Κολλήσαμε στο βάλτο

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012 

Γράφει ο Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ www.massavetas.gr - Πολιτικό Σχόλιο

Είναι κάτι φορές που αισθάνομαι ότι «κόλλησα». Κόλλησε η βελόνα, κόλλησε η γραφίδα, κόλλησε το πληκτρολόγιο, όπως...

θέλετε πέστε το. Κόλλησε, πάνω από όλα το μυαλό. Θες να γράψεις «για κάτι άλλο», αλλά δεν μπορείς. Το μυαλό σου είναι καρφωμένο εκεί. Στο αδιέξοδο. Διότι αυτό είναι το εφιαλτικότερο από όσα ζούμε. Το αδιέξοδο.

Αν πράγματι μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι «φτάσαμε στον πάτο», ότι δεν υπάρχουν πια χειρότερα από όσα βιώνουμε, αν είχαμε την παραμικρή ελπίδα ότι πράγματι μετά από ένα, δυο, τρία χρόνια θα ξανασάνουμε λιγάκι, όλα θα μπορούσαμε να τα υπομείνουμε με περισσότερη αντοχή.

Θες να μιλήσεις, να συζητήσεις «για κάτι άλλο», αλλά δεν μπορείς. Γιατί γύρω σου κανείς δεν αφήνει το λόγο να ξεστρατίσει σε «κάτι άλλο». Και να συμβεί, είναι για λίγο. ένα μικρό διάλειμμα. Και ύστερα η συζήτηση επανέρχεται στο μέγα ερώτημα: Που πάμε;

Μικρές φθινοπωρινές διακοπές μιας εβδομάδας στη Φολέγανδρο, μόνο η θάλασσα και τα ψαροπούλια δεν με υποχρέωναν να μένω κολλημένος στην ίδια ατέρμονη συζήτηση.

Για την τρόικα, για την κυβέρνηση, για τα φασιστοειδή της «Χρυσής Αυγής», που η ....αίγλη τους απλώνεται σαν επιδημία. Τόσο που άκουσα και παλιό φανατικό οπαδό του ΠΑΣΟΚ, καταγόμενο εκ Κρήτης, να διαγράφει όλο το πολιτικό φάσμα των άλλων κομμάτων και να δηλώνει ότι «δεν έχουμε πια άλλη επιλογή και ελπίδα, παρά μόνο τα δύο άκρα. Την Χρυσή Αυγή και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Και επέλεξε την πρώτη.

Αυτό το «κόλλημα», στο οποίο έχουμε βυθισθεί όλοι, όσοι δεν ανήκουμε στην κατηγορία εκείνων που έχουν λύσει δια παντός, νομίμως ή παρανόμως, το πρόβλημα το δικό τους και των παιδιών τους, είναι ένα αρνητικό «μέγεθος» που καμιά στατιστική των τροϊκανών η των Βρυξελλιάνων δεν μπορεί να το καταγράψει. Και όμως οι συνέπειες τους είναι καθοριστικές για την πορεία του τόπου μας. Διότι βυθιζόμαστε σε έναν βάλτο απελπισίας.

Πέρα από οποιαδήποτε στατιστικά δεδομένα, είναι ανάγκη να «ξεκολλήσουμε». Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξει ελπίδα. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ευθύνη -αλλά και η ως τώρα τραγική αποτυχία- της πολιτικής μας ηγεσίας. Ημεδαπής, αλλά και ευρωπαϊκής. Ότι δεν μπορεί να εμπνεύσει ελπίδα. Να δώσει φύσημα ζωής σε ένα λαό που έχει κολλήσει.