Βρέθηκα το 1989 στη Νεα Φιλαδέλφεια...

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Σε κάθε σπίτι δίπλα στις οικογενειακές ασπρόμαυρες ξεθωριασμένες των παπούδων και των γιαγιάδων, 

ιστορικές φωτογραφίες της ομάδας, μεγάλων παιχτών, κασκόλ και φυσικά παντού ο κιτρινόμαυρος δικέφαλος αετός.

Τον Ιούνιο του 1989 ήμουν μόλις... δύο μήνες δημοσιογράφος και ακολουθώντας τις οδηγίες και τις εντολές του προϊσταμένου μου στο ελεύθερο ρεπορτάζ Γιώργου Πεχλιβανίδη βρέθηκα μια από τις ημέρες εκείνες στις γειτονιές της Νέας Φιλαδέλφειας, πέριξ του γηπέδου της ΑΕΚ.

Ο λόγος; Να μιλήσω με κατοίκους της περιοχής με αφορμή το 8ο πρωτάθλημα του ιστορικού συλλόγου, μετά από 10 χρόνια, γεγονός που είχε πανηγυριστεί δεόντως από τους απανταχού οπαδούς και φιλάθλους της ομάδας και όχι μόνο.

Δεν σας κρύβω, ως «βάζελος», θεώρησα μεγάλη αγγαρεία και τιμωρία το συγκεκριμένο ρεπορτάζ που μου ανετέθη και έτσι μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα βρέθηκα με τον φωτογράφο της εφημερίδας στις γειτονιές της Φιλαδέλφειας.

Συγκλονίστηκα! Από τους ανθρώπους, τις ιστορίες τους και τα σπίτια τους. Όλα ταυτισμένα με την ιστορία της προσφυγιάς και την ΑΕΚ.

Σε κάθε σπίτι δίπλα στις οικογενειακές ασπρόμαυρες ξεθωριασμένες των παπούδων και των γιαγιάδων, ιστορικές φωτογραφίες της ομάδας, μεγάλων παιχτών (…δυστυχώς δεν θυμάμαι άλλα ονόματα πέραν του Νεστορίδη, του Παπαιωάννου, και του Μαύρου ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε επιστρέψει στον Πανιώνιο), κασκόλ και φυσικά παντού ο κιτρινόμαυρος δικέφαλος αετός.

Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση σε εκείνο τα ρεπορτάζ ήταν ότι οι άνθρωποι που μίλησα και ήταν αρκετοί με έβαλαν μέσα στα σπίτια τους με κέρασαν ότι είχαν έτοιμο εκείνη την ώρα και ήταν τέτοια η χαρά τους για το τίτλο της ΑΕΚ που έκλαιγαν πραγματικά.

Σε εκείνο το ρεπορτάζ λοιπόν κατάλαβα ότι η ιστορία μιας ομάδας δεν κρίνεται από τίτλους και κύπελλα αλλά από τις μεγάλες στιγμές ανώνυμων φιλάθλων όπως τις βίωσαν στα εύκολα και στα δύσκολα και οι οποίες δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Όπως τότε με τους Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και οι οποίοι συναντιόντουσαν μαζί με Έλληνες αθλητές της Πέρα Κλουμπ, σε ένα αθλητικό μαγαζί ιδιοκτησίας των Αιμίλιου και Μενάλαου Ιωνά, στην οδό Βερανζέρου στο κέντρο της Αθήνας. 

Εκεί στις 30 Μαϊου του 1924 δημιουργήθηκε η ιδέα της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινούπολης και ο ίδιος ο σύλλογος. 

Η ιδεολογία του συλλόγου, ήταν η συνέχιση των αθλητικών εκδηλώσεων της Πόλης, αλλά και η διατήρηση της ιδεολογίας των Κωνσταντινουπολιτών μέσω ενός αθλητικού συλλόγου, που θα κρατά ζωντανές τα ήθη, τις αξίες και τις παραδόσεις, των Ελλήνων προσφύγων.

Ο αγώνας μετά από 89 χρόνια συνεχίζεται….! 

Ανδρέας Ανηθιάς