Τρίτη ευκαιρία, δεν θα υπάρξει

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Μεγάλο μέρος της πολιτικής συζήτησης, που έγινε μέχρι την προηγούμενη κάλπη και, πολύ φοβάμαι, θα συνεχιστεί μέχρι την 17η Ιουνίου, ασχολείται με την εξεύρεση απαντήσεων στο αγωνιώδες ερώτημα «και, πού θα βρείτε τα λεφτά;» Πρώτοι, με προκλητική...

αυτοπεποίθηση που συχνά προκαλεί, το θέτουν οι πολιτικοί των ετοιμοθάνατων κομμάτων του κατεστημένου, τους οποίους δικαίως τιμωρεί εξευτελιστικά ο λαός.
Βέβαιοι ότι έχουν στριμώξει τους νεόκοπους και αδαείς, περί τα κρατικά πράγματα, αντιπάλους τους, έχουν την εντύπωση ότι πείθουν. Οι νεαροί μουτζαχεντίν του ΣΥΡΙΖΑ όμως έχουν την αυτοπεποίθηση της απειρίας τους. Καλοσπουδαγμένοι, οι περισσότεροι, σε ελληνικά ιδιωτικά λύκεια, στο Λόντον Σκουλ οβ Εκονόμικς και αλλού, απαντούν «ευρωπαϊκά» και με κάποια επιστημοσύνη. Οι ενθουσιώδεις υποστηρικτές της εξέγερσης, με εκατοντάδες ώρες σερφαρίσματος σε ιστορίες ίντριγκας μέσα στο Ιντερνετ, αντιμετωπίζουν αυτή την ταμειακή «μικροαστική ανησυχία» με δεκάδες «επιχειρήματα», που όμως κανείς δεν μπορεί να επαληθεύσει. Αυθεντικότεροι όλων οι «αγνοί αγωνιστές», που έχουν γράψει χιλιάδες ώρες «λαϊκών» συγκεντρώσεων και γνωρίζουν καλά πότε ο ψηφοφόρος που έχουν μπροστά τους έχει λυγίσει από τις πραγματικές αντιξοότητες, που βλέπουν την απελπισία του εκπεσόντος από τον «παράδεισο» του Δημοσίου.
Ολοι αυτοί, έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την απάντηση στο ερώτημα για το «πού θα βρεθούν τα λεφτά»! Να τα βρουν «εκεί που τα έβρισκαν τόσα χρόνια», σου απαντούν. Από την άλλη, επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι κάπου έχουμε ξεφύγει και οι Γαλλο-γερμανοί χάνουν την υπομονή τους, απειλούμε ότι με τις αποφάσεις μας «θα καταστραφεί η Ευρωζώνη» ή ότι η Ελλάδα θα «ανάψει τη φωτιά της εξέγερσης» σε ολόκληρη την Ευρώπη. Εμείς οι Ελληνες, είμαστε πρακτικός λαός. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η καλύτερη λύση είναι να βάλουν οι Ευρωπαίοι περισσότερα χρήματα. Λογικό, αφού και η επίτευξη δημοσιονομικής ισορροπίας και η επιστροφή της ανάπτυξης απαιτούν περισσότερο χρόνο, επομένως πρόσθετα κεφάλαια.
Σε όλα αυτά, ο νέος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας «Φρανσουά ο 2ος», ο γνωστός μας «Ολάντ», θα πείσει και την κ. Μέρκελ. Διατύπωσε ήδη την προϋπόθεση: «πρέπει όμως να τηρηθούν οι ανειλημμένες υποχρεώσεις», είπε. Οπως θυμάστε, ακόμη και απλή χρήση της λέξης «υποχρέωση», μας χαλά το κέφι. Γι’ αυτό, πιστεύω, ο κίνδυνος να στείλουμε το ίδιο μήνυμα και με τη δεύτερη κάλπη, παραμένει. Είναι όμως βέβαιο ότι, αυτή τη φορά, από την Ευρώπη, θα πάρουμε διαφορετική απάντηση.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - Του Μπαμπη Παπαδημητριου