ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΝΕΟ

 

Παρασκευή 01 Μαρτίου 2013 Ελεύθερο Βήμα

Ήρθε ένας νέος στο γραφείο μου, σεμνός, ταπεινός και ντροπαλός.

- Αγαπητέ και σεβαστέ μου κύριε, μου είπε. Ήρθα σε σας γιατί όπως έμαθα, έχετε αρκετή πείρα της ζωής και όπως λέγεται είστε άνθρωπος τίμιος και γνωρίζετε καλά τον...

τόπο μας. Τελείωσα μόλις τις σπουδές μου, έχω αρκετά εφόδια, ομιλώ δύο γλώσσες και θέλω να σταδιοδρομήσω στην Πατρίδα μου.

- Ζητάτε θέση;

- Όχι, βρήκα.

- Τότε τι θέλετε λοιπόν;

- Θέλω να κάνω καριέρα. Είμαι τίμιος, ευθύς, εργατικός και αγαπώ αυτό που έχω σπουδάσει. Πως πρέπει να συμπεριφερθώ; Πώς να αξιοποιήσω τα προσόντα μου;

Κοίταξα το νέο και κατάλαβα -κατ' αρχήν- πως ήταν για την εποχή μας, τουλάχιστον αφελής.

- Κάθισε, του είπα.

- Ευχαριστώ, μου απάντησε και κάθισε σεμνά στο κάθισμα του.

- Καπνίζεις;

- Όχι, ευχαριστώ.

- Κακώς! Τέλος πάντων. Για να πας μπροστά, αγαπητέ μου, νεαρέ φίλε... βγάλε το σημειωματάριό σου και γράφε.

Έβγαλε το σημειωματάριό του και ήταν έτοιμος να σημειώσει.

- Γράφε: Πρώτο προσόν ατσιδοσύνη!

- Πως είπατε;

- Θα το επαναλάβω, αλλά θα πρέπει προηγουμένως να βάλεις στην μπάντα τα άλλα προσόντα και λοιπά εφόδιά σου, γιατί αυτά δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στην καλή σταδιοδρομία ενός νέου ανθρώπου στην Ελλάδα.

Αν ρίξεις μια ματιά στις δημόσιες υπηρεσίες, στους διάφορους οργανισμούς, στα θεσμικά όργανα της Πολιτείας, αλλά ακόμα και σε καλές Ελληνικές επιχειρήσεις, θα δεις αγαπητέ μου ΝΕΕ, ότι τα προσόντα παίζουν εντελώς δευτερεύοντα ρόλο, εφόσον καθοριστικής σημασίας είναι η ατσιδοσύνη.

- Τι καλείται ατσιδοσύνη;

- Ατσιδοσύνη καλείται η ευλυγισία, η διαρκής προβολή της ανύπαρκτης δουλειάς, οι δημόσιες σχέσεις, η υποκρισία, η έντεχνη κολακεία των ισχυρών, η δολοπλοκία καθώς και η συνεχής τοποθέτηση τορπίλας.

- Τορπίλας είπατε;

- Μάλιστα. Τορπίλας...

- Και τι πάει να πει αυτό;

- Αυτό θα πει το εξής: Στην υπηρεσία που βρίσκεσαι, σε οποιαδήποτε, αγαπητέ μου ΝΕΕ, θα υπάρχουν οπωσδήποτε και άλλοι συνάδελφοι σου και φυσικά ανταγωνισταί σου. Αυτοί, κατά κανόνα, θα βρίσκονται καλά βολεμένοι και συνεπώς η παρουσία σου, με τόσα προσόντα, προφανώς θα είναι ανεπιθύμητη. Διότι όσα περισσότερα προσόντα διαθέτεις, τόσο το χειρότερο για σένα.

Όσο περισσότερες ικανότητες δείξεις τόσο περισσότερο θα τους δυσαρεστήσεις. Όσο μεγαλύτερη εργατικότητα επιδείξεις τόσο περισσότερο θα τους εξαγριώσεις. Διότι παντού στην Ελλάδα, σε όλα σχεδόν τα γραφεία και τις υπηρεσίες, οι άνθρωποι είναι οργανωμένοι σε κλίκες που κρατούν τα πόστα. Δηλαδή ελέγχουν απολύτως τον άμεσο περίγυρό τους.

- Κλίκες είπατε;

- Ναι κλίκες φίλτατε. Δεν ξέρεις από κλίκες;

- Ομολογώ όχι.

- Νεαρέ μου, φαίνεται πως είσαι τελείως αστοιχείωτος, του είπα. Πέρα για πέρα ακατάρτιστος. Ζεις στην Ελλάδα και δεν ξέρεις από κλίκες;

Αρχίζοντας από την Πολιτική, την Κυβέρνηση, τις εκλεγμένες Περιφερειακές και δημοτικές διοικήσεις, τα πολιτικά κόμματα, τους κάθε είδους Συλλόγους και Σωματεία, προχωρώντας στα διάφορα δημόσια γραφεία και υπηρεσίες, παντού τα πάντα είναι κλίκες. Μικρές ή μεγάλες, πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες, τριτοβάθμιες.

Ξεροκατάπιε ο νέος και όπως έδειξε απορημένος, απ' όσα άκουσε, ανασηκώθηκε στο κάθισμά του, μάλλον από αμηχανία. Χαμήλωσε τα μάτια του, ύστερα με ξανακοίταξε και ρώτησε:

- Σας παρακαλώ αγαπητέ μου κύριε, εξηγήστε μου - για το Θεό - τι θα πει κλίκα;

- Γράφε....

Έσκυψε στο σημειωματάριό του, κατέγραψε όσα άκουσε πριν και με κοίταξε περιμένοντας τη συνέχεια.

- Κλίκα καλείται συνασπισμός συνενόχων ανθρώπων, συνήθως ανίκανων, που στηρίζονται δυνατά μεταξύ τους, αλληλοϋποστηρίζουν τα συμφέροντα των μελών τους και προσπαθούν να αποβάλουν ή να εκδιώξουν με κάθε τρόπο - συνήθως αθέμιτο - οποιονδήποτε που τολμήσει να πλησιάσει το καλοστρωμένο τραπέζι τους... Έγραψες;

- Γράφω....

- Να προχωρήσω;

- Προχωρήστε αγαπητέ και σεβαστέ μου κύριε, Όμως, ομολογώ, πως με κάνετε ν' ανησυχώ.

- Θα συνηθίσεις. Γράφε λοιπόν. Αυτοί, οι συνήθως ανίκανοι και ασήμαντοι άνθρωποι, που αποτελούν την κλίκα, βρίσκονται τόσο καλά οργανωμένοι ώστε σχηματίζουν κλοιό που απειλεί να πνίξει τον κάθε νεοεισερχόμενο ή παρείσακτο.

Δεν χάνουν βέβαια αυτοί τον καιρό τους στα έργα της υπηρεσίας τους. Αυτοί συνήθως ξοδεύουν τις ώρες και τις μέρες τους να στήνουν μηχανές, να βάζουν πεπονόφλουδες και να τοποθετούν τορπίλες.

- Ω, ω, ω! Αναφώνησε έκπληκτος ο νέος και στριφογύρισε άλλη μια φορά στο κάθισμά του, με έκδηλη και την ανησυχία του.

- Και τι πρέπει να κάνω εγώ; Εγώ αγαπητέ μου κύριε δεν ξέρω ούτε από μηχανές, ούτε βέβαια και από τορπίλες.

- Γλύφτης είσαι;

- Όχι

- Κόλαξ;

- Ούτε.

- Τεμενάδες ξέρεις να κάνεις;

- Όχι

- Μα για τ' όνομα του Θεού εβόησα! Σε πια χώρα ζεις; Πως θέλεις χρυσό μου παιδί να πας μπροστά, να κάνεις καριέρα;

Κάτι φάνηκε πως ψιθύρισε ο νέος με κατεβασμένα τα μάτια, φανερά όπως αμήχανος, για να επαναλάβει:

- Μα είμαι τίμιος, αξιοπρεπής, με ανάλογες σπουδές και γνώσεις, εργατικός! Έχω αξιόλογα προσόντα για να φανώ χρήσιμος στην Πατρίδα μου!

- Μηδέν! Του απάντησα. Είσαι καταδικασμένος. Δεν είσαι παιδί μου για την Ελλάδα. Δεν της κάνεις πήγαινε αγόρι μου στο εξωτερικό. Εκεί σίγουρα θα κάνεις καριέρα!

Άναυδος έμεινε ο νέος. Είχα δίκιο; Είχα άδικο; Ας με συγχωρήσει ο Θεός αν τον απογοήτευσα. Ωστόσο, πιστεύω, πως η υπερμνημονιακή συμπεριφορά αυτών που διαχειρίζονται τη ζωή όλων μας, προφανώς με δικαιώνει.

Αιγίνιο 27-02-2013

Anpaster