Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
Άσχημοι καιροί. Το 91,4% των Ελλήνων, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, πιστεύει πως τα πράγματα θα πάνε διαρκώς στο χειρότερο! Καθολική απαισιοδοξία. Βασανιστικά και... καθημερινά τα ερωτήματα όπως π.χ. αν θα πιάσουν τόπο οι θυσίες του κοσμάκη με τα πρωτοφανούς έκτασης και έντασης αντιδημοφιλή μέτρα που αποδομούν το κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο στηρίχθηκε η μεταπολιτευτική ευημερία και πότε άραγε θα φανούν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης.
Ο μέσος Έλληνας αδυνατώντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει συμμερίζεται την άποψη του Σεφέρη: «Δεν έχω άλλο πειραματόζωο, πλην του εαυτού μου». Κάθε φορά που εξαγγέλλονται μέτρα – και εξαγγέλλονται συχνά – υπό τις οδηγίες των τεχνοκρατών της τρόικας, φροντίζει να προσαρμοστεί αδιαμαρτύρητα, επιδεικνύοντας υπομονή μέχρις ορίων στωϊκότητας. Με κάθε αναθεώρηση του μνημονίου βλέπει τη ζωή της οικογενείας του να χειροτερεύει, όπως και όλων των μικρομεσαίων μισθωτών, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών. Σε χειρότερη θέση βέβαια βρίσκονται όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, οι άνεργοι, οι απολυμένοι κλπ. και αυτοί όμως ίσως, εντός του 2011, δουν τα χειρότερα των χειρότερων. Άλλο άνεργος, με επίδομα ετήσιας διάρκειας που έχασε τη δουλειά του, το 2010, κι άλλο άνεργος χωρίς επίδομα το 2011. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι το Μνημόνιο αλλάζει νούμερα και γίνεται όλο και πιο απαιτητικό.
Σε ένα διεθνές περιβάλλον που η τρέχουσα κρίση αντικατέστησε, στη ζωή των ανθρώπων, τη μεταπολεμική σταθερότητα μιας αυξανόμενης ευημερίας (με τις εξαιρέσεις βέβαια των τοπικών πολεμικών συρράξεων, των επιδημιών κ.α.) μπορεί η ελληνική κοινωνία να αντέξει τις επιχειρούμενες αλλαγές; Κι αν ακόμη ο «Έλληνας ασθενής», αντέξει στην ιατρική κλίνη του αυτοσυστηθέντος «γιατρού», επικεφαλής του ΔΝΤ, κ. Στρος Καν που φαίνεται ότι αρέσκεται σε εμφανίσεις ανάλογες του Ιανού – το πρωί νεοφιλελεύθερος «κέρβερος» και το βράδυ αριστερός σοσιαλιστής, συνοδοιπόρος του αγωνιζόμενου αδικημένου λαού – την επιμήκυνση (του χρόνου αποπληρωμής του δανείου της τρόικας) που συστήνει ο «γιατρός» ως θεραπεία, με περαιτέρω ένταση της ήδη σκληρής λιτότητας, τι έχει να περιμένει ως ανταμοιβή των θυσιών του όταν και εφόσον η χώρας μας αποσυνδεθεί από το πακέτο στήριξης;
Γλίτωσε άραγε κανείς (πλην του Θησέα) από την κλίνη του Προκρούστη για να μας πει πόσο ευεργετική υπήρξε η «θεραπεία»;
Τα ερωτήματα αυτά, την αγωνία και την ανησυχία, αν όχι φόβο, για το αύριο που νιώθει τη μοιράζεται με το λόγο των ομιλούντων, δια ζώσης στα ΜΜΕ ή με την πένα τους, που κανείς δεν ξέρει τι να πει για το μέλλον, εκτός από το ότι βρίσκουν «τα πράγματα δύσκολα» και στη σιωπή των υπολοίπων που βιώνουν τις επιπτώσεις των μέτρων, τα οποία έχουν ήδη ληφθεί, στην κοινωνία, που μέρα τη μέρα χάνει τη ζωντάνια του παρελθόντος, ρέπει προς τον απομονωτισμό και μελαγχολεί.
Ο μέσος Έλληνας αδυνατώντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει συμμερίζεται την άποψη του Σεφέρη: «Δεν έχω άλλο πειραματόζωο, πλην του εαυτού μου». Κάθε φορά που εξαγγέλλονται μέτρα – και εξαγγέλλονται συχνά – υπό τις οδηγίες των τεχνοκρατών της τρόικας, φροντίζει να προσαρμοστεί αδιαμαρτύρητα, επιδεικνύοντας υπομονή μέχρις ορίων στωϊκότητας. Με κάθε αναθεώρηση του μνημονίου βλέπει τη ζωή της οικογενείας του να χειροτερεύει, όπως και όλων των μικρομεσαίων μισθωτών, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών. Σε χειρότερη θέση βέβαια βρίσκονται όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, οι άνεργοι, οι απολυμένοι κλπ. και αυτοί όμως ίσως, εντός του 2011, δουν τα χειρότερα των χειρότερων. Άλλο άνεργος, με επίδομα ετήσιας διάρκειας που έχασε τη δουλειά του, το 2010, κι άλλο άνεργος χωρίς επίδομα το 2011. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι το Μνημόνιο αλλάζει νούμερα και γίνεται όλο και πιο απαιτητικό.
Σε ένα διεθνές περιβάλλον που η τρέχουσα κρίση αντικατέστησε, στη ζωή των ανθρώπων, τη μεταπολεμική σταθερότητα μιας αυξανόμενης ευημερίας (με τις εξαιρέσεις βέβαια των τοπικών πολεμικών συρράξεων, των επιδημιών κ.α.) μπορεί η ελληνική κοινωνία να αντέξει τις επιχειρούμενες αλλαγές; Κι αν ακόμη ο «Έλληνας ασθενής», αντέξει στην ιατρική κλίνη του αυτοσυστηθέντος «γιατρού», επικεφαλής του ΔΝΤ, κ. Στρος Καν που φαίνεται ότι αρέσκεται σε εμφανίσεις ανάλογες του Ιανού – το πρωί νεοφιλελεύθερος «κέρβερος» και το βράδυ αριστερός σοσιαλιστής, συνοδοιπόρος του αγωνιζόμενου αδικημένου λαού – την επιμήκυνση (του χρόνου αποπληρωμής του δανείου της τρόικας) που συστήνει ο «γιατρός» ως θεραπεία, με περαιτέρω ένταση της ήδη σκληρής λιτότητας, τι έχει να περιμένει ως ανταμοιβή των θυσιών του όταν και εφόσον η χώρας μας αποσυνδεθεί από το πακέτο στήριξης;
Γλίτωσε άραγε κανείς (πλην του Θησέα) από την κλίνη του Προκρούστη για να μας πει πόσο ευεργετική υπήρξε η «θεραπεία»;
Τα ερωτήματα αυτά, την αγωνία και την ανησυχία, αν όχι φόβο, για το αύριο που νιώθει τη μοιράζεται με το λόγο των ομιλούντων, δια ζώσης στα ΜΜΕ ή με την πένα τους, που κανείς δεν ξέρει τι να πει για το μέλλον, εκτός από το ότι βρίσκουν «τα πράγματα δύσκολα» και στη σιωπή των υπολοίπων που βιώνουν τις επιπτώσεις των μέτρων, τα οποία έχουν ήδη ληφθεί, στην κοινωνία, που μέρα τη μέρα χάνει τη ζωντάνια του παρελθόντος, ρέπει προς τον απομονωτισμό και μελαγχολεί.
Το μνημόνιο αναθεωρείται με ρυθμό τριμήνου περίπου. Οι πολιτικοί λογομαχούν, αν όχι σκιαμαχούν στη Βουλή. Οι συνδικαλιστές κηρύσσουν κάθε τρεις και λίγο τον «υπέρ κεκτημένων αγώνα» αλλά οι αγωνιστές δείχνουν απογοητευμένοι (ο λαϊκισμός φαίνεται ότι κούρασε) και η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις λιγοστή. Οι ευρωπαίοι εταίρου δίνουν συνήθως την εντύπωση ότι θεωρούν τη χώρα μας πεδίο που ασκούνται, κερδίζοντας ξένοι «χρυσοκάνθαροι», (έτσι έλεγαν τα golden boys στην εποχή του Τρικούπη). Οι παραγωγικές τάξεις είναι έτοιμες να στραφούν η μία εναντίον της άλλης, μόλις κάποιοι άνωθεν εμφιλοχωρήσουν τεχνιέντως την παραμικρή αιτία διχασμού. Ο κοσμάκης παρακολουθεί, προβληματίζεται, υφίσταται, υπομένει, αγωνιά, μελαγχολεί. «Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει» που θα’ λεγε ο Καβάφης. Γιατί με τις συνεχείς αναθεωρήσεις του Μνημονίου και τα συμπαραμαρτούντα, αυτές όπως η υλοποίηση μεταρρυθμίσεων (αν είναι μεταρρυθμίσεις και όχι αλλαγές) π.χ. εργασιακός νόμος Λοβέρδου το καλοκαίρι, πολυνομοσχέδιο για τις συμβάσεις εργασίας, τώρα,
«Την μια μονότονη μέρα άλλη
μονότονη απαράλλακτη ακολουθεί».
«Την μια μονότονη μέρα άλλη
μονότονη απαράλλακτη ακολουθεί».
Τι θα ακολουθήσει σήμερα, μέρα συνάντησης των πολιτικών αρχηγών με τον πρωθυπουργό; Και τι θα γίνει μεθαύριο στη σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Στη σημερινή συνάντηση οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης (πλην του κ. Τσίπρα που δεν θα προσέλθει) δηλώνουν προαποφασισμένοι να μην συναινέσουν με την πολιτική της κυβέρνησης, και θα είναι μάλλον βιαστικοί για να προλάβουν να δουν απ’ την αρχή το έργο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» που παίζεται σε επανάληψη στην κυβερνώσα παράταξη μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και συνδικαλιστών στην Ελλάδα της τρόικας. Προέχει βέβαια η ειλικρίνεια των προθέσεων του προκαλέσαντος τις συναντήσεις. Ζητεί εθνική συναίνεση για λόγους ουσίας ή επικοινωνίας; Θα δούμε.
Στη σημερινή συνάντηση οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης (πλην του κ. Τσίπρα που δεν θα προσέλθει) δηλώνουν προαποφασισμένοι να μην συναινέσουν με την πολιτική της κυβέρνησης, και θα είναι μάλλον βιαστικοί για να προλάβουν να δουν απ’ την αρχή το έργο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» που παίζεται σε επανάληψη στην κυβερνώσα παράταξη μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και συνδικαλιστών στην Ελλάδα της τρόικας. Προέχει βέβαια η ειλικρίνεια των προθέσεων του προκαλέσαντος τις συναντήσεις. Ζητεί εθνική συναίνεση για λόγους ουσίας ή επικοινωνίας; Θα δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου