του Γιάννη Κορομήλη
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελάχιστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ούκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό ...Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν. (...)
Προφανώς ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής Κ. Καβάφης δεν έγραψε τα παραπάνω (όπως και το υπόλοιπο ποίημά του με τίτλο «Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.») για τη σημερινή Ελλάδα, αλλά για κάποια μεγάλη ελληνική αποικία που αντιμετώπιζε τότε παρόμοιες δυσκολίες μ’ εμάς 2.210 χρόνια αργότερα. Και στην περίπτωση μας οι «Αναμορφωταί» του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε το ίδιο πάνω κάτω ρόλο παίζουν.
Στο ίδιο ποίημα συνεχίζει:
Έχουνε και μια κλίσι στις θυσίες(…)
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι’ από την τρίτην τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι’ όσο στον έλεγχο σας προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς…
Στο ίδιο ποίημα συνεχίζει:
Έχουνε και μια κλίσι στις θυσίες(…)
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι’ από την τρίτην τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι’ όσο στον έλεγχο σας προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς…
Πώς αλήθεια να καταργήσει κανείς δώρα, πώς να μειώσει συντάξεις και επιδόματα, πώς να απολύσει δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους; Δύσκολα πράγματι τα καταργεί κανείς. Ωστόσο αφού η Κυβέρνηση μας επέλεξε αυτό το δρόμο (μετά από αμφιταλαντεύσεις και καθυστερήσεις είν’ αλήθεια) τώρα πια δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν μπορεί παρά να τον ακολουθήσει ως το τέρμα. Ως τη μέρα δηλαδή (άραγε πώς θάναι εκείνη η μέρα;)που οι «Αναμορφωταί»- πέστε τους κηδεμόνες, αφεντικά, ειδήμονες, ότι προτιμάτε – απέλθουν.
Γράφει ο ποιητής:
Κι’όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία,
Κι’ ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια μετά
τόση δεινότητα χειρουργική (…)
Όταν λοιπόν «τελειώσουνε την εργασία» ποια άραγε Ελλάδα θα αφήσουν πίσω τους; Σίγουρα εντελώς διαφορετική από αυτή που ξέραμε τα 20-25 τελευταία χρόνια. Πιθανώς φτωχότερη, με κουτσουρεμένα πολλά από τα δικαιώματα των εργαζομένων και των μικρομεσαίων, με πληγωμένη τη δημοκρατία αλλά και την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο μας.
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την μέχρι τώρα εμπειρία των χωρών που αναγκάστηκαν πριν από μας να προσφύγουν στο Δ.Ν.Τ. (Ουγγαρία, Λετονία κ.α.) Για να σχηματίσουμε σωστότερη γνώμη για το Δ.Ν.Τ. ας δούμε τον μέχρι σήμερα βίο του, την ιστορία και την πολιτεία του.
Το Δ.Ν.Τ (όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1944, με απόφαση της χρηματοοικονομικής συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χαμσάϊρ (ΗΠΑ). Η συνδιάσκεψη αυτή ήταν μέρος μιας συντονισμένης προσπάθειας να σωθεί ο κόσμος από μελλοντικές οικονομικές υφέσεις.
Στο Δ.Ν.Τ. ανατέθηκε η πιο δύσκολη αποστολή:
Να εξασφαλίσει την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα. Η συνδιάσκεψη είχε στο νού της το προηγούμενο της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1930, κρίσης που επηρέασε όλο τον κόσμο και εκτίναξε στα ύψη την ανεργία. Όταν κορυφώθηκε η κρίση η ανεργία στις ΗΠΑ έφτασε στο 25%! Η φιλοσοφία του Δ.Ν.Τ βασίστηκε στη θεωρία του Βρετανού Σοσιαλδημοκράτη Οικονομολόγου Τζόν Μέϊναρντ Κέινς. Βασικός σκοπός του Δ.Ν.Τ ήταν να προλάβει μια νέα οικονομική ύφεση. Ήταν επίσης και το να παρέχει ρευστότητα, με τη μορφή δανείων, στις χώρες που θα αντιμετώπιζαν οικονομική ύφεση και δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τους δικούς τους πόρους.
Το Δ.Ν.Τ είναι δημόσιος οργανισμός που δημιουργήθηκε με χρήματα που έδωσαν οι φορολογούμενοι από όλο τον κόσμο. Δεν λογοδοτεί στους πολίτες που το χρηματοδοτούν ούτε σε εκείνους των οποίων τη ζωή επηρεάζει. Λογοδοτεί στα Υπουργεία Οικονομικών και τις Κεντρικές Τράπεζες ανά τον κόσμο. Στην ουσία ο έλεγχος ασκείται από τις οικονομικά ισχυρές χώρες (σήμερα G-7). Βέτο έχουν δικαίωμα να προβάλουν μόνο οι ΗΠΑ.
Το Δ.Ν.Τ θεμελιώθηκε στην πεποίθηση ότι:
α) Οι αγορές συχνά δυσλειτουργούν και
β) Είναι ανάγκη να ασκούνται διεθνείς πιέσεις στις χώρες ώστε να ακολουθούν μια πιο επεκτατική οικονομική πολιτική – να αυξάνουν τις δαπάνες, να περιορίζουν τους φόρους ή να μειώνουν τα επιτόκια για να αναζωογονούν την οικονομία.
Σήμερα α΄) το Δ.Ν.Τ υπερασπίζεται σταθερά την υπεροχή της αγοράς με ιδεολογικό ζήλο.
β΄) Το Δ.Ν.Τ συνήθως παρέχει κεφάλαια μόνο εάν οι χώρες ακολουθούν πολιτικές όπως μείωση των ελλειμμάτων, η αύξηση των φόρων ή των επιτοκίων που οδηγούν στη συρρίκνωση της οικονομίας. Πολιτική δηλαδή νεοφιλελεύθερης έμπνευσης. Θα έτριζαν τα κόκαλα του Κέινς εάν μπορούσε να δει τι έπαθε και πού κατέληξε το πνευματικό του τέκνο.
Η μεγάλη αλλαγή έγινε τη δεκαετία του 1980 εποχή που Ρίγκαν και Θάτσερ κήρυτταν την ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς. Η πτώση του τοίχους του Βερολίνου έδωσε ένα νέο πεδίο δράσης για το Δ.Ν.Τ, τη διαχείριση δηλαδή της μετάβασης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην οικονομία της αγοράς.
Σήμερα 66 χρόνια μετά την ίδρυσή του είναι φανερό πως το Δ.Ν.Τ απέτυχε στην αποστολή του. Δεν έκανε αυτό που υποτίθεται πως έπρεπε να κάνει. Να παρέχει δηλαδή κεφάλαια σε χώρες που αντιμετώπιζαν οικονομική ύφεση ώστε να καταστήσει την κάθε χώρα ικανή να επανέλθει σ’ ένα καθεστώς σχεδόν πλήρους απασχόλησης. Αντίθετα από την στιγμή που μια χώρα διερχόταν κρίση τα κεφάλαια και τα προγράμματα του Δ.Ν.Τ όχι μόνο δεν κατάφεραν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις επιδείνωσαν τα πράγματα, ιδιαίτερα για τους φτωχούς. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του κακού που έκανε το Δ.Ν.Τ τα τελευταία 30 περίπου χρόνια αρκεί να σημειώσουμε ότι παρενέβη σε δεκάδες χώρες με οικτρά αποτελέσματα για την συντριπτική πλειοψηφία τους.
Γράφει ο ποιητής:
Κι’όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία,
Κι’ ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια μετά
τόση δεινότητα χειρουργική (…)
Όταν λοιπόν «τελειώσουνε την εργασία» ποια άραγε Ελλάδα θα αφήσουν πίσω τους; Σίγουρα εντελώς διαφορετική από αυτή που ξέραμε τα 20-25 τελευταία χρόνια. Πιθανώς φτωχότερη, με κουτσουρεμένα πολλά από τα δικαιώματα των εργαζομένων και των μικρομεσαίων, με πληγωμένη τη δημοκρατία αλλά και την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο μας.
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την μέχρι τώρα εμπειρία των χωρών που αναγκάστηκαν πριν από μας να προσφύγουν στο Δ.Ν.Τ. (Ουγγαρία, Λετονία κ.α.) Για να σχηματίσουμε σωστότερη γνώμη για το Δ.Ν.Τ. ας δούμε τον μέχρι σήμερα βίο του, την ιστορία και την πολιτεία του.
Το Δ.Ν.Τ (όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1944, με απόφαση της χρηματοοικονομικής συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χαμσάϊρ (ΗΠΑ). Η συνδιάσκεψη αυτή ήταν μέρος μιας συντονισμένης προσπάθειας να σωθεί ο κόσμος από μελλοντικές οικονομικές υφέσεις.
Στο Δ.Ν.Τ. ανατέθηκε η πιο δύσκολη αποστολή:
Να εξασφαλίσει την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα. Η συνδιάσκεψη είχε στο νού της το προηγούμενο της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1930, κρίσης που επηρέασε όλο τον κόσμο και εκτίναξε στα ύψη την ανεργία. Όταν κορυφώθηκε η κρίση η ανεργία στις ΗΠΑ έφτασε στο 25%! Η φιλοσοφία του Δ.Ν.Τ βασίστηκε στη θεωρία του Βρετανού Σοσιαλδημοκράτη Οικονομολόγου Τζόν Μέϊναρντ Κέινς. Βασικός σκοπός του Δ.Ν.Τ ήταν να προλάβει μια νέα οικονομική ύφεση. Ήταν επίσης και το να παρέχει ρευστότητα, με τη μορφή δανείων, στις χώρες που θα αντιμετώπιζαν οικονομική ύφεση και δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τους δικούς τους πόρους.
Το Δ.Ν.Τ είναι δημόσιος οργανισμός που δημιουργήθηκε με χρήματα που έδωσαν οι φορολογούμενοι από όλο τον κόσμο. Δεν λογοδοτεί στους πολίτες που το χρηματοδοτούν ούτε σε εκείνους των οποίων τη ζωή επηρεάζει. Λογοδοτεί στα Υπουργεία Οικονομικών και τις Κεντρικές Τράπεζες ανά τον κόσμο. Στην ουσία ο έλεγχος ασκείται από τις οικονομικά ισχυρές χώρες (σήμερα G-7). Βέτο έχουν δικαίωμα να προβάλουν μόνο οι ΗΠΑ.
Το Δ.Ν.Τ θεμελιώθηκε στην πεποίθηση ότι:
α) Οι αγορές συχνά δυσλειτουργούν και
β) Είναι ανάγκη να ασκούνται διεθνείς πιέσεις στις χώρες ώστε να ακολουθούν μια πιο επεκτατική οικονομική πολιτική – να αυξάνουν τις δαπάνες, να περιορίζουν τους φόρους ή να μειώνουν τα επιτόκια για να αναζωογονούν την οικονομία.
Σήμερα α΄) το Δ.Ν.Τ υπερασπίζεται σταθερά την υπεροχή της αγοράς με ιδεολογικό ζήλο.
β΄) Το Δ.Ν.Τ συνήθως παρέχει κεφάλαια μόνο εάν οι χώρες ακολουθούν πολιτικές όπως μείωση των ελλειμμάτων, η αύξηση των φόρων ή των επιτοκίων που οδηγούν στη συρρίκνωση της οικονομίας. Πολιτική δηλαδή νεοφιλελεύθερης έμπνευσης. Θα έτριζαν τα κόκαλα του Κέινς εάν μπορούσε να δει τι έπαθε και πού κατέληξε το πνευματικό του τέκνο.
Η μεγάλη αλλαγή έγινε τη δεκαετία του 1980 εποχή που Ρίγκαν και Θάτσερ κήρυτταν την ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς. Η πτώση του τοίχους του Βερολίνου έδωσε ένα νέο πεδίο δράσης για το Δ.Ν.Τ, τη διαχείριση δηλαδή της μετάβασης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην οικονομία της αγοράς.
Σήμερα 66 χρόνια μετά την ίδρυσή του είναι φανερό πως το Δ.Ν.Τ απέτυχε στην αποστολή του. Δεν έκανε αυτό που υποτίθεται πως έπρεπε να κάνει. Να παρέχει δηλαδή κεφάλαια σε χώρες που αντιμετώπιζαν οικονομική ύφεση ώστε να καταστήσει την κάθε χώρα ικανή να επανέλθει σ’ ένα καθεστώς σχεδόν πλήρους απασχόλησης. Αντίθετα από την στιγμή που μια χώρα διερχόταν κρίση τα κεφάλαια και τα προγράμματα του Δ.Ν.Τ όχι μόνο δεν κατάφεραν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις επιδείνωσαν τα πράγματα, ιδιαίτερα για τους φτωχούς. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του κακού που έκανε το Δ.Ν.Τ τα τελευταία 30 περίπου χρόνια αρκεί να σημειώσουμε ότι παρενέβη σε δεκάδες χώρες με οικτρά αποτελέσματα για την συντριπτική πλειοψηφία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου