τον ΠΑΣ έγραψα πως η διαφορά ήταν πως αυτή τη φορά τα “δεύτερα” του Ολυμπιακού βρήκαν την αντίσταση που δεν είχαν βρει κόντρα σε Πανθρακικό ή Κέρκυρα. Δεν εννοώ ή υπονοώ στήσιμο, μιλάω απλώς για ομάδες που θεωρούν το ματς σχεδόν χαμένο, κρατάνε δυνάμεις και παίκτες για επόμενα παιχνίδια. Παίκτης της Κέρκυρας μετά το ματς δήλωσε πως χαλάρωσαν μετά το 0-1(!) και σκέφτονταν τον κρίσιμο αγώνα που είχαν μετά από τρεις μέρες με τον Πανιώνιο. Δικά του λόγια, όχι δικά μου.
Όμως, όλα αυτά φαίνονται στο χορτάρι, ακόμα και στα πρώτα πέντε λεπτά των αγώνων. Ε, δεν είδα τίποτα τέτοιο στο Λεβαδειακός-Ολυμπιακός και δεν με ενδιαφέρει το τι λέει το παρελθόν ή το ποιος είναι ο Κομπότης. Το έγραψα μάλιστα στο σαββατιάτικο preview: “Για τους περισσότερους ματς Λεβαδειακός-Ολυμπιακός δεν υπάρχει, πόσω μάλλον όταν οι γηπεδούχοι θα έχουν τόσες απουσίες βασικών, αλλά καθίστε να το δούμε πρώτα”.
Ξέρω πως αρκετοί είδαν φιλικό και προβλεπόμενη ανατροπή. Εγώ είδα μια ομάδα που τα έδωσε όλα, που έχασε δύο παίκτες με τραυματισμό στα πρώτα λεπτά και τελείωσε με τον Μιλοσάβλιεβ να παραπατάει και να κάνει καθυστερήσεις και μια ομάδα που κέρδισε αφού πρώτα χρειάστηκε να αλλάξει χίλια πράγματα, με ένα γκολ που μπήκε κατά λάθος και άλλο ένα στις καθυστερήσεις, με τον σκόρερ να βρίσκεται σε πολύ οριακή θέση.
Για όσους πιστεύουν δε πως ο Σηφάκης έφαγε επίτηδες το γκολ και δεν βλέπουν τι έπαθε απ’το “τσαφ” του Αφελάι, απλώς δεν έχω λόγια.
2. Αφελάι, Σιόβας, Μήτρογλου
Στα αμιγώς αγωνιστικά, όχι και πολλά νέα για τον Ολυμπιακό. Πρόβλημα δημιουργίας καθαρών φάσεων, ανεπιτυχές το πείραμα με τον Μαζουακού εξτρέμ, μονοδιάστατο παιχνίδι απ’τα άκρα, με πολλά ζητούμενα απ’τα ακραία μπακ. Τα φώτα έπεσαν στον Αφελάι, αλλά ξανά με τη γνωστή υπερβολή του Τύπου. Ναι, ακούμπησε πολύ η μπάλα στον Ολλανδό, δεν διαφωνεί κανείς, αλλά το γκολ του έχει μπει εντελώς κατά τύχη και είναι ακόμα πολλές οι απαιτήσεις απ’αυτόν.
Καλό νέο, η παρουσία του Σιόβα, που μπορεί να έχασε τη μάχη στον αέρα στο πρώτο γκολ, αλλά “συμμάζεψε” την άμυνα. Όπως δεν βιάζομαι να κρίνω μεταγραφές, έτσι δεν βιάζομαι να κρίνω παίκτες που επιστρέφουν μετά από μακρόχρονη απουσία. Έχει δρόμο ακόμα, να τον δούμε στη συνέχεια, αλλά σίγουρα καταγράφεται στα θετικά.
Για τον Μήτρογλου συζητούσαμε και το Σάββατο πως επιστρέφει στο γήπεδο που πέρσι ξεκίνησε το τρομερό του διάστημα. Σημειώσαμε μάλιστα πως θα παίξει με “τέτοιο” αντίπαλο μετά από καιρό, αφού ήταν στον πάγκο με τον Πανθρακικό και εκτός αποστολής με Κέρκυρα και ΠΑΣ.
Δεν έβγαλε μάτια, είχε τελειώματα χωρίς σιγουριά στο πρώτο ημίχρονο και την στιγμή που καθρεφτίζει τη φετινή του ταλαιπωρία, όταν στέρησε την ισοφάριση απ’τον Κασάμι στο 22’. Όμως, είχε καλύτερες τελικές στο δεύτερο ημίχρονο και τελικώς έδωσε τη νίκη με μια δύσκολη προβολή στο τέλος.
Δεν θα αλλάξω την ιστορία και να πω πως ο Μήτρογλου είναι μια χαρά. Αλλά, έχει δώσει δύο νίκες στον Ολυμπιακό στα τελευταία λεπτά των αγώνων. Και ναι, ξέρω πως δεν είναι μεγαθήρια ο Εργοτέλης ή ο Λεβαδειακός, αλλά χωρίς αυτά τα γκολ ο Ολυμπιακός θα ήταν στο -8 απ’τον ΠΑΟΚ και πίσω από Παναθηναϊκό και Αστέρα και ο Μίτσελ θα είχε ήδη αποχωρήσει.
3. Μίτσελ
Όπως καταλαβαίνετε, το τελευταίο είναι πλέον πολύ πιθανό να συμβεί αν ο Ολυμπιακός κάνει κι άλλη γκέλα. Μια απλή ανάγνωση των κειμένων που γράφτηκαν την επομένη του αγώνα στη Λιβαδειά αρκεί για να καταλάβει ακόμα και ένας απλός αναγνώστης, χωρίς να κάνει ρεπορτάζ, πως ο Μίτσελ πλέον πάει αγώνα με τον αγώνα.
Όσο δεν γκελάρει, θα είναι στη θέση του. Στη στραβή, δύσκολα θα την κρατήσει. Άπαξ και η μουρμούρα της διοίκησης περάσει στα κείμενα των πιο “καθεστωτικών” ρεπόρτερ, ο γυρισμός είναι δύσκολος, έως αδύνατος.
http://www.contra.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου