Γιατί βαρέθηκα να ακούω και τον Τσίπρα Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

..

Γιατί βαρέθηκα να ακούω και τον Τσίπρα

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Το γεγονός πως η χώρα δεν πατάει καλά στα πόδια της, το καταλαβαίνουμε πλέον όλοι. Θα περίμενε λοιπόν κανείς από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός συγκάλεσε υπουργικό συμβούλιο για να βάλει όλα τα κρίσιμα ζητήματα πάνω στο τραπέζι, να είχε να πει τέσσερα – πέντε σοβαρά πράγματα στους υπουργούς του και κατ’ επέκταση στην κοινωνία που παρακολουθεί μουδιασμένη γιατί βλέπει τον γκρεμό και θυμωμένη καθώς νιώθει πως εξαπατήθηκε για άλλη μια φορά από υποσχέσεις που αποδείχθηκαν… πυροτεχνήματα.

Ατυχώς για τον ίδιο πρωτίστως, ο Τσίπρας συγκάλεσε το υπουργικό για να πει «μία από τα ίδια». Μια επαναλαμβανόμενη ρητορική στηριγμένη στο «εμείς» και οι «άλλοι», η οποία όπως έχουν σήμερα τα πράγματα δεν δημιουργεί απολύτως κανένα συναίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης στους πολίτες.

Σταχυολογώ τα σημεία – κλειδιά των τοποθετήσεων του Τσίπρα:

Τηλεοπτικές άδειες: Στην πραγματικότητα ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο έγινε το υπουργικό. Για να ακουστεί δια στόματος πρωθυπουργού πως οι τηλεοπτικές άδειες θα είναι τέσσερις. Ανήκω σε αυτούς που έχουν υποστηρίξει πως έπρεπε να μπει μια τάξη στο τηλεοπτικό χάος και χαιρέτισα το γεγονός πως το ζήτημα μπήκε στις προτεραιότητες της κυβέρνησης.

Όμως η διαχείρισή του όλου θέματος είναι καταστροφική. Από κει που πήγαινε ο Παπάς να χτυπήσει τη διαπλοκή τώρα είναι κατηγορούμενος πως ουσιαστικά την οργανώνει με τους δικούς του όρους. Δεν θα μπω ούτε σε τεχνικές, ούτε σε νομικές λεπτομέρειες. Όμως η κυβέρνηση αυτή είναι ώρα να αποδεχθεί πως ζούμε στον καπιταλισμό. Που σημαίνει πως στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών ένα πράγμα και μόνο θα έπρεπε να ισχύσει κι όλα τα άλλα είναι περιττά: όποιος έχει τα λεφτά και εκπληρώνει τις προϋποθέσεις που έχουν τεθεί παίρνει άδεια. Με την πρόβλεψη πως αν δεν ανταποκριθεί στις οικονομικές και άλλες συμβατικές υποχρεώσεις του εντός ενός συγκεκριμένου διαστήματος η άδεια θα ανακαλείται αυτόματα. Τόσο απλά και τόσο καθαρά.

Προφανώς και δεν δίνω καμιά σημασία στην μελέτη που παρουσίασε ο Παπάς αφού κι ένα μωρό παιδί μπορεί να καταλαβαίνει τη διαφορά της αναλογικής και της ψηφιακής τηλεόρασης, στην οποία είναι σίγουρο πως δεν χωρούν μόνον τέσσερα κανάλια.

Συνεπώς, η επιδίωξη να δοθεί ένας τόσο περιορισμένος αριθμός αδειών, δείχνει ξεκάθαρη πρόθεση να υπάρχουν τέσσερα ιδιωτικά κανάλια ελεγχόμενα όπως η ΕΡΤ που την έχει κάνει ο Λάμπης Ταγματάρχης σαν τα μούτρα του, με τις ευλογίες ασφαλώς του καθεστώτος. Ο Παπάς κάνει deals για… λιβανιστήρια και όχι για αξιόπιστα κανάλια.

Ασφαλιστικό: Τώρα είναι πολύ αργά για βελτιώσεις που υποσχέθηκε ο Τσίπρας, χωρίς όμως να δώσει και το στίγμα της κατεύθυνσης των βελτιώσεων. Δυστυχώς ήταν εξ αρχής λάθος η προσέγγιση του ζητήματος με τον δογματισμό «δεν κόβουμε συντάξεις». Όμως δεν είναι όλες οι συντάξεις το ίδιο. Και η «κόκκινη γραμμή» που μπήκε και οδηγεί σε αδιέξοδο μπήκε μόνο και μόνο για να καθησυχαστεί η εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς δηλαδή ό,τι έκαναν διαχρονικά και όλοι οι προηγούμενοι. Δεν είναι δυνατόν όμως να εξοντώνεις τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατί τους θεωρείς «Μενουμευρώπηδες» και αν αφήνεις στο απυρόβλητο τα «ευγενή ταμεία» και τις «ευγενείς συντάξεις» που εξασφάλισαν για πάρτη τους οι συνδικαλιστές του ευρύτερου δημόσιου τομέα όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Η εμμονή σε αυτή τη «γραμμή» μπορεί να εξυπηρετεί προεκλογικούς ενδεχομένως σχεδιασμούς, δεν εξυπηρετεί σε τίποτα όμως τη χώρα καθώς η συνεχής διολίσθηση της πρώτης αξιολόγησης προς το μέλλον εξαιτίας της καθυστέρησης στο ασφαλιστικό απειλεί να μας ξαναφέρει στην κατάσταση του περασμένου Ιουλίου. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Κι αυτή είναι η πιο μεγάλη απογοήτευση για τον Τσίπρα. Το διαζύγιό του από μια στοιχειώδη πολιτική σοφία που είναι απαραίτητη μέσα στις σημερινές περιστάσεις.

Προσφυγικό: Είναι φανερό πως η κυβέρνηση «τρέμει» αυτό που έρχεται. Να κλείσουν δηλαδή τα βόρεια σύνορα της χώρας και να εγκλωβιστούν εδώ χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Και δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το πώς θα καταφέρει να διαχειριστεί την κατάσταση. Και στο θέμα αυτό ο Τσίπρας έπεσε θύμα – και μαζί του όλοι μας – των ιδεολογικών εμμονών του. Όπως έγραψε χθες και ο Όμηρος Τσάπαλος αντί η κυβέρνηση να αξιοποιήσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε – και να έβαζε και τον Αβραμόπουλο να δουλέψει για αυτό – την απόφαση για δημιουργία ευρωπαϊκής συνοριοακτοφυλακής, χάθηκε το timing και σήμερα καταλήγουμε στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ, δηλαδή στην έμμεση εμπλοκή της Τουρκίας ως χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ στη φύλαξη των ελληνικών συνόρων!!! Μιλάμε για ήττα τεράστιου μεγέθους που ακόμη δεν έχει συνειδητοποιηθεί η έκτασή της.

Κυπριακό: Ειλικρινά απορώ γιατί έκανε την αναφορά ο πρωθυπουργός, εφόσον στην εξέλιξη του ζητήματος η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι ανύπαρκτη. Γενικότερα ο Κοτζιάς είναι ανύπαρκτος…

Ιράν: Αυτό ήταν το «κερασάκι» στην «τούρτα» του χθεσινού υπουργικού. Έρχονται επενδύσεις και αναπτυξιακές συμφωνίες είπε περιχαρής ο πρωθυπουργός, καθώς πιστεύει αφελώς μάλλον πως αφού επήλθε συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν θα ανοίξουν και οι πόρτες της Δύσης. Πρόκειται για άλλη μια ιδεολογική προκατάληψη κι ευτυχώς που πήγαν πρώτοι οι Αμερικανοί στην Κούβα, γιατί κι εκεί θα είχαμε πάει πρώτοι. Αυτό που διαφεύγει της προσοχής του πρωθυπουργού είναι πως και το Ιράν ψάχνει να βρει λεφτά για να εκσυγχρονίσει το απαρχαιωμένο δίκτυο των αγωγών μεταφοράς του πετρελαίου του. Συνεπώς το να πηγαίνει ο πρωθυπουργός στο Ιράν και να βλέπει … χαλιά, φαντάζομαι πως τον μόνο που μπορεί να ενδιαφέρει είναι την κυρία Μοιραράκη που τα πουλάει στην τηλεόραση.

ΥΓ: Βέβαια αν μιλάμε για «ιπτάμενο χαλί» είναι πολύ πιο αποτελεσματικό, σε συνθήκες διαφυγής, από τα γνωστά ελικόπτερα…