Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012
Όλα τα ‘χε ο εμπειροτέχνης πολιτικός
αναλυτής, θείος Αφεντούλης, ο «εχίνος» έλειπε. Προ ημερών, ο κύριος
εκδότης... επιστράτευσε τον Αρχίλοχο για να καταδείξει, μέσω της σοφής
ρήσης: «Πολλά οίδ’ αλώπηξ, εχίνος δε εν, μέγα», την αναγκαία προσήλωση
όλων, μα όλων, στον στόχο ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου, αν θέλουμε να
βγούμε από το τούνελ. Δεν λέει, ο αναλυτής. Σωστός, ο αρθογράφος,
σωστότερος, ο Αρχίλοχος, αλλά… ο γείτονας «Μήτσος» τι έφταιξε και βγήκε
βαρύτατα τραυματισμένος στα οπίσθια με την αγκαθωτή πανίδα που έμπλεξε;
Δεν φτάνουν ένα σωρό άλλα ακανθώδη που τον και μας κατατρύχουν; Τα
μάθατε, για το νέο φορολογικό;
Ιδού ένας διάλογος από το μέλλον. Φορολογούμενος με ένα παιδί – αγόρι είναι κύριε τεφτετέρη που σ’ έφαγε η περιέργεια λες και τα τεκμήρια πάνε με το φύλο. Φύλλο και φτερό κάνατε πια τα κιτάπια μας αλλά από έσοδα … φτερό στον άνεμο που εδώ και κάτι χρόνια φυσάει σοροκάδα, κατά Ελβετία μεριά. Αν δεν ήταν γιός δεν θα λέγαμε παιδί. Για παράδειγμα, ο γείτονας «Μήτσος» που τον έφαγε μπαμπέσικα, ο εχίνος, έχει τρία παιδιά (άνεργα!) και μια κόρη μονάκριβη, εργαζόμενη που τους ταΐζει, και όλοι μαζί απαντέχουν το εφάπαξ τού πατέρα! – επισκέπτεται την εφορία «δι’ υπόθεσίν του».
-Δικό σας;
-Εμ τι, τού γείτονα;
-Τρώει;
-Τα δικά σας έκοψαν το φαί;
-Δεν έχω!
-Να αποκτήσετε. Τα παιδιά είναι ευτυχία!
-Και φορολογία. Πόσο τρώει;
-Δεν μέτρησα τις μπουκιές.
-Κακώς. Κρατήστε λογαριασμό και ξαναπεράστε για τα περαιτέρω.
-Άμα με ξαναδείτε, γράψτε με. Θα το μουρλάνω στις σούπες. Μονοκοπανιά, μαμ και κάτω!
-Μπαμπάκο, δεν θέλω άλλο τλαχανά. Είναι γκλιάκ!
-Παλικάρι μου, τι τράβηξε η όρεξή σου;
-Χάμπουλγκελ!
-Τι λες, ρε αστροπελέκι; Θα μας πάρουν τα σώβρακα!
-Φολάς;
-Εσύ δεν φοράς;
-Το ‘πλυνε η μαμάκα!
-Σκάσε ρε! Φιρί φιρί πας να φορολογήσουν και τη μπουγάδα;
-Έσκασα, μπαμπάκο!
Τι να απαντήσει, ο αναλυτής, στα ερωτήματα που υποβάλλουν, καθημερινά, μιλιούνια (αριθμός 23!), «Μήτσαινες» και «Μήτσοι»; Να κάνουν παιδί; Να μην κάνουν; Να περιμένουν; Να ρωτήσουν τον υπουργό Οικονομικών; Να το βάλουν σε πενταετές πρόγραμμα; Σε δεκαετές; Σε εικοσαετές; Πότε θα βγούμε από το Μνημόνιο; Κι όταν βγούμε, με το καλό, Αντώνη θέλοντος και Σόιμπλε επιτρέποντος, να δώσει ο Κύριος υγεία και μακροημέρευση, πείτε πως απέκτησαν τον πολυπόθητο διάδοχο. Παιδί θα έχουν ή εγγόνι; Τόσες και τόσες απορίες! «Μια κάποια λύσις», που θα ‘λεγε κι ο Αλεξανδρινός, είναι να γράψουν τα τεκμήρια, στα παλαιότερα των υποδημάτων, και μόλις φανεί ο πελαργός να πάνε οικογενειακή επίσκεψη στον κ. Στουρνάρα και να «ξεχάσουν» - τα εισαγωγικά θα πουν «τάχαμου», κυρία χηρευάμενη, που στα σαράντα του μακαρίτη θυμήθηκες το «ου βλάπτουν τα εισερχόμενα αλλά τα εξερχόμενα» κι έγινες βαρέων βαρών. 29 κατασκευαστές Μνημονίων συνιστούν ΣΦΙΞ. Κάνει καλό! - το μωρό. Έτσι και μπήξει τα κλάματα, τι θα κάνει; Θα τα ταΐσει και δικά του τα τεκμήρια! Αναγνώστες μου, αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε τα υπουργεία. Αμ πως!
«Θα πάνε και στο Μαξίμου;» ανησύχησε, η σύζυγος, κυρία Πολυτίμη.
«Από Πρωθυπουργού, άρξασθε!» απάντησε, ο αναλυτής.
«Ο Αντώνης μου σκοτώνεται στη δουλειά και θέλει ησυχία!» ενημέρωσε, εκείνη.
«Εξαιρέσεις, εις ουδένα!» δήλωσε, ο αναλυτής.
«Το ρεστοράν τού Γιώργου, στο Μαξίμου, έβαλε λουκέτο!» υπενθύμισε, η θεία.
«Να το ξανανοίξουν!» εξανέστη, ο θείος. Τους διαπληκτισμούς διέκοψε, ο γείτονας, «Μήτσος», συνταξιούχος, από το 2010, μετά συντάξεως 785 και άνευ εφάπαξ. Περιμένει τη δόση, της δόσης, ω δόση! Μπήκε στο «καφενείο» της στήλης, με ακανθώδη προβληματισμό και ανάλογο ύφος.
«Τα βαπόρια έπεσαν όξω;» ρώτησε, η κυρία Πολυτίμη.
«Είμαι “νταουνιασμένος” (έτσι πέφτουμε ψυχολογικά στο χωριό!)» απάντησε, εκείνος.
«Πας και γι’ άλλο παιδί, στα γεράματα, ομορφάντρα μου;» απόρησε, ο αναλυτής, επηρεασμένος από τις τηλεοπτικές συζητήσεις για τη φορολόγηση των παιδιών.
«Δεν μπορεί, η «Μήτσαινα»!» εξήγησε, ο γείτονας.
«Εσύ μπορείς;» πετάχτηκε, η θεία.
«Έχω πρόβλημα!» δήλωσε, ο «Μήτσος».
«Ένα;» τσίριξε, εκείνη.
«Ακούω!» αποκρίθηκε, ο αναλυτής.
«Τι είναι ο εχίνος;» ρώτησε, ο γείτονας.
«Σκαντζόχοιρος» εξήγησε, ο θείος.
«Κι ο αχινός, τι είναι;» συνέχισε, εκείνος.
«Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Στεριανή αλεπού με θαλασσινό εχίνο θα έμπλεκε κοτζαμάν Αρχίλοχος;» απάντησε, ο Αφεντούλης.
«Όρθιοι θα λύσετε τα ακανθώδη;» ξαναπετάχτηκε, η θεία.
«Δεν μπορώ να κάτσω!» απάντησε, ο επισκέπτης.
«Με τους εχίνους, δεν σε χωράει ο τόπος;» απόρησε, εκείνη.
«Κλάδευα τα δέντρα και πήγα να ξαποστάσω στο πεζούλι της αυλής» εξήγησε, ο «Μήτσος».
«Ε, και;» απόρησε, ο αναλυτής.
«Η μανδάμ είχε “ξεχάσει” κλάδο ακακίας!» εξήγησε, εκείνος.
«Ωχ, λεβέντη μου!» συμπαραστάθηκε, ο Αφεντούλης.
«Ωχωχωχ!» συνέχισε, ο παθός.
«Οχιά, στραβούλιακες!» μεταξαναπετάχτηκε η φιλενάδα της γειτόνισσας, κυρία Πολυτίμη.
Αγκάθια παντού! -Ω
Ιδού ένας διάλογος από το μέλλον. Φορολογούμενος με ένα παιδί – αγόρι είναι κύριε τεφτετέρη που σ’ έφαγε η περιέργεια λες και τα τεκμήρια πάνε με το φύλο. Φύλλο και φτερό κάνατε πια τα κιτάπια μας αλλά από έσοδα … φτερό στον άνεμο που εδώ και κάτι χρόνια φυσάει σοροκάδα, κατά Ελβετία μεριά. Αν δεν ήταν γιός δεν θα λέγαμε παιδί. Για παράδειγμα, ο γείτονας «Μήτσος» που τον έφαγε μπαμπέσικα, ο εχίνος, έχει τρία παιδιά (άνεργα!) και μια κόρη μονάκριβη, εργαζόμενη που τους ταΐζει, και όλοι μαζί απαντέχουν το εφάπαξ τού πατέρα! – επισκέπτεται την εφορία «δι’ υπόθεσίν του».
-Δικό σας;
-Εμ τι, τού γείτονα;
-Τρώει;
-Τα δικά σας έκοψαν το φαί;
-Δεν έχω!
-Να αποκτήσετε. Τα παιδιά είναι ευτυχία!
-Και φορολογία. Πόσο τρώει;
-Δεν μέτρησα τις μπουκιές.
-Κακώς. Κρατήστε λογαριασμό και ξαναπεράστε για τα περαιτέρω.
-Άμα με ξαναδείτε, γράψτε με. Θα το μουρλάνω στις σούπες. Μονοκοπανιά, μαμ και κάτω!
-Μπαμπάκο, δεν θέλω άλλο τλαχανά. Είναι γκλιάκ!
-Παλικάρι μου, τι τράβηξε η όρεξή σου;
-Χάμπουλγκελ!
-Τι λες, ρε αστροπελέκι; Θα μας πάρουν τα σώβρακα!
-Φολάς;
-Εσύ δεν φοράς;
-Το ‘πλυνε η μαμάκα!
-Σκάσε ρε! Φιρί φιρί πας να φορολογήσουν και τη μπουγάδα;
-Έσκασα, μπαμπάκο!
Τι να απαντήσει, ο αναλυτής, στα ερωτήματα που υποβάλλουν, καθημερινά, μιλιούνια (αριθμός 23!), «Μήτσαινες» και «Μήτσοι»; Να κάνουν παιδί; Να μην κάνουν; Να περιμένουν; Να ρωτήσουν τον υπουργό Οικονομικών; Να το βάλουν σε πενταετές πρόγραμμα; Σε δεκαετές; Σε εικοσαετές; Πότε θα βγούμε από το Μνημόνιο; Κι όταν βγούμε, με το καλό, Αντώνη θέλοντος και Σόιμπλε επιτρέποντος, να δώσει ο Κύριος υγεία και μακροημέρευση, πείτε πως απέκτησαν τον πολυπόθητο διάδοχο. Παιδί θα έχουν ή εγγόνι; Τόσες και τόσες απορίες! «Μια κάποια λύσις», που θα ‘λεγε κι ο Αλεξανδρινός, είναι να γράψουν τα τεκμήρια, στα παλαιότερα των υποδημάτων, και μόλις φανεί ο πελαργός να πάνε οικογενειακή επίσκεψη στον κ. Στουρνάρα και να «ξεχάσουν» - τα εισαγωγικά θα πουν «τάχαμου», κυρία χηρευάμενη, που στα σαράντα του μακαρίτη θυμήθηκες το «ου βλάπτουν τα εισερχόμενα αλλά τα εξερχόμενα» κι έγινες βαρέων βαρών. 29 κατασκευαστές Μνημονίων συνιστούν ΣΦΙΞ. Κάνει καλό! - το μωρό. Έτσι και μπήξει τα κλάματα, τι θα κάνει; Θα τα ταΐσει και δικά του τα τεκμήρια! Αναγνώστες μου, αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε τα υπουργεία. Αμ πως!
«Θα πάνε και στο Μαξίμου;» ανησύχησε, η σύζυγος, κυρία Πολυτίμη.
«Από Πρωθυπουργού, άρξασθε!» απάντησε, ο αναλυτής.
«Ο Αντώνης μου σκοτώνεται στη δουλειά και θέλει ησυχία!» ενημέρωσε, εκείνη.
«Εξαιρέσεις, εις ουδένα!» δήλωσε, ο αναλυτής.
«Το ρεστοράν τού Γιώργου, στο Μαξίμου, έβαλε λουκέτο!» υπενθύμισε, η θεία.
«Να το ξανανοίξουν!» εξανέστη, ο θείος. Τους διαπληκτισμούς διέκοψε, ο γείτονας, «Μήτσος», συνταξιούχος, από το 2010, μετά συντάξεως 785 και άνευ εφάπαξ. Περιμένει τη δόση, της δόσης, ω δόση! Μπήκε στο «καφενείο» της στήλης, με ακανθώδη προβληματισμό και ανάλογο ύφος.
«Τα βαπόρια έπεσαν όξω;» ρώτησε, η κυρία Πολυτίμη.
«Είμαι “νταουνιασμένος” (έτσι πέφτουμε ψυχολογικά στο χωριό!)» απάντησε, εκείνος.
«Πας και γι’ άλλο παιδί, στα γεράματα, ομορφάντρα μου;» απόρησε, ο αναλυτής, επηρεασμένος από τις τηλεοπτικές συζητήσεις για τη φορολόγηση των παιδιών.
«Δεν μπορεί, η «Μήτσαινα»!» εξήγησε, ο γείτονας.
«Εσύ μπορείς;» πετάχτηκε, η θεία.
«Έχω πρόβλημα!» δήλωσε, ο «Μήτσος».
«Ένα;» τσίριξε, εκείνη.
«Ακούω!» αποκρίθηκε, ο αναλυτής.
«Τι είναι ο εχίνος;» ρώτησε, ο γείτονας.
«Σκαντζόχοιρος» εξήγησε, ο θείος.
«Κι ο αχινός, τι είναι;» συνέχισε, εκείνος.
«Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Στεριανή αλεπού με θαλασσινό εχίνο θα έμπλεκε κοτζαμάν Αρχίλοχος;» απάντησε, ο Αφεντούλης.
«Όρθιοι θα λύσετε τα ακανθώδη;» ξαναπετάχτηκε, η θεία.
«Δεν μπορώ να κάτσω!» απάντησε, ο επισκέπτης.
«Με τους εχίνους, δεν σε χωράει ο τόπος;» απόρησε, εκείνη.
«Κλάδευα τα δέντρα και πήγα να ξαποστάσω στο πεζούλι της αυλής» εξήγησε, ο «Μήτσος».
«Ε, και;» απόρησε, ο αναλυτής.
«Η μανδάμ είχε “ξεχάσει” κλάδο ακακίας!» εξήγησε, εκείνος.
«Ωχ, λεβέντη μου!» συμπαραστάθηκε, ο Αφεντούλης.
«Ωχωχωχ!» συνέχισε, ο παθός.
«Οχιά, στραβούλιακες!» μεταξαναπετάχτηκε η φιλενάδα της γειτόνισσας, κυρία Πολυτίμη.
Αγκάθια παντού! -Ω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου