Όπως το άκουσα με τ' αυτιά και το είδα με τα μάτια μου. Λέει ο Αριστοτέλης Ωνάσης (δηλαδή ο ηθοποιός Ρόμπερτ Λίντσεϊ) προς τη Μαρία....
Κάλλας (Παθ Βέγκα): «Αγαπητή μου, μην ξεχνάς ότι κάθεσαι πάνω σ' ένα από τα μεγαλύτερα πέη του κόσμου»!
Με αυτή τη μεγαλειώδη ατάκα του Γάλλου σκηνοθέτη Ολιβιέ Νταάν της μελούρας «Grace De Monaco» εγκαινιάστηκε σήμερα το 67ο Festival De Cannes. Το τι διαδραματίστηκε εντός και εκτός της αίθουσας σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Η ιστορία που λαμβάνει χώρα το 1962 συντίθεται από τα εξής μέρη:
- το μακροσκελές πέος του Αριστοτέλη (μόνιμου τρόφιμου των ανακτόρων του πρίγκιπα Ρενιέ)
- ο φορολογικός παράδεισος αυτού του μικρού γαλλικού πριγκιπάτου και προτεκτοράτου (εξ ου και ο Αριστοτέλης σουλατσάριζε εκεί)
- ο πόλεμος της Αλγερίας
- ο Σαρλ Ντε Γκολ, πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας που επιθυμούσε να καταβροχθίσει το πριγκιπάτο
- ο Ρενιέ σε κατάσταση νευρικής κρίσης να φουμάρει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο
- η συνωμοσία που εξυφαίνεται εντός των ανακτόρων, από γαλαζοαίματο προδότη
- ο Άλφρεντ Χίτσκοκ που προσπαθούσε να πείσει την Γκρέις Κέλι να επιστρέψει στο Χόλιγουντ και να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του, «Μάρνι»
- και η Νικόλ Κίντμαν ως Grace de Monaco να δακρύζει, να αναστενάζει και να μαδάει τη μαργαρίτα: «Να πάω Χόλιγουντ η να μην πάω; Να εγκαταλείψω τον Ρέι ή να μείνω;»
Μωρέ ούτε που μ' ενδιαφέρει. Μακάρι να μπορούσα να φύγω απ' αυτή τη μεγαλοπατάτα!
Το αποτέλεσμα εντελώς Φωσκολικό. Η Αγάπη, η γυναικεία πονηριά, η πίστη στην οικογένεια και τα δάκρυα της Νικόλ καταφέρνουν να συντρίψουν και τη Γαλλία και τον Ντε Γκολ! Το ποντίκι που βρυχάται!
Έξαλλοι οι πρίγκιπες του Μονακό
Το κινηματογραφικό σκάνδαλο προκαλεί πραγματικό σκάνδαλο. Τα μέλη της πριγκιπικής οικογένειας του Μονακό σε έξαλλη κατάσταση. Να βρίζουν και να απειλούν θεούς και δαίμονες.
Λέγεται ότι στο άκουσμα του ονόματος Νικόλ Κίντμαν, τους ανεβαίνει η πίεση, συνοδευόμενη με τον χαρακτηρισμό «το τσουλί».
Λέγεται ακόμα ότι σκέπτονται να υποβάλουν μηνύσεις εναντίον παντός υπευθύνου (παραγωγών, σκηνοθέτη, σεναριογράφου).
Λέγεται ότι όλα αυτά που αναφέρονται στην ταινία είναι αποκυήματα της φαντασίας των παραγωγών. Με στόχο φυσικά να θησαυρίσουν, ασελγώντας πάνω στη μνήμη του Ρενιέ και της Γκρέις Κέλι. Ένα ζευγάρι αγαπημένο και τρισευτυχισμένο μέχρι το τέλος. Αν θέλουμε να το πιστέψουμε αυτό.
«Ήμουν χάλια, όταν πήρα το Όσκαρ»
Η τρίτη πράξη της μελούρας παίχτηκε στη διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε η Νικόλ. Σήμερα 47. Αλλά από τη χημεία και τις επεμβάσεις δείχνει 30 plus. Πάντα αλαβάστρινη. Πάντα σοβαροφανής. Και πάντα εντυπωσιακή (1,80 παρακαλώ χωρίς τακούνια). Ενδεδυμένη στα κατάλευκα. Ως άγγελος και παρθένα. Τα στίφη των δημοσιογράφων να ωρύονται. Οι Ασιάτες να φωτογραφίζουν ακατάπαυστα. Και τα πλήθη να ξεροσταλιάζουν.
- Αν παντρευόσουν κι εσύ πρίγκιπα;
«Δεν παντρεύτηκα πραγματικό. Παντρεύτηκα πρίγκιπα άλλου είδους (εννοεί τον Τομ Κρουζ που την εγκατέλειψε το 2001 και που έκτοτε δεν έχει συνέλθει ακόμα).
- Δηλαδή έζησες κι εσύ το δικό σου παραμύθι;
«Δυστυχώς, η σχέση κατέληξε πολύ άσχημα. Θυμάμαι όταν κέρδισα το Όσκαρ για
τις "Ώρες" (2003) ήμουν χάλια. Μακάρι να μπορούσα να συνδυάσω την επαγγελματική επιτυχία με την ιδιωτική μου ζωή (σ.σ τώρα τι να κάνω, να κλάψω;).
- Και με τη βασιλική οικογένεια του Μονακό τι γίνεται;
«Δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν. Λυπάμαι πολύ για τη σημερινή εξέλιξη. Εμείς αγαπήσαμε το ζευγάρι. Καταλαβαίνω τα παιδιά. Και, όπως είδατε με την ταινία, υπήρχε πραγματική αγάπη ανάμεσα στην Γκρέις και τον Ρενιέ».
Το τελικό, κινηματογραφικό συμπέρασμα είναι διαφορετικό. Όχι Grace, αλλά Disgrace de Monaco!
Κάλλας (Παθ Βέγκα): «Αγαπητή μου, μην ξεχνάς ότι κάθεσαι πάνω σ' ένα από τα μεγαλύτερα πέη του κόσμου»!
Με αυτή τη μεγαλειώδη ατάκα του Γάλλου σκηνοθέτη Ολιβιέ Νταάν της μελούρας «Grace De Monaco» εγκαινιάστηκε σήμερα το 67ο Festival De Cannes. Το τι διαδραματίστηκε εντός και εκτός της αίθουσας σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Η ιστορία που λαμβάνει χώρα το 1962 συντίθεται από τα εξής μέρη:
- το μακροσκελές πέος του Αριστοτέλη (μόνιμου τρόφιμου των ανακτόρων του πρίγκιπα Ρενιέ)
- ο φορολογικός παράδεισος αυτού του μικρού γαλλικού πριγκιπάτου και προτεκτοράτου (εξ ου και ο Αριστοτέλης σουλατσάριζε εκεί)
- ο πόλεμος της Αλγερίας
- ο Σαρλ Ντε Γκολ, πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας που επιθυμούσε να καταβροχθίσει το πριγκιπάτο
- ο Ρενιέ σε κατάσταση νευρικής κρίσης να φουμάρει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο
- η συνωμοσία που εξυφαίνεται εντός των ανακτόρων, από γαλαζοαίματο προδότη
- ο Άλφρεντ Χίτσκοκ που προσπαθούσε να πείσει την Γκρέις Κέλι να επιστρέψει στο Χόλιγουντ και να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του, «Μάρνι»
- και η Νικόλ Κίντμαν ως Grace de Monaco να δακρύζει, να αναστενάζει και να μαδάει τη μαργαρίτα: «Να πάω Χόλιγουντ η να μην πάω; Να εγκαταλείψω τον Ρέι ή να μείνω;»
Μωρέ ούτε που μ' ενδιαφέρει. Μακάρι να μπορούσα να φύγω απ' αυτή τη μεγαλοπατάτα!
Το αποτέλεσμα εντελώς Φωσκολικό. Η Αγάπη, η γυναικεία πονηριά, η πίστη στην οικογένεια και τα δάκρυα της Νικόλ καταφέρνουν να συντρίψουν και τη Γαλλία και τον Ντε Γκολ! Το ποντίκι που βρυχάται!
Έξαλλοι οι πρίγκιπες του Μονακό
Το κινηματογραφικό σκάνδαλο προκαλεί πραγματικό σκάνδαλο. Τα μέλη της πριγκιπικής οικογένειας του Μονακό σε έξαλλη κατάσταση. Να βρίζουν και να απειλούν θεούς και δαίμονες.
Λέγεται ότι στο άκουσμα του ονόματος Νικόλ Κίντμαν, τους ανεβαίνει η πίεση, συνοδευόμενη με τον χαρακτηρισμό «το τσουλί».
Λέγεται ακόμα ότι σκέπτονται να υποβάλουν μηνύσεις εναντίον παντός υπευθύνου (παραγωγών, σκηνοθέτη, σεναριογράφου).
Λέγεται ότι όλα αυτά που αναφέρονται στην ταινία είναι αποκυήματα της φαντασίας των παραγωγών. Με στόχο φυσικά να θησαυρίσουν, ασελγώντας πάνω στη μνήμη του Ρενιέ και της Γκρέις Κέλι. Ένα ζευγάρι αγαπημένο και τρισευτυχισμένο μέχρι το τέλος. Αν θέλουμε να το πιστέψουμε αυτό.
«Ήμουν χάλια, όταν πήρα το Όσκαρ»
Η τρίτη πράξη της μελούρας παίχτηκε στη διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε η Νικόλ. Σήμερα 47. Αλλά από τη χημεία και τις επεμβάσεις δείχνει 30 plus. Πάντα αλαβάστρινη. Πάντα σοβαροφανής. Και πάντα εντυπωσιακή (1,80 παρακαλώ χωρίς τακούνια). Ενδεδυμένη στα κατάλευκα. Ως άγγελος και παρθένα. Τα στίφη των δημοσιογράφων να ωρύονται. Οι Ασιάτες να φωτογραφίζουν ακατάπαυστα. Και τα πλήθη να ξεροσταλιάζουν.
- Αν παντρευόσουν κι εσύ πρίγκιπα;
«Δεν παντρεύτηκα πραγματικό. Παντρεύτηκα πρίγκιπα άλλου είδους (εννοεί τον Τομ Κρουζ που την εγκατέλειψε το 2001 και που έκτοτε δεν έχει συνέλθει ακόμα).
- Δηλαδή έζησες κι εσύ το δικό σου παραμύθι;
«Δυστυχώς, η σχέση κατέληξε πολύ άσχημα. Θυμάμαι όταν κέρδισα το Όσκαρ για
τις "Ώρες" (2003) ήμουν χάλια. Μακάρι να μπορούσα να συνδυάσω την επαγγελματική επιτυχία με την ιδιωτική μου ζωή (σ.σ τώρα τι να κάνω, να κλάψω;).
- Και με τη βασιλική οικογένεια του Μονακό τι γίνεται;
«Δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν. Λυπάμαι πολύ για τη σημερινή εξέλιξη. Εμείς αγαπήσαμε το ζευγάρι. Καταλαβαίνω τα παιδιά. Και, όπως είδατε με την ταινία, υπήρχε πραγματική αγάπη ανάμεσα στην Γκρέις και τον Ρενιέ».
Το τελικό, κινηματογραφικό συμπέρασμα είναι διαφορετικό. Όχι Grace, αλλά Disgrace de Monaco!
Πηγή: protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου