Η Ελλάδα στη δίνη της κρίσης του καπιταλισμού και της αποτυχημένης Ευρωπαικής συνταγής λιτότητας ( του Δημ. Καλαϊτζή)

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Ζούμε την εποχή του παραλόγου και ακούμε τους εξουσιάζοντες τον πλανήτη υποκριτικά, να προγραμματίζουν και να προσπαθούν να στήσουν στα πόδια, οικονομίες που διαλύθηκαν από δικές τους πολιτικές επιλογές.
Θυμίζω ότι  όλα τα ...

προηγούμενα χρόνια η παγκοσμιοποίηση οδήγησε όλους μας σε δύσκολους δρόμους και βρεθήκαμε μπροστά στην τάση του ιδιωτικού κεφαλαίου προς την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση.
Εν μέρει λόγω του ανταγωνισμού των καπιταλιστών, εν μέρει γιατί η ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας ενθάρυναν το σχηματισμό μεγαλύτερων παραγωγικών μονάδων σε βάρος των μικρών.
Αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής είναι η ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου να μεγαλώσει, να αποθρασυνθεί, αφού ώς κολοσσιαία εξουσία  δεν κατέστη δυνατόν να ελεγχθεί αποτελεσματικά ακόμη και από τιςπ ιο  δημοκρατικές κοινωνίες και συστήματα.
Αυτό συνέβη σε ολόκληρο τον "φιλελεύθερο" κόσμο, γιατί τα μέλη των νομοθετικών οργάνων εκλέγονται από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία χρηματοδοτούνται και επηρεάζονται βασικά από τους ιδιώτες επιχειρηματίες, που επιδιώκουν για πρακτικούς σκοπούς να απομακρύνουν το εκλογικό σώμα από τους νομοθέτες.
Σαν αποτέλεσμα είχε οι αντιπρόσωποι των λαών να μήν υπερασπίζονται αποτελεσματικά τα συμφέροντα των μη προνομιούχων ομάδων των πληθυσμών  της γής.
Ετσι με τέτοιες συνθήκες οι ιδιώτες επιχειρηματίες όλα αυτά τα χρόνια, έλεγξαν  αναπόφευκτα και τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση).
Για το λόγο αυτό, οι απλοί πολίτες ήταν πολύ δύσκολο και στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς αδύνατο, να καταλήξουν σε αντικειμενικά συμπεράσματα και να ασκούν με εξυπνάδα τα πολιτικά τους δικαιώματα.
Η κατάσταση που επικράτησε στην παγκόσμια οικονομία, βασιζόμενη στην καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία, χαρακτηρίζεται επομένως από δυο διαπιστωμένες απόψεις: πρώτο, τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο), που αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και οι ιδιοκτήτες τα διαχειρίζονται κατά την κρίση τους, συγκεντρώθηκαν σε λίγους και δεύτερο, οι ασκούντες εξουσία, σύμφωνα με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που επικράτησε στον πλανήτη, διασπάθισε τον πλούτο και τον συγκέντρωσε στα χέρια "ολίγων".
Είναι διαπιστωμένο πια  ότι  ο αναδιαρθρούμενος με νεοφιλελεύθερο τρόπο καπιταλισμός ,ανέδειξε όλο και περισσότερο τις αντιφάσεις του και τα συσσωρευμένα προβλήματά του.
Συγκέντρωσε την παραγωγική διαδικασία σε πολυεθνικές εταιρείες και τον πλούτο σε χέρια ολίγων. Κερδοσκόπησε με τη χρηματοπιστωτική έκρηξη εις βάρος της πραγματικής οικονομίας και των αναγκών των λαών. Κατέστρεψε το περιβάλλον.
Διεύρυνε το κοινωνικό ρήγμα.
Αποδιάρθρωσε όλα τα υποσυστήματα του Κοινωνικού Κράτους, από τις εργασιακές σχέσεις μέχρι τις προνοιακές παροχές.
Ιδιωτικοποίησε τα δημόσια αγαθά, την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, τον Πολιτισμό, ακόμη και την κοινή ασφάλεια.
Όλο και περισσότεροι σήμερα λαοί, είδαν και ένοιωσαν το βιοτικό τους επίπεδο να κατακρημνίζεται, τα σπίτια τους να επανεπιστρέφουν στις τράπεζες, τους πολίτες να αιμοδοτούν από το υστέρημα τους τα κερδοσκοπικά funds για τις ατυχείς τους επενδύσεις.
Όλο και περισσότεροι πλέον αντιλαμβάνονται τις αιτίες της οικολογικής απερήμωσης και της αποσάθρωσης τη τοπικής παραγωγής, της έκρηξης των τιμών των τροφίμων, της όξυνσης των ανισοτήτων.
Όλο και περισσότερο οι λαοί συνειδητοποιούν τα αίτια της εξέγερσης των πεινασμένων αλλά και της επαναθεμελίωσης της κρατικής και κοινωνικής παρέμβασης στις χώρες όπου ο νεοφιλελευθερισμός άφησε κατεστραμμένες οικονομίες και κοινωνίες.
Επομένως δεν πρέπει να εκπλήσσονται εχθροί και φίλοι που η σύγχρονη νεολαία αντιμετωπίζει όχι απλώς με επιφυλακτικότητα αλλά με σαφή διάθεση απόρριψης κάθε προσπάθεια αποδιάρθρωσης του δημόσιου χώρου και να απαιτεί την αποτελεσματική του ανασυγκρότηση.
Αντίδοτο σε όλα αυτά  θα μπορούσε να αποτελέσει ένας μόνο δρόμος, που θα μπορούσε να βάλει τέλος σε όλο αυτό το κακό.Ο δρόμος της δημιουργίας της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς.
Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία θα μπορούσε να κατέχει τα μέσα παραγωγής και να τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό.
Η σχεδιασμένη οικονομία θα μπορούσε να προσαρμόσει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, να κατανείμει την εργασία στους ικανούς για εργασία και να εγγυάται τα μέσα προς το ζειν για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί.
Αντί για την εξύμνηση της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή μας κοινωνία, η παιδεία που συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των εσωτερικών ικανοτήτων της προσωπικότητας, θα μπορούσε να αποβλέπει στην ανάπτυξη σε αυτή της συναίσθησης της ευθύνης για τους άλλους ανθρώπους.
Ίσως έτσι θα καταφέραμε να πετύχουμε να αποτρέψουμε την πορεία προς την καταστροφή του πλανήτη και την οικονομική και την περιβαλλοντική, αφού σήμερα ο άνθρωπος και η προσωπικότητά του υπολείπεται από το "κέρδος", που αποτελεί την κορωνίδα της λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, όταν μάλιστα αυτό έχει τον μανδύα του "νεοφιλελευθερισμού" που αποτελεί τήν μάστιγα των λαϊκών στρωμάτων.
Μέσα σ αυτό το οικονομικό περιβάλλον και σε μία Ελλάδα περιφερειακή χώρα του καπιταλισμού, με καταλήστευμένο τον δημόσιο πλούτο, σε αφερέγγυο κράτος, με ανάξιους κυβερνώντες, ακόμη και ένας σοσιαλιστής ή αριστερός πρωθυπουργός, σε αυτή την χρονική και οικονομική διεθνή συγκυρία, δέν είναι εύκολο να δώσει λύση στο αδιέξοδο.
Για να μήν επέλθει χρεοκοπία, πάρθηκαν μέτρα που πλήττουν σίγουρα, πρώτα από όλα την μεγάλη λαϊκή μάζα, που την αποτελούν οι μή προνομιούχοι Έλληνες. Αυτοί αποτελούν τον κοινωνικό κορμό και το παραγωγικό δυναμικό, που αποτέλεσε την δύναμη των κοινωνικών ανατροπών που έφερε η διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Σήμερα με την Ευρώπη της Μέρκελ φανατικά στον μονόδρομο της λιτότητας, χωρίς  μέτρα με κατεύθυνση στην ανάπτυξη και την παραγωγή, χωρίς την στήριξη των εισοδημάτων, η "μικρή" Ελλάδα είναι υποχρωμένη, να συμπαραταχθεί με τον σοσιαλιστή Ολάντ και άλλες θετικές φωνές στην Ευρώπη, μπάς και σωθεί ότι απόμεινε απο την ταλαιπωρημένη οικονομία της πατρίδος μας αλλά και άλλων χωρών της Ευρώπης.
Αναγκαιότητα για την ίδια την ύπαρξη των λαών,η ανάπτυξη, η εισοδηματική πολιτική στήριξης των λαικών στρωμμάτων, η ενδυνάμωση της αγοραστικής δύναμης και του εισοδήματος των εργαζομένων - καταναλωτών, που θα συμβάλλουν στο ζωντάνεμα των αγορών και της οικονομίας.
Ομως παράλληλα με τις απαιτούμενες ευρωπαικές ανατροπές, ιδιαίτερα στην ενδοχώρα, είναι ανάγκη να αλλάξει ολόκληρη η δομή του σπάταλου κράτους και της στρεβλής δημόσιας διοίκησης, γιατί μόνο έτσι θα κτυπηθεί η αστάθεια της δομής της Ελληνικής οικονομίας, η κερδοσκοπία και η ρεμούλα, που είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη και την προσέλκυση επενδύσεων.

Πρέπει να ξεκινήσει επιτέλους η περιθρύλητη ανάπτυξη και η ανάσταση του πρωτογενούς τομέα, διότι έτσι μόνο θα ανακάμψει η Ελληνική οικονομία.
Το υγιές κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού, πρέπει να αντιδράσει, να συμβάλλει να αλλάξει η δομή της οικονομίας μας.

Αλλιώς η Ελλάδα θα χαθεί στη δίνη της κρίσης του καπιταλισμού που έχει απλωθεί στην σημερινή Ευρώπη και λόγω της στρεβλής όσο και ανύπαρκτης αναπτυξής της, θα επιστρέψει στην χειρότερη εποχή της δραχμής, χάνοντας ότι με θυσίες πέτυχε ο λαός μας τις τελευταίες δεκαετίες.