Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Η Ελλάδα της «αρπαχτής» και της «κονόμας», η «Ελλάδα του Σημίτη», συνεχίζει να υπάρχει και να βασιλεύει με λαμπρότερο παρόν! Η ώρα της αποκάλυψης έφθασε! Θα... συγκινηθεί, μήπως, κανείς; Θα συλληφθούν, μήπως, οι δράστες, που είναι γνωστοί και με τα …μικρά τους ονόματα και θα διαπομπευτούν, πριν δικαστούν και τους επιβληθεί η ποινή που προβλέπεται για τη διάπραξη αυτού του μεγέθους οικονομικών εγκλημάτων σε βάρος του Έθνους των Ελλήνων; Μακάρι, βέβαια, να ίσχυε στις μέρες μας το δίκαιο των αρχαίων προγόνων μας, οι οποίοι επέβαλαν στα δημόσια πρόσωπα που θεωρούνταν επικίνδυνα για την πολιτεία, την ποινή του εξοστρακισμού (εξορίας). Γιατί οι δίκες και η παραμονή στις φυλακές κοστίζουν…
Προσωπικά, έδωσα την κατανόησή μου στο συντάκτη του τελικού κειμένου – καταγγελίας, κύριο Ιωάννη Αποστολίδη, ο οποίος περισσότερες από τρεις φορές χρειάστηκε να …προειδοποιήσει τους αναγνώστες του, ότι θα έπρεπε να παίρνουν …ενισχυτικά χαπάκια, προκειμένου να αντέξουν στο συγκλονισμό που θα υποστούν, όταν γίνουν γνώστες των πρωτάκουστων μεθοδεύσεων, που χρησιμοποίησαν ανώτατοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης, του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και οι «αντιπρόσωποι» του Έθνους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, προκειμένου να «αρπάξουν» εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, από αυτά που δανείζεται η χώρα, χρήματα τα οποία δεν τα δικαιούνται πραγματικά!
Και τώρα το ξετύλιγμα του κουβαριού της αμαρτωλής ιστορίας:
Στο Σύνταγμα του 1952 μπήκε για πρώτη φορά μια διάταξη που λέει ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους και καθορίζονται με ειδικό νόμο. Το 1953 το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε ότι η διάταξη αυτή δεν δεσμεύει αλλά απλώς κατευθύνει τον κοινό νομοθέτη στον τρόπο καθορισμού των δικαστικών αποδοχών. Αυτή την ερμηνεία, δεν διανοήθηκε να την αμφισβητήσει κανείς μέχρι το 1986. Τότε, όμως, την ίδια αυτούσια διάταξη, που συμπεριλήφθηκε και στο Σύνταγμα του 1975, το ΣτΕ την ερμήνευσε ότι έχει επιτακτικό και δεσμευτικό χαρακτήρα για τον κοινό νομοθέτη και έκρινε ότι αν κάποια κατηγορία λειτουργών ή υπαλλήλων του Κράτους έχει οποιοδήποτε οικονομικό προνόμιο, αυτομάτως το δικαιούνται αυτό και οι δικαστές! Με βάση αυτή τη στρεβλή ερμηνεία εξισώθηκαν αναλογικά οι αποδοχές των δικαστών με εκείνες των βουλευτών, των καθηγητών των πανεπιστημίων και των διευθυντών του ΕΣΥ.
Το 2006, με απόφαση του Μισθοδικείου, εξομοιώθηκαν οι αποδοχές των δικαστών, όχι πια με άλλη κατηγορία λειτουργών, αλλά με τις αποδοχές ενός ατόμου: του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), που ήταν δεύτερος , από πλευράς αποδοχών, μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Διότι, όπως έκρινε το Μισθοδικείο, οι αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, στο βαθμό που υπερβαίνουν εκείνες των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, είναι αντισυνταγματικές και παράνομες, επειδή τάχατες με αυτόν τον τρόπο «πλήττεται καίρια η δικαστική ανεξαρτησία» και η ισοτιμία των συνταγματικών εξουσιών (!) και αντί να αρθεί η παρανομία και να υποχρεωθεί ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ να επιστρέψει συνολικά όσα χρήματα εισέπραξε παράνομα και αντισυνταγματικά, το Μισθοδικείο αποφάσισε να πάει τις αποδοχές των δικαστών στο ύψος των αποδοχών του προέδρου της ΕΕΤΤ !!! Και, μάλιστα, το Μισθοδικείο καταλόγισε αδικοπραξία (δηλαδή, παρανομία!) στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και στη Βουλή, επειδή δεν έκαναν οι ίδιοι την εξίσωση των αποδοχών!!!!!
Από εκεί και πέρα, επειδή κατά το Σύνταγμα, η βουλευτική αποζημίωση είναι ίση με τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου, με το διπλασιασμό των αποδοχών αυτού από το Μισθοδικείο, αυτομάτως διπλασιάστηκαν και οι αποδοχές των βουλευτών, καθώς και η χορηγία του προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή, αυτών στους οποίους το Μισθοδικείο καταλόγισε αδικοπραξία!!! Κι’ επειδή οι αποδοχές του πρωθυπουργού και των υπουργών υπολογίζονται με βάση τη βουλευτική αποζημίωση, αυτομάτως διπλασιάστηκαν από το Μισθοδικείο και οι δικές τους αποδοχές! Μετά από αυτή τη φρικτή απόφαση του Μισθοδικείου, άνοιξε η όρεξη των δικαστών, οι οποίοι πίεσαν την πολιτεία και τους έδωσε, με υπουργική απόφαση, αναδρομικά, κατά μέσο όρο, γύρω στις 150 χιλιάδες ευρώ στον καθένα! Παράλληλα, με νόμο, αύξησε τις αποδοχές τους περίπου 80%! Αυτομάτως, λόγω της εξομοίωσης, ευνοήθηκαν εξίσου και οι βουλευτές (δηλαδή, αυτοί που κατά το Μισθοδικείο παρανόμησαν!) και εκ του λόγου αυτού διεκδικούν σήμερα αυτά τα ποσά αναδρομικά!
Και να σκεφτούμε οι Έλληνες, με όση αντοχή μας έχει απομείνει, ότι όλα αυτά τα πρωτάκουστα έγιναν σε χρονική περίοδο κατά την οποία η χώρα μας, εξαιτίας της ιθύνουσας τάξης, περιήλθε σε απολύτως δεινή οικονομική θέση.
Έλεος και αίσχος!
Προσωπικά, έδωσα την κατανόησή μου στο συντάκτη του τελικού κειμένου – καταγγελίας, κύριο Ιωάννη Αποστολίδη, ο οποίος περισσότερες από τρεις φορές χρειάστηκε να …προειδοποιήσει τους αναγνώστες του, ότι θα έπρεπε να παίρνουν …ενισχυτικά χαπάκια, προκειμένου να αντέξουν στο συγκλονισμό που θα υποστούν, όταν γίνουν γνώστες των πρωτάκουστων μεθοδεύσεων, που χρησιμοποίησαν ανώτατοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης, του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και οι «αντιπρόσωποι» του Έθνους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, προκειμένου να «αρπάξουν» εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, από αυτά που δανείζεται η χώρα, χρήματα τα οποία δεν τα δικαιούνται πραγματικά!
Και τώρα το ξετύλιγμα του κουβαριού της αμαρτωλής ιστορίας:
Στο Σύνταγμα του 1952 μπήκε για πρώτη φορά μια διάταξη που λέει ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους και καθορίζονται με ειδικό νόμο. Το 1953 το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε ότι η διάταξη αυτή δεν δεσμεύει αλλά απλώς κατευθύνει τον κοινό νομοθέτη στον τρόπο καθορισμού των δικαστικών αποδοχών. Αυτή την ερμηνεία, δεν διανοήθηκε να την αμφισβητήσει κανείς μέχρι το 1986. Τότε, όμως, την ίδια αυτούσια διάταξη, που συμπεριλήφθηκε και στο Σύνταγμα του 1975, το ΣτΕ την ερμήνευσε ότι έχει επιτακτικό και δεσμευτικό χαρακτήρα για τον κοινό νομοθέτη και έκρινε ότι αν κάποια κατηγορία λειτουργών ή υπαλλήλων του Κράτους έχει οποιοδήποτε οικονομικό προνόμιο, αυτομάτως το δικαιούνται αυτό και οι δικαστές! Με βάση αυτή τη στρεβλή ερμηνεία εξισώθηκαν αναλογικά οι αποδοχές των δικαστών με εκείνες των βουλευτών, των καθηγητών των πανεπιστημίων και των διευθυντών του ΕΣΥ.
Το 2006, με απόφαση του Μισθοδικείου, εξομοιώθηκαν οι αποδοχές των δικαστών, όχι πια με άλλη κατηγορία λειτουργών, αλλά με τις αποδοχές ενός ατόμου: του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), που ήταν δεύτερος , από πλευράς αποδοχών, μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Διότι, όπως έκρινε το Μισθοδικείο, οι αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, στο βαθμό που υπερβαίνουν εκείνες των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, είναι αντισυνταγματικές και παράνομες, επειδή τάχατες με αυτόν τον τρόπο «πλήττεται καίρια η δικαστική ανεξαρτησία» και η ισοτιμία των συνταγματικών εξουσιών (!) και αντί να αρθεί η παρανομία και να υποχρεωθεί ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ να επιστρέψει συνολικά όσα χρήματα εισέπραξε παράνομα και αντισυνταγματικά, το Μισθοδικείο αποφάσισε να πάει τις αποδοχές των δικαστών στο ύψος των αποδοχών του προέδρου της ΕΕΤΤ !!! Και, μάλιστα, το Μισθοδικείο καταλόγισε αδικοπραξία (δηλαδή, παρανομία!) στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και στη Βουλή, επειδή δεν έκαναν οι ίδιοι την εξίσωση των αποδοχών!!!!!
Από εκεί και πέρα, επειδή κατά το Σύνταγμα, η βουλευτική αποζημίωση είναι ίση με τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου, με το διπλασιασμό των αποδοχών αυτού από το Μισθοδικείο, αυτομάτως διπλασιάστηκαν και οι αποδοχές των βουλευτών, καθώς και η χορηγία του προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή, αυτών στους οποίους το Μισθοδικείο καταλόγισε αδικοπραξία!!! Κι’ επειδή οι αποδοχές του πρωθυπουργού και των υπουργών υπολογίζονται με βάση τη βουλευτική αποζημίωση, αυτομάτως διπλασιάστηκαν από το Μισθοδικείο και οι δικές τους αποδοχές! Μετά από αυτή τη φρικτή απόφαση του Μισθοδικείου, άνοιξε η όρεξη των δικαστών, οι οποίοι πίεσαν την πολιτεία και τους έδωσε, με υπουργική απόφαση, αναδρομικά, κατά μέσο όρο, γύρω στις 150 χιλιάδες ευρώ στον καθένα! Παράλληλα, με νόμο, αύξησε τις αποδοχές τους περίπου 80%! Αυτομάτως, λόγω της εξομοίωσης, ευνοήθηκαν εξίσου και οι βουλευτές (δηλαδή, αυτοί που κατά το Μισθοδικείο παρανόμησαν!) και εκ του λόγου αυτού διεκδικούν σήμερα αυτά τα ποσά αναδρομικά!
Και να σκεφτούμε οι Έλληνες, με όση αντοχή μας έχει απομείνει, ότι όλα αυτά τα πρωτάκουστα έγιναν σε χρονική περίοδο κατά την οποία η χώρα μας, εξαιτίας της ιθύνουσας τάξης, περιήλθε σε απολύτως δεινή οικονομική θέση.
Έλεος και αίσχος!
Δημοσιεύτηκε από ΕΠΤΑ-ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου