Ο δάσκαλος μου έλεγε ότι ποτέ δεν αρχίζουμε μια κύρια πρόταση, πολύ περισσότερο μια παράγραφο με το «δηλαδή». Εγώ του κεφαλιού μου. Το ‘ριχνα που και που το «δηλαδή» ακόμη και σε αρχή.... κειμένου λες και είχα μια έμφυτη τάση να επεξηγώ, να διευκρινίζω ή να απολογούμαι.
***
Και επειδή μου ήρθε και σήμερα ν’αρχίσω το πρώτο σχόλιο έτσι, όπως τότε, με γνώση των συνεπειών, το πράττω.
***
Δηλαδή, ρε Άκη, μεταξύ μας, εμείς τάχα οι σύντροφοι τι καταλάβαμε από σοσιαλισμό; Ούτε σπίτια στην Δ. Αρεοπαγίτου πήραμε ούτε μας αξίωσε ο Μαρξ έστω και λοχίες στο σύστημα να γίνουμε.
***
Αν με ρωτήσει όλα αυτά τα χρόνια κάποιος τι θυμάμαι από σοσιαλισμό, θα του πω, ασβέστη, κόλλα, αφίσα και πολύ μπλα-μπλα αδερφέ μου.
***
Σε παίρναμε και στους ώμους βρε Άκη κι ας ήσουν βαρύς μολύβι και ζητωκραυγάζαμε, έβγα έξω αρχηγέ και φουλ του Άκη και νάτος-νάτος ο πρωθυπουργός. Και λίγο κόντεψε να σε κάνουμε Σημίτη κι εσένα μπας και σωθούμε αλλά ατυχήσαμε.
***
Δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να απολογηθώ για τον Μαντέλη ούτε για τον Τσουκάτο, γιατί παραφράζοντας τον Καστανίδη με την ψείρα που βγήκε στο γιακά θα μιλήσω για λίγδα που έτρεχε απ’τα μπατζάκια.
***
Με σένα όμως Άκη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πάντα είχα ένα «δηλαδή» για σένα, τώρα όμως φοβάμαι ότι δικαιώνεται ο δάσκαλος. Ποτέ πια «δηλαδή» ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν ούτε στην αρχή της πρότασης ούτε στο τέλος.
***
Μέχρι κι ο Σαμαράς λέει βαρέθηκε να απολογείται που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν πέρασε και άσχημα. Τι να πούμε εμείς που είχαμε και όραμα και λέγαμε όχι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ή ακόμη να στο πω πιο λαϊκά… «θα γυρίσει ο τροχός θα γελάσει κι ο φτωχός».
***
Δυστυχώς Άκη μου, εμείς εκείνο το στεγαστικό που πήραμε με την «Αλλαγή» ακόμη να το ξοφλήσουμε και βέβαια δεν βρίσκεται στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου αλλά τρίτος δρόμος δεξιά απ’το τελευταίο χωράφι.
***
Δεν λέω ότι η «Αλλαγή» δεν μας φρόντισε. Τουλάχιστον απ’τα δανεικά λίγο-πολύ φάγαμε όλοι. Τα εξακοσαράκια μας και τα χιλιάρια έγιναν χίλια εξακόσια κυβικά ώσπου ήρθε και ο Καραμανλής, κερασάκι στην τούρτα και δεν μπορούμε πια ούτε βενζίνη να τα βάλουμε.
***
Ξέρεις Άκη δεν απαξιώνω τους πολιτικούς συνήθως, γιατί λίγο-πολύ το’χω το σαράκι. Με σένα όμως κλονίστηκα, έπεσα σε περισυλλογή κι αναλογίστηκα πόσα χαμένα χρόνια της νιότης με γιαλαντζί προφήτες και ηγέτες.
***
Είναι ώρα για το ζεϊμπέκικο της απελπισίας. Η ευδοκία ου γαρ ήλθε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου