Ο ιός της εθνικής κατάθλιψης

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Κάναμε πλάκα πριν από μερικούς μήνες ότι ο τρόμος που σπέρνουν κάθε βράδυ τα κανάλια με την κρίση, καθώς και οι πραγματικές επιπτώσεις της στη ζωή όλων μας, θα έστελνε πολλούς για φροντίδα σε «ειδικούς» επιστήμονες, αλλά ως συνήθως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από τη ... φαντασία. Κατακόρυφα έχουν αυξηθεί τα περιστατικά κατάθλιψης στον πληθυσμό, και είναι χαρακτηριστικό ότι τα νοσοκομεία στις εφημερίες γεμίζουν από ανθρώπους που ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια από κάποιον ειδικό, μην έχοντας, εκτός των άλλων, να πληρώσουν και την επίσκεψη σε ιδιωτικό ιατρείο. Το πράγμα, μου ανέφερε ένα στέλεχος του ΕΣΥ, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας και, αν είναι έτσι τα πράγματα, δεν πρέπει να απορούμε καθόλου που καθημερινά πια έχουμε δύο και τρεις αυτοκτονίες. Με τον ρυθμό αυτόν στο τέλος του χρόνου μπορεί οι αυτοκτονίες να ξεπεράσουν τους θανάτους και από τροχαία ατυχήματα...

Οταν ευημερούν τα νούμερα

Αυτά φυσικά δεν ενδιαφέρουν ούτε το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε, ούτε κανέναν άλλο από το ιερατείο των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, που πιέζουν και ξανά πιέζουν για μέτρα και άλλα μέτρα, και πάλι μέτρα - λες και θα βγει τίποτε από αυτή την ατελείωτη μετρολογία. Καλά, κανένας τους δεν καταλαβαίνει ότι σημασία δεν έχει να παίρνονται μέτρα, σημασία έχει να εφαρμόζονται... Και αφού δεν εφαρμόζονται, γιατί απλούστατα στέγνωσε ο κόσμος και δεν μπορεί να πληρώνει άλλο, τι νόημα έχει αυτοί να πιέζουν και η κυβέρνηση να πειθαρχεί; Σε κάθε περίπτωση, εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση, δεν μπορεί να γίνουν πολλά πράγματα και το να απαιτεί η τρόικα, όπως στις χθεσινές διαπραγματεύσεις, και άλλες περικοπές, το μόνο που θα επιτευχθεί είναι να επιταχυνθεί η εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Και επειδή σημασία δεν έχει να ευημερήσουν τα νούμερα (και τα κάθε λογής νούμερα που προωθούν αυτή την άποψη) αλλά να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη χώρα, είναι απαραίτητο να ειπωθεί και κανένα «όχι» στις απαιτήσεις όλων αυτών των τύπων. Νομίζω...

Συνταγή υπάρχει, αλλά όχι μαγική

Βεβαίως υπάρχει και η άλλη άποψη, που λέει ότι αυτή είναι η συνταγή και την εφαρμόζεις και επιβιώνεις ή δεν την ακολουθείς και καταρρέεις. Συμφωνώ. Υπάρχει η συνταγή. Αλλά υπάρχουν και οι άνθρωποι. Και εκείνοι που ασχολούνται μόνο με την εφαρμογή της συνταγής, να σκεφθούν ότι μπορεί να υπάρχει και άλλος δρόμος, πλην της πιστής και χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση εφαρμογής της συνταγής. Μετά δε και τα χθεσινά θέλω να ελπίζω ότι αυτοί που διοικούν πια τη χώρα θα αναζητήσουν και αυτόν τον άλλο δρόμο, μήπως - λέμε, μήπως - αποδειχθεί περισσότερο αποτελεσματικός και με λιγότερα θύματα. Επιτέλους, ας κάνουν κάτι άλλο από αυτό που γινόταν μέχρι τώρα...

Οι απόστρατοι τώρα διορίζονται!

Αλλά αυτοί που διοικούν τώρα τη χώρα έχουν άλλες προτεραιότητες, φαίνεται. Οπως για παράδειγμα το πώς θα αποκαταστήσουν - για μία ακόμη φορά! - κουμπάρους, κολλητούς και φίλους! Η ηχηρή παραίτηση του αρχηγού Στρατού την Τετάρτη έδειξε ότι η... Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά! Ο άνθρωπος τα βρόντηξε κάτω, όταν κατάλαβε ότι η νέα ηγεσία του υπουργείου Αμυνας αυτό που έχει στο μυαλό της δεν είναι να διατηρήσει το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, με τα περιορισμένα μέσα που διατίθενται πλέον λόγω της κρίσης, αλλά το πώς θα βολέψει τους κολλητούς αποστράτους. Αλλά τι να περιμένεις όταν ο Πρωθυπουργός Σαμαράς διορίζει υφυπουργό στο εν λόγω υπουργείο τον επικεφαλής της κλαδικής αποστράτων της ΝΔ; Δηλαδή τι άλλο θα περίμενε να κάνει ένας τέτοιος τύπος;

Στρίβειν διά της απραξίας

Ψιλά γράμματα είναι αυτά φαίνεται για τη Δεξιά, και το ερώτημα είναι: Τι κάνουν οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ; Δεν τους ενδιαφέρουν αυτά που γίνονται; Εχουν την έγκρισή τους; Συμφωνούν; Ή μήπως νομίζουν ότι επειδή δεν τοποθετούνται, δεν εισπράττουν και το ανάλογο κόστος; Το επισημαίνω αυτό διότι ούτε και στην περίπτωση της ΕΥΠ έκαναν κάτι. Ο Σαμαράς διόρισε εκεί τρεις απόλυτα αφοσιωμένους σε αυτόν, και σε όποιον αρέσει. Θα μου πεις, Πρωθυπουργός είναι, θέλει σε μια τόσο ευαίσθητη υπηρεσία να έχει ένα μάτι και ένα αυτί δικό του. Μάλιστα, συμφωνώ. Ενα όμως. Οχι τρία και οι άλλοι κανένα... Ετσι δεν είναι;

Ενας αποφασίζει, τρεις χάνουν

Με βάση αυτά, τάσσομαι και εγώ υπέρ της πρότασης Ευθυμίου, Παπακωνσταντίνου και άλλων που υποστηρίζουν ότι ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης έπρεπε να μετέχουν στην κυβέρνηση ως αντιπρόεδροι και να μην κάθονται απέξω κάνοντας παρατηρήσεις ως αμέτοχοι τρίτοι. Να μετάσχουν, λοιπόν, γιατί όχι; Εδώ που έχουμε φτάσει, δεν χωράνε ούτε μικροκομματικοί υπολογισμοί ούτε ύστερες σκέψεις. Ετσι και αλλιώς, το πολιτικό κόστος από τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση δεν το γλιτώνουν - το έχουν επωμιστεί εξ ολοκλήρου. Για ό,τι κάνει αυτή η κυβέρνηση, και για ό,τι δεν κάνει, η ευθύνη είναι επιμερισμένη στα τρία• και αυτό δεν μπορεί κανένας τους να το υπερβεί ή να το παραγνωρίσει. Και θα γίνει περισσότερο έντονο στη συνέχεια, από τον Σεπτέμβρη ας πούμε, που θα έχουμε και πάλι διαδηλώσεις, και πάλι ξύλο στους δρόμους με τα ΜΑΤ, και πάλι καταστροφές. Αρα τι νόημα έχει να κάθονται απέξω και να παρατηρούν την παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς;

Η χαμένη ευκαιρία με τους διάσημους επισκέπτες μας
Δεν έχω πολλές αυταπάτες ότι θα πάρω απαντήσεις, αλλά  λίγο με ενδιαφέρει. Εκείνο που έχει σημασία είναι να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση, διότι έτσι δεν μπορεί να συνεχίσει. Και βλέπεις, ρε παιδί μου, ότι ενώ γίνονται πράγματα, και μάλιστα καλά πράγματα, χάνονται γιατί ακριβώς επικρατεί παντού μια γενική αφασία. Μια παραλυσία. Παράδειγμα: έκαναν διακοπές στα νησιά για μία εβδομάδα περίπου ο Ρόμπερτ ντε Νίρο και ο Τζον Τραβόλτα. Ανοιξαν βράδυ για αυτούς το Μουσείο της Ακρόπολης και τους ξενάγησαν. Και δεν σκέφτηκε ένας, ΕΝΑΣ, να τους ζητήσει μια δήλωση – να μιλήσουν για το πόσο εκστασιασμένοι αισθάνονται από την ομορφιά των ελληνικών νησιών και από τον πολιτισμό της Ελλάδας. Να παίξει η δήλωση παντού και να φέρει, γιατί θα έφερνε, μερικές χιλιάδες τουρίστες. Αλλά πού (στοιχειώδες) μυαλό – πέρασε σαν κοσμικό γεγονός, ότι τους φιλοξένησε μια πλούσια και αυτό ήταν. Πέρασε σαν να μην έγινε ποτέ...ΝΕΑ

ΚΡΑΧΤΗΣ http://kraxtis-gr.blogspot.com/