Κυριακή 17 Ιουλίου 2011
Το είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και το αναπαρήγαγε στη στήλη του ο Γιώργος Λακόπουλος: «Το καλύτερο επιχείρημα κατά της Δημοκρατίας είναι πέντε λεπτών συζήτηση με τον μέσο ψηφοφόρο». Σύντομο και έξυπνο. Αλλά εγώ ...υποστηρίζω, εδώ και χρόνια, ότι «το καλύτερο επιχείρημα υπέρ της Δημοκρατίας είναι πέντε λεπτών συζήτηση με τον μέσο ψηφοφόρο».
Οι υπουργοί - και ιδίως οι «πρωτοκλασάτοι» - είναι άνθρωποι που ζουν σε μιαν απομόνωση. Πηγαίνουν από το πρωί στα υπουργεία τους, κουβεντιάζουν συνεχώς με τους συνεργάτες τους, ρίχνουν μια ματιά στα αποκόμματα των εφημερίδων που αναφέρονται σ' αυτούς, βγαίνουν σε κάνα παράθυρο και το βράδυ, αποκαμωμένοι, πέφτουν για ύπνο. Εκτός αν είναι κάπου καλεσμένοι, οπότε σέρνονται σε ξενοδοχεία, σπίτια, δεξιώσεις, πίτες και διάφορες τέτοιες κουραστικές υποχρεώσεις, βλαστημώντας από μέσα τους.
Αυτό που ισχυριζόμουν πάντοτε - και το ισχυρίζομαι και τώρα - είναι ότι οι υπουργοί πρέπει να βγαίνουν στον δρόμο. Να μπαίνουν σε λεωφορεία. Να κυκλοφορούν. Να κουβεντιάζουν με τους πολίτες, που θα τους «βρίζουν», πολλές φορές, όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ. Αλλά με το «βρισίδι» αυτό θα καταλάβαιναν πολύ περισσότερα απ' όσα τους λένε οι διάφοροι σύμβουλοί τους. Ο απλός πολίτης έχει καημό. Ο σύμβουλος είναι ατσαλάκωτος και βλέπει τη ζωή με παραμορφωτικό φακό.
Οταν ο Γ. Παπανδρέου έγινε Πρωθυπουργός, επισκεπτόταν συχνά, στην Αθήνα, διάφορα μαγαζιά, κουβέντιαζε με τους υπαλλήλους, άκουγε τα βάσανά τους, έπαιρνε μια «γεύση» ζωής, από πρώτο χέρι. Κι αυτό μου άρεσε. Το εύρισκα πολύ δημοκρατικό και πολύ έξυπνο. Τώρα, βέβαια, με τα Μνημόνια, τα μέτρα και την οργή, δεν θα του το συνιστούσα. Αλλά, πάντως, η συζήτηση με έναν εργαζόμενο είναι φροντιστήριο, για κάθε πρωθυπουργό, για κάθε υπουργό. Υπό καλές, ήρεμες συνθήκες, πάντοτε.
Το πλησίασμα του υπουργού στον πολίτη, καθιερώθηκε επί Ανδρέα Παπανδρέου. Ώς τότε για να φτάσεις ώς τον υπουργό έπρεπε να περάσεις από αμέτρητες συμπληγάδες. Αστυνομικούς, σουρταφερτάριους, κολλητούς. Ο Παπανδρέου τα 'κοψε αυτά. «Σήφη, πέτα μου τη γομολάστιχα», έλεγε η υπάλληλος στον Βαλυράκη, που τότε ήταν υφυπουργός. Η Μελίνα περπατούσε ξυπόλητη στο γραφείο της. Οι υπουργοί στη Χαριλάου Τρικούπη καθόντουσαν σε ξύλινους πάγκους. Το «κύριος» μπροστά από τον υπουργό καταργήθηκε στις ειδήσεις. Και άλλα πολλά.
Δεν ήταν έτσι επί παλιάς Ν.Δ. Ο υπουργός ήταν απροσπέλαστος. Κυκλοφορούσε έχοντας δίπλα του δέκα συνεργάτες, ήταν μονίμως βιαστικός και καλοντυμένος, του άνοιγαν δρόμο στο υπουργείο για να περάσει, ήταν αυστηρός και χαμογελούσε με μισό χαμόγελο. Αρκεσαν δύο τετραετίες ΠΑΣΟΚ για να μάθουν και οι Νεοδημοκράτες ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο υπουργός ήταν, πια, ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους.
Το κακό με τους Πασόκους είναι ότι ενώ στην αρχή ήταν φιλικοί και εγκάρδιοι με τον κόσμο, με τα χρόνια άρχισαν να αισθάνονται «κάποιοι». Εκεί να δεις τουπέ και αλαζονεία, εκεί να δεις φούμαρα και ζεμπεκιές! Δεν υπήρχε Πασόκος που να μη χορεύει ζεμπέκικο. Πρώτοι ζεμπεκάδες ο Ανδρέας και ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Μώραλης, ο Τσοχατζόπουλος, η Μαργαρίτα, ο Φοίβος Ιωαννίδης. Και από την άλλη μεριά, ο Κώστας Καραμανλής. Αλλοι καιροί.. (NEA)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου