Υπόθεση Γρηγορόπουλου, 2008. Υπόθεση Ρωμανού, 2014. Για μία ακόμη φορά διαπιστώνεται ότι η Ελλάδα ως κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων ..Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από το χειμωνιάτικο εκείνο απόγευμα που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, έφευγε από τη ζωή, χτυπημένος από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια. Ένα τραγικό περιστατικό που έγινε η αφορμή να ξεσπάσουν ιδιαίτερα βίαιες ταραχές σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Η υπόθεση Γρηγορόπουλου είχε δύο σκέλη. Το ένα ήταν το ίδιο το περιστατικό και η ετυμηγορία της Δικαιοσύνης. Ένας άνθρωπος επιφορτισμένος από την Πολιτεία με την αρμοδιότητα της τήρησης της δημόσιας τάξης και της προστασίας των πολιτών σήκωσε το υπηρεσιακό του όπλο και πυροβόλησε έναν άοπλο μαθητή. Έπειτα από μία δίκη σε ιδιαίτερα φορτισμένη ατμόσφαιρα, το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, χωρίς κανένα ελαφρυντικό και τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη. Μαζί του δικάστηκε και ο συνάδελφός του Βασίλης Σαραλιώτης ο οποίος καταδικάστηκε σε κάθειρξη δέκα ετών για συνέργεια και πλέον είναι ελεύθερος, με αναστολή.
Το δεύτερο σκέλος της υπόθεσης Γρηγορόπουλου είναι το πολιτικό. Δεν επρόκειτο για μία οποιαδήποτε δολοφονία. Ούτε καν για μία ακόμη ειδεχθή δολοφονία ανηλίκου. Με τον τρόπο που έγινε, αποτέλεσε μια τραγική υπενθύμιση για το που μπορεί να οδηγήσει η κατάχρηση εξουσίας των οργάνων της τάξης. Για το κατά πόσο οι άνθρωποι που είναι εξουσιοδοτημένοι από το κράτος να ασκούν το νόμιμο μονοπώλιό του στη έλλογη βία, είναι πλήρως καταρτισμένοι αλλά και συνειδητοποιημένοι ως προς το βέρος της ευθύνης που συνεπάγεται το επάγγελμά τους. Και προφανώς, τα συγκεκριμένα ζήτημα δεν είναι μόνο τεχνικά-ενδοϋπηρεσιακά αλλά και εξόχως πολιτικά. Ο τρόπος αντιμετώπισης και διαχείρισης των δομών της Ελληνικής Αστυνομίας από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και κατ’ επέκταση την κυβέρνηση παίζει πρωταρχικό ρόλο στον τρόπο λειτουργίας τους. Στην Ελλάδα ποτέ δεν έγινε μια ρεαλιστική προσέγγιση του ζητήματος σχετικά με το τι είδους αστυνομία θέλουμε και με ποιες αρμοδιότητες. Το θέμα της πάταξης της εγκληματικότητας έχει γίνει λάστιχο στη δημόσια συζήτηση. Από τη μια, μεριά τραβάνε όσοι ονειρεύονται να αναστήσουν τον αλήστου μνήμης Μανιαδάκη, το ρετσινόλαδο, τα ξερονήσια και τον νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού και από τη άλλη όσοι θέλουν να αφοπλίσουν την αστυνομία ή να την υποχρεώσουν να αντιμετωπίσει τα καλασνικοφ με…. ροδοπέταλα…..
Μέσα σε αυτά τα δομημένα εδώ και πολλά χρόνια στεγανά, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος χρησιμοποιήθηκε μετά θάνατον από αυτούς οι οποίοι δεν ένιωσαν την παραμικρή συμπόνια για τη δολοφονία ενός παιδιού και καμία ουσιαστική αγανάκτηση για τη λειτουργιά των σωμάτων ασφάλειας στη χωρά μας. Το μόνο που επιζητούσαν και επιζητούν είναι να οδηγήσουν τη χώρα σε ακραίες καταστάσεις ανωμαλίας. Η αθώα ζωή που χάθηκε δεν είναι γι΄ αυτούς παρά ένα σύνθημα ώστε να ντύσουν τις επιδιώξεις τους για μπάχαλο.
Υπάρχουν και οι δεύτεροι οι πιο αισχροί, οι οποίοι είδαν την περίπτωση του Γρηγορόπουλου ως ευκαιρία για ψηφοθηρία. Λόγο του δογματισμού, της πολιτικής ανωριμότητας και της έλλειψης οξυδέρκειας που τους χαρακτηρίζει θεώρησαν ότι με το να στηρίξουν τους κουκουλοφόρους, τους τραμπούκους και τα πάσης φύσεως προβατικά στοιχεία που εκείνες της ημέρες κυμαίνοντας τα κέντρα των μεγάλων πόλεων, θα κέρδιζαν της ψήφους των ‘’’εξεγερμένων’’. Μόνο που τα επεισόδια που ακολούθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσαν κοινωνική εξέγερση, κάτι που μπορεί να διακρίνει και ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος πρωτοετής φοιτητής πολιτικών επιστημών. Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ από το δημοκοπικό 17%, καταβαραθρώθηκε στο 4% και ίδρωσε για να μπει τη βουλή. Διότι, ο μέσος Έλληνας πολίτης ο όποιος αρχικά έβλεπε θετικά την ανάδειξη ενός νέου ανθρώπου όπως ο Τσίπρας στην ηγεσία ενός κόμματος που τυπικά δεν είχε κυβερνήσει ποτέ, δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να δεχτεί την πολιτική υποστήριξη στους κουκουλοφόρους και σε αυτούς που κατέστρεφαν είτε την ιδιωτική είτε τη δημόσια περιουσία για τη δημιουργία της οποίας ο ίδιος είχε ματώσει.
Φυσικά δεν έλειψε και από την άλλη πλευρά η χυδαία ψηφοθηρία ακόμη και χρόνια μετά τον θάνατο Γρηγορπουλο. Όταν ο γνωστός ακροδεξιός Κ.Χατζής υποψήφιος πρόεδρος ΟΝΝΕΔ κόντρα στον Παπαμιμίκο έλεγε ότι σε ενδεχόμενη επανάληψη των ‘’Δεκεμβριανών του 2008’’, η ΟΝΝΕΔ θα βρίσκεται δίπλα στα ΜΑΤ και μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Επίσης δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στα αποτρόπαια ‘’τραγούδια’’ που σκάρωναν οι Χρυσαυγίτες για να χλευάσουν τη μνήμη του Αλέξη και βρέθηκαν στο κινητό του Κασιδιάρη.
Το ίδιο ακριβώς σκηνικό στήνεται και με την περίπτωση Ρωμανού : Για το δικονομικό σκέλος της υπόθεσης , έχουν ακουστεί και γραφτεί πάρα πολλά. Εν πάση περιπτώσει τα αρμόδια όργανα απεφάνθησαν ότι δεν μπορεί να λάβει εκπαιδευτικές άδειες. Υπάρχουν δυναμικές κινήσεις ‘’αλληλεγγύης’’ χωρίς βέβαια την αναμενόμενη μαχητικότητα από τους επαγγελματίες ανθρωπιστές του ΣΥΡΙΖΑ που αισθάνονται ότι είναι πολύ κοντά στην κατάληψη της εξουσίαε και δεν μπορούν φυσικά να υπερασπιστούν διαφόρους κατά τη γνώμη τους, ‘’κοινωνικούς επαναστάτες’’ με το ίδιο πάθος όπως και παλαιότερα. Διότι, αν και στην ουσία είναι υπέρ της χορήγησης αδειών στον Ρωμανό για την παρακολούθηση των μαθημάτων στη σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων (τι ειρωνεία!) του ΤΕΙ Αθηνών, δεν ρισκάρουν να βγουν μπροστά μιας και ενόψει εκλογών χρειάζονται πολύ περισσότερο τον μεσαίο χώρο και τους νοικοκυραίους παρά τους περιθωριακούς των διαφόρων συνιστωσών. Η δε κυβέρνηση παίζει ένα από τα τελευταία πολιτικά χαρτιά της που είναι το ‘’νόμος και τάξη’’, σε ένα πεδίο που σαφώς υπερέχει του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ρισκάροντας να καταλήξει ο Ρωμανός και να ζήσει καταστάσεις της περιόδου της δολοφονίας Γρηγορόπουλου.
Έτσι έχουν μείνει οι διάφοροι ‘’προσκείμενοι’’ σε πολιτικούς χώρους να επιχειρηματολογούν δημοσίως άλλοτε επώνυμα και άλλοτε ανώνυμα για το συγκινημένο θέμα. Αξίζει όμως να μείνουμε σε ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι υπερασπιστές της άποψης ότι ο Ρωμανός πρέπει να λάβει τουλάχιστον εκπαιδευτική άδεια αν όχι να αφεθεί και τελείως ελεύθερος. Το επιχείρημα : ‘’Εντάξει μωρέ δεν έκανε και τίποτα σοβαρό. Τράπεζα λήστεψε από αυτές που μας πίνουν το αίμα και περούν τα σπίτια του κοσμάκη. ’’Σε αυτές τις δύο προτάσεις συμπυκνώνεται το μέγεθος της παράνοιας, της ιδεοληψία, της ελαφρότητας και της αμορφωσιάς που κατατρέχει την ελληνική κοινωνία.
Σύμφωνα με τους τεθειμένους, γραπτούς νόμους του ελληνικού κράτους, ο Ρωμανός διέπραξε εγκλήματα για τα οποία δικάστηκε και τιμωρήθηκε αναλόγως. Όποιος αναγνωρίζει το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, αναγνωρίζει και το πλαίσιο μέσα στο οποίο ψηφίζονται και εφαρμόζονται οι νόμοι της. Όποιος πάλι πιστεύει ότι υπάρχει ένα ανώτερο δίκαιο από αυτό, ένα φυσικό δίκαιο που μας επιτρέπει να παρανομούμε όταν θεωρούμε ότι ο νόμος και οι συνέπειες τους στις δομές της κοινωνίας είναι κόντρα στα συμφέροντα μας ή των συντρόφων μας, δικαιούται να το υποστηρίζει σε επίπεδο ιδεών αλλά οι όποιες παράνομες πράξεις του, θα τιμωρηθούν.
Ο Ρωμανός μπορεί όντως να επηρεάστηκε σε τεράστιο βαθμό από τη δολοφονία του κολλητού του φίλου μπροστά στα εφηβικά του μάτια. Από εκεί και πέρα όμως αν ο καθένας που ζούσε μια τέτοια προσωπική τραγωδία έπαιρνε τα όπλα, θα είχαμε οδηγηθεί σε καταστάσεις ζούγκλας. Ο Ρωμανός, δεν είναι ούτε ο Ρομπέν των Δασών όπως τον παρουσιάζουν ορισμένοι ούτε μαζί με τους συνεργούς του, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες όπως τον παρουσιάσουν οι άλλοι. Είναι ένας ποινικός εγκληματίας. Η ιδεολογία, δεν αποτελεί κανένα ελαφρυντικό όπως προσπαθούν ακόμη και οι γονείς του να παρουσιάζουν . Στην Ελλάδα υπάρχει Δημοκρατία, ελευθερία σκέψης και έκφρασης . Ο καθένας μπορεί να είναι αναρχικός, κομμουνιστής φασίστας κλπ. Μπορεί να το λέει, να το γράφει, να το εκφράζει. Γι’ αυτό και η ΧΑ ή τα φιλοβασιλικά κομματίδια δεν μπορούν να βγουν εκτός νόμου. Γι αυτό το ΚΚΕ παρόλο που μιλά για ‘’δικτατορία του προλεταριάτου’’ και ανατροπή της αστικής Δημοκρατίας, θεωρείται ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα. Η κόκκινη γραμμή που υπάρχει χωρίζει το δικαίωμα στην προσωπικότητα, το δικαίωμα έκφρασης και το δικαίωμα στην πολιτική ελευθερία από τη διάπραξη εγκληματικών ενεργειών, που ως στόχο έχουν την εφαρμογή των ιδεών του δράστη. Εκεί ο νομός οφείλει να είναι άτεγκτος.
Ο Ρωμανό έθεσε σε κίνδυνο ζωές αθώων πολιτών. Απλοί πολίτες ήταν οι όμηροι που σημαδεύονταν το από το καλάσνικοφ, το βαρύ πολεμικό όπλο που είχε. Το ότι τους είπε ότι δεν θα τους πειράξει ή ότι δεν είχε σκοπό να τους πειράξει και το αν το εννοούσε ή όχι, δεν μπορεί να αποδειχτεί. Σε κάθε περίπτωση όμως όταν στρέφεις ένα γεμάτο πολεμικό όπλο προς το μέρος κάποιου θέτεις τη ζωή του σε κίνδυνο. Ακόμη κι άθελά σου επειδή δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς το όπλο ή επειδή έγινε ένα ατύχημα και εκπυρσοκρότησε. Όταν τον βάζει εν μέσω πυρών με δική σου ευθύνη ακόμη και να θες να τον προστατεύσεις, στη συνέχεια, έχεις θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο…
Πρέπει ο Ρωμανός να σπουδάσει εφόσον του επέτρεψαν να δώσει Πανελλαδικές; Πρέπει. Πώς ; Του προτάθηκε ολόκληρη δέσμη μέτρων για την εξ αποστάσεως παρακολούθηση αλλά την αρνήθηκε. Ο ίδιος άλλωστε έχει πει ότι η απεργία πείνας είναι ένας εκβιασμός προς την κυβέρνηση για να του δώσει άδεια. Πρέπει να πεθάνει ο Ρωμανός ; Κατηγορηματικά, όχι. Θα ήταν η χειρότερη εξέλιξη της υπόθεσης. Η ζωή του ως έγκλειστου στις φυλακές βρίσκεται υπό την ευθύνη της Πολιτείας, η οποία οφείλει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητας προστασίας της. Μιας Πολιτείας όμως που οφείλει να μην υποκύπτει σε εκβιασμούς. Δύσκολο έως αδύνατο, θα πει κάποιος να συγκεραστούν και οι δύο αυτές κατευθύνσεις υπό τις παρούσες συνθήκες. Κι όμως μπορεί και πρέπει να γίνει : Να επικρατήσει ψυχραιμία, να αναλάβουν δράση οι γονείς του ή η γυναίκα του ώστε να τον πείσουν να σταματήσει την απεργία πείνας αλλά κυρίως να τον αποσυνδέσουν από όλους αυτούς οι οποίο μόνο για τη ζωή του δεν ενδιαφέρονται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να βυθίσουν και πάλι τη χώρα στο χάος. Ο Ρωμανός ως διαβασμένος αναρχικός, οφείλει να γνωρίζει τις διαφορές μεταξύ αναρχίας και ζούγκλας. Από την, άλλη, η Πολιτεία οφείλει εφόσον του επέτρεψε να δώσει Πανελλαδικές, να του παρέχει και όλα τα εφόδια για να παρακολουθήσει τη σχολή του, σε αυτή τη φάση μέσα από το κελί του.
Ο Ρωμανός πρέπει να ζήσει και πρέπει να σπουδάσει εφόσον το επιθυμεί αλλά σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, μέσα από το κελί του. Αργότερα, εφόσον οι συνθήκες αλλάξουν, εκτίσει σοβαρό μέρος της ποινής του, δείξει σημάδια μεταμέλειας, πάψει να απειλεί, πιθανόν να μπορέσει να χρησιμοποιήσει υποδομές όπως το βραχιόλι παρακολούθησης κρατουμένου και να παρακολουθεί από κοντά τα υποχρεωτικά τουλάχιστον μαθήματα. Αν έχει τόση αγάπη για τη μάθηση θα τα καταφέρει. Αν απλά χρησιμοποιεί τις εκπαιδευτικές άδειες για να ξεφεύγει έστω πρόσκαιρα από τη φυλακή θα κάνει υπομονή. Το να επιδιώκει όμως , όντας ούτε δύο χρόνια στη φυλακή και χωρίς να έχει επιδείξει ίχνος μεταμέλειας, να είναι δύο –τρεις φορές την εβδομάδα έξω, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβεί. Ας αναλάβουν λοιπόν όλοι τις ευθύνη τους…http://www.newn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου