ΔΕΥΤΕΡΑ 22-3-2010
του Γιάννη Κορομήλη
Τα ίδια όμως είπε κι ο μαθητής, αναδεικνυόμενος αντάξιος του δασκάλου. Αν δικαιώνονταν δεν έπρεπε να πληρώσει σύμφωνα με την απόφασή του δικαστηρίου ενώ αν έχανε και πάλι δεν έπρεπε να πληρώσει, τηρώντας την αρχική συμφωνία.
Τα επιχειρήματα, τόσο του Κόρακα.. όσο και του Τεισία, αποδείχτηκαν αδιάσειστα για τους δικαστές, οι οποίοι δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε απόφαση και αγανακτισμένοι έδιωξαν τους αντιδίκους με το παροιμιώδες λογοπαίγνιο από το όνομα του δασκάλου: «Κακού κόρακος, κακόν ωόν».
Και σωστά είπαν και έπραξαν οι δικαστές. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν με δύο αντίδικους που έχουν αμφότεροι δίκιο! Κάτι εξαιρετικά σπάνιο μέχρι απίθανο. Κόραξ και Τεισίας είχαν και οι δύο ασφαλώς δίκιο. Που σημαίνει ότι κάπου έγινε λάθος. Και το λάθος μάλλον εντοπίζεται στην αρχική τους συμφωνία. Που, κακώς δεν προέβλεπε την περίπτωση που ο δεύτερος δεν πλήρωνε. Είτε από τεμπελιά κι αδιαφορία είτε από άλλες επιλογές του. Αυτή η ασάφεια τους οδήγησε σε αδιέξοδο και σε πρόβλημα άλυτο.
Βρυξέλλες 21ος μ. Χ. αιώνας. Την Πέμπτη 25 Μαρτίου οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα χορηγηθεί ή όχι ευρωστήριξη στην Ελλάδα. Αντίθετη στην παροχή της στήριξης η Γερμανία και κάποιες άλλες χώρες…
Τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, θα μπορούσαμε να δούμε ως Κόρακα την Γερμανία (ευρύτερα την Ευρωζώνη και τις αναπτυγμένες χώρες του Βορρά της Ε.Ε.) και την Ελλάδα (ευρύτερα τον Ευρωπαϊκό νότιο: Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) ως Τεισία. Η Γερμανία λοιπόν δείχνει απέναντι μας μια σκληρή – ανάλγητη λεν κάποιοι – συμπεριφορά. Μας κατηγορεί, μας λοιδωρεί και μας πιέζει. Και αποφαίνεται πως είμαστε ανάξιοι για οποιαδήποτε βοήθεια. «Κόψτε το λαιμό σας» μας λέει. Το κακό είναι ότι στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχουν δικαστές, που να κρίνουν ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. Αν δεχθούμε ως δικαστές τους Αμερικανούς είναι μάλλον βέβαια η καταδίκη μας. Ποινή: η προσφυγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (που αυτοί ελέγχουν). Οι συνέπειες για τη χώρα μας από μια τέτοια κίνηση (που ο πρωθυπουργός ωστόσο δεν την αποκλείει) δεδομένες και απαράδεκτες. Άρα πρέπει εξ αρχής να ζητήσουμε… την εξαίρεσή τους.
Η σύνοδος κορυφής εξάλλου, εκτός του ότι δεν νομιμοποιείται αν «εκδικάσει» υπόθεση, με βασικούς αντιδίκους δύο μέλη της, δικαιούται λόγω συμφωνιών να εκδόσει μόνο ομόφωνη απόφαση. Αυτό θα πει: μόνο αν συναινέσουν η Γερμανία και οι άλλες – τρεις τουλάχιστον – χώρες που αντιδρούν. Πράγμα φοβερά δύσκολο. Αν πάντως συναινέσουν τότε η απόφαση θα είναι σαφώς υπέρ ημών. Αν – το πιθανότερο – κρατήσουν την ως τώρα στάση τους, τότε αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα για τη χώρα μας. Κι ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Πως φτάσαμε εδώ
Με τη δημιουργία της ευρωζώνης, η «ατμομηχανή» της, η Γερμανία, κατάφερε, με όπλα την ανοιχτή αγορά και το ισχυρό ευρώ, να κυριαρχήσει στις οικονομίες των λιγότερο αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών του νότου. Το χάσμα ανταγωνιστικότητας που η «δασκάλα» Γερμανία δημιούργησε έχει γίνει σήμερα τόσο βαθύ, ώστε οι φτωχοί μαθητές του νότου να εμφανίζουν δυσθεώρητα ελλείμματα ενώ οι Γερμανοί έχουν τεράστια πλεονάσματα. Η στάση του Βερολίνου έχει αρχίσει να δημιουργεί αντιδράσεις και όχι μόνο στην Ελλάδα, όπως προειδοποίησε η υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας κ. Λαγκάρντ.
Όσο για τα διαβόητα «greek statistics» μάλλον είναι για τους μαθητές «δημιουργική λογιστική» και για τους δασκάλους «απύθμενη υποκρισία», αφού εθελοτυφλούσαν στις αριθμητικές φιοριτούρες των φτωχών χωρών να επιτύχουν τα προδήλως αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια της ΟΝΕ. Και εθελοτυφλούσαν όσο προωθούσαν τα γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα. Τώρα που η κρίση υπόσχεται μείωση της κατανάλωσης κάνουν απλά…το Γερμανό.
Για τη σημερινή κατάσταση στην ευρωζώνη ευθύνονται οι ασάφειες της αρχικής συμφωνίας κατά το 1999. Σε αυτές επέμεινε η Γερμανία, πονηρά σκεπτόμενη, ως μονοκρατόρισσα σε μια ανοιχτή αγορά, 16 χωρών σήμερα, με κοινό νόμισμα, αλλά φαίνεται ότι «κάποια μήλα έπεσαν κάτω από τη μηλιά». Οι φτωχότεροι του νότου συμφώνησαν να πληρώνουν όταν κερδίζουν από τις δουλειές τους και όχι όταν δε δουλεύουν. Αφού η Γερμανία, επιμένοντας στο ισχυρό ευρώ, τους στέρησε την ανταγωνιστικότητα δε δουλεύουν και απαιτούν επιδοτήσεις για να γίνουν καλύτεροι μαθητές όπως τους υποσχέθηκαν. Και θα ξεπληρώσουν τα δίδακτρα …όταν δουλέψουν!
Την Πέμπτη αν η Γερμανία επιμείνει στις απόψεις της προφανώς λύση δεν πρόκειται να προκύψει. Ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης. Κι αυτό αφορά πρωτίστως τους Γερμανούς που θα μείνουν με το ισχυρό ευρώ, χωρίς τους νότιους καταναλωτές, όπως η Ελλάδα, η οποία, αν καταφύγει στο ΔΝΤ, δεν θα έχει πλέον κανένα λόγο να αγοράζει π.χ. γερμανικά υποβρύχια παράπλευρης πλεύσης!
Γι αυτό μάλλον συμφέρει και στις δύο πλευρές μια νέα συμφωνία χωρίς ασάφειες αυτή τη φορά. Κάτι τέτοιο, είναι ελάχιστα πιθανό. Είναι ωστόσο το καλύτερο δυνατό για τη χώρα μας. Που συγχρόνως δεν βλάπτει τη Γερμανία. Εκτός πια κι αν ο τελικός στόχος της είναι η διάλυση της Ευρωζώνης και η επιστροφή στο μάρκο… (ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ)
Τα επιχειρήματα, τόσο του Κόρακα.. όσο και του Τεισία, αποδείχτηκαν αδιάσειστα για τους δικαστές, οι οποίοι δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε απόφαση και αγανακτισμένοι έδιωξαν τους αντιδίκους με το παροιμιώδες λογοπαίγνιο από το όνομα του δασκάλου: «Κακού κόρακος, κακόν ωόν».
Και σωστά είπαν και έπραξαν οι δικαστές. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν με δύο αντίδικους που έχουν αμφότεροι δίκιο! Κάτι εξαιρετικά σπάνιο μέχρι απίθανο. Κόραξ και Τεισίας είχαν και οι δύο ασφαλώς δίκιο. Που σημαίνει ότι κάπου έγινε λάθος. Και το λάθος μάλλον εντοπίζεται στην αρχική τους συμφωνία. Που, κακώς δεν προέβλεπε την περίπτωση που ο δεύτερος δεν πλήρωνε. Είτε από τεμπελιά κι αδιαφορία είτε από άλλες επιλογές του. Αυτή η ασάφεια τους οδήγησε σε αδιέξοδο και σε πρόβλημα άλυτο.
Βρυξέλλες 21ος μ. Χ. αιώνας. Την Πέμπτη 25 Μαρτίου οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα χορηγηθεί ή όχι ευρωστήριξη στην Ελλάδα. Αντίθετη στην παροχή της στήριξης η Γερμανία και κάποιες άλλες χώρες…
Τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, θα μπορούσαμε να δούμε ως Κόρακα την Γερμανία (ευρύτερα την Ευρωζώνη και τις αναπτυγμένες χώρες του Βορρά της Ε.Ε.) και την Ελλάδα (ευρύτερα τον Ευρωπαϊκό νότιο: Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) ως Τεισία. Η Γερμανία λοιπόν δείχνει απέναντι μας μια σκληρή – ανάλγητη λεν κάποιοι – συμπεριφορά. Μας κατηγορεί, μας λοιδωρεί και μας πιέζει. Και αποφαίνεται πως είμαστε ανάξιοι για οποιαδήποτε βοήθεια. «Κόψτε το λαιμό σας» μας λέει. Το κακό είναι ότι στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχουν δικαστές, που να κρίνουν ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. Αν δεχθούμε ως δικαστές τους Αμερικανούς είναι μάλλον βέβαια η καταδίκη μας. Ποινή: η προσφυγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (που αυτοί ελέγχουν). Οι συνέπειες για τη χώρα μας από μια τέτοια κίνηση (που ο πρωθυπουργός ωστόσο δεν την αποκλείει) δεδομένες και απαράδεκτες. Άρα πρέπει εξ αρχής να ζητήσουμε… την εξαίρεσή τους.
Η σύνοδος κορυφής εξάλλου, εκτός του ότι δεν νομιμοποιείται αν «εκδικάσει» υπόθεση, με βασικούς αντιδίκους δύο μέλη της, δικαιούται λόγω συμφωνιών να εκδόσει μόνο ομόφωνη απόφαση. Αυτό θα πει: μόνο αν συναινέσουν η Γερμανία και οι άλλες – τρεις τουλάχιστον – χώρες που αντιδρούν. Πράγμα φοβερά δύσκολο. Αν πάντως συναινέσουν τότε η απόφαση θα είναι σαφώς υπέρ ημών. Αν – το πιθανότερο – κρατήσουν την ως τώρα στάση τους, τότε αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα για τη χώρα μας. Κι ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Πως φτάσαμε εδώ
Με τη δημιουργία της ευρωζώνης, η «ατμομηχανή» της, η Γερμανία, κατάφερε, με όπλα την ανοιχτή αγορά και το ισχυρό ευρώ, να κυριαρχήσει στις οικονομίες των λιγότερο αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών του νότου. Το χάσμα ανταγωνιστικότητας που η «δασκάλα» Γερμανία δημιούργησε έχει γίνει σήμερα τόσο βαθύ, ώστε οι φτωχοί μαθητές του νότου να εμφανίζουν δυσθεώρητα ελλείμματα ενώ οι Γερμανοί έχουν τεράστια πλεονάσματα. Η στάση του Βερολίνου έχει αρχίσει να δημιουργεί αντιδράσεις και όχι μόνο στην Ελλάδα, όπως προειδοποίησε η υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας κ. Λαγκάρντ.
Όσο για τα διαβόητα «greek statistics» μάλλον είναι για τους μαθητές «δημιουργική λογιστική» και για τους δασκάλους «απύθμενη υποκρισία», αφού εθελοτυφλούσαν στις αριθμητικές φιοριτούρες των φτωχών χωρών να επιτύχουν τα προδήλως αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια της ΟΝΕ. Και εθελοτυφλούσαν όσο προωθούσαν τα γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα. Τώρα που η κρίση υπόσχεται μείωση της κατανάλωσης κάνουν απλά…το Γερμανό.
Για τη σημερινή κατάσταση στην ευρωζώνη ευθύνονται οι ασάφειες της αρχικής συμφωνίας κατά το 1999. Σε αυτές επέμεινε η Γερμανία, πονηρά σκεπτόμενη, ως μονοκρατόρισσα σε μια ανοιχτή αγορά, 16 χωρών σήμερα, με κοινό νόμισμα, αλλά φαίνεται ότι «κάποια μήλα έπεσαν κάτω από τη μηλιά». Οι φτωχότεροι του νότου συμφώνησαν να πληρώνουν όταν κερδίζουν από τις δουλειές τους και όχι όταν δε δουλεύουν. Αφού η Γερμανία, επιμένοντας στο ισχυρό ευρώ, τους στέρησε την ανταγωνιστικότητα δε δουλεύουν και απαιτούν επιδοτήσεις για να γίνουν καλύτεροι μαθητές όπως τους υποσχέθηκαν. Και θα ξεπληρώσουν τα δίδακτρα …όταν δουλέψουν!
Την Πέμπτη αν η Γερμανία επιμείνει στις απόψεις της προφανώς λύση δεν πρόκειται να προκύψει. Ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης. Κι αυτό αφορά πρωτίστως τους Γερμανούς που θα μείνουν με το ισχυρό ευρώ, χωρίς τους νότιους καταναλωτές, όπως η Ελλάδα, η οποία, αν καταφύγει στο ΔΝΤ, δεν θα έχει πλέον κανένα λόγο να αγοράζει π.χ. γερμανικά υποβρύχια παράπλευρης πλεύσης!
Γι αυτό μάλλον συμφέρει και στις δύο πλευρές μια νέα συμφωνία χωρίς ασάφειες αυτή τη φορά. Κάτι τέτοιο, είναι ελάχιστα πιθανό. Είναι ωστόσο το καλύτερο δυνατό για τη χώρα μας. Που συγχρόνως δεν βλάπτει τη Γερμανία. Εκτός πια κι αν ο τελικός στόχος της είναι η διάλυση της Ευρωζώνης και η επιστροφή στο μάρκο… (ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου