Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ή τουλάχιστον, αυτό θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική, ελλείψει άλλων… ενδιαφερόντων, και στη βάση της διεκδίκησης μιας...
όσο το δυνατόν αρτιότερης υστεροφημίας. Για το κοινωνικό καλό και την πρόοδο των πολιτών που τους εμπιστεύτηκαν, ας το αφήσουμε καλύτερα. Η πολιτική είναι πράξη. Αποτέλεσμα. Σύνθεση προόδου και δημιουργίας. Ρήξεις με τις στρεβλώσεις και τους καθωσπρεπισμούς. Σθένος και λόγος με γωνίες, όχι συμβιβασμοί και διπλωματικοί λυρισμοί. Η πολιτική βρίσκεται σε… συγκατοίκηση με την κοινωνία, στο πλαίσιο μιας κάθε άλλο παρά ελεύθερης συμβίωσης. Δεν συμπεριφέρεται ως… φιλοξενούμενη, ούτε παρακολουθεί τα δρώμενα, έχοντας εξασφαλίσει εκ των προτέρων εισιτήριο διαρκείας στα επίσημα.
Η πολιτική βέβαια, είναι την ίδια στιγμή και… συμβολισμοί. Που πολλές φορές, ομιλούν πιο καθαρά και δυνατά από πράξεις. Στη στρατηγική τέτοιων συμβολισμών θα πρέπει να αναζητήσουμε το πείσμα της Γερμανίας, που σπεύδει να αγκαλιάσει και η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για «έγγραφες δεσμεύσεις» από την πλευρά του Αντώνη Σαμαρά, σχετικά με την τήρηση όσων προβλέπει η Συμφωνία των Βρυξελλών της 27ης Οκτωβρίου, για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.
Το Βερολίνο και η Κομισιόν γνωρίζουν ότι ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει δεσμευτεί να στηρίξει την κοινή προσπάθεια. Μέσω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και με την πρόσφατη επιστολή του στο ΕΛΚ. Κάνουν ωστόσο ότι… δεν καταλαβαίνουν. Για συμβολικούς λόγους. Αλλά και πολύ ουσιαστικούς.
Όπως παραδέχονται οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην αμφισβητηθεί η «όλη» Συμφωνία για το «κούρεμα» (κατά το… όλον ΠΑΣΟΚ), και μετά τις εκλογές. Μόνο που το τι ακριβώς θα συνεπάγεται η Συμφωνία, δεν το γνωρίζουν ακόμη ούτε οι ίδιοι που τη συνέταξαν. Πως λοιπόν μπορεί να δεσμευτεί κανείς;
Η «ταμπακιέρα» βέβαια, όπως όλοι υποψιαζόμαστε, βρίσκεται αλλού. Εκείνο που ζητείται, είναι να μην επιχειρηθεί η επαναδιαπραγμάτευση των όρων και των παραμέτρων, που θα αποδειχθεί ότι δεν οδηγούν πουθενά. Ή μάλλον, οδηγούν… στον τοίχο, όπως συνέβη με το Μνημόνιο Ι, το οποίο εξελίχτηκε σε ωδή στην ύφεση και την εμβάθυνση της κρίσης.
Η Συμφωνία ωστόσο, προβλέπει και έναν όρο που, θα είχε… προχωρημένο ενδιαφέρον να τεθεί υπό αμφισβήτηση: Την υποχρέωση της χώρας που έχει προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, να μην αναζητήσει χρηματοδότηση από χώρες… εκτός συμφερόντων τρόικας. Ή τουλάχιστον, όχι χωρίς τις διαπραγματεύσεις με τις χώρες αυτές να τις κάνουν οι εκπρόσωποι της τρόικας.
Πρακτικά, στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν θα ήθελαν να συζητήσουμε με ρεαλιστικούς όρους την πιθανότητα συμφωνιών, εμπορικών συνδιαλλαγών και συνεργασίας με τη Ρωσία, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Βραζιλία και την Ινδία. Όχι προτού… συμφωνήσουν με αυτές τις χώρες οι δανειστές. Να υποθέσουμε ότι αυτό λέγεται… πολιτική αλληλεγγύης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου