Παρακευή 24 Φεβρουαρίου 2012
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, άκουσα προηγουμένως τον Πρόεδρο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, τον κ. Καρατζαφέρη, να μας εξηγεί την ...προσωπική του διαδρομή πριν μας εξηγήσει τη διαδρομή του κόμματός του τους τελευταίους μήνες, την κα. Μπακογιάννη να μου θέτει ερωτήματα στο όνομα των απλών πολιτών και των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και τον κ. Τσίπρα να παρουσιάζει τη δική του αντίληψη για το μέλλον της χώρας, αλλά και των ανθρώπων που συγκροτούν τη χώρα αυτή. Θα αρχίσω, λοιπόν, ακολουθώντας την ίδια μέθοδο.
Είπα χθες σε αυτό το δελτίο ειδήσεων του Mega που παρακολούθησε ο κ. Τσίπρας, ότι δεν έχω γεννηθεί ούτε βουλευτής, ούτε υπουργός, ούτε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Έχω γεννηθεί στους Αμπελοκήπους Θεσσαλονίκης, στις δυτικές συνοικίες, πίσω από το σιδηροδρομικό σταθμό, κι έχω μεγαλώσει υπό πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Ξέρω τι πάει να πει μεροκάματο, τι πάει να πει να τα βγάζεις πέρα με πολύ μεγάλες δυσκολίες. Και δεν αναγνωρίζω σε κανέναν μέσα στην Αίθουσα αυτή μεγαλύτερη ευαισθησία για τον απλό άνθρωπο, για τον άνεργο, το φτωχό, το συνταξιούχο, το μεροκαματιάρη.
Μπορεί να έχουμε διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, αισθητικές, ιδεολογικές –στο μέτρο που ισχύουν οι ιδεολογικές διαφορές- αλλά σε προσωπικό, πρακτικό επίπεδο δεν αναγνωρίζω σε κανέναν και σε καμιά το δικαίωμα να εμφανίζεται πιο ευαίσθητος και περισσότερο προστατευτικός για τον απλό άνθρωπο που αγωνίζεται και αγωνιά λόγω της κρίσης απ’ ό,τι εμείς στην Κυβέρνηση, απ’ ό,τι εμείς στο ΠΑΣΟΚ, απ’ ό,τι εγώ προσωπικά. Το να παραβιάζεις ανοιχτές θύρες και να κάνεις τον έξυπνο εκ του ασφαλούς όταν άλλοι διαχειρίζονται την κρίση και άλλοι λαμβάνουν τις δύσκολες αποφάσεις, είναι πάρα πολύ εύκολο.
Γιατί με ρωτάτε και με ξαναρωτάτε για τα ομόλογα των φυσικών προσώπων, δηλαδή των συμπολιτών μας που έχουν καταθέσει σε τίτλους του ελληνικού Δημοσίου τις οικονομίες τους; Έχω πει κατ’ επανάληψη –το είπα τελευταία φορά χθες, προτελευταία φορά προχθές- ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πολίτες που έχουν αποταμιεύσει μέσω τίτλων του ελληνικού Δημοσίου, θα βρεθεί τρόπος να καλυφθούν απολύτως. Δεν πρέπει να πούμε τον τρόπο αυτό τώρα, δεν πρέπει να διαχωρίσουμε τους ομολογιούχους και τα ομόλογα, για λόγους που αφορούν τη διεθνή οικονομική ευθύνη του κράτους και τη συμφωνία που έχει επιτευχθεί με τον επίσημο και τον ιδιωτικό τομέα.
Εσείς λέτε μία κουβέντα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, που θέτετε το θέμα αυτό. Εμείς νύχτα και μέρα ψάχνουμε να βρούμε λύσεις, πρακτικές λύσεις, ώστε να καλυφθούν απολύτως οι Έλληνες αποταμιευτές και να μη δημιουργηθούν δυσεπίλυτα νομικά και οικονομικά προβλήματα για την Ελληνική Δημοκρατία. Και θα μας πιστέψουν οι Έλληνες πολίτες, οι 11.000 αποταμιευτές μέσω τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, γιατί ξέρουν ότι μπορούμε να βρούμε τη λύση αυτή. Λίγη υπομονή χρειάζεται, να ολοκληρώσουμε αυτή την πολύ δύσκολη διαδικασία, να φτάσουμε στην ανταλλαγή των ομολόγων, να φτάσουμε στην έγκριση της δανειακής σύμβασης, να βγούμε σε μία άλλη δημοσιονομική και χρηματοοικονομική κατάσταση.
Χρειάζεται πειθαρχία, σύνεση, συναίνεση, ενότητα, επαγγελματισμός, σοβαρότητα έως ότου ολοκληρώσουμε την ανταλλαγή των ομολόγων στις 12 Μαρτίου, για τα ομόλογα ελληνικού δικαίου που είναι η συντριπτική πλειονότητα και την ανταλλαγή των ομολόγων που έχει εκδώσει στο παρελθόν η χώρα μας σε αγγλικό ή ιαπωνικό δίκαιο μέχρι, περίπου, τις 5 ή τις 6 Απριλίου.
Στο μεταξύ, ελπίζω να πάνε όλα καλά και μέχρι το τέλος του Μαρτίου να έχουμε υπογράψει και να έχουμε κυρώσει τη νέα δανειακή σύμβαση, το ουσιαστικό περιεχόμενο της οποίας είναι το νέο πρόγραμμα που έχει ήδη συμφωνηθεί και έχει ήδη εγκριθεί από τη Βουλή των Ελλήνων με πλειοψηφία 2/3.
Από πότε έχω ενημερώσει τη Βουλή και τον ελληνικό λαό ότι θα περάσουμε μια περίοδο που οι κερδοσκοπικές αγορές θα κάνουν τα πάντα να κλονίσουν την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, των θεσμικών μας εταίρων και ημών των ιδίων, την απόφαση να αλλάξουμε κατάσταση, να απαλλαγούμε από 110 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ δημοσίου χρέους, από 50 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ;
Η Ελλάδα ξελαφρώνει από πλευράς δημοσίου χρέους. Το χρέος καθίσταται βιώσιμο. Η Ελλάδα μετά την ανταλλαγή των ομολόγων θα είναι μια άλλη Ελλάδα δημοσιονομικά και για τις αγορές. Όσο περνάμε αυτό, όμως, το μεταβατικό διάστημα των λίγων εβδομάδων τώρα όλοι θέλουν να ξανακλονίσουν την εμπιστοσύνη των αγορών προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα προς την Ευρωζώνη, να την πιέσουν, να την εκθέσουν, να την ταλαιπωρήσουν, κερδοσκοπούν σε βάρος του ευρώ.
Τι είναι όλες οι δημοσιογραφικές πηγές που επικαλείται ο κ. Τσίπρας; Είναι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν το φαινόμενο της Ευρωζώνης και του ευρώ. Είναι αυτοί που αμφισβητούν κάθε απόφαση της Ευρωζώνης, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Πορτογαλία, για την Ιρλανδία, για την Ιταλία, για την Ισπανία, για τη Γαλλία. Δεν θέλουν το EFSF. Δεν θέλουν το ESM. Δεν θέλουν να υπάρχει το κοινό νόμισμα. Αν αυτές είναι οι πηγές που διαβάζει ο κ. Τσίπρας, τότε πρέπει να τις τοποθετήσει στα συμφραζόμενα τους, στην ιστορία τους την κάθε πηγή, στο στρατηγικό πλαίσιο στο οποίο αναφέρεται κάθε πηγή. Χαίρομαι που έχει, όμως, αυτήν τη βιβλιογραφία και αρθρογραφία υπόψη του και θα επανέλθω σ’ αυτό για να δούμε τι εκφράζει ο καθένας εδώ μέσα, είτε εν συνειδήσει, που δεν είναι η περίπτωση του κ. Τσίπρα, είτε εξ αντικειμένου, που είναι η περίπτωση του κ. Τσίπρα.
Άρα, λοιπόν, τα φυσικά πρόσωπα, αποταμιευτές, συμπολίτες μας που έχουν επενδύσει ελπίδες, ιδρώτα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Θα ολοκληρωθεί η διαδικασία για τα ομόλογα. Είναι άλλο πράγμα, όμως, τα χαρτιά και άλλο πράγμα οι άνθρωποι και ιδίως οι πολίτες.
Δεύτερο ζήτημα: Στεγαστικά δάνεια. Μα, έχουμε ψηφίσει διάταξη που προβλέπει ότι μειώνονται οι δόσεις γι’ όλους τους δημοσίους υπαλλήλους και τους άλλους δανειολήπτες του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων και επίκειται η έκδοση της απόφασής μου, με την οποία θα μειωθεί δραστικά η παρακράτηση από το μηνιαίο μισθό, ο οποίος μειώθηκε λόγω του ενιαίου μισθολογίου και η παρακράτηση θα μειωθεί στο μισό. Αντί η παρακράτηση να είναι 6/10 του μισθού θα είναι 3/10 του μισθού. Και αν υπάρχουν δύο μισθωτοί στην οικογένεια ή άλλα έσοδα στο μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα, πέραν του ενός μισθού από το Δημόσιο, τότε η δόση συνολικά, πέρα από την παρακράτηση, δεν θα υπερβαίνει τα 4/10 του οικογενειακού μηνιαίου εισοδήματος.
Έχω πει κατ’ επανάληψη για όσους με παρακολουθούν ότι για όλους τους άλλους Έλληνες πολίτες που οφείλουν δόσεις στεγαστικών δανείων σε συνεργασία με την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών και όλα τα ελληνικά τραπεζικά Ιδρύματα έχουμε συμφωνήσει ένα σύστημα διευθετήσεων και επαναδιευθετήσεων, ώστε όλα τα δάνεια να είναι ενήμερα, γιατί και οι τράπεζες θέλουν να έχουν τα δάνειά τους ενήμερα και γι’ αυτό τα διακανονίζουν και τα επαναδιακανονίζουν, ώστε τα δάνεια να μη θεωρούνται μη εξυπηρετούμενα, να μην έρχονται στο κόκκινο, γιατί αυτό υποβαθμίζει το χαρτοφυλάκιο της ίδιας της τράπεζας. Και η ίδια η τράπεζα έχει συμφέρον να μην υποβαθμίζεται το χαρτοφυλάκιό της.
Έχουν διευθετηθεί 750.000 δάνεια, στεγαστικά και καταναλωτικά. Παρακολουθούμε στο Υπουργείο Οικονομικών σε συνεργασία με την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών κάθε βδομάδα την πορεία των διακανονισμών, ώστε να εξυπηρετούνται στην πράξη οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έχουν πρόβλημα. Εάν κάποιος έχει πρόβλημα, αυτό, εφόσον το πληροφορούμαστε επεμβαίνουμε ώστε να μην αφήσουμε καμία κατηγορία αρρύθμιστη. Οι τράπεζες έχουν –επαναλαμβάνω- κάθε λόγο να ακολουθούν αυτήν την πρακτική.
Έχω πει, επίσης, πολλές φορές μέσα σε αυτήν την Αίθουσα ότι τη ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία την εισηγηθήκαμε και την ψηφίσαμε επειδή την πιστεύουμε. Αλλά, δυστυχώς, η Τρόικα που παρακολουθεί δεν μας πιστεύει. Θεωρεί ότι διευκολύνουμε τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, ότι δεν ενθαρρύνουμε τους συνεπείς φορολογούμενους και τους συνεπείς εργοδότες να καταβάλουν τις εισφορές τους. Γι’ αυτό ζήτησαν επιτακτικά να αλλάξει η διάταξη, ώστε να περιοριστεί ο διακανονισμός σε αυτούς που έχουν μικρές οφειλές και σε αυτούς, οι οποίοι έχουν πραγματική ανάγκη. Γι’ αυτό τροποποιήθηκε η ρύθμιση προκειμένου να είμαστε αξιόπιστοι. Αυτοί που έχουν όμως μικρές οφειλές, δεν είναι δηλαδή, επαγγελματίες οφειλέτες και αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη καλύπτονται απολύτως.
Άκουσα, επίσης, να γίνεται και πάλι λόγος για την περιβόητη επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Έχω εξηγήσει πως το νέο πρόγραμμα που ψηφίσαμε προβλέπει ρητά ότι η επανακεφαλαιοποίηση γίνεται με κοινές μετοχές σε συντριπτική πλειονότητα, στο 90% του κεφαλαίου που πρέπει να επενδυθεί. Ένα μικρό ποσοστό θα έχει τη μορφή μετατρέψιμου ομολογιακού δανείου.
Οι τράπεζες επανακεφαλαιοποιούνται σε μεγάλο βαθμό λόγω του PSI, δηλαδή, λόγω του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, κατά ένα μέρος λόγω της ποιότητας των χαρτοφυλακίων τους μετά τον έλεγχο που έκανε η Black rock και συνεχίζει η Bain δηλαδή ουσιαστικά η Τράπεζα της Ελλάδος και οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το δημόσιο θα αποκτήσει ένα πανίσχυρο χαρτοφυλάκιο, θα έχει ως περιουσιακό στοιχείο τις κοινές μετοχές του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Θέλουμε, όμως, να βάλουν λεφτά και οι ιδιώτες. Και οι ιδιώτες θέλουμε να βάλουν πολύ περισσότερα λεφτά. Θέλουμε μέσα σε πέντε χρόνια να επενδύσουν όλα τα λεφτά που θα έχει βάλει το ελληνικό Δημόσιο για να μειωθεί και πάλι το ελληνικό δημόσιο χρέος. Εμείς δεν θέλουμε το χαρτοφυλάκιο των τραπεζών ως μόνιμο απόκτημα, αλλά ως περιουσιακό στοιχείο προκειμένου να μπορέσουμε, όπως θα ανεβαίνει η οικονομία και η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, να ανακτήσουμε τα ποσά αυτά προς όφελος του ελληνικού λαού.
Βέβαια, τα δικαιώματα ψήφου των κοινών μετοχών θα ασκούνται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στα στρατηγικά θέματα, όπως είναι η ανασυγκρότηση, η συγχώνευση, η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, όχι στην καθημερινή διοίκηση. Γιατί αλλοίμονο αν μετατρέπαμε τις τράπεζες σε ΔΕΚΟ της δεκαετίας του ’80 ή του ’90. Το ελληνικό δημόσιο, όμως, έχει λόγο, έχει παρουσία, συγκροτεί τη Γενική Συνέλευση των προνομιούχων μετόχων ήδη από το 2008 με τις παλιές προνομιούχες μετοχές του 2008. Θέλουμε το τραπεζικό σύστημα να αποκτήσει δυναμισμό, να πείσει τις αγορές, να ανεβάσει τη χρηματιστηριακή του αξία, η οποία έφτασε σε πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο.
Άρα, η ρύθμιση είναι αυτή που διασφαλίζει πλήρως το γενικό συμφέρον, την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και βεβαίως, τα δημοσιονομικά συμφέροντα του ελληνικού Δημοσίου.
Επανήλθε το θέμα των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν θυμάστε ότι ψηφίσαμε διάταξη νόμου που προβλέπει το μηχανισμό για την αναπλήρωση των απωλειών στην περιουσία των ταμείων λόγω του PSI; Δεν θυμάστε ότι το ελληνικό δημόσιο κάθε χρόνο με 13 δισεκατομμύρια επιχορήγηση στα ταμεία καταβάλει το μισό της ονομαστικής αξίας του χαρτοφυλακίου των ταμείων, που είναι 27 δισεκατομμύρια ευρώ;
Κάθε δυο χρόνια ο Κρατικός Προϋπολογισμός, δηλαδή οι Έλληνες φορολογούμενοι, αναπληρώνουν το 50% του χαρτοφυλακίου στο άρτιο, στο ακέραιο. Εάν δεν συνέβαινε το PSI, πού θα ήταν η αξία των ομολόγων; Στα Τάρταρα, γιατί η χώρα θα οδηγείτο στην κατάρρευση και τα ομόλογα των ταμείων στον εκμηδενισμό. Τώρα θα πάρουν νέα ομόλογα και ρευστό, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις τράπεζες, και θα πάρουν και περιουσία του Δημοσίου σε αναπλήρωση και θα παίρνουν και την επιχορήγηση από τον Κρατικό Προϋπολογισμό.
Άρα, θα παρακαλούσα να θυμηθούμε πού βρισκόμαστε σήμερα. Βρισκόμαστε μια ημέρα πριν από την επίσημη αναγγελία της έναρξης της διαδικασίας ανταλλαγής ομολόγων, μια ημέρα πριν την έναρξη της διαδικασίας του PSI και μας έχουν προειδοποιήσει από τον Ιούλιο, όταν πήραμε στο Eurogroup και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την πρώτη απόφαση για το μικρό PSI, ότι μόλις ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, οι οίκοι αξιολόγησης θα υποβαθμίσουν την Ελλάδα μέχρι της κατηγορίας του SD, του selective default, που είναι μια αξιολόγηση, δεν είναι μια κατάταξη.
Αυτή, λοιπόν, η αξιολόγηση υπάρχει. Μας υποβάθμισε η Fitch, θα το κάνει και η Standard & Poors, γιατί το έχει ανακοινώσει. Τι νόημα έχει αυτό; Άλλαξε τίποτα στη ζωή των Ελλήνων; Συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Όχι. Τι θα ήταν το διαφορετικό; Η διακοπή της χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών από το Ευρωσύστημα, η διακοπή της χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Προβλέπουν ρητά η απόφαση του Οκτωβρίου και ακόμη πιο αναλυτικά η απόφαση της 21ης Φεβρουαρίου ότι το Ευρωσύστημα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κεντρικές τράπεζες του Ευρωσυστήματος, εν προκειμένω η Τράπεζα της Ελλάδος, καλύπτουν πλήρως τη ρευστότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στην ενδιάμεση αυτή περίοδο και έχουμε και στη διάθεσή μας 35 δισεκατομμύρια ευρώ εγγυήσεων του EFSF προς το Ευρωσύστημα, εάν χρειαστεί. Η πρόβλεψη της Τράπεζας της Ελλάδος είναι ότι δεν θα χρειαστεί ούτε καν πρόσθετη εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου προς την Τράπεζα της Ελλάδος. Αρκούν, όπως με διαβεβαιώνει ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, οι υπάρχουσες νομοθετικές προβλέψεις για εγγυήσεις. Και είναι πολύ καλό το να μην χρησιμοποιήσουμε έστω για λίγες εβδομάδες αυτά τα 35 δισ. ευρώ, γιατί δεν θα πληρώσουμε τον τόκο, το κόστος εξυπηρέτησης αυτού του προσωρινού δανείου προς εγγύηση.
Είπε ο κ. Τσίπρας το μνημειώδες, ότι είπα εγώ κάποτε ότι εάν ενεργοποιηθούν τα CDS, θα γίνει ο «Αρμαγεδδών». Τα CDS που αφορούν την Ελλάδα υπολογίζονται σε 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα CDS και μάλιστα τα «γυμνά» CDS, τα ασφάλιστρα κινδύνου που δεν αντικρίζονται με ομόλογα, είναι ένα παιχνίδι που γίνεται πάνω στις πλάτες μιας χώρας. Είναι ένα προκαθορισμένο στοίχημα. Ουδείς δίνει σημασία στην ενεργοποίηση των CDS. Ναι, όταν ενεργοποιηθούν οι ρήτρες συλλογικής δράσης που ψηφίζει σήμερα η Βουλή των Ελλήνων και η μειοψηφία των ομολογιούχων υποταχθεί στη βούληση της αυξημένης πλειοψηφίας, μπορεί η πλατφόρμα των ασφαλίστρων κινδύνου, που είναι ιδιωτική και αποτελείται από διακόσιες μεγάλες τράπεζες ή άλλους επενδυτικούς φορείς, να κρίνει ότι πρέπει να ενεργοποιηθούν και τα ασφάλιστρα κινδύνου των ομολόγων. Δεν μας ενδιαφέρει το θέμα αυτό, δεν μας απασχολεί. Δεν ασκεί καμία επιρροή στην ελληνική οικονομία. Η δε Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το EFSF παραμένουν απολύτως αδιάφοροι. Γι’ αυτό και ενέκριναν την εισδοχή των ρητρών συλλογικής δράσης και μας πιέζουν να θεσπίσουμε και να ενεργοποιήσουμε τις ρήτρες συλλογικής δράσης.
Η χώρα, λέει, γίνεται αποικία. Αποικία τίνος γίνεται; Των εταίρων, γιατί εδώ έχουμε μια ανασύνθεση του χρέους. Το χρέος μας γίνεται κατά τη συντριπτική του πλειονότητα χρέος προς τον επίσημο τομέα, γιατί παίρνουμε μέχρι το τέλος του 2014 συνολικά δάνειο 240 δισεκατομμυρίων ευρώ και τα νέα ομόλογα που θα έχουν οι ιδιώτες στα χέρια τους είναι 70 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2042.
Αυτή θα είναι η νέα σύνθεση του χρέους: 240 δισεκατομμύρια ευρώ δάνεια από τον επίσημο τομέα, τους θεσμικούς μας εταίρους, και 70 δισεκατομμύρια ευρώ τα νέα ομόλογα στη θέση των 200 δισ. ευρώ από τα οποία τα 110 δισ. ευρώ διαγράφονται και τα υπόλοιπα 28 δισ. ευρώ μετατρέπονται σε δάνειο του επίσημου τομέα, είναι δηλαδή μέσα στα 240 δισ. ευρώ. Από αυτά, ένα τμήμα διατίθεται για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και στόχος είναι αυτό να ανακτηθεί και να μειωθεί το χρέος. Και αυτό το σχήμα προβαλλόμενο με τους χειρότερους δυνατούς όρους το 2020 μας δίνει ένα δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ της τάξεως του 120% που θεωρείται βιώσιμο με πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια. Αν θέλει να διαβάζει ο κ. Τσίπρας τις μελέτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, να τις διαβάζει ολόκληρες. Αυτό είναι το φαινόμενο το οποίο αντιμετωπίζουμε. Αυτός είναι ο δρόμος.
Υπάρχει τώρα η άλλη πρόταση, η πρόταση να μη δεχθούμε το νέο πρόγραμμα, να μην πάρουμε το νέο δάνειο των 130 δισεκατομμυρίων ευρώ, να μην οργανώσουμε και ολοκληρώσουμε το PSI, να μην αφαιρέσουμε από τις πλάτες του ελληνικού λαού 110 δισεκατομμύρια ευρώ, πενήντα ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ δημοσίου χρέους. Να οδηγηθούμε πού;
Σας είπα:
- Η πρώτη λύση είναι αυτό, το νέο πρόγραμμα PSI.
- Η δεύτερη λύση είναι η περιβόητη συντεταγμένη χρεοκοπία δήθεν εντός ευρώ. Αυτό θέλει ακόμη περισσότερη βοήθεια από τους εταίρους, ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο, ακόμη μεγαλύτερη χρηματοδότηση της ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Είναι δε το προοίμιο της εξόδου από το ευρώ.
- Η τρίτη λύση όπως και αν την προσεγγίσει κανείς, όπως και αν την εξωραΐσει, όπως και αν την επενδύσει λεκτικά, ρητορικά, ιδεολογικά, είναι η ασύνταχτη χρεοκοπία. Ασύνταχτη χρεοκοπία σημαίνει έξοδο από το ευρώ, άλλες συναλλαγματικές ισοτιμίες, απώλεια των εισοδημάτων, κλείσιμο επιχειρήσεων, αδυναμία διεξαγωγής εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου, άδεια ράφια, αδυναμία προμήθειας τροφίμων, υγρών καυσίμων και φαρμάκων.
Δεν μπορούμε να διανοηθούμε τι σημαίνει αυτό. Η Ελλάδα θα γυρίσει στη δεκαετία του ’50 επειδή κάποιοι στήνουν ένα χορό εκλογικών και πολιτικών συμφερόντων. Η σκέψη είναι ότι εάν οι Έλληνες οδηγηθούν στη συντριβή και τη φτώχεια, θα ριζοσπαστικοποιηθούν πολιτικά τόσο πολύ ώστε θα έχουμε μία τελείως διαφορετική πολιτική κατάσταση, έναν άλλο συσχετισμό δυνάμεων, με την Ελλάδα να έχει γυρίσει στα επίπεδα μιας χώρας, όπως για παράδειγμα η Αλβανία ή η Μολδαβία, προκειμένου κάποιοι να επιβεβαιώσουν την πολιτική τους στρατηγική. Αυτή είναι η πολιτική στρατηγική του Κομμουνιστικού Κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στα ίδια αποτελέσματα οδηγεί και η πιο ευγενικά διατυπωμένη στρατηγική της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ. Κουβέλη που λέει ότι ναι είμαστε με το ευρώ, αλλά δεν θέλουμε ούτε πρόγραμμα, ούτε δεσμεύσεις, ούτε θυσίες.
Το πραγματικό δίλημμα είναι: Ή θυσίες με προοπτική ή απόλυτη καταστροφή χωρίς καμία προοπτική. Ή περικοπές, οι οποίες είναι σκληρές και οι οποίες πραγματικά μας συνθλίβουν συναισθηματικά, ή αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων. Ή μείωση των περιουσιών ή εκμηδένιση των περιουσιών. Ή μεγάλη ανεργία ή γενικευμένη ανεργία.
Τώρα η Ελλάδα, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, αποκτά ένα παράθυρο ευκαιρίας. Πρέπει να το αξιοποιήσουμε. Δεν τελειώσαμε. Αρχίζουμε ξανά με καλύτερους όρους. Δεν πρέπει να επαναλάβουμε λάθη, δεν πρέπει να έχουμε καθυστερήσεις, δεν πρέπει να έχουμε αμφιθυμίες. Πρέπει να ολοκληρώσουμε την εφαρμογή του προγράμματος και να μετατρέψουμε το πρόγραμμα με τις δικές μας εθνικές προσθήκες σε ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, γιατί μόνο έτσι θα κερδίσουμε το μέλλον, θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, θα αποκαταστήσουμε απώλειες, θα θεραπεύσουμε αδικίες, θα προστατεύσουμε τους πολίτες που έχουν ανάγκη. Μόνο έτσι θα δώσουμε επενδυτικές ευκαιρίες, μόνο έτσι θα δώσουμε προοπτική και ελπίδα στα παιδιά μας.
Τα διλήμματα είναι σκληρά. Και ναι, υπάρχουν διαχωρισμοί. Ο Έλληνας πολίτης, αυτός που έχει ταπεινωθεί, που έχει πιεστεί, αυτός που αγωνίζεται, που βλέπει να μειώνεται το εισόδημά του, που τα βγάζει δύσκολα πέρα, αυτός που είναι στην ανεργία και ψάχνει να βρει δουλειά, αυτός ο Έλληνας πολίτης πρέπει να διαλέξει. Αλλά σταμάτησε η περίοδος εκείνη που υπήρχε η βεβαιότητα ότι κάποιοι θα παίρνουν τις δύσκολες αποφάσεις και κάποιοι άλλοι θα κάνουν πολιτικό συνδικαλισμό στις πλάτες αυτών που είναι υπεύθυνοι. Τελείωσε αυτό. Τώρα ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
Σήμερα πραγματικά η Βουλή, ψηφίζοντας αυτό το νόμο, μας δίνει την ευκαιρία να οργανώσουμε την τελική φάση της εξόδου από αυτήν την περιδίνηση. Αλλά για να πετύχουμε, θέλει συνέπεια, συνέχεια, συναίνεση, συνοχή νου και καρδίας, σοβαρότητα και δουλειά, δουλειά, δουλειά. Γιατί μόνο με τα χέρια και το μυαλό των Ελλήνων και των Ελληνίδων, με την παραγωγή μας και την παραγωγικότητά μας θα ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπεια και την περηφάνια που αξίζουν στο Έθνος μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου