Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Έναν πρωτότυπο τρόπο βρήκαν οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για να «εκδικηθούν» τους εκπροσώπους της τρόικας για τις «ανίερες» προτάσεις – εντολές τους περί τα ενεργειακά. Πληροφορημένοι ότι οι πεντακάθαροι και ατσαλάκωτοι ...γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ θα πήγαιναν την περασμένη Παρασκευή στο υπουργείο «τους», το ΥΠΕΚΑ δηλ. κουβάλησαν μαζί τους αρκετά κομμάτια λιγνίτη από τους ΑΗΣ και τα διέλυσαν ποδοπατώντας τα στην είσοδο του υπουργείου. Δημιουργήθηκε έτσι αρκετή ανθρακόσκονη ικανή να καταλερώσει τα παπούτσια (κι όχι μόνο) όποιου έμπαινε στο κτίριο.
Οι τροϊκανοί δεν πήγαν τελικά να δουν την Υπουργό κα Τίνα Μπιρμπίλη. Ίσως γιατί δεν ήθελαν να συναντηθούν με τους διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές που τους περίμεναν. Μπορεί απλά να μην έκριναν απαραίτητη την συνάντηση με την κα Υπουργό. Για να μην πάει χαμένος ο κόπος τους οι συνδικαλιστές ζήτησαν και την επισκέφθηκαν. Φυσικά γέμισαν το γραφείο της με ανθρακόσκονη. Και βέβαια, επανέλαβαν για πολλοστή φορά την «κάθετη» άρνησή τους στις επιθυμίες- προσταγές της τρόικας και την αδιαπραγμάτευτη απόφαση τους να συνεχίσουν τον αγώνα κατά αυτών των προσταγών.
Η κα Υπουργός- που έχει πολύ καλές σχέσεις με τους ανθρώπους της ΓΕΝΟΠ- προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Τις σχετικές προβλέψεις του Μνημονίου και τα διαμετρικά αντίθετα αιτήματα των συνδικαλιστών. Πράγμα αδύνατο. Είπε κάποια λόγια «για την τιμή των όπλων», οι συνδικαλιστές αποχώρησαν και το αδιέξοδο συνεχίζεται.
Το κακό για την κυβέρνηση είναι ότι ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ κ. Ν. Φωτόπουλος και πολλά από τα μέλη της Διοίκησης της διάκεινται φιλικά προς το Πασοκ. Κάποια από αυτά είναι υψηλόβαθμα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. (Κάποια από αυτά έγιναν κατά το παρελθόν βουλευτές και υπουργοί του Πασοκ). Και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τη ΔΕΗ αλλά με την μεγάλη πλειοψηφία των μεγαλοσυνδικαλιστών της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ κλπ. Και το χείριστο ότι αυτοί ακριβώς οι συνδικαλιστές στήριξαν (ίσως και εξασφάλισαν) τον σημερινό Πρωθυπουργό στον αγώνα του για την επανεκλογή του στην ηγεσία του Πασοκ με βασικό αντίπαλο τον Ευ. Βενιζέλο.
Οι ίδιοι συνδικαλιστές, λόγω ακριβώς αυτής της ιδιότητάς τους, αλλά και εξαιτίας της απόφασης της Τρόικας να τους αφαιρέσει πολλά από τα προνόμιά τους (οικονομικά και άλλα), είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν αντιμνημονιακές θέσεις. Μετατρέπονται έτσι σε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα – δίλημμα για την κυβέρνηση, που για να προχωρήσει στην εφαρμογή, των προβλέψεων του μνημονίου πρέπει να συγκρουστεί μαζί τους. Σε μια μάλιστα πολύ κρίσιμη οικονομικά περίοδο.
Και είναι ιδιαίτερα κρίσιμη γιατί μετά την τελική κατάρτιση του προϋπολογισμού του 2011 κατά πάσα πιθανότητα η Ελλάδα θα πάρει από την Τρόϊκα την δόση του Δεκεμβρίου (το ένα τρίτο το Δεκέμβριο και τα υπόλοιπα δύο τρίτα τον Ιανουάριο). Όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα πάρει και τις επόμενες δύο δόσεις, από τις οποίες τη μία τον ερχόμενο Φεβρουάριο και την άλλη τον Μάιο (2011). Για να δοθούν αυτές οι δόσεις θα αξιολογηθεί η πορεία της οικονομίας και της εφαρμογής των προβλέψεων του μνημονίου μέχρι το τέλος του χρόνου και μέχρι 31 Μαρτίου 2011 αντίστοιχα.
Στις προβλέψεις του μνημονίου πρωτεύουσα θέση κατέχουν η εξυγίανση των ΔΕΚΟ, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ( αφορά άμεσα τη ΔΕΗ) που καθυστερεί από το Σεπτέμβριο λόγω ακριβώς των αντιδράσεων της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, οι περικοπές επιδομάτων, η μείωση δαπανών ( πιθανές απολύσεις εργαζομένων δηλαδή) και άλλα συναφή.
Και το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι να εφαρμόσει την πολιτική του μνημονίου που η ίδια υπόγραψε και να υποστεί το τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό κόστος ή να ταχθεί με το μέρος των συνδικαλιστών «της» και των θιγόμενων γενικά. Μ’ απλά λόγια: να πει «ΝΑΙ» στο μνημόνιο άρα «όχι» στους συνδικαλιστές με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την τύχη και το μέλλον της ή να πει «ΟΧΙ» στο μνημόνιο; Αλλά αν πει όχι στο μνημόνιο θα σταματήσει η χρηματοδότηση από Ε.Ε, ΕΚΤ και ΔΝΤ, η χώρα θα οδηγηθεί σε πτώχευση (ελεγχόμενη ή μη) και, λόγω ακριβώς της πτώχευσης, η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να προσφύγει σε άμεσες εκλογές.
Τελικά το δίλημμα διαμορφώνεται ως εξής: «Ναι» στο Μνημόνιο δηλ. σύγκρουση με τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους με άγνωστες συνέπειες για την ίδια την κυβέρνηση ή «Όχι» στο μνημόνιο πτώχευση και εκλογές; Στην περίπτωση του «Ναι» παραμένει αβέβαιο αν τελικά τα καταφέρει η κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις πολύ οδυνηρές προβλέψεις του μνημονίου.
Η όλη κατάσταση θυμίζει το «Che fece... il gran rifiuto» του Κ. Καβάφη:
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα. Πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
Εκείνο τ’ όχι – το σωστό – εις όλην την ζωή του. Γιάννης Κορομήλης
Οι τροϊκανοί δεν πήγαν τελικά να δουν την Υπουργό κα Τίνα Μπιρμπίλη. Ίσως γιατί δεν ήθελαν να συναντηθούν με τους διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές που τους περίμεναν. Μπορεί απλά να μην έκριναν απαραίτητη την συνάντηση με την κα Υπουργό. Για να μην πάει χαμένος ο κόπος τους οι συνδικαλιστές ζήτησαν και την επισκέφθηκαν. Φυσικά γέμισαν το γραφείο της με ανθρακόσκονη. Και βέβαια, επανέλαβαν για πολλοστή φορά την «κάθετη» άρνησή τους στις επιθυμίες- προσταγές της τρόικας και την αδιαπραγμάτευτη απόφαση τους να συνεχίσουν τον αγώνα κατά αυτών των προσταγών.
Η κα Υπουργός- που έχει πολύ καλές σχέσεις με τους ανθρώπους της ΓΕΝΟΠ- προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Τις σχετικές προβλέψεις του Μνημονίου και τα διαμετρικά αντίθετα αιτήματα των συνδικαλιστών. Πράγμα αδύνατο. Είπε κάποια λόγια «για την τιμή των όπλων», οι συνδικαλιστές αποχώρησαν και το αδιέξοδο συνεχίζεται.
Το κακό για την κυβέρνηση είναι ότι ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ κ. Ν. Φωτόπουλος και πολλά από τα μέλη της Διοίκησης της διάκεινται φιλικά προς το Πασοκ. Κάποια από αυτά είναι υψηλόβαθμα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. (Κάποια από αυτά έγιναν κατά το παρελθόν βουλευτές και υπουργοί του Πασοκ). Και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τη ΔΕΗ αλλά με την μεγάλη πλειοψηφία των μεγαλοσυνδικαλιστών της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ κλπ. Και το χείριστο ότι αυτοί ακριβώς οι συνδικαλιστές στήριξαν (ίσως και εξασφάλισαν) τον σημερινό Πρωθυπουργό στον αγώνα του για την επανεκλογή του στην ηγεσία του Πασοκ με βασικό αντίπαλο τον Ευ. Βενιζέλο.
Οι ίδιοι συνδικαλιστές, λόγω ακριβώς αυτής της ιδιότητάς τους, αλλά και εξαιτίας της απόφασης της Τρόικας να τους αφαιρέσει πολλά από τα προνόμιά τους (οικονομικά και άλλα), είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν αντιμνημονιακές θέσεις. Μετατρέπονται έτσι σε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα – δίλημμα για την κυβέρνηση, που για να προχωρήσει στην εφαρμογή, των προβλέψεων του μνημονίου πρέπει να συγκρουστεί μαζί τους. Σε μια μάλιστα πολύ κρίσιμη οικονομικά περίοδο.
Και είναι ιδιαίτερα κρίσιμη γιατί μετά την τελική κατάρτιση του προϋπολογισμού του 2011 κατά πάσα πιθανότητα η Ελλάδα θα πάρει από την Τρόϊκα την δόση του Δεκεμβρίου (το ένα τρίτο το Δεκέμβριο και τα υπόλοιπα δύο τρίτα τον Ιανουάριο). Όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα πάρει και τις επόμενες δύο δόσεις, από τις οποίες τη μία τον ερχόμενο Φεβρουάριο και την άλλη τον Μάιο (2011). Για να δοθούν αυτές οι δόσεις θα αξιολογηθεί η πορεία της οικονομίας και της εφαρμογής των προβλέψεων του μνημονίου μέχρι το τέλος του χρόνου και μέχρι 31 Μαρτίου 2011 αντίστοιχα.
Στις προβλέψεις του μνημονίου πρωτεύουσα θέση κατέχουν η εξυγίανση των ΔΕΚΟ, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ( αφορά άμεσα τη ΔΕΗ) που καθυστερεί από το Σεπτέμβριο λόγω ακριβώς των αντιδράσεων της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, οι περικοπές επιδομάτων, η μείωση δαπανών ( πιθανές απολύσεις εργαζομένων δηλαδή) και άλλα συναφή.
Και το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι να εφαρμόσει την πολιτική του μνημονίου που η ίδια υπόγραψε και να υποστεί το τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό κόστος ή να ταχθεί με το μέρος των συνδικαλιστών «της» και των θιγόμενων γενικά. Μ’ απλά λόγια: να πει «ΝΑΙ» στο μνημόνιο άρα «όχι» στους συνδικαλιστές με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την τύχη και το μέλλον της ή να πει «ΟΧΙ» στο μνημόνιο; Αλλά αν πει όχι στο μνημόνιο θα σταματήσει η χρηματοδότηση από Ε.Ε, ΕΚΤ και ΔΝΤ, η χώρα θα οδηγηθεί σε πτώχευση (ελεγχόμενη ή μη) και, λόγω ακριβώς της πτώχευσης, η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να προσφύγει σε άμεσες εκλογές.
Τελικά το δίλημμα διαμορφώνεται ως εξής: «Ναι» στο Μνημόνιο δηλ. σύγκρουση με τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους με άγνωστες συνέπειες για την ίδια την κυβέρνηση ή «Όχι» στο μνημόνιο πτώχευση και εκλογές; Στην περίπτωση του «Ναι» παραμένει αβέβαιο αν τελικά τα καταφέρει η κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις πολύ οδυνηρές προβλέψεις του μνημονίου.
Η όλη κατάσταση θυμίζει το «Che fece... il gran rifiuto» του Κ. Καβάφη:
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα. Πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
Εκείνο τ’ όχι – το σωστό – εις όλην την ζωή του. Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου