Κυριακη 15-11-2009
του Γιώργου Παπαχρήστου
Εντάξει, δεν είναι ότι δεν μπορώ να κλείσω μάτι το βράδυ από την αγωνία τι θα γίνει στη Νέα Δημοκρατία, όχι. Κοιμάμαι, και κοιμάμαι καλά- οι γύρω μου δεν ξέρω πώς κοιμούνται ή αν κοιμούνται, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση! Εγώ πάντως κοιμάμαι, διότι ούτε Ερινύες με κυνηγούν, ούτε άγχη, όπως το προηγούμενο: θα κερδίσει η Ντόρα ή πάνω στο νήμα θα τη νικήσει ο Σαμαράς; Σιγά μη σπαταλήσω τον ύπνο μου με κάτι τέτοια. Όμως έχει ενδιαφέρον αυτό που γίνεται τούτες τις μέρες στη Νέα Δημοκρατία. Όχι μόνο γιατί- το ΄χουμε ξαναπεί - μια ισχυρή αντιπολίτευση κάνει καλύτερη την κυβέρνηση, αλλά γιατί αυτό που περνάει σήμερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το πέρασε και σε σοβαρότερο βαθμό το ΠΑΣΟΚ το 2007. Το θυμάστε; Ακριβώς δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε. Δύο, ούτε μέρα παραπάνω. Στα παράθυρα εκπρόσωποι των δύο πλευρών, του Γιώργου και του Βενιζέλου, έδιναν μάχες- «έβγαζαν τα μάτια τους» κατά το ......κοινώς λεγόμενο. Και οι υποψήφιοι πρόεδροι όργωναν την Ελλάδα πραγματοποιώντας συγκεντρώσεις για την προσέλκυση ψηφοφόρων. Κι από κοντά οι οπαδοί, σε σημείο που να διερωτάται κανείς πώς αυτό το κόμμα, που έχει διχαστεί τόσο, από την κορυφή ώς τη βάση του, θα μπορούσε να συνεχίσει μετά την εκλογή προέδρου ενωμένο. Λοιπόν όχι μόνο συνέχισε την πορεία του ενωμένο, αλλά δύο χρόνια μετά σάρωσε στις εκλογές και έφερε τον Γιώργο στη θέση του πρωθυπουργού.
Κάποιοι προσβλέπουν στη διάσπαση της Ν.Δ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί παρατηρώ ότι το πανηγύρι που γίνεται στη Νέα Δημοκρατία έχει οδηγήσει πολλούς από το ΠΑΣΟΚ στη σκέψη ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να διχαστεί και στη συνέχεια να διασπαστεί. Ακούω μάλιστα και ορισμένους να επιχαίρουν για όλα αυτά και να σου λένε: «Έλα μωρέ δεν πειράζει που θα διασπαστούν, καλύτερα για μας». Βρίσκω κοντόθωρη και απολιτική μια τέτοια αντίληψη και πάνω απ΄ όλα επιζήμια για το σύστημα. Ο τόπος χρειάζεται μια αντιπολίτευση αποτελεσματική και ενωμένη, για να μπορεί να ελέγχει την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση, ώστε η τελευταία να μη λειτουργεί ανεξέλεγκτα. Όχι πως υπάρχουν δείγματα (επί του παρόντος τουλάχιστον) περί του αντιθέτου, αλλά κακό δεν το λες να υπάρχει μια αντιπολίτευση που κάποιες φορές θα τραβάει το χαλινάρι στην κυβέρνηση. Στην τελική προτιμώ αυτό από το να λειτουργεί η κυβέρνηση αλαζονικά και να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Έχω λάθος;
Παγιδεύτηκε στην εικόνα του φαβορί
Προφανώς δεν έχω (από αυτοεκτίμηση, άλλο καλό). Αλλά παρατηρώντας εκ του μακρόθεν όσα συμβαίνουν στη Νέα Δημοκρατία, θα την πω την αμαρτία μου: έχω την αίσθηση ότι εκείνη η Ντόρα πάει να την πάθει όπως ο Βενιζέλος με τον Γιώργο. Ο Βενιζέλος, που ως γνωστόν ξεκίνησε σαρωτικά και είχε μαζί του τη μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, έχασε στο τέλος πανηγυρικά, γιατί δεν μπόρεσε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την εικόνα του. Με την Ντόρα δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο- η γυναίκα είναι μαστόρισσα στο πώς να διαχειρίζεται την εικόνα της. Αυτό που της συμβαίνει είναι ότι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί πολιτικά το όλο ζήτημα. Παγιδευμένη στην απατηλή, όπως αποδεικνύεται, εικόνα τού «είμαι το φαβορί, και θα κερδίσω ό,τι κι αν γίνει», άργησε να καταλάβει ότι οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ήθελαν και αυτοί να έχουν λόγο στην εκλογή προέδρου στο κόμμα τους. Η Ντόρα είδε την όλη ιστορία σαν μια τυπική διαδικασία - «άντε να πάμε στο συνέδριο να με εκλέξουν, να τελειώνουμε». Κι όταν κατάλαβε πού πήγαινε το πράγμα, με τις ανοιχτές διαδικασίες, αναγκάστηκε να συμφωνήσει μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο. Αλλά ήταν πια αργά- φάνηκε ότι σύρθηκε σ΄ αυτό. Και μετά άρχισαν τα λάθη. Το ένα μετά το άλλο. Έτσι που τώρα να προβάλλει ως φαβορί για τη νίκη ο Σαμαράς...
Μιλάνε κι από πάνω οι γαλάζιοι υπουργοί!
Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί η μάχη, αλλά μέχρι τότε είναι εύκολο, παρακαλώ, οι πρώην υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας να μην κάνουν δηλώσεις για τις πολιτικές της κυβέρνησης; Το λέω αυτό, γιατί είναι τουλάχιστον πρόκληση να ακούς τον άλλον, που μέχρι πριν από καμιά 40αριά- και ούτε- μέρες κυβερνούσε τον τόπο, να καταγγέλλει την κυβέρνηση για όσα κάνει προκειμένου να φέρει σε μια ισορροπία τον τόπο. Περιπτώσεις όπως του Παπαθανασίου, που κατήγγειλε την κυβέρνηση γιατί αποκάλυψε ότι το έλλειμμα, που εκείνος το είχε προσδιορίσει στο 3% και μετά το πήγε στο 4%, έπειτα στο 5% και κατόπιν στο 6%, για να αποδειχθεί ότι ήταν υπερδιπλάσιο, ανήκουν στις περιπτώσεις που λες «κοίτα ποιος μιλάει». Υπ΄ αυτήν την έννοια αναγκάζομαι να κατατάξω στην ίδια κατηγορία και τον Προκόπη (ένας είναι ο Προκόπης), ο οποίος κατήγγειλε την κυβέρνηση για το νομοσχέδιο που έφτιαξε για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Ο άνθρωπος που έχει τεράστια ευθύνη για το αίσχος αυτό με τα stage και τα όσα έγιναν με τις προσλήψεις στο Δημόσιο, που ευτέλισε το ΑΣΕΠ και κάθε έννοια αξιοκρατίας βάζοντας από παντού κόσμο (29.000 μόνιμους υπαλλήλους διόρισαν μόνο πέρσι), κάνει αντιπολίτευση αντί να σιωπά. Σημεία των καιρών είναι αυτά...
Το Τείχος του Βερολίνου έχει κριθεί ιστορικά
Σημεία των καιρών είναι επίσης να υπερασπίζεσαι πολιτικά, και με επιμονή, υποθέσεις που έχουν κριθεί ιστορικά. Αναφέρομαι στην Αλέκα Παπαρήγα και στην επιμονή της να υπερασπίζεται το Τείχος του Βερολίνου, που τάχα μου το κατασκεύασαν οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές. Βρέθηκα στο Βερολίνο, σ΄ αυτή τη γιορτή για τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους, και δεν βρήκα έναν να το υπερασπίζεται. Αντίθετα είδα χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους να γιορτάζουν- να γιορτάζουν λες και είχαν πανηγύρι- την επέτειο και να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις με πάθος και χαρά. Γιατί γιόρταζαν; Γιατί τελείωσε μια μαύρη περίοδος στην Ιστορία και γιατί δικαιώθηκαν ιστορικά οι περίπου 200 άνθρωποι που προσπάθησαν να διαφύγουν από το, κατά την Αλέκα, Τείχος της... ελευθερίας και έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες των Ανατολικογερμανών στρατιωτών που φρουρούσαν την... ελευθερία τους. Αυτή είναι η αλήθεια και αναρωτιέται κανείς γιατί το ΚΚΕ επιμένει να μην τη βλέπει. Και τι νόημα έχει να επιμένει για ένα πράγμα που επαναλαμβάνω έχει κριθεί ιστορικά...
ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ Πεδίο συνεννόησης με τον Σαμαρά
Το ΠΑΣΟΚ άραγε τι θέλει; Ποιος θέλει να νικήσει στις 29 Νοεμβρίου; Η Ντόρα ή ο Σαμαράς; Πρέπει να πω ότι ακούω από στελέχη τις πιο ακραίες απόψεις. Ένας σου λέει την Ντόρα, άλλος τον Σαμαρά και ο καθένας σού αραδιάζει από πέντε λόγους να ΄χεις να πορεύεσαι. Εγώ πάντως αν ήμουν Γιώργος (αν λέμε...), θα ήθελα να κερδίσει ο Σαμαράς. Όχι γιατί είναι φίλος μου (μέναμε ως γνωστόν μαζί στο ίδιο δωμάτιο στο πανεπιστήμιο στην Αμερική για 4 χρόνια), αλλά γιατί θεωρώ ότι είναι πιο ξεκάθαρος πολιτικά. Είναι δεξιός, το λέει ο άνθρωπος, απευθύνεται στις ηθικές και τις αξίες της παράταξής του, κάνει τον σταυρό του, μιλάει για πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και βασικά θα μαντρώσει πολύ κόσμο και από τον Καρατζαφέρη. Επίσης, μπορεί να βρω και ένα πεδίο συνεννόησης μαζί του, ειδικά στα εθνικά θέματα. Η Ντόρα, από την άλλη, είναι βέβαιο ότι θα μετακινήσει το κόμμα της προς το κέντρο, θα έρθει δηλαδή πιο κοντά σε μένα, προκειμένου να μαζέψει κόσμο από τη μεγάλη δεξαμενή του μεσαίου χώρου. Επίσης είναι απρόβλεπτη, προφανώς πιο έμπειρη πολιτικά από τον Σαμαρά και επιπλέον έχει στο γονιδίωμά της και αρκετό μητσοτακισμό- δεν σου λέω πολύ, αλλά όπως και να το κάνουμε, έχει. Άρα; Άδικο έχω να θέλω Σαμαρά;(Νεα)
Κάποιοι προσβλέπουν στη διάσπαση της Ν.Δ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί παρατηρώ ότι το πανηγύρι που γίνεται στη Νέα Δημοκρατία έχει οδηγήσει πολλούς από το ΠΑΣΟΚ στη σκέψη ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να διχαστεί και στη συνέχεια να διασπαστεί. Ακούω μάλιστα και ορισμένους να επιχαίρουν για όλα αυτά και να σου λένε: «Έλα μωρέ δεν πειράζει που θα διασπαστούν, καλύτερα για μας». Βρίσκω κοντόθωρη και απολιτική μια τέτοια αντίληψη και πάνω απ΄ όλα επιζήμια για το σύστημα. Ο τόπος χρειάζεται μια αντιπολίτευση αποτελεσματική και ενωμένη, για να μπορεί να ελέγχει την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση, ώστε η τελευταία να μη λειτουργεί ανεξέλεγκτα. Όχι πως υπάρχουν δείγματα (επί του παρόντος τουλάχιστον) περί του αντιθέτου, αλλά κακό δεν το λες να υπάρχει μια αντιπολίτευση που κάποιες φορές θα τραβάει το χαλινάρι στην κυβέρνηση. Στην τελική προτιμώ αυτό από το να λειτουργεί η κυβέρνηση αλαζονικά και να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Έχω λάθος;
Παγιδεύτηκε στην εικόνα του φαβορί
Προφανώς δεν έχω (από αυτοεκτίμηση, άλλο καλό). Αλλά παρατηρώντας εκ του μακρόθεν όσα συμβαίνουν στη Νέα Δημοκρατία, θα την πω την αμαρτία μου: έχω την αίσθηση ότι εκείνη η Ντόρα πάει να την πάθει όπως ο Βενιζέλος με τον Γιώργο. Ο Βενιζέλος, που ως γνωστόν ξεκίνησε σαρωτικά και είχε μαζί του τη μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, έχασε στο τέλος πανηγυρικά, γιατί δεν μπόρεσε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την εικόνα του. Με την Ντόρα δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο- η γυναίκα είναι μαστόρισσα στο πώς να διαχειρίζεται την εικόνα της. Αυτό που της συμβαίνει είναι ότι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί πολιτικά το όλο ζήτημα. Παγιδευμένη στην απατηλή, όπως αποδεικνύεται, εικόνα τού «είμαι το φαβορί, και θα κερδίσω ό,τι κι αν γίνει», άργησε να καταλάβει ότι οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ήθελαν και αυτοί να έχουν λόγο στην εκλογή προέδρου στο κόμμα τους. Η Ντόρα είδε την όλη ιστορία σαν μια τυπική διαδικασία - «άντε να πάμε στο συνέδριο να με εκλέξουν, να τελειώνουμε». Κι όταν κατάλαβε πού πήγαινε το πράγμα, με τις ανοιχτές διαδικασίες, αναγκάστηκε να συμφωνήσει μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο. Αλλά ήταν πια αργά- φάνηκε ότι σύρθηκε σ΄ αυτό. Και μετά άρχισαν τα λάθη. Το ένα μετά το άλλο. Έτσι που τώρα να προβάλλει ως φαβορί για τη νίκη ο Σαμαράς...
Μιλάνε κι από πάνω οι γαλάζιοι υπουργοί!
Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί η μάχη, αλλά μέχρι τότε είναι εύκολο, παρακαλώ, οι πρώην υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας να μην κάνουν δηλώσεις για τις πολιτικές της κυβέρνησης; Το λέω αυτό, γιατί είναι τουλάχιστον πρόκληση να ακούς τον άλλον, που μέχρι πριν από καμιά 40αριά- και ούτε- μέρες κυβερνούσε τον τόπο, να καταγγέλλει την κυβέρνηση για όσα κάνει προκειμένου να φέρει σε μια ισορροπία τον τόπο. Περιπτώσεις όπως του Παπαθανασίου, που κατήγγειλε την κυβέρνηση γιατί αποκάλυψε ότι το έλλειμμα, που εκείνος το είχε προσδιορίσει στο 3% και μετά το πήγε στο 4%, έπειτα στο 5% και κατόπιν στο 6%, για να αποδειχθεί ότι ήταν υπερδιπλάσιο, ανήκουν στις περιπτώσεις που λες «κοίτα ποιος μιλάει». Υπ΄ αυτήν την έννοια αναγκάζομαι να κατατάξω στην ίδια κατηγορία και τον Προκόπη (ένας είναι ο Προκόπης), ο οποίος κατήγγειλε την κυβέρνηση για το νομοσχέδιο που έφτιαξε για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Ο άνθρωπος που έχει τεράστια ευθύνη για το αίσχος αυτό με τα stage και τα όσα έγιναν με τις προσλήψεις στο Δημόσιο, που ευτέλισε το ΑΣΕΠ και κάθε έννοια αξιοκρατίας βάζοντας από παντού κόσμο (29.000 μόνιμους υπαλλήλους διόρισαν μόνο πέρσι), κάνει αντιπολίτευση αντί να σιωπά. Σημεία των καιρών είναι αυτά...
Το Τείχος του Βερολίνου έχει κριθεί ιστορικά
Σημεία των καιρών είναι επίσης να υπερασπίζεσαι πολιτικά, και με επιμονή, υποθέσεις που έχουν κριθεί ιστορικά. Αναφέρομαι στην Αλέκα Παπαρήγα και στην επιμονή της να υπερασπίζεται το Τείχος του Βερολίνου, που τάχα μου το κατασκεύασαν οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές. Βρέθηκα στο Βερολίνο, σ΄ αυτή τη γιορτή για τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους, και δεν βρήκα έναν να το υπερασπίζεται. Αντίθετα είδα χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους να γιορτάζουν- να γιορτάζουν λες και είχαν πανηγύρι- την επέτειο και να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις με πάθος και χαρά. Γιατί γιόρταζαν; Γιατί τελείωσε μια μαύρη περίοδος στην Ιστορία και γιατί δικαιώθηκαν ιστορικά οι περίπου 200 άνθρωποι που προσπάθησαν να διαφύγουν από το, κατά την Αλέκα, Τείχος της... ελευθερίας και έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες των Ανατολικογερμανών στρατιωτών που φρουρούσαν την... ελευθερία τους. Αυτή είναι η αλήθεια και αναρωτιέται κανείς γιατί το ΚΚΕ επιμένει να μην τη βλέπει. Και τι νόημα έχει να επιμένει για ένα πράγμα που επαναλαμβάνω έχει κριθεί ιστορικά...
ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ Πεδίο συνεννόησης με τον Σαμαρά
Το ΠΑΣΟΚ άραγε τι θέλει; Ποιος θέλει να νικήσει στις 29 Νοεμβρίου; Η Ντόρα ή ο Σαμαράς; Πρέπει να πω ότι ακούω από στελέχη τις πιο ακραίες απόψεις. Ένας σου λέει την Ντόρα, άλλος τον Σαμαρά και ο καθένας σού αραδιάζει από πέντε λόγους να ΄χεις να πορεύεσαι. Εγώ πάντως αν ήμουν Γιώργος (αν λέμε...), θα ήθελα να κερδίσει ο Σαμαράς. Όχι γιατί είναι φίλος μου (μέναμε ως γνωστόν μαζί στο ίδιο δωμάτιο στο πανεπιστήμιο στην Αμερική για 4 χρόνια), αλλά γιατί θεωρώ ότι είναι πιο ξεκάθαρος πολιτικά. Είναι δεξιός, το λέει ο άνθρωπος, απευθύνεται στις ηθικές και τις αξίες της παράταξής του, κάνει τον σταυρό του, μιλάει για πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και βασικά θα μαντρώσει πολύ κόσμο και από τον Καρατζαφέρη. Επίσης, μπορεί να βρω και ένα πεδίο συνεννόησης μαζί του, ειδικά στα εθνικά θέματα. Η Ντόρα, από την άλλη, είναι βέβαιο ότι θα μετακινήσει το κόμμα της προς το κέντρο, θα έρθει δηλαδή πιο κοντά σε μένα, προκειμένου να μαζέψει κόσμο από τη μεγάλη δεξαμενή του μεσαίου χώρου. Επίσης είναι απρόβλεπτη, προφανώς πιο έμπειρη πολιτικά από τον Σαμαρά και επιπλέον έχει στο γονιδίωμά της και αρκετό μητσοτακισμό- δεν σου λέω πολύ, αλλά όπως και να το κάνουμε, έχει. Άρα; Άδικο έχω να θέλω Σαμαρά;(Νεα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου