Παρόλο που στο συλλογικό ασυνείδητο μεγάλης μερίδας του Ελληνικού λαού, οι «αγανακτισμένοι» καταγράφηκαν σαν ένα αποτυχημένο κίνημα, τα νέα δεδομένα που …
…. δημιούργησαν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, δίνουν τη δυνατότητα μιας δεύτερης ανάγνωσης των ιστορικών γεγονότων που ξεκίνησαν την άνοιξη του 2011, που μπορεί να οδηγήσει σε νέα συμπεράσματα.
Η επιτυχία ή η αποτυχία ενός κινήματος, κρίνεται εκ του αποτελέσματος σε σχέση με τον αρχικό στόχο. Ο βασικός στόχος του κινήματος των αγανακτισμένων, έτσι όπως τελικά διαμορφώθηκε, ήταν η κατάργηση των μνημονίων και η απομάκρυνση από την εξουσία των πολιτικών κομμάτων που τα ψήφισαν, αφού πρώτα οδήγησαν την χώρα σ` αυτά, με τη ληστρική πολιτική τους.
Και φυσικά, η τιμωρία των υπευθύνων για την καταστροφή της χώρας, ειδικά αν αποδεικνύονταν ότι το έκαναν με οικονομικά ανταλλάγματα. Με την πρώτη ματιά, τίποτα από αυτά δεν έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα. Είδαμε βέβαια για πρώτη φορά πολιτικούς στη φυλακή, αλλά μάλλον για εξιλαστήρια θύματα πρόκειται, αφού δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από αυτά που έκαναν όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους. Μήπως όμως η απομάκρυνση των μνημονιακών κομμάτων από την εξουσία που θα οδηγήσει και στην επίτευξη των υπόλοιπων στόχων, είναι πλέον ένα βήμα πριν πραγματοποιηθεί;
Παρόλο που οι αγανακτισμένοι έβαλαν στο στόχαστρό τους όλα τα πολιτικά κόμματα, θεωρώντας ότι σταμάτησαν να εκπληρώνουν την αποστολή τους που είναι η προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος και όχι του κομματικού, εν τούτοις η ευθύνη δεν μπορεί παρά να καταμεριστεί, ανάλογα με την συμμετοχή του καθενός από αυτά, στη νομή της εξουσίας.Τον Μάιο του 2011 που δημιουργήθηκε το κίνημα, στην εξουσία ήταν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ (160 έδρες), με αξιωματική αντιπολίτευση τη ΝΔ (91 έδρες) και ελάσσονα αντιπολίτευση τα ΚΚΕ (21 έδρες), ΛΑΟΣ (15 έδρες) και ΣΥΡΙΖΑ (13 έδρες). Ο ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 4,6% ήταν το μικρότερο κόμμα, με τις λιγότερες έδρες και άρα με τη λιγότερη ευθύνη, κάτι που ενισχύεται και από το γεγονός ότι ποτέ δεν κυβέρνησε και ποτέ δεν ψήφισε μνημόνια, αντίθετα με το ΛΑΟΣ που είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο και συμμετείχε μετέπειτα στην εκτρωματική κυβέρνηση Παπαδήμου.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το ΚΚΕ, το οποίο όμως αντιτάχθηκε από την αρχή στο κίνημα των αγανακτισμένων, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που τήρησε εξ αρχής θετική στάση. Το κόμμα με τη μεγαλύτερη ευθύνη ήταν το ΠΑΣΟΚ, που τότε βρίσκονταν στην κυβέρνηση και έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, αφού πρώτα την οδήγησε (μαζί με τη ΝΔ) στην πτώχευση, την οποία μάλιστα όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, διόγκωσε τεχνητά ώστε να μην δώσει περιθώριο άλλης επιλογής.
Το μόνο πρόσωπο από τον χώρο της πολιτικής, που η παρουσία του στο Σύνταγμα έμεινε χαραγμένη στη μνήμη των αγανακτισμένων (αν και εμφανίστηκε στο Σύνταγμα μία μόνο φορά, έστρεψε όμως όλα τα φωτογραφικά φλας επάνω του), ήταν ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος μαζί με τον Μίκη, κάλεσαν τους Αθηναίους στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων και εισέπραξαν σε αντάλλαγμα μπόλικο χημικό ψέκασμα στα μούτρα, για να μην τολμήσουν να το επαναλάβουν. Αυτό συνέβη στις
12/2/2012, ημερομηνία κατά την οποία οι αγανακτισμένοι υπολογίστηκαν περίπου στους 100.000, κάτι το οποίο σηματοδοτούσε την αναζωπύρωση του κινήματος, που παρά τις συνεχείς προσπάθειες, είχε καταλαγιάσει μετά την βίαιη καταστολή του τον Ιούνιο του 2011 κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και την τελική κατάπνιξή του, τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Το κάλεσμα του Γλέζου και του Μίκη συνετέλεσε σίγουρα στο να επιτευχθεί αυτό το εντυπωσιακό νούμερο, γι` αυτό και η απάντηση της μνημονιακής κυβέρνησης Παπαδήμου, που στο μεταξύ είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα, που όπως αποδείχτηκε πρόσφατα ενορχηστρώθηκε από τις Βρυξέλες, ήταν ορθή κοφτή: «καθίστε σπίτι με τα χαμομηλάκια σας, γιατί την επόμενη φορά, θα σας δολοφονήσουμε».
Πάμε τώρα να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, που ίσως έχουν κάποια σχέση με τα παραπάνω:
1) Το ΠΑΣΟΚ (Ελιά) κατατροπώθηκε με ποσοστό 8,02% (43,9% στις εκλογές 2009, 12,3% στις εκλογές 2012).
2) Η ΝΔ με 22,7% τερμάτισε δεύτερη χάνοντας μεγάλο μέρος της εκλογικής της δύναμης (33,5% το 2009, 29,6% το 2012).
3) Το ΛΑΟΣ, εκτός βουλής ήδη από το 2012, συνέχισε και στις ευρωεκλογές να φέρνει ποσοστά μη εισόδου στο κοινοβούλιο.
4) Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αριστερό κόμμα τερματίζει πρώτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 27,6% και 3,9 μονάδες διαφορά από τη δεύτερη ΝΔ κερδίζει τις ευρωεκλογές, στέλνοντας στην ευρωβουλή τον Μανώλη Γλέζο με ρεκόρ σταυροδοσίας, που φαίνεται πως θα φτάσει τους 500.000 σταυρούς.
5) Η ΔΗΜΑΡ που μπήκε στη βουλή στις εκλογές του 2012, καταλαμβάνοντας 17 έδρες (ποσοστό 6.25%) και συμμετείχε στην τρικομματική, εισέπραξε το ταπεινωτικό ποσοστό του 1,2%. Το πιθανό συμπέρασμα είναι ότι τόσο τον Ιούνιο του 2012, όσο κυρίως στις ευρωεκλογές 2014, οι αγανακτισμένοι κέρασαν στα μνημονιακά κόμματα τις δύο δόσεις του κρύου πιάτου της εκδίκησης, για τα χημικά και τις γκλοπιές που έφαγαν από το 2011 και μετά.
Τα οδήγησαν σε ταπεινωτική ήττα, δίνοντας την πρωτιά σε ένα κόμμα που, παρά το κατά πολλούς υπερβολικό νερό που έχει βάλει στο κρασί του, παραμένει στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο. Μένει βέβαια να το δούμε αυτό και στην πράξη και όχι μόνο στα μεγάλα λόγια από τα οποία έχει χορτάσει ο λαός, αφού στις επόμενες εθνικές εκλογές όποτε κι αν γίνουν, κατά πάσα πιθανότητα βρεθεί στην κυβέρνηση και μάλιστα με πρωταγωνιστικό ρόλο. Θέλω να προσθέσω μερικά ακόμη στοιχεία που στηρίζουν την άποψη πως οι αγανακτισμένοι, μόνο αποτυχημένο κίνημα δεν ήταν.
1) Οι αγανακτισμένοι ξεκίνησαν τη δράση τους στις 25/5/2011 μαζεύοντας στο Σύνταγμα 2 με 3 χιλιάδες πολιτών και έφθασαν σταδιακά στις 5/6/2011 το αστρονομικό νούμερο των 500.000 (εκτίμηση Τάσου Μπιρσίμ, γνωστού για την εμπειρία του σε προεκλογικές συγκεντρώσεις). Δεν συνιστά επιτυχία αυτή η κλιμάκωση;
2) Το παράδειγμα των αγανακτισμένων ακολούθησαν όλες ανεξαιρέτως οι χώρες του κόσμου, ιδρύοντας κινήματα occupy σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Και μάλιστα στα
πρότυπα των Ελλήνων αγανακτισμένων, παρ όλο που το κίνημα έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στην Ισπανία. Τους ενέπνεε περισσότερο η Ελλάδα, γενέτειρα της άμεσης δημοκρατίας, που ήταν από τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία του κινήματος. Ιδιαίτερη σημασία για αυτό το παγκόσμιο πια κίνημα, μπορεί να παίξουν και οι 1.200.000 ψήφοι του κόμματος των Ισπανών αγανακτισμένων Podemos, που τερμάτισε 4ο και έθεσε τους 5 ευρωβουλευτές που εξέλεξε, στο πλευρό των τριών ευρωβουλευτών της «λίστας Τσίπρα» που εξελέγησαν στην Ιταλία.
Σ` αυτό το σημείο θα πρέπει δυστυχώς να αναφερθεί και η αποτρόπαια παρενέργεια του κινήματος των αγανακτισμένων, που ήταν η γιγάντωση της Χρυσής αυγής. Ας το σκεφτούν αυτό, όσοι σε αντίθεση με τον ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματος, διακήρυτταν την ανάγκη χρήσης βίας για την επίτευξη του στόχου, που κακώς θεωρήθηκε από κάποιους πως ήταν η κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Όσο κι αν η άμεση δημοκρατία τέθηκε σαν ζητούμενο από τους αγανακτισμένους, μέχρι η εφαρμογή της να γίνει εφικτή (δεν έχει συμβεί ποτέ από τον 5ο αιώνα π.Χ. και μετά), το ρεαλιστικό ζητούμενο δεν μπορεί να ήταν άλλο, από την επαναφορά της δημοκρατίας σε μια πιο ανόθευτη μορφή (απλή αναλογική), με κόμματα που να σέβονται τον λαό του οποίου αποτελούν υπηρέτες και με μεγαλύτερη συμμετοχή του πολίτη στην λήψη αποφάσεων (δημοψηφίσματα, ύπαρξη κληρωτών στην εξουσία κλπ).
Δεν θέλω να πω μ` αυτό, πως όσοι πρότειναν τη χρήση βίας έγιναν χρυσαυγίτες, αλλά σίγουρα έστρωσαν με την στάση τους το δρόμο στο φασιστικό μόρφωμα που μπήκε στη βουλή υποσχόμενο ότι θα μοιράσει σφαλιάρες στους βουλευτές, πράγμα που φυσικά ποτέ δεν έκανε.
Με εξαίρεση τις σφαλιάρες στην Λιάνα Κανέλλη που όμως, όσο κι αν είναι αντιπαθής σε κάποιους, είναι σίγουρα από τις τελευταίες Ελληνίδες πολιτικούς που της άξιζε να φάει σφαλιάρες, αφού ούτε μνημόνια υπέγραψε ποτέ, ούτε συμμετείχε σε κυβερνητικό σχηματισμό.
Τότε, αφού το κίνημα των αγανακτισμένων ήταν επιτυχημένο, γιατί διαλύθηκε; Ο λόγος είναι ότι αν οι 500.000 γίνονταν ένα εκατομμύριο, πράγμα που ήταν πολύ κοντά να συμβεί, τότε το σύστημα θα έχανε πια τον έλεγχο και θα οδηγούνταν σε ανατροπή.
Εξαπέλυσε λοιπόν μια συντριπτική επίθεση, επιστρατεύοντας όλον τον αυταρχισμό του και άπειρη ωμή βία, ώστε να στείλει το ίδιο ξεκάθαρο μήνυμα που έστειλε και στους Μίκη και Γλέζο: «Κόφτε το τώρα, γιατί θα σας δολοφονήσουμε. Και το αίμα σας θα χυθεί τζάμπα, αφού ποτέ ο όχλος δε νικάει τον οργανωμένο στρατό».
Οι πολίτες συνειδητοποιώντας ότι έχουν να κάνουν με παρανοϊκούς δολοφόνους, υποχώρησαν και στράφηκαν σε άλλες μορφές δράσης, δημιουργώντας πρωτοβουλίες πολιτών σε κάθε δήμο της χώρας, ποικίλες ομάδες και κινήματα, περιμένοντας υπομονετικά να δώσουν την απάντησή τους την κατάλληλη ώρα στην κάλπη, όπως και έγινε.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στην εύλογη απορία, πώς μου ήρθε να ασχοληθώ με τους αγανακτισμένους 3 χρόνια μετά και αν η πρόθεση μου είναι να κάνω μια απλή ιστορική ανάλυση, η απάντηση είναι πως υπάρχει κάτι βαθύτερο. Παρόλο το θετικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, τα μνημονιακά κόμματα συνεχίζουν να διατηρούνται στην εξουσία. Το βήμα που έκανε ο Ελληνικός λαός ήταν λειψό. Θέλει ένα μικρό σκούντημα για να ολοκληρωθεί. Και αυτό,
ίσως πρέπει να το δώσει με την επανεμφάνισή του, το κίνημα που οδήγησε τον μνημονιακό δικομματισμό στην ήττα. Στόχος αντίστοιχος με τον αρχικό, πιο ξεκάθαρος όμως, μετά την εμπειρία 3 χρόνων υπό την μπότα των μνημονίων. Άμεση προσφυγή στις εθνικές κάλπες, ώστε να επιβεβαιωθεί πλήρως η ήττα της μνημονιακής πολιτικής. Κάλεσμα των αντιμνημονιακών κομμάτων να δεσμευτούν για την αληθινή απαγκίστρωση της Ελλάδας από την κατοχή των μνημονίων.
Όχι στα λόγια όπως ο Σαμαράς, που σκίζει κάθε μέρα και μία σελίδα των μνημονίων (λες και απευθύνεται σε διανοητικά καθυστερημένους), αλλά στην πράξη, με άμεση επαναλειτουργία της ΕΡΤ, άμεση επαναπρόσληψη όσων απολύθηκαν λόγω μνημονίων και γενικότερη κατάργηση των συνεπειών που προκλήθηκαν εξαιτίας τους.
Η Τρόικα στο σπίτι της και κατάρτιση οικονομικού προγράμματος που να οδηγήσει τη χώρα σε δημοσιονομική ισορροπία, εκτός μνημονίου και άρα άνευ δανειακών δόσεων. Λογιστικός έλεγχος του χρέους, για να δούμε τι μπορούμε να γλυτώσουμε και τι να πάρουμε πίσω από όσους λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο. Και μια μαζική μήνυση για εσχάτη προδοσία σε όσους υπέγραψαν την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, έτσι για να μας ανέβει η ψυχολογία και να νιώσουμε πιο «ομάδα».
Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα καθόλου, στο επίπλαστο κατά τη γνώμη μου δίλημμα Ευρώ ή δραχμή. Το ποιο νόμισμα συμφέρει καλύτερα στη χώρα όταν βρεθεί εκτός μνημονίου, είναι θέμα του οικονομικού επιτελείου της τότε κυβέρνησης. Δε θα ασχοληθώ εγώ με την νομισματική πολιτική της Ελλάδας και δεν είμαι οικονομολόγος (αν και δε χρειάζεται να έχεις μάστερ στο Χάρβαρντ για να γνωρίζεις ότι για να έχεις εθνική κυριαρχία πρέπει να έχεις εθνικό νόμισμα).
Εγώ σαν πολίτης καλούμαι να απαντήσω στο δίλημμα αν θέλω η Ελλάδα να είναι ελεύθερη ή υποδουλωμένη. Ας σκεφτεί ο καθένας την απάντησή του κι αν πιστεύει πως μια υποδουλωμένη χώρα δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να ευημερήσει, τότε ας ετοιμάζεται για το νέο ραντεβού στο Σύνταγμα, με τους «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ Β».
Άλλωστε δεν χρειάζεται να επανασυσταθεί το κίνημα, αφού ποτέ δεν διαλύθηκε αλλά μετεξελίχθηκε. Αρκεί όλα τα κινήματα με τους επιμέρους στόχους και οι ομάδες πολιτών, να συνενωθούν και πάλι ακολουθώντας την παλιά καλή επιτυχημένη συνταγή, με ταυτόχρονη προσπάθεια επισήμανσης των λαθών, ώστε να μην επαναληφθούν. Για να αποτελειώσουμε αυτό που αφήσαμε στη μέση πριν 3 χρόνια.
ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΑ, ΕΙΡΗΝΙΚΑ, ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ.
ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ !
Κώστας Πουλής - http://triklopodia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου