Λεόντων θυσίες, αμνών αποφάσεις

 

Δευτέρα 14 Μαίου 2012

Η Ιστορία των Ελλήνων είναι γεμάτη από ηρωικές ήττες – ήττες τόσο θεαματικές, τόσο υπερήφανες, τόσο εμπνευσμένες που έγιναν σύμβολα νίκης, σύμβολα του ελληνικού πνεύματος, μέρος της ταυτότητάς μας. Θερμοπύλες, Ζάλογγο, Αρκάδι - η μαζική...

αυτοθυσία, ο χορός της αδούλωτης καρδιάς μπροστά στον θάνατο, προκάλεσε δέος και θαυμασμό σε όλο τον κόσμο, δίνοντάς μας κουράγιο σε κάθε δύσκολη στιγμή. Τότε, οι Ελληνες αγκάλιασαν την καταστροφή και την αφομοίωσαν, την έκαναν κομμάτι της Ιστορίας τους, όταν είχαν δώσει τον αγώνα και προτιμούσαν τον θάνατο από την ήττα. Σήμερα, μετά δύο χρόνια λιτότητας, αποφασίσαμε ότι δώσαμε τη μεγάλη μάχη και δεν αντέχουμε άλλο.

Είδαμε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων σαν πόλεμο και φαίνεται ότι προτιμούμε την απόσυρση, που ισοδυναμεί με αυτοκαταστροφή, παρά να συνεχίσουμε τον αγώνα. Επιλέγοντας, όμως, μόνο τα παράπονα, τις υπερβολές, τους παλικαρισμούς και την επιπόλαιη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, προσβάλλουμε την Ιστορία, υπονομεύουμε το μέλλον και οδεύουμε προς την ήττα - σύμβολα πλέον όχι του ελληνικού πνεύματος αλλά της εκπνοής του. Επιπλέον, δεχόμαστε να παραδώσουμε τα όπλα, ενώ γνωρίζουμε ότι αυτή η στιγμιαία απώλεια ψυχικού σθένους θα στοιχίσει πολύ ακριβά για πολύ μεγάλο διάστημα.

Εάν συνεχιστεί η πορεία προς την έξοδο από την Eυρωζώνη, κάποια μέρα οι νεότεροι θα θέλουν να μάθουν τι συνέβη, τι έκανε ο καθένας να αποτρέψει την ήττα. Θα πρέπει να περιγραφούν οι συνθήκες που επικρατούσαν, καθώς και τον ρόλο που έπαιξαν πολιτικοί που ενώ γνώριζαν το σωστό λύγισαν μπροστά από αυτούς που ξεσήκωναν τον λαό: δεν έκαναν την υπέρβαση, δεν συνεργάστηκαν για να σώσουν τη χώρα. Θα θυμόμαστε δημοσιογράφους και επιχειρηματίες του Τύπου που δεν ήθελαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα όταν άλλοι έγιναν στόχοι ανώνυμων τραμπούκων. Θα σημειώσουμε την ευθύνη των ξένων εταίρων και δανειστών που καθυστέρησαν να βοηθήσουν, άργησαν να καταλάβουν το μέγεθος της κρατικής μας αναπηρίας. Θα θυμόμαστε και την ευκολία με την οποία τόσοι αναζητούν παρηγοριά στο παραμύθι της αρεσκείας τους, και την προθυμία με την οποία τα περισσότερα κόμματα το εκμεταλλεύτηκαν αυτό.

Το σημερινό αδιέξοδο επιβεβαιώθηκε με τη λαϊκή ετυμηγορία στις 6 Μαΐου. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, χρεώθηκαν την οικονομική κατάρρευση και την επίπονη προσπάθεια ανάνηψης. Οπως αποδεικνύει η δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύει σήμερα η «Καθημερινή», 8 στους 10 ψηφοφόρους επηρεάστηκαν από το Μνημόνιο. Το «Μέτωπο του Μνημονίου» υπέστη ισχυρότατο πλήγμα στις εκλογές. Δεν βοηθάει και το γεγονός ότι ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η Ν.Δ. είχαν υιοθετήσει ολόκαρδα το σχέδιο, επειδή οι μεταρρυθμίσεις και οι περικοπές έπλητταν ευθέως το μεγάλο κομμάτι της εκλογικής τους πελατείας. Το «Μέτωπό» τους, δηλαδή, ήταν άνευ αποφασισμένης ηγεσίας, ενώ απέναντι του παρατάχθηκαν τα ευκίνητα κινήματα του «όχι».

Μια αραβική παροιμία λέει: «Καλύτερα ένα λιοντάρι να ηγείται ενός στρατού από πρόβατα παρά ένα πρόβατο να ηγείται λιονταριών». Στην Ελλάδα, τα λιοντάρια ήταν οι φιλότιμοι πολίτες οι οποίοι θυσίασαν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους και σηκώνουν τεράστιο βάρος - φορολογικό και κοινωνικό· οι ηγέτες τους είναι τα πρόβατα που δεν τολμούσαν να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις και να οργανώσουν τις κρατικές υπηρεσίες έτσι ώστε να βελτιώσουν τις ζωές των πολιτών και να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη. Οι μεν ηγέτες απέτυχαν, οι δε εμπόδισαν κάθε προσπάθεια.

Σήμερα κυριαρχεί η αντίληψη πως οι αποτυχίες της προσπάθειας εκσυγχρονισμού της χώρας αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια σωτηρίας. Το ερώτημα που τίθεται στους πολίτες είναι: «Είσαι με το απεχθές Μνημόνιο ή εναντίον του;». Δεν ερωτώνται: «Είσαι υπέρ της μάχης να κρατηθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη ή δέχεσαι την επιστροφή στη δραχμή;».

Οταν το εθνικό θέμα δεν τίθεται στην πραγματική του βάση δείχνουμε ότι φοβόμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να θέσουμε και τον λαό προ των ευθυνών του. Οταν οι πολιτικοί λογαριάζουν την κραυγή των δημαγωγών πάνω από την ευθύνη τους να οδηγήσουν τη χώρα στη σταθερότητα και την ανάκαμψη, γνωρίζουμε ότι σπεύδαμε όχι προς μια ηρωική ήττα αλλά προς τον θρίαμβο του φόβου και της λιποταξίας.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-Tου Νικου Κωνστανταρα