Τρίτη 23 Απριλίου 2013

3 χρόνια μετά το Καστελόριζο: 9 αρθρογράφοι του NEWS 247 θυμούνται και αναλύουν

Τρίτη 23 Απριλίου 2013
Πού βρισκόμαστε τρία χρόνια μετά το διάγγελμα Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Πώς λειτουργούν οικονομία - κράτος - κοινωνία. Πόσο άλλαξαν έκτοτε τα κριτήρια ψήφου του Έλληνα. Φταίνε οι "κακοί ξένοι" ή δεν αναλύσαμε ψύχραιμα τις προοπτικές της χώρας
news247 Απρίλιος 23 2013 11:17
Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, Τρίτη....
23 Απριλίου από το διάγγελμα του πρώην πρωθυπουργού από το Καστελόριζο, από όπου ανακοίνωσε την ένταξη της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
Τρία χρόνια και τρία Μνημόνια μετά, εννέα αρθρογράφοι του NEWS 247 (κείμενα των οποίων φιλοξενούνται στην κατηγορία "Γνώμες") θυμούνται και μοιράζονται μαζί μας, τις πιο "δυνατές" στιγμές αυτής της περιόδου, κάνοντας μία εν είδει αποτίμηση των όσων προηγήθηκαν και όσων ακολούθησαν του διαγγέλματος.
Ο λόγος σε εκείνους....
"Είχαμε δουλέψει με τις ελληνικές  αρχές υπογείως τους προηγούμενους μήνες", έχει δηλώσει ο Στρος Καν για την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα την άνοιξη του 2010, σημειώνοντας ότι τα πακέτα διάσωσης «κλειδώνουν» με τους άγραφους νόμους των υπογείων.
Αρχές του 2012. Σε ένα γραφείο ο νέος διευθυντής, κορδωμένος και πληθωρικός, καλεί όλους τους υπαλλήλους του να υπογράψουν 20% μείωση στις αποδοχές τους. Έχει προηγηθεί μια «καμπάνια», αριστερίστικου και νεοφιλελεύθερου προσανατολισμου ταυτοχρόνως! Διακηρύσσει ότι ο τελικός στόχος είναι να καεί το μισθολογικό λίπος των «ιερών αγελάδων» της επιχείρησης (οι υψηλά αμοιβόμενοι, οι τεμπέληδες, οι «επίορκοι», τα «σύμβολα της πλαστής ευημερίας») και να δοθούν ευκαιρίες στους νέους, στους «καθαρούς». Απλώς ένα ορντέβρ του -20% πάσχιζε να εκληφθεί ως έσχατη χειρονομία φιλανθρωπίας απέναντι σε ένα αποτυχημένο σύστημα δίοικησης.
Τέλη του 2012. Στο μενού, τις άλλοτε ορεκτικές μπουκιές έχει διαδεχτεί κρέας παραδόξως φρέσκο: απολύσεις σερβιρισμένες ως στρατηγικές κινήσεις. Οπλισμένοι με αξιοσημείωτο πείσμα, οι συνδαιτημόνες είναι ακόμη οι ίδιοι και «ιεροί». Tρία μνημόνια μετά, κινούνται στο χώρο με απαράλλαχτη χυδαιότητα, ώσπου κάποιος να τους κλειδώσει στην τραπεζαρία...
Τρία χρόνια μετά το Καστελόριζο  κι ακόμα αρνούμαστε να δεχτούμε πως  η χρεοκοπία της χώρας έφερε τα μνημόνια κι όχι το αντίθετο.
Πολιτικό σύστημα, συντεχνίες, Μ.Μ.Ε. αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή. Προκειμένου να μη θιγεί η ιερή αγελάδα του δημοσίου, ως καρδιά του πελατειακού κράτους, επιλέγεται η άδικη, ισοπεδωτική και αναποτελεσματική αφαίμαξη του εισοδήματος εκείνων που δεν μπορούν να το κρύψουν, ενώ τιμωρείται η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία.
Τις μεταρρυθμίσεις που οφείλαμε να είχαμε εφαρμόσει σ’ όλους τους τομείς δεκαετίες τώρα, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις αποφύγουμε, εμμένοντας στη βολή του παρελθόντος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η φούσκα της πλασματικής ευμάρειας –που εξασφάλιζε το φτηνό και θεωρούμενο αγύριστο δανεικό χρήμα, έσκασε δια παντός.
Εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό μας, αδυνατούμε να αντιληφθούμε τις δραματικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξακολουθούμε να διαπραγματευόμαστε μεταξύ μας, διαγκωνιζόμενοι στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία, με το μάτι στις δημοσκοπήσεις, υποτιμώντας ότι έτσι αναδεικνύεται η πολιτική ατζέντα και οι πρακτικές των άκρων, θέτοντας σε δοκιμασία τις αντοχές της δημοκρατίας.
Θέτω το ερώτημα στον εαυτό μου «τι με εντυπωσίασε περισσότερο απ’ όλα σ’ αυτά τα 3 χρόνια μνημονίου», και η απάντηση που παίρνω αυτόματα είναι: «όταν (σχεδόν) όλοι κράξανε τον ΓΑΠ γιατί τόλμησε να θέσει θέμα (εσωτερικού) δημοψηφίσματος για ένα ναι ή όχι στην ευρωζώνη, και συνακόλουθα στο μνημόνιο».
Γιατί τον κράξανε?
Γιατί, λέει, ο λαός δεν είναι (ήταν) ώριμος να πάρει τέτοιου είδους (εξειδικευμένες) αποφάσεις. Γιατί, λέει, θα άνοιγε η  χώρα τα χαρτιά της και δε θα μπορούσε, λέω εγώ, να το παίζει πλέον και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Όπως λέμε «ολίγον έγκυος» δηλαδή, θα προέκυπτε το ακριβώς αντίθετο. Το δίλημμα θα ήταν αυτό που τραγουδούσε και ο Δάκης για τους παλαιότερους από μας: Tu veux ou tu veux pas? Θέλεις ή δε θέλεις?
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα λύθηκε στις επόμενες εκλογές, όπου (οριακά) επικράτησε η φιλοευρωπαϊκή άποψη. Προσωπικά  όμως έμεινα με την απορία: Όταν ο Έλληνας ψηφίζει κάθε 4 χρόνια για το μέλλον της χώρας, με τι κριτήρια ψηφίζει? Με τα κριτήρια, θα μου πείτε, της ομορφιάς, της καλοσύνης, της αποφασιστικότητας και της πυγμής που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε υποψήφιο ηγέτη/ηγέτιδα. Όπως μαθαίνουμε και στο πολιτικό μάρκετινγκ, ο (άσχημος) Νίξον έχασε τις εκλογές από τον (όμορφο) Κέννεντυ γιατί ίδρωνε μπροστά στον τηλεοπτικό φακό.
Όμως, με το πέρασμα των τριών χρόνων μνημονίου, τα παραπάνω κριτήρια ελπίζω να αλλάζουν. Μετά από όλα αυτά τα δεινά που μας βρήκαν, ακόμη και η περίφημη «γιαγιά από το χωριό» των τηλεοπτικών παρουσιαστών, κάτι θέλει να καταλάβει παραπάνω για το πώς λειτουργεί η οικονομία, το κράτος, η κοινωνία. Και ενδεχομένως να ζητεί από γιό ή κόρη, εγγονό ή εγγονή, να της εξηγήσει τι στο καλό σημαίνουν οι Αγορές και το Ευρώ…
Όμως, όμως, και πάλι όμως, δεν είναι  απογοητευτικό η ανεπαρκής Παιδεία  μας να μη μας επιτρέπει να ψηφίζουμε με γνώση και επιχειρήματα για θέματα «άπιαστα και μεγάλα» όπως το νόμισμα, ενώ αυτή η ίδια Παιδεία μας  επιτρέπει να ψηφίζουμε τους χειριστές των «μεγάλων και άπιαστων» θεμάτων?
Εκτός και αν όντως η λαϊκή σοφία και το ένστικτο είναι σε θέση να ξεχωρίζει τον καλό από τον κακό ηγέτη, και αυτό μας αρκεί!
Μπήκα στο δωμάτιο σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Διστακτικά, ντροπαλά, με περιέργεια. Όλα ήταν στη θέση τους. Το διώροφο κρεβάτι, το παμπάλαιο φωτιστικό με την καμμένη λάμπα, κάτι σκόρπιες κάρτες trivial στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, τα σημάδια από τις βεντούζες της μπασκετούλας στην ντουλάπα. Και τα πρωτοσέλιδα στον τοίχο, στην κάτω πλευρά της κουκέτας. Στη δική μου πλευρά. Στην πλευρά του ΖήσηΒρύζα. Όλες οι εφημερίδες της επομένης του θριάμβου στο «Χάιμπουρι» βρισκόταν ακόμα εκεί, κολλημένες με blue tack!
Το δωμάτιο  που μεγάλωσα λοιπόν, στο πατρικό μου σπίτι. Το δωμάτιο που επέστρεψα μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια. Αναγκαστικά. Οι γονείς μεσοτοιχία. Και η αίσθηση της προσωπικής αποτυχίας να σκεπάζει τα πάντα, σαν την μυρωδιά της ναφθαλίνης στο μπαούλο με τα παλιά σεντόνια.
Πώς το ξεπερνάς αυτό; Πώς πας παρακάτω; Κοιτάζω τον τοίχο. Ο Βρύζας έχει βάλει τη φανέλα πάνω απ' το κεφάλι και πανηγυρίζει. Zisis the end. 'H μήπως  ...zisis the beginning;
Η ζημιά είχε ήδη γίνει από καιρό: η χρεωκοπία δε συνέβη απλώς επειδή την ανακάλυψε ο νέος πρωθυπουργός στις αρχές του 2010, ούτε επειδή του την είχαν αποκρύψει επιμελώς οι προκάτοχοί του στην κυβέρνηση. Η χρεωκοπία ήταν κάτι που λεγόταν πολλούς μήνες νωρίτερα, μεταξύ εκείνων που καταλάβαιναν πέντε πράγματα και δεν είχαν συμφέρον να κρύψουν τίποτα.
Η ανακοίνωση του Γ.Α.Παπανδρέου στο Καστελόριζο πως το Ελληνικό Δημόσιο χρεοκόπησε κι ότι ο ίδιος πήγε ικέτης στα ξένα για διάσωση ήταν απλώς το επιστέγασμα ενός σαθρού οικοδομήματος που σύντομα κατέρρευσε κι εξακολουθεί να καταρρέει: το ερείπιο μιας ψεύτικης, μιας δανεικής ευμάρειας, ένα Δημόσιο χτισμένο πάνω στα χρέη κι όχι πάνω σε υγιή παραγωγική (και άρα φοροδοτική) βάση.
Το σάπιο αυτό δημιούργημα της πελατοκρατίας των κομματικών μηχανισμών συνεχίζει και τώρα, αλλά έχει βρει το τέλειο άλλοθι για να κρύβεται: τώρα φταίνε για όλα οι «κακοί ξένοι» και ένα «μνημόνιο» που κανείς δε διάβασε!
Κατά έναν πολύ ενδιαφέροντα ορισμό: κρίση είναι η περίοδος εκείνη, όπου το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Ότι και όσα βιώνουμε την τελευταία τριετία έχουν, νομίζω, τα χαρακτηριστικά αυτά. Το ατυχούς αισθητικού και σκηνικού στυλιζαρίσματος διάγγελμα ενός –κυριολεκτικά- εκτός τόπου και χρόνου Πρωθυπουργού από τη νησιωτική εσχατιά μιας βυθιζόμενης πατρίδας συμπυκνώνει συμβολικά το τέλος μιας εποχής ευδαιμονίας χωρίς υγιείς παραγωγικές βάσεις και την έναρξη μιας περιόδου σπάνης χωρίς ελπίδα.
Η χώρα βρέθηκε στη θέση του πιο αδύναμου κρίκου μιας καθόλου στέρεας -ευρωζωνικής- αλυσίδας, και σε μια συγκυρία ανυπαρξίας αντάξιων των περιστάσεων πολιτικών ηγετών, σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, οδηγήθηκε, άνευ βιώσιμου σχεδίου και αντιρρήσεων. στον μονόδρομο-αδιέξοδο του μνημονίου.
Αργήσαμε να αντιληφθούμε τι ερχόταν, δεν αναλύσαμε ψύχραιμα και απροκατάληπτα τα αίτια, δεν σταθμίσαμε στρατηγικά τις προοπτικές και τις εναλλακτικές, ψυχοπνευματικά απαράσκευοι και αξιακά ασπόνδυλοι παραδοθήκαμε χωρίς σοβαρή αντίδραση –πλην του σπασμωδικού μηδενισμού των «αγανακτισμένων»- σε μια επιβληθείσα πολιτική που σωρεύει καθημερινά νέα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια.
Έστω κι έτσι όμως, οι όποιες πιθανότητες  ανάκαμψης προϋποθέτουν αναστοχασμό, αυτοκριτική, σχέδιο, αναζήτηση κοινών τόπων και συγκλίσεων.
Να βλέπεις καθημερινά ανθρώπους  να χάνουν τη δουλειά τους και να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα.
Να βλέπεις παιδιά να λιποθυμούν στο σχολείο, επειδή στο σπίτι  δεν υπάρχει φαγητό.
Να βλέπεις ανθρώπους να συνωστίζονται  στην ουρά για ένα πιάτο φαί ή να προσπαθούν απεγνωσμένα να πάρουν  τα λαχανικά που διανέμονται δωρεάν.
Να βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν  στα σκουπίδια, να κοιμούνται στο  δρόμο, μέσα στην παγωνιά.
Να βλέπεις κλειστά μαγαζιά  να τα τρώει το σκοτάδι και ενεχυροδανειστήρια να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.
Να βλέπεις να ξυλοκοπούνται  μετανάστες ή να τους πυροβολούν, επειδή ζήτησαν να πληρωθούν.
Να βλέπεις παράνομες συμμορίες  και νεοναζιστικά μορφώματα να προσπαθούν να αναδειχθούν σε προστάτες της  κοινωνίας και πρωταγωνιστές  της πολιτικής ζωής.
Να βλέπεις να καταρρέει η  εκπαίδευση, η υγεία και η κοινωνική  φροντίδα.
Να έχεις συνεχώς μια αίσθηση φόβου για το αύριο.
Να νιώθεις θυμό, στεναχώρια και  ντροπή για όλα τα παραπάνω και  να αναζητάς διέξοδο, χωρίς ακόμα  να την έχεις βρει…
Για μένα η καθοριστική στιγμή, ήταν όταν οι άνθρωποι που ζούσαν πια στον δρόμο άρχισαν να μου φαίνονται γνώριμοι, άρχισα να μαντεύω την προηγούμενη τους ζωή  μπορούσα να φανταστώ το πρώην σπίτι τους, να μυρίσω τα καθαρά σεντόνια, να να ακούσω το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπάει και να φανταστώ την συζήτηση που έπεται στην πόρτα.
Μπορούσα να φανταστώ το βραδινό τους τραπέζι και να μυρίσω τα φαγητά που θα τρώγανε εκείνο το βράδυ. Μπορούσα να φανταστώ αν είχαν κόρες η γιους, πόσο περήφανοι ήταν για τα παιδιά τους, και τι θυσίες είχαν κάνει.
Βιώνουμε...
…με μειωμένη αυτοπεποίθηση, απελπισία, θλίψη και αγανάκτηση τις πιο βίαιες κοινωνικές ανατροπές  εν καιρώ «ειρήνης»
... την προσωπική μας ευθύνη ως μέρος του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, το οποίο στηρίζει με διάφορες τεχνητές-όχι ουσιαστικές-διαφοροποιήσεις  το 90% του λαού μας
...ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως η οικονομική κρίση κορυφώθηκε την εποχή, που ανακοινώθηκε επισήμως ότι η χώρα μας διαθέτει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Με ένα ευάλωτο πολιτικό σύστημα, που περιέχει και ένα νεοναζιστικό μόρφωμα, με τον λαό μας εξουθενωμένο, πιστεύουν κάποιοι ότι είναι ευκαιρία να πετύχουν καλύτερους όρους εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας.
...τους κινδύνους από τη χώρα που δημιούργησε τους δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, που εξοπλίζεται με τα πιο σύγχρονα όπλα, αλλά πουλάει και σε άλλες χώρες όπλα ολικής καταστροφής. Πρόσφατα Γερμανοί φοιτητές διέκοψαν την ομιλία του Γερμανού υπουργού Άμυνας, διαμαρτυρόμενοι για την προσπάθεια υπεροπλίας της σύγχρονης Γερμανίας.
...τους αντιερωτικούς γιάπηδες, που τους συντηρούν οι οίκοι αξιολόγησης των οικονομιών των κρατών και των τραπεζών εντός φορμόλης, στα εργαστήρια της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ως όντα εξωγήϊνα, που ήρθαν από εχθρικό πλανήτη στη γη ως φορέας καταστροφής
...την τραγική αύξηση της πιο χυδαίας σεξουαλικής παρενόχλησης στις άνεργες κοπέλλες που ζητούν εναγωνίως δουλειά
...τις αυτοκτονίες από αξιοπρέπεια άνεργων οικογενειαρχών που πέφτουν από τα μπαλκόνια, γιατί δεν μπορούν να αντικρύσουν τα θλιμμένα μάτια των παιδιών τους
...τα μαγειρεία της T.V. στις δεκάδες εκπομπές, όπου κυρίες και κύριοι μαγειρεύουν τον σολομό, τις αστακομακαρονάδες, τα φιλέτα κ.λπ.(ευτυχώς  από τους συνειρμούς γλυτώνει ο Κάλβος), μπροστά σε ανθρώπους που μόλις γύρισαν από τα συσσίτια.
...τη νύχτα, όταν χιλιάδες ευρώ πετιούνται σε λουλούδια και σαμπάνιες, αποδεικνύοντας τη χαοτική αντίθεση του συστήματος, που σαν προϊστορικός δεινόσαυρος πορεύεται καταπίνοντας τα πάντα στο διάβα του, χωρίς πλέον ένα αντίπαλο βιώσιμο δέος.
Κάποια στιγμή όμως, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, θα ανοίξουμε πανιά με καράβι τρικάταρτο, με έγγραφα εθνικότητας από την εποχή της ελληνικής μυθολογίας έως τη σύχγρονη εποχή, με πλήρωμα τον θεό όλων ή τον θεό του καθενός. Ναί, εμείς που αγαπάμε με πάθος ετούτη την πατρίδα, που αγαπάμε με πάθος τη ζωή, θα γυρίσουμε πίσω τον ουρανό.
ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ, ΡΕΕΕ!
Αναρτήθηκε από τον διαχειριστή του στις
Ετικέτες,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)