Tου Aλεξη Παπαχελα
Σκέπτομαι πού και πού μήπως δεν ήμασταν τελικά αρκετά ώριμοι, ως λαός και ως πολιτικό σύστημα, να γίνουμε μέλη πρώτα της Ε.Ε. και μετά της Ευρωζώνης. Η..
σκέψη μού προκαλεί εκνευρισμό γιατί την υιοθετούν πολλοί Αγγλοσάξονες, οι οποίοι θεωρούν καταδικασμένο το εγχείρημα του ευρώ, αλλά και διάφοροι Ευρωπαίοι που έχουν μια σχεδόν ρατσιστική άποψη για την Ελλάδα και τους Ελληνες.Η αλήθεια όμως είναι ότι η ένταξη στην Ε.Ε. ήταν μια σημαντική κίνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνέπεσε όμως με μια περίοδο πολιτικής ανωριμότητος και μεγάλης διαχειριστικής ανεπάρκειας του ελληνικού κράτους. Το ΠΑΣΟΚ έφερε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού «μέσα στο σύστημα», εκμεταλλευόμενο τη σημαντική ευρωπαϊκή βοήθεια, αλλά αυτό έγινε με μεγάλο κόστος και δημιούργησε μια κουλτούρα «αρπαχτής». Είναι, για παράδειγμα, εντυπωσιακό να σκεφθεί κανείς πόσα χρήματα ήλθαν με τη μορφή κοινοτικών κονδυλίων και πόσο ελάχιστες είναι οι υποδομές που άφησαν πίσω τους. Ενα τμήμα του πληθυσμού είδε την ένταξη στην Ε.Ε. ως «λαχείο» και μπήκε στη λογική των επιδοτήσεων και της εξεύρεσης κονδυλίων με διάφορα «κόλπα». Η παραδοσιακή ικανότητα του Ελληνα να παίρνει ρίσκα, να είναι εξωστρεφής και να δημιουργεί αντικαταστάθηκε από μια εξαιρετικά αποδοτική, επαρχιώτικη κουτοπονηριά, η οποία υπονόμευσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Εξίσου ανώριμα διαχειριστήκαμε την υπόθεση των αγροτικών επενδύσεων, οι οποίες μετέτρεψαν πολλούς συνεταιρισμούς σε μικρές μαφίες και τους αγρότες σε δημοσίους υπαλλήλους που περίμεναν στα καφενεία την επιταγή από τις Βρυξέλλες. Καλομάθαμε, λοιπόν, στα προνόμια της συμμετοχής μας στην Ε.Ε., αλλά ποτέ δεν κοιτάξαμε να αλλάξουμε πραγματικά τη νοοτροπία μας, το κράτος μας, την παιδεία μας, τη Δικαιοσύνη και να τα εναρμονίσουμε με την Ευρώπη. Γίναμε νεόπλουτοι, με άλλα λόγια, που πήραμε τα λούσα και τη μόδα από την Ε.Ε., αλλά στη διαδρομή ξεχάσαμε βασικές αξίες και αρχές.
Το κακό συνεχίσθηκε όμως με το ευρώ. Η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη απαιτούσε ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής ωριμότητος, αλλά και επάρκειας του πολιτικού προσωπικού. Απεδείχθη εκ των υστέρων ότι δεν διαθέταμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το φτηνό χρήμα και η ψευδαίσθηση ασφάλειας που μας έδινε η Ευρωζώνη απεδείχθησαν αυτοκαταστροφικά εργαλεία για ένα πολιτικό σύστημα το οποίο ξόδευε χωρίς λογαριασμό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για παράλογα ακριβούς εξοπλισμούς, για φαρμακευτικές δαπάνες χωρίς κανένα έλεγχο κ.λπ. κ.λπ. Φταίνε ασφαλώς και οι εταίροι μας, και ειδικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία προφανώς επέλεξε να αγνοεί τις ελληνικές αμαρτίες και υπερβολές και απέτυχε πλήρως στην επιτήρηση της χώρας. Κυρίως, όμως, φταίμε εμείς οι ίδιοι γιατί και πάλι είδαμε τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη ως «λαχείο» και όχι ως κίνητρο προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα σοβαρό κράτος και μια συστηματική δημοσιονομική παράδοση.
Τώρα, οι εταίροι μας μάς ζητούν να αλλάξουμε πραγματικά για να συνεχίσουμε να είμαστε μέλη των ευρωπαϊκών κλαμπ. Απομένει να δούμε αν θα τα καταφέρουμε ή αν θα μείνουμε με την ανάμνηση των ιστορικών ευκαιριών που χάσαμε σε δύο κρίσιμες στιγμές. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου