Αποτιμώντας την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Προσεγγίζοντας τον σχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλόπιστα και με όσο γίνεται αμερόληπτο τρόπο, μπορούμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:

Ως προς το γενικότερο στήσιμο, ο Τσίπρας επιλέγει την διάρθρωση του Υπουργικού Συμβουλίου κατά θεματικούς κύκλους, όπου ο προϊστάμενος υπερ-Υπουργός ουσιαστικά εποπτεύει, εν ίδει «μίνι πρωθυπουργού» τους αναπληρωτές υπουργούς και υφυπουργούς. Παράλληλα οι υπουργοί Επικρατείας του Τσίπρα, σε συνδυασμό με τον Αντιπρόεδρο Δραγασάκη συνιστούν ένα ομοιογενές πλέγμα εξουσίας, το οποίο και διαχειρίζεται η έμπιστη ομάδα γύρω από τον Πρωθυπουργό. Ο κίνδυνος βέβαια είναι τα μπουρδουκλώματα που πρόκειται να προκύψουν σε αρμοδιότητες και καθήκοντα, λόγω ακριβώς αυτής της νέας διάρθρωσης.

Περνώντας τώρα στην επιμέρους αξιολόγηση, χωρίζουμε τα πρόσωπα σε θετική, ουδέτερη και αρνητική αξιολόγηση. Ειδικότερα:

Στις θετικές επιλογές συγκαταλέγονται οι εξής:

-Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι μια εύστοχη επιλογή, όχι μόνο του νεαρού της ηλικίας, αλλά και του επικοινωνιακού γκελ του ίδιου, που εννοείται ότι είναι απείρως προτιμότερη από Κεδίκογλου και Βούλτεψη. Το πρόσωπο του Σακελλαρίδη έχει πολύ μεγάλη διείσδυση στη νεολαία κι αυτό είναι κάτι που του πιστώνεται.

-Ο Γιάννης Πανούσης στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είναι μια επιλογή που λύνει τον γόρδιο δεσμό αναφορικά με την σχέση ενός κόμματος της Αριστεράς με τις δυνάμεις καταστολής. Καθηγητής Εγκληματολογίας, με πολύ καλή έξωθεν μαρτυρία σε όλους τους πολιτικούς χώρους, από τους λίγους πρώην βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που κράτησαν μια σοβαρή και αξιοπρεπή στάση.

-Ο Παναγιώτης Νικολούδης, ο πρώην πρόεδρος της αρχής κατά του ξεπλύματος του βρώμικου χρήματος είναι μια ακέραια επιλογή στη θέση του Υπουργού Επικρατείας αρμόδιου για θέματα καταπολέμησης της διαφθοράς. Κουβαλά στις δάφνες του πολύ καλό έργο από την θητεία του στην αρχή και ας μην ξεχνάμε ότι ήταν επιλογή του πρώην ΥΠΟΙΚ Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

-Ο Νίκος Ξυδάκης, πρώην δημοσιογράφος της «Καθημερινής» και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης μια αξιόλογη επιλογή στο Υπουργείο Πολιτισμού, όταν ξέρεις ότι πριν απ' αυτόν ότι έχουν περάσει «μπουμπούκια», όπως οι Τασούλας, Τζαβάρας και Παναγιωτόπουλος.

Επίσης θετική επιλογή συνιστά και η τοποθέτηση του καθηγητή Ποινικού Δικαίου του ΑΠΘ Νίκου Παρασκευόπουλου στη θέση του Υπουργού Δικαιοσύνης, ένας καθηγητής που χαίρει εκτίμησης στο νομικό κόσμο και προφανώς είναι μια επιλογή που δεν έχει καμία σχέση με τον Χαράλαμπο Αθανασίου, όπου επί ημερών του η ελληνική δικαιοσύνη πήγε πολλά χρόνια πίσω.

Παράλληλα η δημιουργία ξεχωριστού χαρτοφυλακίου μεταναστευτικής πολιτικής στο πρόσωπο της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, αλλά και η ειδική μέριμνα για την καταπολέμηση της ανεργίας στην Ράνια Αντωνοπούλου συνιστούν πρωτοβουλίες που είναι προς την σωστή κατεύθυνση, όπως και η τοποθέτηση ενός «πράσινου», του Γιάννη Τσιρώνη στο χαρτοφυλάκιο του υπουργείου περιβάλλοντος.

Στις ουδέτερες επιλογές συγκαταλέγονται οι:

-Χρήστος Σπίρτζης ως αναπληρωτή Υπουργού Υποδομών, προέδρου του ΤΕΕ και προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ

-Ο Θοδωρής Δρίτσας, ως αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας, ένα μπαρουτοκαπνισμένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς διακριτό πολιτικό στίγμα

-Ο Αριστείδης Μπαλτάς, ως υπουργός Παιδείας, ο οποίος αναλαμβάνει έναν χώρο στον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη διείσδυση τα τελευταία χρόνια και είναι στοίχημα το πώς θα τον διαχειριστεί, ειδικά με αναπληρωτή υπουργό τον Τάσο Κουράκη.

-Η Έλενα Κουντουρά στο Τουρισμού, ή ο Σταύρος Κοντονής στο Υπουργείο Αθλητισμού

Στις αρνητικές επιλογές τώρα:

-Αφενός ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, που αναλαμβάνει το νευραλγικό κομμάτι της υγείας. Θα μπορούσε ο Τσίπρας να είχε επιλέξει ένα πρόσωπο καταλληλότερο απ' αυτό. Σε συνδυασμό με το χαρτοφυλάκιο της Κοινωνικής Ασφάλισης που αναλαμβάνει ο Στρατούλης, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ποια θα είναι η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στον συντεχνιασμό του χώρου.

Αφετέρου, η ανάθεση ενός υπουργείου-κλειδί, όπως το Εσωτερικών, στον Νίκο Βούτση συνιστά ομολογία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πραγματική διάθεση να μεταρρυθμίσει το ελληνικό κράτος. Σ' αυτό συνηγορεί και η τοποθέτηση Κατρούγκαλου στο κομμάτι της διοικητικής μεταρρύθμισης, πράγμα που σημαίνει ότι με το καλημέρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαλέγει «πλευρά» στην μάχη για τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου.

-Η τοποθέτηση της Νάντιας Βαλαβάνη στο κρίσιμο πόστο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, μια επιλογή που δεν έχει καμία σχέση με τις απαιτήσεις της θέσης και της επιτακτικότητας της κατάστασης. Όσο σκέφτεσαι ότι σ' αυτή τη θέση είχες κάποτε Σαχινίδη, σε πιάνει μελαγχολία.

-Η τοποθέτηση Σκουρλέτη στο Εργασίας και Λαφαζάνη στο Υπερ-υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας είναι δύο στοιχήματα με αβέβαιη εξαργύρωση. Ο μεν Σκουρλέτης από την πούδρα του εκπροσώπου Τύπου και του Επικρατείας ρίχνεται στο Υπουργείο που μαρτύρησαν πολλοί, ενώ ο δε Λαφαζάνης είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε το σχέδιο του για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και της εκμετάλλευσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Μια επιλογή τύπου Κρίτωνα Αρσένη θα ήταν περισσότερο ταιριαστή.

-Η τοποθέτηση του Κουίκ, του Καραμανλόπαιδου όπως είπε ο ίδιος, στη θέση του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργού είναι μια πελατειακή τοποθέτηση-εξυπηρέτηση του Τσίπρα στον Πάνο Καμμένο, όπως και η τοποθέτηση του Παναγιώτη Σγουρίδη στον χώρο της Αγροτικής Ανάπτυξης. Παράλληλα πελατειακή τοποθέτηση συνιστά και το αμαρτωλό και άνευ αντικειμένου χαρτοφυλακίου του Μακεδονίας-Θράκης, το οποίο ανατέθηκε στην Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά.

Τέλος αφήσαμε για σχολιασμό το οικονομικό επιτελείο, αλλά και την τοποθέτηση του Νίκου Κοτζιά στη θέση του ΥΠΕΞ. Για το μεν οικονομικό επιτελείο, ναι μεν περιέχει τον αντιμνημονιακό σταρ Γιάννη Βαρουφάκη, όπως και το έτερο βαρύ χαρτί Γιώργο Σταθάκη, ωστόσο είναι εμφανές ότι την μπαγκέτα την κρατά ο Δραγασάκης. Το οικονομικό επιτελείο πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η οικονομική πολιτική δεν αρκείται και περιορίζεται μόνο στην «δόξα της διαπραγμάτευσης», αλλά και στην καθημερινή διαχείριση και εκεί θα φανεί το κατά πόσο ο Βαρουφάκης θα προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα.

Όσο για τον Νίκο Κοτζιά, ο συνδυασμός του με τον Πάνο Καμμένο στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, δεν μπορεί να σε κάνει να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Ο Κοτζιάς, του οποίου η ευφυϊα δεν αμφισβητείται, έχει μια εξαιρετικά περίεργη πορεία, με τα τελευταία χρόνια να είναι ο θεωρητικός του αντιμνημονιακού αγώνα, με θέσεις στα εθνικά ζητήματα που προσιδιάζουν περισσότερο σε Δίκτυο 21 παρά σε αριστερή κυβέρνηση. Από την άλλη η εμμονή του Καμμένου να πάρει το χαρτοφυλάκιο του Αμύνης, δείχνει μια τάση όχι εκσυγχρονισμού του στρατεύματος, αλλά χαϊδέματος του δεξιού ακροατηρίου και διατήρησης των συντηρητικών αντανακλαστικών στο στράτευμα, ομολογία συντηρητικής στροφής και του ίδιου του Τσίπρα και των πιστεύω της Αριστεράς.

http://www.epikairo.gr/