Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
«Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι τοπική υπόθεση». Το 'λεγε ο προ εικοσαετίας ισχυρός άνδρας του λόφου του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον, Τιπ Ο Νιλ. Αναφερόταν στον τρόπο με τον οποίο Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί σε Κογκρέσο και Γερουσία θρυμματίζονταν ανάλογα με... τα συμφέροντα των περιφερειών όπου εκλέγονταν. Με έναν παράξενο τρόπο, η διαπίστωση αυτή ισχύει και στην Ευρώπη.
ΕΝΑΝ χρόνο τώρα η Ανγκελα Μέρκελ χόρεψε στο ταψί των γερμανικών περιφερειακών εκλογών την ευρωζώνη. Κάθε φορά που είχαμε κάλπες σε κάποιο κρατίδιο, έπρεπε να πάνε πίσω τα μέτρα στήριξης των άσωτων Νοτίων που ενοχλούσαν τους «σπαρτιάτες» ψηφοφόρους της Γερμανίας. Κάπως έτσι η Ελλάδα έπεσε έξω, ενώ τα ημίμετρα του Βερολίνου είχαν ως αποτέλεσμα την εξάπλωση της κρίσης και την επιμόλυνση Ισπανίας και Πορτογαλίας. Ολα αυτά θα κοστίζουν μερικά τρισ. παραπάνω, αφού τα πακέτα διάσωσης ήρθαν πολύ ακριβότερα. Αλλά στα μάτια των πολιτικών τίποτε δεν είναι πολυτιμότερο των ψήφων.
ΜΕ αυτή την παλιά καλή λογική κινήθηκε κι ο Ντέιβιντ Κάμερον στη Σύνοδο Κορυφής. Οποιος παρακολουθεί εκτός από αγγλικό ποδόσφαιρο και βρετανική πολιτική ξέρει ότι η Ευρώπη τρώει πρωθυπουργούς στο Λονδίνο - ιδίως αν είναι Συντηρητικοί. Την πεπονόφλουδα της Ευρώπης πάτησαν - για διαφορετικούς λόγους - και η Μάργκαρετ Θάτσερ το 1990 και ο διάδοχός της Τζον Μέιτζορ. Το μείγμα δημοσιονομικού φεντεραλισμού και γαλλογερμανικού συγκεντρωτισμού που επέβαλαν οι Μερκοζί ήταν σε δόση πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι θα άντεχε ο ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ. Προκειμένου να χάσει το κόμμα του - όπου η ευρωσκεπτικιστική πτέρυγα είναι πολύ ισχυρή -, ο Κάμερον προτίμησε να χάσει επαφή με την Ευρώπη. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί τι θα είχε γίνει αν πρωθυπουργός ήταν ο Μπλερ ή ο Μπράουν. Ωστόσο, Τόνι και Γκόρντον ήταν γάτες και - το σημαντικότερο - δεν θα είχαν αφήσει τα ευρωπαϊκά να εξελιχθούν ερήμην τους, όπως έκανε ο Κάμερον. Κακά τα ψέματα. Η απουσία του Λονδίνου ώς τη στιγμή του βέτο αποχαλίνωσε τους Γερμανούς κι αποδυνάμωσε τους Γάλλους. Ενώ το 2008 Μπράουν και Σαρκοζί είχαν επιβάλει στη Μέρκελ την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
ΩΣΤΟΣΟ τίποτε δεν είναι όπως ήταν στην πολιτική μετά την κρίση. Οι Βρετανοί μπορεί να συνεχίζουν να οδηγούν αριστερά. Αλλά η απλή εξίσωση που έλεγε ότι ένας Συντηρητικός πρωθυπουργός που κοντράρει την Ευρώπη συσπειρώνει το κόμμα του, δεν ισχύει πλέον. Για τον απλό λόγο ότι στη Βρετανία κυβερνά συνασπισμός κομμάτων. Οι Φιλελεύθεροι του Νικ Κλεγκ έχουν συμπαραταχθεί με τους Τόρις για το καλό της οικονομίας. Και την έχουν πληρώσει άσχημα στις δημοσκοπήσεις. Ο Κλεγκ όμως είναι ευρωπαϊστής. Και το βέτο Κάμερον ικανοποίησε την ανάγκη του να διαφοροποιηθεί. Κάπως έτσι η κυβέρνηση συνεργασίας του Λονδίνου άρχισε να κουνιέται.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: αν στην Ευρώπη σήμερα όλα αποφασίζονται με τοπικά κριτήρια, αυτό δεν είναι κάτι που αφορά μόνο κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Αφορά και τους κυβερνητικούς εταίρους. Κάτι που επιτείνει, βεβαίως, την πολιτική αστάθεια από τον Βορρά ώς τον Νότο.ΝΕΑ-Του Δημήτρη Μητρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου