Φτάσαμε και στην επέτειο για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Θα δούμε πολλά αυτές τις μέρες και θα θυμηθούμε.
Τις απίστευτες μέρες που έζησε η Ελλάδα ολόκληρη πριν από ένα χρόνο, βράδυ του Αγίου Νικολάου.
Εκεί που κάποιοι επιχείρησαν να όχι απλώς να πάρουν τη ζωή ενός παιδιού αλλά να του τη «χρεώσουν» κιόλας.
Εκεί που η ανικανότητα της ελληνικής πολιτείας, της τότε ηγεσίας της Αστυνομίας και όχι μόνο έφερε την Ελλάδα σε μια πρωτοφανή αναταραχή.
Και τότε πάλι οι ίδιοι, οι γνωστοί –άγνωστοι κουκουλοφόροι της δημοσιογραφίας και όχι μόνο επιχείρησαν να «χρεώσουν» στους μαθητές, στους νέους και τις νέες, τις δικές τους τεράστιες ευθύνες.
Κατάφεραν να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον μιας νεολαίας που διαμαρτύρονταν, φώναζε, πονούσε, οργισμένη νεολαία ίσως, αλλά ....και η οργή απόλυτα δικαιολογημένη.
Δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να δουν τι προκάλεσε αυτή την οργή. Δεν κούρασαν το μυαλό τους πολύ.
Χαρακτήρισαν «τσουτσέκια» που βρήκαν ευκαιρία να σπάσουν τζαμαρίες και να δημιουργήσουν τζάμπα φασαρίες.
Μίλησαν για οργανωμένα κυκλώματα αναρχικών που σε πανελλαδικό δίκτυο δρούσαν με μοναδικό σχέδιο και πρόγραμμα με στόχο την αναταραχή.
Αμ δε.
Ακόμη κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ακόμη νομίζουν ότι ο άδικος θάνατος ενός παιδιού από το χέρι αστυνομικού….δεν ήταν ικανός λόγος για να βγάλει χιλιάδες νέους ανθρώπους στους δρόμους.
Γι’αυτό είμαστε ακόμη έτσι. Γι’αυτό η πολιτεία συνεχίζει να μας μεταχειρίζεται έτσι. Γι’αυτό η κατάντια μας έχει φτάσει σε αμέτρητο βάθος.
Γιατί κάποιοι «νοικοκυραίοι»….σοβαροί και μετρημένοι κύριοι της καλής κοινωνίας, είπαν αλήτες τους νέους.
Έβγαιναν και μιλούσαν για αναρχικούς. Ναι, έδρασαν και κάποιοι που ίσως βρήκαν την αφορμή να λεηλατήσουν, να σπάσουν, να καταστρέψουν. Είναι ανίκανοι αυτοί που δεν τους σταμάτησαν.
Αλλά αυτοί δεν ήταν οι νέοι της Ελλάδας, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ακόμη και της Κατερίνης που βγήκαν στους δρόμους για τον Αλέξη.
Και καλά θα κάνουν όλοι αυτοί να σιωπήσουν τώρα που κλείνει σχεδόν ένας χρόνος από το θάνατο ενός παιδιού. Από τον άδικο θάνατο, για να μην ξεχνιόμαστε.
Σήμερα η στήλη είναι αφιερωμένη σε εκείνες τις μέρες. Και θα σας θυμήσω την ένταση των ημερών εκείνων ….όπως ακριβώς τις κατέγραψε η στήλη.
Απόσπασμα από το «Ημερήσιο μάτι»
11-12-2008..
Η χώρα που πέρασε πολύ δύσκολα εικοσιτετράωρα προσπαθεί να βρει απαντήσεις για το τι ήταν πραγματικά αυτό που προκάλεσε το κύμα βίας σε ολόκληρη τη χώρα.
Δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν. Κάθονται απαθείς μπροστά στις τηλεοράσεις και ανά λεπτό σχεδόν αναφωνούν: «Δεν υπάρχει κράτος. Χάος. Μαζέψτε τους, τους αλήτες».
Ανησυχία έκδηλη για την έννομη τάξη; Ανησυχία για τη διατάραξη της δημοκρατίας μας;
Μπα…. Ανησυχία του μη βολέματος. Αφήστε το σύστημα να λειτουργήσει όπως πριν.
Να βλέπεις ανθρώπους να παρακαλάνε για ένα ράντζο στα νοσοκομεία, αφήστε ανθρώπους να πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το φακελάκι, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τους καλούς γιατρούς για να σώσουν το παιδί τους.
Αφήστε τους ανθρώπους να χάνονται στα αζήτητα, να ζητιανεύουν στους όμορφα στολισμένους δρόμους.
Αφήστε τους νέους να βυθίζονται στην ανυπαρξία παιχνιδιών όπως η Στιγμή της Αλήθειας, να παρακολουθούν Τατιάνες και Χριστίνες, να βλέπουν τα μοντέλα και τις ακριβοπληρωμένες τους διακοπές.
Αφήστε τους νέους να μην έχουν αξιοπρεπή σχολεία, πανεπιστήμια, να μην έχουν ίση μεταχείριση, να αντιλαμβάνονται την αδικία, την ανισότητα σε κάθε έκφανση της καθημερινής τους ζωής.
Αφήστε τους λίγο ακόμη να βλέπουν τα απίστευτα σκάνδαλα, τις μίζες σας, το χορό των εκατομμυρίων, τα Βατοπέδιά σας.
Και μετά αναρωτηθείτε πάλι, γι’αυτά τα παλιόπαιδα, που τη Δευτέρα βγήκαν στους δρόμους ταυτόχρονα σε όλη την Ελλάδα.
Μα, ποιος τους ειδοποίησε; Πώς συνεννοήθηκαν;
Εσείς, για να υποδεχθείτε έναν υπουργό ή έναν κομματάρχη οργανώνεστε και τηλεφωνείτε μέρες, για να πάτε σε μια συγκέντρωση ….να δείτε τον αρχηγό, βγάζετε αφίσες, φωνάζετε με ντουντούκες.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι μαθητές που βγήκαν στους δρόμους στο φως της ημέρας δεν είναι κουκουλοφόροι.
Δεν είναι αναρχικοί, δεν είναι καν αντιδραστικοί με την έννοια που θέλετε εσείς να προσδώσετε στη λέξη.
Είναι νέοι που φωνάζουν.
Και δεν θέλετε ούτε τη φωνή τους να ακούσετε, για να μη σας χαλάσει την φαινομενική ηρεμία και τάξη σας.
Και ενοχλούνται κάποιοι κύριοι που αυτοί οι νέοι δεν είναι σαν και δαύτους.
Ενοχλούνται που σ’αυτόν τον τόπο επιτέλους δεν μας κυρίευσαν οι βολεμένοι, οι δήθεν, και οι κοστουμαρισμένοι.
Πού ήταν το κράτος το προηγούμενο βράδυ; Κοιμόταν. Αναπαύονταν. Άφησε τις περιουσίες των πολιτών έρμαιο σε μια χούφτα αναρχικών για να πείσει την κοινωνία πως αυτοί οι αλήτες είναι που βγαίνουν στους δρόμους και διαμαρτύρονται.
Πώς ο Αλέξανδρος ήταν ένας από δαύτους που δεν του αξίζει να χυθεί ένα δάκρυ.
Όσο για τις περιουσίες των πολιτών; Λυπάμαι πραγματικά. Αλλά δεν με ενοχλεί να πληρώσει το κράτος-εγώ δηλαδή-τα σπασμένα αυτής της αντίδρασης όπως πλήρωσα εγώ πάλι το μισθό αυτού του ειδικού φρουρού που σήκωσε όπλο σε έναν 15χρονο.
Όπως πλήρωσα εγώ το περιπολικό που τον μετέφερε στα Εξάρχεια. Όπως πλήρωσα εγώ το όπλο που σήκωσε εναντίον του Αλέξανδρου.
Δεν με πειράζει λοιπόν αφού με βάλατε να πληρώσω έναν δολοφόνο να πληρώσω και τις ζημίες στο όμορφο κέντρο της Αθήνας.
Για να γίνει και πάλι το Κολωνάκι ….της υψηλής κοινωνίας και να μην διαταραχθεί η μες των κυριών που θα πιούν τον καφέ τους, ψωνίζοντας το Prada τους ανέμελα, τις παραμονές των Χριστουγέννων.
Και αν θέλετε, μπορώ να πληρώσω και άλλα ακόμη.
Μόνο τα καταστήματα των τραπεζών μη με βάλετε να πληρώσω πάλι. Τα πλήρωσα. 28 δις έδωσα τον προηγούμενο μήνα.(ΤΟΠΙΚΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου