 Διαβάζουμε και ακούμε συνεχώς διάφορες αερολογίες περί εθνικού
σχεδίου ανασυγκρότησης. Είναι μια ωραία καραμέλα, την οποία πιπιλίζουμε
με ευκολία, αλλά επιτέλους ποιος το έχει αυτό το σχέδιο να το δούμε και
εμείς όλοι;
Αυτό που συμβαίνει τούτη την ώρα είναι ντροπή για ένα σοβαρό κράτος.
Καμία πολιτική...
δύναμη -καμία όμως- δεν έχει ένα πρακτικό σχέδιο για το
τι πρέπει να αλλάξει στη χώρα. Εχουμε αφεθεί στο μικρομάνατζμεντ της
τρόικας και της Task Force. Ολος ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με
κραυγές και δεν εστιάζεται ποτέ στην πραγματική ουσία των πραγμάτων. Στη
Δικαιοσύνη, για παράδειγμα, οι μισοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνουν
οι προγραμματισμένες αλλαγές γιατί «συνιστούν μνημονιακές υποχρεώσεις»
και οι άλλοι μισοί καταφέρονται εναντίον των αλλαγών επειδή «αποτελούν
κατάφωρη παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας από την τρόικα». Ετσι όμως
δεν πάει πουθενά το πράγμα. Οση προσπάθεια και αν καταβάλλει αυτή η
κυβέρνηση -ή και η επόμενη- δεν πρόκειται να αλλάξουν αυτά που κρατούν
τον τόπο καθηλωμένο.
Η συζήτηση που πρέπει να αρχίσει πρέπει να απαντά στο ερώτημα: «Ας πούμε
ότι αύριο το πρωί είτε διώχναμε την τρόικα είτε έφευγε μόνη της. Τι θα
κάναμε, τι θα έπρεπε να αλλάξουμε άμεσα για να γίνουμε ένα σοβαρό
κράτος, που μπορεί να υπηρετήσει την ευνομία και την ανάπτυξη; Πώς θα
φτιάχναμε τα νοσοκομεία μας, τις εφορίες, τη δημόσια διοίκηση, τη
διαχείριση των σκουπιδιών, τα πάντα;».
Η Ελλάδα είναι μια μεγάλη προβληματική επιχείρηση. Οσα λεφτά και να
ρίξεις σε αυτήν, δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα, αν δεν την
αναδιαρθρώσεις εκ βάθρων και αν δεν έχεις ένα επιχειρησιακό σχέδιο για
την ανόρθωσή της. Τώρα είμαστε μια χώρα που έχει γίνει πειραματόζωο.
Εχουν μπλέξει άσχημα σε ένα κουβάρι Κομισιόν, ΔΝΤ, ΕΚΤ, Task Force,
Γερμανοί, Ολλανδοί, επίτροποι στις τράπεζες κ.ά. προσπαθώντας να μας...
καταλάβουν και να βρουν λύσεις. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές ο
καθένας έχει τη δική του ατζέντα και πως ακόμη κινούνται σε αντίθετες
κατευθύνσεις. Δεν μπορεί όμως να περιμένει κάθε φορά η Ελλάδα να
συμφωνήσουν δεκατρείς υπηρεσίες και κυβερνήσεις, όταν η μία θέλει να
πουληθεί η ΔΕΠΑ για το μεγαλύτερο δυνατό τίμημα και η άλλη προτάσσει
γεωπολιτικά κριτήρια στη λήψη αποφάσεων.
Πρέπει να εκμεταλλευθούμε την τεχνογνωσία των ξένων και τις πολύ καλές
μελέτες και διαπιστώσεις που έχουν κάνει. Αν όμως δεν το πάρουμε πάνω
μας ως λαός, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία, δεν πρόκειται να
αλλάξει τίποτα απολύτως. Ξέρω ότι αυτό που γράφω είναι ανεδαφικό τη
στιγμή που η έννοια της εθνικής συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων
ακούγεται περίπου σαν να λες «Καλό Πάσχα» τον Ιούνιο. Δεν υπάρχει, όμως,
άλλος τρόπος. Ο τόπος πρέπει να αλλάξει συθέμελα, αλλά με σχέδιο και
μεθοδικότητα. Ολα πρέπει να αλλάξουν, με πρώτο το Σύνταγμα, αν θέλουμε
να πάμε μπροστά. Μεταρρυθμίσεις με τους δημοσίους υπαλλήλους «στα
κάγκελα» και την κοινωνία βαθιά διχασμένη δεν πετυχαίνουν. Ο Ελληνας θα
κάνει αυτό που πρέπει, θα δείξει φιλότιμο και πειθαρχία αν πιστέψει ότι
οι ηγέτες του ομονοούν σε μερικά βασικά πράγματα. Ο δρόμος για να φύγει η
τρόικα περνάει μέσα από τη συνεννόηση σε ένα μίνιμουμ σχέδιο
ανασυγκρότησης της χώρας. Είμαι απόλυτα βέβαιος για δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι θα τα καταφέρναμε σε αυτήν την προσπάθεια και θα εκπλήσσαμε
τους πάντες, επειδή είμαστε ράτσα προσαρμοστική και επίμονη. Δεύτερον,
πως μόλις το πετυχαίναμε, η αντιμετώπιση και των πιο σκληρών δανειστών
μας θα άλλαζε θεαματικά και άμεσα.Του Αλέξη Παπαχελά
| 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου