|  Πάνω από έναν χρόνο Γερμανοί, κι όχι μόνο, μας καταμαρτυρούν τα χειρότερα. Τεμπέληδες μας ανεβάζουν απολίτιστους μας κατεβάζουν. Η κα Μέρκελ μάλιστα με θρησκευτικό πάθος, προσπαθεί να μας συνετίσει με τη μέθοδο της τιμωρίας. Μέθοδο που τη ..
Κι έτσι παρατηρείται, το εξής παράδοξο: ένας λαός που αιματοκύλησε δύο φορές την Ευρώπη, και πέρα από αυτήν, ένας λαός που διακρίθηκε για την απάνθρωπη βαρβαρότητά του να παραδίδει μαθήματα… πολιτισμού και σωστής συμπεριφοράς: Όχι βέβαια πως εμείς οι Έλληνες είμαστε τέλειοι ή αναμάρτητοι. Όμως δεν τους φτάνουμε – ευτυχώς - στην απανθρωπιά και την μισαλλοδοξία. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά και οι ίδιοι και όλος ο κόσμος.
Χωρίς μνησικακία, έτσι απλά εμείς οι κατά τους Γερμανούς «απολίτιστοι» Ελληνες θυμίζουμε στους Γερμανούς, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα, πώς φερθήκαμε εμείς και πώς αυτοί σε δύο μόνο περιπτώσεις (υπάρχουν και πολλές άλλες).
1. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα (όπως και άλλες 21 χώρες) βοήθησε τη Γερμανία να ορθοποδήσει χαρίζοντας της το 50% των αποζημιώσεων που δικαιούνταν. Συγκέκριμένα το 1953 έγινε στο Λονδίνο διαπραγματεύσεις για τις πολεμικές αποζημιώσεις και τα χρέη του σχεδίου Μάρσαλ και οι 22 χώρες δέχθηκαν εθελοντικά «κούρεμα» τους κατά 50% των δυσβάσταχτων πραγματικά υποχρεώσεων της Γερμανίας. Ετσι επιτεύχθει το γνωστό «γερμανικό θαύμα».
2. Οι δολοφονίες και οι καταστροφές που διέπραξαν οι Γερμανοί κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι γνωστές, και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις του δικού τους πολιτισμού αλλά και του δικού μας.
Ο Γερμανικός «πολιτισμός»: Ο Σουηδός Στούρε Λιννέρ, επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, γράφει για το Δίστομο στο βιβλίο του: «Η Οδύσσειά μου»: «Τη μέρα του γάμου μου πήρα ένα τηλεγράφημα που έλεγε:
Οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή…
Φτάσαμε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες.
Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.
Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε».
Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως.
Και ο Ελληνικός Πολιτισμός:
«Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ' αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, μια γερμανική μονάδα περικυκλώθηκε από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά.
Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε:«Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους».
Νομίζω ότι κάθε σχόλιο περιττεύει.OLYMPIO BHMA Γιάννης Κορομήλης
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου