Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Η επικαιροποίηση της πασίγνωστης ρήσης του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την οποία χαρακτήρισε τη χώρα... μας «ένα απέραντο φρενοκομείο» είναι πολύ πιθανό να παραπέμπει σήμερα σε αντικατάσταση του ιδρυματικού χώρου. Μολονότι η «ίαση» και «αποκατάσταση» των πνευματικώς και ηθικώς πασχόντων Ελλήνων στην εποχή του «μετά» - μεταπολίτευση, μετανεωτερικός, μεταγνώση κλπ, στέκει άραγε και ο νεολογισμός «μεταέλληνας»(;)-δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αν επιχειρήθηκε ποτέ, όπως αποδεικνύει η πολλαπλή κρίση-οικονομική, κοινωνική, πνευματική, θεσμική, ηθική και εν τέλει πολιτισμική-από την οποία προσπαθούμε να απεμπλακούμε, ο χαρακτηρισμός «κοπρίτες» που ακούστηκε τελευταία, εισάγει την πιθανότητα ανάγκης για την ανέγερση ενός «απέραντου κυνοκομείου»!
Σύμφωνα με τα γνωστά λεξικά, μέχρι σήμερα, «κοπρίτες και κοπρίτισσες» είναι τα μέλη του βασιλείου των σκύλων που δεν είναι ράτσας και ζουν αδέσποτα. Οι ίδιες λέξεις χρησιμοποιούνται για τους φυγόπονους ανθρώπους, αδικώντας πιθανώς όσους αδέσποτους σκύλους δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, πολλές φορές, με αξιοθαύμαστη εφευρετικότητα και κουράγιο.
Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χαρακτήρισε «κοπρίτες» τους δημόσιους υπαλλήλους, χωρίς να διευκρινίσει αν αναφέρεται σε μέρος ή στο σύνολο αυτών που ζήτησαν τη συνδρομή πολιτικών για να διοριστούν. Η αμφιλεγόμενη ρήση δέχθηκε ποικίλες ερμηνείες, αναλύσεις και έγειρε διαμαρτυρίες με αποτέλεσμα οι «κοπρίτες» να βρεθούν στην επικαιρότητα.
Ασήμαντη λεπτομέρεια. Η «κοπριτολογία»(!) ακούστηκε και συνεχίζεται σε μια περίοδο που απαιτείται η λήψη των πιο αντιδημοφιλών αποφάσεων της μεταπολίτευσης για την αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας, την απόκρουση των επιθέσεων των αγορών και τη χρονική απομάκρυνση μιας οιωνεί χρεωκοπίας, προαναγγελθείσας, από τη διεθνή κερδοσκοπία σε βάρος των ασθενικών οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου, στις οποίες ανήκουμε, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον της χώρας και του λαού μας.
«Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά» λέμε συνήθως. Και η διαφορά είναι ότι, με την παραμονή των «κοπριτών» στην επικαιρότητα, ο νους μπορεί να οδηγηθεί στην ανάγκη ίδρυσης «κυνοκομείων» την ώρα που η επιδείνωση της φτώχειας, η ανεργία, η προσθήκη στο περιθώριο της ανέχειας νέου αριθμού νεόπτωχων, σχεδόν σε καθημερινή βάση, υποδεικνύουν την ανάγκη ίδρυσης «πτωχοκομείων»...
Πώς φτάσαμε εδώ;
Δύσκολη η απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Πάντως μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι «δεν εκπαιδεύσαμε λαό άξιο να ασκεί την κυριαρχία του» όπως ίσως θα έλεγε σήμερα ο «Γέρος της Δημοκρατίας», με αποτέλεσμα τις ρουσφετολογικές πιέσεις προς τους πολιτικούς. Και γι’ αυτό όμως την πρώτη ευθύνη την έχουν εκείνοι και όχι ο λαός. «Ουκ αν λάβοις παρά του μη θέλοντος»!
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι κυβερνώντες, τόσο διεθνώς όσο και στον τόπο μας, συναίνεσαν στη μετατροπή κοινωνικών αγαθών του παρελθόντος, όπως η εκπαίδευση, η εργασία κλπ. σε ατομικές κατακτήσεις. Αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο ιδεολογικό «επίτευγμα» του νεοκαπιταλισμού. Ύστερα από πολυετή «κυοφορία»- η σύλληψη της ιδέας έγινε με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού- «γεννήθηκε» ο όρος «μη απασχολήσιμος» επεκτείνοντας την κλασική ανεργία του παρελθόντος στα όρια εκείνων που έχασαν τις δουλειές τους και δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρουν να (επαν-)ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Για την κατάντια τους αυτή φταίνε μάλιστα οι ίδιοι και όχι οι κοινωνίες. Ας πρόσεχαν κι ας φρόντιζαν να αποκτήσουν, δια βίου, προσόντα για μη βρεθούν στο περιθώριο.
Στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: Για την εξαθλίωση των πιο ανήμπορων φταίνε οι ίδιοι ή τα κοινωνικά σύνολα που απαρνήθηκαν σταδιακά την άρτια παροχή των δημόσιων αγαθών, όπως αυτά οργανώθηκαν πριν 4 με 5 δεκαετίες;
Αν ναι, τότε είναι πιθανό κάποιες αμφιλεγόμενες ρήσεις, όπως «οι κοπρίτες του δημοσίου», το «όλοι μαζί τα φάγαμε» να αποτελούν αξιώματα με την αλήθεια τους αυταπόδεικτη.
Αν όχι, συνιστούν ύβρη. Καλό είναι λοιπόν οι επινοητές ανάλογων εκφράσεων να έχουν στο νου τους και τα παθήματα του μεγαλύτερου υβριστή της ιστορίας, βασιλιά Ξέρξη. Βλέπετε την ύβρη ακολουθεί πάντοτε η Νέμεση.
Πότε θα τη δούμε και με ποιά μορφή; Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τους δικούς της ρυθμούς, σε πείσμα του πολιτικού χρόνου.
«Και τα πίσω δρόμος είναι» λένε στην Ήπειρο, χωρίς αυτό να σημαίνει οπισθοδρόμηση, κατ’ ανάγκη. Σήμερα, με μια ματιά, πίσω στο παρελθόν, ίσως να διακρίνουμε ότι «οι κοπρίτες» αποδείχθηκαν άσοι στην επιβίωση, σε κάθε εποχή. Γιατί; «Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει» λέει η λαϊκή σοφία.
Γιάννης ΚορομήληςΣύμφωνα με τα γνωστά λεξικά, μέχρι σήμερα, «κοπρίτες και κοπρίτισσες» είναι τα μέλη του βασιλείου των σκύλων που δεν είναι ράτσας και ζουν αδέσποτα. Οι ίδιες λέξεις χρησιμοποιούνται για τους φυγόπονους ανθρώπους, αδικώντας πιθανώς όσους αδέσποτους σκύλους δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, πολλές φορές, με αξιοθαύμαστη εφευρετικότητα και κουράγιο.
Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χαρακτήρισε «κοπρίτες» τους δημόσιους υπαλλήλους, χωρίς να διευκρινίσει αν αναφέρεται σε μέρος ή στο σύνολο αυτών που ζήτησαν τη συνδρομή πολιτικών για να διοριστούν. Η αμφιλεγόμενη ρήση δέχθηκε ποικίλες ερμηνείες, αναλύσεις και έγειρε διαμαρτυρίες με αποτέλεσμα οι «κοπρίτες» να βρεθούν στην επικαιρότητα.
Ασήμαντη λεπτομέρεια. Η «κοπριτολογία»(!) ακούστηκε και συνεχίζεται σε μια περίοδο που απαιτείται η λήψη των πιο αντιδημοφιλών αποφάσεων της μεταπολίτευσης για την αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας, την απόκρουση των επιθέσεων των αγορών και τη χρονική απομάκρυνση μιας οιωνεί χρεωκοπίας, προαναγγελθείσας, από τη διεθνή κερδοσκοπία σε βάρος των ασθενικών οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου, στις οποίες ανήκουμε, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον της χώρας και του λαού μας.
«Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά» λέμε συνήθως. Και η διαφορά είναι ότι, με την παραμονή των «κοπριτών» στην επικαιρότητα, ο νους μπορεί να οδηγηθεί στην ανάγκη ίδρυσης «κυνοκομείων» την ώρα που η επιδείνωση της φτώχειας, η ανεργία, η προσθήκη στο περιθώριο της ανέχειας νέου αριθμού νεόπτωχων, σχεδόν σε καθημερινή βάση, υποδεικνύουν την ανάγκη ίδρυσης «πτωχοκομείων»...
Πώς φτάσαμε εδώ;
Δύσκολη η απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Πάντως μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι «δεν εκπαιδεύσαμε λαό άξιο να ασκεί την κυριαρχία του» όπως ίσως θα έλεγε σήμερα ο «Γέρος της Δημοκρατίας», με αποτέλεσμα τις ρουσφετολογικές πιέσεις προς τους πολιτικούς. Και γι’ αυτό όμως την πρώτη ευθύνη την έχουν εκείνοι και όχι ο λαός. «Ουκ αν λάβοις παρά του μη θέλοντος»!
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι κυβερνώντες, τόσο διεθνώς όσο και στον τόπο μας, συναίνεσαν στη μετατροπή κοινωνικών αγαθών του παρελθόντος, όπως η εκπαίδευση, η εργασία κλπ. σε ατομικές κατακτήσεις. Αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο ιδεολογικό «επίτευγμα» του νεοκαπιταλισμού. Ύστερα από πολυετή «κυοφορία»- η σύλληψη της ιδέας έγινε με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού- «γεννήθηκε» ο όρος «μη απασχολήσιμος» επεκτείνοντας την κλασική ανεργία του παρελθόντος στα όρια εκείνων που έχασαν τις δουλειές τους και δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρουν να (επαν-)ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Για την κατάντια τους αυτή φταίνε μάλιστα οι ίδιοι και όχι οι κοινωνίες. Ας πρόσεχαν κι ας φρόντιζαν να αποκτήσουν, δια βίου, προσόντα για μη βρεθούν στο περιθώριο.
Στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: Για την εξαθλίωση των πιο ανήμπορων φταίνε οι ίδιοι ή τα κοινωνικά σύνολα που απαρνήθηκαν σταδιακά την άρτια παροχή των δημόσιων αγαθών, όπως αυτά οργανώθηκαν πριν 4 με 5 δεκαετίες;
Αν ναι, τότε είναι πιθανό κάποιες αμφιλεγόμενες ρήσεις, όπως «οι κοπρίτες του δημοσίου», το «όλοι μαζί τα φάγαμε» να αποτελούν αξιώματα με την αλήθεια τους αυταπόδεικτη.
Αν όχι, συνιστούν ύβρη. Καλό είναι λοιπόν οι επινοητές ανάλογων εκφράσεων να έχουν στο νου τους και τα παθήματα του μεγαλύτερου υβριστή της ιστορίας, βασιλιά Ξέρξη. Βλέπετε την ύβρη ακολουθεί πάντοτε η Νέμεση.
Πότε θα τη δούμε και με ποιά μορφή; Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τους δικούς της ρυθμούς, σε πείσμα του πολιτικού χρόνου.
«Και τα πίσω δρόμος είναι» λένε στην Ήπειρο, χωρίς αυτό να σημαίνει οπισθοδρόμηση, κατ’ ανάγκη. Σήμερα, με μια ματιά, πίσω στο παρελθόν, ίσως να διακρίνουμε ότι «οι κοπρίτες» αποδείχθηκαν άσοι στην επιβίωση, σε κάθε εποχή. Γιατί; «Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει» λέει η λαϊκή σοφία.
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου