|  Το πολιτικό σκηνικό της χώρας αλλάζει. Στα δύο τελευταία χρόνια άλλαξε η ζωή όλων μας περισσότερο από όσο τα προηγούμενα 20. Προέκυψαν εντελώς διαφορετικές συνθήκες, ανατράπηκαν...
Το πολιτικό μας σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια στηρίχτηκε στις παροχές και τις πελατειακές σχέσεις. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα παρέμειναν τέτοια γιατί ήταν σε θέση να δρουν πολυσυλλεκτικά. Χρήματα υπήρχαν. Δανεικά βέβαια. Αλλά ποιος νοιαζόταν γι’αυτό. Στα πλαίσια αυτού του συστήματος λειτουργούσαν η γραφειοκρατία, η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και γενικά όλα τα «άνθη του κακού». Με αποτέλεσμα να κατέχει η χώρα μας μια απαράδεκτα προσβλητική θέση στον κατάλογο της διαφθοράς, δίπλα – δίπλα με χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής!
Στη ρίζα του κακού το χρήμα. Με τις πλέον απαίσιες και ζημιογόνες μορφές του. «Μαύρο», «ξεπλυμένο», μιζαδορικο, «πολιτικό», προϊόν υπόπτων συναλλαγών και αδιαφανούς διαπλοκής. Και το κάθε λογής «ρουσφέτι». Οι γνωστές όσο και συκοφαντημένες, άδικα συνήθως, «αστικές αξίες», «τέθηκαν εκ ποδών». Κι όλα πια έγιναν «κωνητά, όλα αργυρώνητα».
Μια θέση στο δημόσιο, ένα ρουσφέτι, ένα δάνειο, μια όποιας μορφής εξυπηρέτηση αποτέλεσαν τη βάση των πελατειακών σχέσεων. Η δε εξουσία που πολλές πρόσφερε δυνατότητες ενίσχυσης αυτών που καλλιεργούν αυτές τις σχέσεις ήταν πάντα η μεγάλη επιδίωξη προσώπων και κομμάτων. Με αποτέλεσμα ένα τεράστιο και αδηφάγο κράτος, μεγέθυνση των ανισοτήτων, κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, επιχειρηματίες, στελέχη. Και άλλα κακά «ων ουκ έστι αριθμός».
Η κρίση, που ήρθε σαν φυσική συνέπεια όλων των προαναφερθεισών στρεβλώσεων και εκνόμων δραστηριοτήτων, «χτύπησε» κι αυτές στη ρίζα τους. Δεν υπάρχει πλέον χρήμα στα δημόσια ταμεία. Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας ή «εργασίας» στο δημόσιο. Αντίθετα έφυγαν πολλοί και τα επόμενα τρία χρόνια πρέπει να φύγουν άλλοι 150.000 εργαζόμενοι. Δεν υπάρχει συνεπώς δυνατότητας άσκησης του λαοφιλούς σπορ των πελατειακών σχέσεων. Κι ακριβώς γι’ αυτό αποδυναμώνονται τα πολιτικά κόμματα εξουσίας. Η κρίση επίσης εξαθλίωσε μεγάλο τμήμα του λαού διαρρηγνύοντας την κοινωνική συνοχή.
Ο μεταμοντερνισμός από την άλλη πλευρά και η παγκοσμιοποίηση με τα παρελκόμενά της, ισοπεδώνουν τα πάντα. Κάτι που δυσκολεύει τη δημιουργία νέων κομμάτων.
Ο κομματικός χάρτης όπως ήταν αναμενόμενο, άλλαξε ριζικά. Ιδιαίτερα μετά την ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής. Πασοκ και ΝΔ διέγραψαν 43 βουλευτές, ο ΛΑΟΣ δύο. Οι 45 αυτοί προστέθηκαν στους άλλους 18 που είχαν διαγραφεί (ή αναξαρτητοποιηθεί) κυρίως με το πρώτο μνημόνιο (και κάποιοι αργότερα) κι έτσι σήμερα ανήλθαν σε 63. Το Πασοκ έχασε τη «δεδηλωμένη» των 151 εδρών και έμεινε με 131 (από τους 154 που είχε μέχρι την Κυριακή το βράδυ). Οι δύο αρχηγοί Παπανδρέου και Σαμαράς ούτε καν διανοούνται να δεχθούν πίσω κάποιον από τους διαγραφέντες. Προκύπτει έτσι το ερώτημα: Τι θα κάνουν άραγε οι δεκάδες ανεξάρτητοι βουλευτές;
Παλιός βουλευτής έλεγε χαρακτηριστικά: «Η αρρώστια του να είσαι βουλευτής είναι ανίατη. Δεν θεραπεύεται με τίποτα». Δεν εξηγούσε την αιτιολογία. Έφερνε όμως πολλά και πειστικά παραδείγματα. Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στη σκέψη ότι οι ανεξάρτητοι βουλευτές θα επιχειρήσουν να συγκροτήσουν ένα ή περισσότερα κόμματα. Κάποιοι βέβαια θα ενταχθούν σε κάποιους από τους υπόλοιπους κομματικούς σχηματισμούς. Αλλά αυτοί είναι σχετικά λίγοι. Οι προσπάθειες δημιουργίας νέων κομμάτων άρχισαν από καιρό. Τώρα είναι σίγουρο πως θα ενταθούν. Όμως δεν είναι βέβαιο αν αυτές οι προσπάθειες αποδώσουν.
Όπως δείχνει η εμπειρία νέα κόμματα δημιουργούνται και επιβιώνουν από ισχυρές ή χαρισματικές προσωπικότητες που διαπιστώνουν τα πολιτικά κενά στην κοινωνία, αρθρώνουν τον κατάλληλο λόγο και εμπνέουν ικανό τμήμα του λαού. Παραδείγματα Ελ. Βενιζέλος, Κων/νος Καραμανλής, Α. Παπανδρέου. Προσωπικότητες με παρόμοια εμβέλεια σήμερα δεν υπάρχουν. Σε κάθε περίπτωση δεν έχουν εμφανιστεί μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Τέτοια προσωπικότητα στο χώρο των ανεξάρτητων ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να προκύψει. Εκείνοι που πόνταραν παλιότερα σε κάποιους (λίγους) επιχειρηματίες και πρόσφατα στον κ. Λουκά Παπαδήμο έχουν ήδη απογοητευτεί. Και είναι μεν γεγονός πως Πασοκ και ΝΔ αφήνουν κάποιο αντιμνημονιακό κενό στο χώρο τους. Όμως το αντί – δεν αποτελεί ικανό θεμέλιο για οικοδόμηση νέου κόμματος. Χρειάζονται περισσότερα πράγματα. Παρά ταύτα κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα. Υπάρχει εξάλλου τέτοια σύγχυση στην κοινωνία…ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου