Νομίζω ότι είναι εγκληματική η συμπεριφορά όσων (ψηφοφόρων ή/και πολιτικών) εμπόδισαν την Ελλάδα να διαθέτει σήμερα μια ισχυρή, υπεύθυνη και αξιόπιστη κυβέρνηση.
Οχι επειδή χρειάζεται απαραιτήτως τέτοια κυβέρνηση για να μαζεύει τους φόρους - σε μια κανονική χώρα, τους φόρους μαζεύουν οι εφορίες είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κυβέρνηση…
Αλλά επειδή μόνο αν έχεις δυνατή, σκληρή και αποφασισμένη ομάδα μπορείς να τα βάλεις με τους Γερμανούς. Ακριβώς όπως η Τσέλσι!
Διότι οι Γερμανοί σήμερα κλονίζονται. Τους πιέζουν από παντού. Οι Γάλλοι με τον Ολάντ. Οι Αμερικανοί με τον Ομπάμα. Οι Ιταλοί με τον Μόντι. Οι Ισπανοί με τον Ραχόι. Αλλά η Ελλάδα χτενίζεται…
Και δεν εννοώ ένα 20%-30% των πολιτών που από απελπισία ή αδιαφορία ή αφέλεια ή ανοησία υποθάλπει ανοιχτά την προοπτική μιας εθνικής αυτοκτονίας.
Εννοώ τους υπόλοιπους. Οι οποίοι, όπως κι αν τους μετρήσεις, δεν πέφτουν κάτω από το 70%-75%.
Αυτοί τι κάνουν; Παίζουν με τη φωτιά. Ο Βενιζέλος ξανάρχισε να τσακώνεται με τον Σαμαρά για το ντιμπέιτ - έλεος!!!...
Για την κρισιμότητα του ματς δεν υπάρχει αμφιβολία. Η Μέρκελ και ο Σουλτς φρόντισαν να την καταστήσουν περισσότερο από σαφή. Το δίλημμα είναι «ή μέσα ή έξω».
Οχι, βεβαίως, πως δεν το είχαμε καταλάβει κι από μόνοι μας. Απλώς, κατά την προσφιλή μας συνήθεια, κάνουμε σαν να μην τρέχει τίποτα.
Λες, δηλαδή, και στις 17 Ιουνίου θα πάμε σε μια κανονική εκλογή, όπου διάφορες κυρίες των βορείων προαστίων θα ψηφίζουν Τζήμερο για «να τιμωρήσουμε τους πολιτικούς!».
Σε ένα ρεπορτάζ της «International Herald Tribune» για την κατάσταση στην Ελλάδα, διάβασα μια ψηφοφόρο του ΚΚΕ να δηλώνει πως «φοβάμαι αλλά θυμώνω που θέλουν να μας τρομάξουν!».
Και μια βιοτέχνη να λέει ότι «δεν είμαστε πρόβατα για να μας πάτε στο σφαγείο με τα κεφάλια μας κάτω». Δεν πέρασε άραγε από το όρθιο κεφάλι της ότι καλύτερα θα ήταν να αποφύγουμε τη σφαγή;
Εκεί όμως είναι η διαφορά μας με την Τσέλσι. Αυτοί δεν μπήκαν για να χάσουν όρθιοι. Αλλά για να κερδίσουν ακόμη και ξαπλωμένοι.
Και αφού καθάρισαν με δέκα παίκτες τους φλωρούμπες στη Βαρκελώνη, τελείωσαν με μισή ομάδα και τους Γερμανούς στο Μόναχο.
Αυτό είναι μαγκιά, αδέλφια. Οχι να βγάζεις λόγους στο καφενείο και να κάνεις συνελεύσεις στην πλατεία.
Αλλά να κυνηγάς τον άλλο σε όλο το γήπεδο, να μην τον αφήνεις να ανασάνει, να παλεύεις με ό,τι σου έχει απομείνει, να πέφτουν σύννεφο οι κλωτσιές και εσύ να μένεις όρθιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου