Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
Στη χώρα μας σήμερα αντιμετωπίζουμε μια πολυεπίπεδη κρίση από την οποία αναζητούμε διέξοδο, το συντομότερο δυνατό. Και ποιος θα βγάλει άραγε «το φίδι από την τρύπα»; Το «φίδι» κρύβεται στις «τρύπες» των ...
ελλειμμάτων της οικονομίας και λέγεται δημόσιο χρέος. Τρέφεται συνήθως με την κρατική σπατάλη ενός υπέρογκου δημόσιου τομέα που μαστίζεται από αναποτελεσματικότητα και σε κάποιες περιπτώσεις διαφθορά και απειλεί την κοινωνική ασφάλεια και συνοχή. Εκτός βέβαια από το φίδι που υπάρχει και το αβγό του. Και μέσα σε αυτό βρίσκονται υπό εκκόλαψη ο συμβιβασμός με τη μετριότητα και η ελαστικοποίηση των ηθικών αρχών και αξιών. Κοινή διαπίστωση όλων αποτελεί ότι η ζωή σήμερα έχει γίνει δύσκολη. Ο μέσος πολίτης η οικογένεια, η οικονομία, η κοινωνία, το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίζουν ένα σωρό προβλήματα. «Αχ, που ’σαι νιότη, που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!», έγραψε ο Κώστας Βάρναλης. Και η νιότη της σημερινής δημοκρατίας τοποθετείται στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν η δίψα για πολιτικές ελευθερίες ένωσε το λαό μας και θεμελιώθηκαν με γενναίες πολιτικές αποφάσεις οι βάσεις ενός ελεύθερου, δημοκρατικού, σύγχρονου και αξιόπιστου κράτους με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Στα χρόνια που ακολούθησαν θεμελιώθηκε το κοινωνικό κράτος και θεσμοθετήθηκαν σε νέα βάση τα δημόσια αγαθά της υγείας, της παιδείας κλπ.
Δυστυχώς η δίψα, σε κάποιες περιπτώσεις, αποδεικνύεται κακός σύμβουλος. Κι ένας λαός στερημένος πολιτικά για επτά ολόκληρα χρόνια ζητούσε όλο και περισσότερο «νερό» ελευθερίας και δημοκρατίας. Το «νερό» του πηγαδιού δεν είναι βέβαια ανεξάντλητο και στον πυθμένα του είχαν καθιζάνει τα απόβλητα του ατομικισμού, της παραίτησης, της ήσσονος προσπάθειας, της μετριότητας, της διακριτικής μεταχείρισης των ημετέρων κλπ. του παρελθόντος. Και τα απόβλητα αυτά είναι κατάλληλες τροφές για τα «φίδια» της αναποτελεσματικότητας, δια του συνασπισμού εν τη ανεπαρκεία και τη μετριότητη, σε αρκετές περιπτώσεις. Τα τελευταία χρόνια τα «φίδια» αυτά δυνάμωσαν τόσο πολύ που έχουν πια καταλάβει τις «αετοφωλιές» της ελεύθερης και εμπνευσμένης δημιουργίας, όπως αναφέρει ο γνωστός μύθος.
Μεγάλα λόγια ακούστηκαν αρκετές φορές κατά καιρούς. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια υπήρξε ένας φραστικός, κάποιες φορές καλλικέλαδος, πλουραλισμός για αξιοκρατία, καλλιέργεια σχέσεων εμπιστοσύνης, πάταξη της διαφθοράς, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη κλπ. «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα» λεει η λαϊκή σοφία. Και σήμερα δυστυχώς τα όποια «στερνά» όχι μόνον δεν τιμούν σε κάποιες περιπτώσεις «τα πρώτα», αλλά μάλλον τα εκθέτουν. Η χώρα που μεταπολιτευτικά θεμελίωσε τη δημοκρατία της στις βάσεις του συνθήματος της ιστορικής γενιάς της δεκαετίας του ’60 της γενιάς του «ένα, ένα, τέσσερα» (ακροτελεύτιο άρθρο του τότε Συντάγματος) αντιμετωπίζει σήμερα προβλήματα ανισοδιανομής του εισοδήματος σε βάρος των ασθενέστερων (20% περίπου του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχιας), έχει ένα εκπαιδευτικό σύστημα αβάστακτο για τα παιδιά της και σε αρκετές περιπτώσεις κάποιοι πολίτες της αντιλαμβάνονται την ελευθερία, ως ασυδοσία. Οι πολλοί ζούμε βέβαια σε εξελιγμένες συνθήκες έναντι αυτών το παρελθόντος. Ο προσδοκόμενος χρόνος ζωής έχει αυξηθεί σημαντικά (σε υποβαθμισμένο μάλιστα φυσικό περιβάλλον), καταλαμβάνουμε πολύ περισσότερο χώρο κατοικίας, καταναλώνουμε πιο πολλά και πιο πολύ κ.λ.π. Ερώτημα παραμένει αν ζούμε πιο καλά. Δύσκολη η απάντηση. Γιατί η αύξηση της ποσότητας δεν συνδέεται πάντοτε με τη βελτίωση της ποιότητας, αλλά αποτελεί μόνο αναγκαία συνθήκη. Που δεν είναι πάντοτε και ικανή. Το πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι το «πολύ» που πολλές φορές εμπεριέχει μεγάλες ποσότητες «περιττού». Τα τελευταία χρόνια διορισθήκαμε πολλοί, συνταξιοδοτηθήκαμε πολλοί ( και σε κάποιες περιπτώσεις «μικροί»), σπουδάσαμε πολλοί, καταναλώσαμε πολύ κλπ. Εργασθήκαμε όμως πολύ; Ο «πολύς» δανεισμός της χώρας δεν επιτρέπει θετική απάντηση. Και επειδή απ’ ότι φαίνεται, οι περισσότεροι δεν εργασθήκαμε πολύ, αναζητούσαμε συνεχώς την αλλαγή , το νέο, για να λυθούν τα προβλήματα της χώρας. Αλλά όταν το νέο αναζητείται στον κόσμο της ήσσονος προσπάθειας και του συμβιβασμού με τα προνόμια της μετριότητας, έρχεται συνήθως ως μασκαρεμένο παλιό.
«Στεκόμουν πάνω σε ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα έρχονταν σαν Νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανένας δεν είχε πριν ξαναμυρίσει…» (Μ. Μπρέχτ – Η παρέλαση του παλιού καινούργιου).
Όμως δεν ήταν αυτό το Όραμά μας της πρώτης περιόδου της Μεταπολίτευσης. Όπως λέει και το ποίημα του Ερρίκου Θαλασσινού:
«…. Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει…»
Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου