Δευτέρα, 04 Οκτώβριος 2010
Ασφαλώς κι ο κάθε φορολογούμενος πρέπει να πληρώνει τους φόρους του. Η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή, φαινόμενα συνηθισμένα στη χώρα μας, είναι από τα σοβαρά είδη παραβατικότητας και παρανομίας αφού στρέφονται ευθέως κατά του κοινωνικού συνόλου. Θα μπορούσε...
βεβαίως κάποιος να πει πως αυτό ισχύει όταν η φορολογική νομοθεσία είναι σωστή και δίκαιη. Όταν μ’ άλλα λόγια κάθε φορολογούμενος πολίτης καλείται να πληρώσει ποσά που αναλογούν ευθέως στην οικονομική του δυνατότητα. Κι όχι ενώ βρίσκεται στα όρια της φτώχειας να του αφαιρεί η φορολόγηση εισόδημα και να τον στέλνει στα γρανάζια και στη μιζέρια της αδυναμίας να καλύψει τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες του (ως άτομο ή ως οικογένεια).Πράγμα που με τις περικοπές σε χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους γίνεται εδώ και μερικές μήνες. Τη στιγμή μάλιστα που τα «μεγάλα ψάρια», οι οικονομικά ισχυροί είτε δεν πιάνονται στα δίχτυα των φοροεισπρακτικών μηχανισμών (για διάφορους λόγους…) είτε τα σχίζουν (με διάφορους τρόπους…) Και γίνεται έτσι η αδικία περισσότερο αποκρουστική και εξοργιστική. Κι αυτό επίσης συμβαίνει - δυστυχώς - στις μέρες μας.
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί, από την 1η Ιανουαρίου 2011 η κάρτα συναλλαγών. Από την αρχή του επόμενου χρόνου λοιπόν φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις θα πρέπει να κάνουν τις συναλλαγές τους ηλεκτρονικά. Κι αυτό με στόχο την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αυτό το στόχο προβάλλει ήδη η κυβέρνηση.
Η οποία λέει ότι αυτό το σύστημα εφαρμόζεται σε αρκετές αναπτυγμένες χώρες και στη χώρα μας, υποτυπωδώς έστω, με τις χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες.
Σε τι συνίσταται το νέο σύστημα. Ολες οι συναλλαγές από την Πρωτοχρονιά ύψους άνω των 1500 ευρώ για τα φυσικά πρόσωπα και 3.000 ευρώ για τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες θα πρέπει να γίνονται ηλεκτρονικά.
Με τη χρήση κάρτας (για κάθε μέλος της οικογένειας ή μετόχου της επιχείρησης ή επαγγελματία) ή με επιταγή. Πέραν αυτού κάθε επιχείρηση ή επαγγελματίας θα πρέπει να έχει σε μια συγκεκριμένη τράπεζα έναν λογαριασμό μέσω του οποίου θα πραγματοποιούνται όλες οι συναλλαγές.
Οι κάρτες θα δίδονται, σ’αυτή τη φάση τουλάχιστον, από τις τράπεζες, θα έχουν δε όλα τα απαραίτητα στοιχεία του φορολογούμενου. Πρακτικά θα γίνεται ως εξής: Ενας πολίτης πηγαίνει σε κάποιο κατάστημα να αγοράσει τρόφιμα, εσώρουχα, φάρμακα ή ότι άλλο. Η κάρτα του μπαίνει στην ταμειακή μηχανή και είτε δίνει απόδειξη είτε, όντας (η ταμειακή) συνδεδεμένη με το τραπεζικό σύστημα και τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του Υπουργείου Οικονομικών τα στοιχεία του πελάτη και της συναλλαγής εγγράφονται ηλεκτρονικά και στην Τράπεζα και στο Υπουργείο. Επομένως δεν χρειάζεται να μαζεύουμε αποδείξεις.
Κι εδώ ακριβώς τίθεται ένα σοβαρό ζήτημα δικαιωμάτων του πολίτη και προστασίας των προσωπικών του δεδομένων. Ηδη - ο Υπουργός Οικονομικών πρωτομίλησε γι’αυτή την «έξυπνη» κάρτα, εφοδιασμένη με barcode, τον περασμένο Μάρτιο - οι Ορθόδοξοι χριστιανοί αντιδρούν στην καθιέρωση αυτής της κάρτας θεωρώντας την ως παραβίαση του «αυτεξούσιου» τους. Την θεωρούν επίσης ως αρχή του χαράγματος του Αντιχρίστου, για το οποίο γράφεται σχετικά στην Αποκάλυψη του Ιωάννου: «… ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ει μη ο έχων το χάραγμα (κεφ. ιγ΄ 17). Δηλ. «… ώστε να μη μπορεί να αγοράσει ή να πωλήσει παρά μόνον εκείνος που έχει τη σφραγίδα και το χάραγμα».
Η αλήθεια είναι πώς δεν γνωρίζουμε, αν πραγματικά αποτελεί την αρχή του χαράγματος, ποια στοιχεία κρυφά ή φανερά θα περιέχει αυτή η κάρτα ούτε αν και από ποιόν (τις κρατικές υπηρεσίες, τις τράπεζες, άλλους;) μπορεί να χρησιμοποιηθούν αυτά τα στοιχεία.
Το σίγουρο είναι πως αν εφαρμοσθεί αυτό το σύστημα οι ελεγκτικές αρχές θα γνωρίζουν πώς ντύνεται ο κάθε πολίτης, από τι αρρώστια/ες πάσχει, ποιες είναι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις κ.ά. (Προσωπικά μου θυμίζει Οργουελ («1984») και «Μεγάλο Αδερφό»).
Κι αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να δοθεί σε κανέναν και για κανέναν σκοπό. Ακόμα κι αν ο σκοπός είναι ιερός. Και μπορεί μεν ο Νικολό Μακιαβέλι να έγραφε: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά ούτε δημοκράτης ήταν ούτε και σε δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες απευθυνόταν αλλά σε ηγεμόνες. Κι εξάλλου ακόμη και ο Λέων Τρότσκι έχει σημειώσει: «Ο σκοπός μπορεί να αγιάζει τα μέσα, όσο υπάρχει κάτι που αγιάζει το σκοπό». Και κάτι τέτοιο, στην περίπτωση που αναφερόμαστε, δεν υπάρχει.
Οι κάρτες θα δίδονται, σ’αυτή τη φάση τουλάχιστον, από τις τράπεζες, θα έχουν δε όλα τα απαραίτητα στοιχεία του φορολογούμενου. Πρακτικά θα γίνεται ως εξής: Ενας πολίτης πηγαίνει σε κάποιο κατάστημα να αγοράσει τρόφιμα, εσώρουχα, φάρμακα ή ότι άλλο. Η κάρτα του μπαίνει στην ταμειακή μηχανή και είτε δίνει απόδειξη είτε, όντας (η ταμειακή) συνδεδεμένη με το τραπεζικό σύστημα και τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του Υπουργείου Οικονομικών τα στοιχεία του πελάτη και της συναλλαγής εγγράφονται ηλεκτρονικά και στην Τράπεζα και στο Υπουργείο. Επομένως δεν χρειάζεται να μαζεύουμε αποδείξεις.
Κι εδώ ακριβώς τίθεται ένα σοβαρό ζήτημα δικαιωμάτων του πολίτη και προστασίας των προσωπικών του δεδομένων. Ηδη - ο Υπουργός Οικονομικών πρωτομίλησε γι’αυτή την «έξυπνη» κάρτα, εφοδιασμένη με barcode, τον περασμένο Μάρτιο - οι Ορθόδοξοι χριστιανοί αντιδρούν στην καθιέρωση αυτής της κάρτας θεωρώντας την ως παραβίαση του «αυτεξούσιου» τους. Την θεωρούν επίσης ως αρχή του χαράγματος του Αντιχρίστου, για το οποίο γράφεται σχετικά στην Αποκάλυψη του Ιωάννου: «… ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ει μη ο έχων το χάραγμα (κεφ. ιγ΄ 17). Δηλ. «… ώστε να μη μπορεί να αγοράσει ή να πωλήσει παρά μόνον εκείνος που έχει τη σφραγίδα και το χάραγμα».
Η αλήθεια είναι πώς δεν γνωρίζουμε, αν πραγματικά αποτελεί την αρχή του χαράγματος, ποια στοιχεία κρυφά ή φανερά θα περιέχει αυτή η κάρτα ούτε αν και από ποιόν (τις κρατικές υπηρεσίες, τις τράπεζες, άλλους;) μπορεί να χρησιμοποιηθούν αυτά τα στοιχεία.
Το σίγουρο είναι πως αν εφαρμοσθεί αυτό το σύστημα οι ελεγκτικές αρχές θα γνωρίζουν πώς ντύνεται ο κάθε πολίτης, από τι αρρώστια/ες πάσχει, ποιες είναι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις κ.ά. (Προσωπικά μου θυμίζει Οργουελ («1984») και «Μεγάλο Αδερφό»).
Κι αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να δοθεί σε κανέναν και για κανέναν σκοπό. Ακόμα κι αν ο σκοπός είναι ιερός. Και μπορεί μεν ο Νικολό Μακιαβέλι να έγραφε: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά ούτε δημοκράτης ήταν ούτε και σε δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες απευθυνόταν αλλά σε ηγεμόνες. Κι εξάλλου ακόμη και ο Λέων Τρότσκι έχει σημειώσει: «Ο σκοπός μπορεί να αγιάζει τα μέσα, όσο υπάρχει κάτι που αγιάζει το σκοπό». Και κάτι τέτοιο, στην περίπτωση που αναφερόμαστε, δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου