Δυσκολεύουν οι σχέσεις PKK - Τουρκίας μετά τις δολοφονίες στο Παρίσι Σύμβολα της γυναικείας χειραφέτησης στο Κορδιαστάν οι νεκρές

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Αντάρτισσες του ΡΚΚ κάπου στα βουνά της νοτιοανατολικής Τουρκίας 

Η δολοφονία τρών γυναικών κουρδικής καταγωγής τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης στο Κέντρο Πληροφόρησης του Κουρδιστάν στο Παρίσι, θέτει... σε κίνδυνο την επιχειρούμενη προσέγγιση μεταξύ του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) και της τουρκικής κυβέρνησης. Από τα τρία θύματα, το «μεγάλο όνομα» ήταν η Σακινέ Τζανσίζ, γνωστή με το αντάρτικο ψευδώνυμο «Σάρα», συνιδρύτρια, μαζί με τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν και άλλους Κούρδους αυτονομιστές, του ΡΚΚ το 1978.

Όπως σημειώνει σε ρεπορτάζ του το βρετανικό ΒΒC, η 54χρονη αποτελούσε στους κουρδικούς κύκλους το σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης, ούσα μια από τις πρώτες ένθερμες ακτιβίστριες του κουρδικού αγώνα.

«Το ΡΚΚ διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς γυναικών αγωνιστριών στο κόσμο σήμερα», υποστηρίζει ο ανταποκριτής του βρετανικού δικτύου στη Τουρκία, Γεσίμ Γιλντίζ, προσθέτοντας πως με τον τρόπο αυτό «το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν αποτελεί μια τρανταχτή αντίθεση σε σχέση με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις χώρες της Μέσης Ανατολής».

«Το ΡΚΚ θεωρείται από τις γυναίκες ο μηχανισμός δια του οποίου γίνεται πράξη η χειραφέτησή τους, ενώ ο ίδιος ο Οτζαλάν θεωρεί το ρόλο της γυναίκας στο κόμμα και το φεμινισμό ως έναν από τους πυλώνες του κινήματος», συνεχίζει ο Γιλντίζ, που επισημαίνει πως «στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την κλιμάκωση των συγκρούσεων ανάμεσα στο ΡΚΚ και την τούρκικη κυβέρνηση, ολοένα και περισσότερες γυναίκες διείσδυσαν στο κόμμα».

«Ο χειρισμός του Κουρδικού ζητήματος εκ μερους της Άγκυρας με τις δολοφονίες και τις εξαφανίσεις των αρσενικών μελών της οικογένειας, οδήγησε  στην αύξηση της πολιτικοποίησης των γυναικών και της ολοένα και μεγαλύτερης συμμετοχής τους στα ζητήματα του ΡΚΚ», σημειώνει ο Χαντάν Καγκλαγιάν, Τούρκος καθηγητής που έχει μελετήσει τη θέση της γυναίκας στην κουρδική κοινωνία.

Σύμφωνα με τις αρχές του ΡΚΚ, ο στρατός θα πρέπει να δώσει στις γυναίκες τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες, ενώ απαγορεύονται ρητά - όπως σε όλα τα αντάρτικα - οι σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες μέλη της οργάνωσης. «Αυτή η δέσμευση είναι αυτό που ώθησε πολλές παραδοσιακές οικογένειες Κούρδων να αποφασίσουν τελικά, έστω και με βαριά καρδιά, να στείλουν τη κόρη τους να πολεμήσει για τους σκοπούς του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος», καταλήγει ο δρ. Καγκλαγιάν.ΒΗΜΑ